Το 2020 και κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown ο Weeknd κυκλοφόρησε το «After Hours» και ο ρετρό ’80s ήχος του αποδείχτηκε το ιδανικό σάουντρακ της πανδημίας.
Σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης φαινόταν να έχει συγχρονιστεί με τα κομμάτια του, που αφηγούνταν ιστορίες αυτοκαταστροφής από την προσωπική του ζωή και το φλερτ του με τις τοξικές σχέσεις και τις ουσίες.
Δύο χρόνια μετά, με την ανθρωπότητα να μην έχει ξεφύγει από τη λούπα του Covid-19 και της εθελούσιας καραντίνας, ο Tesfaye επιστρέφει με νέα τραγούδια. Ανακοίνωσε ξαφνικά την κυκλοφορία του πέμπτου προσωπικού του άλμπουμ μέσα από τα social media την πρώτη Δευτέρα του χρόνου και μέχρι την Παρασκευή της ίδια εβδομάδας το «Dawn FM» εμφανίστηκε σε κάθε streaming πλατφόρμα, προτού καν βγει σε φυσική μορφή.
Μάλιστα, η πρεμιέρα του έγινε με ένα μεγάλο online πάρτι που διοργάνωσε σε συνεργασία με την Amazon. Μπορούσες να μπεις σε ένα ειδικό κανάλι στο Twitch και να ακούσεις σε πρώτη ακρόαση τα κομμάτια, ερμηνευμένα από τον ίδιο. Ήταν κάτι που δεν έχει ξαναεπιχειρήσει καλλιτέχνης τέτοιου μεγέθους και μια έξυπνη ιδέα, τη στιγμή που τα μουσικά events γενικότερα έχουν απαγορευτεί πάλι, μέχρι νεωτέρας.
Σύμφωνα με τον Alexis Petridis στην «Guardian» αυτή ίσως να είναι η τελευταία δουλειά που θα δούμε από τον Weeknd που στην ουσία είναι το alter ego του Tesfaye, ένας καταραμένος χαρακτήρας που έχει πλάσει τα τελευταία χρόνια και έχει γοητεύσει τον κόσμο. Εξού και όλη η αφήγηση σχετικά με τον αφανισμό και τον θάνατο. Ίσως. Ποιος ξέρει;
Ο Weeknd ανέφερε σε συνεντεύξεις του ότι ξεκίνησε να γράφει το άλμπουμ κατά τη διάρκεια του lockdown, «αλλά ήταν πολύ σκοτεινό και στενόχωρο», έτσι αποφάσισε να γράψει μια σειρά από υπαρξιακά τραγούδια για να βοηθήσει τους φαν του να δραπετεύσουν από την άσχημη πραγματικότητα.
Βέβαια, δεν γνωρίζω τι είδους απόδραση είχε στο μυαλό του όταν το βασικό κόνσεπτ του «Dawn FM» είναι το κολαστήριο. Φαίνεται και στην ανά στιγμές ζοφερή αισθητική του, αν αναλογιστεί κανείς τα εξώφυλλα αυτού όσο και του προηγούμενου δίσκου του: το μπανταρισμένο του πρόσωπο με τις ματωμένες γάζες στο «After Hours» έχει αντικατασταθεί από το κατά 50 χρόνια και βάλε γερασμένο πρόσωπό του.
Επιπλέον, το σουρεαλιστικό βίντεο του «Gasoline» είναι μαύρο κι άραχνο, με τον Weeknd –στη ρυτιδιασμένη του εκδοχή– να πηγαίνει σε ένα είδος παράλληλης πραγματικότητας, όπου χορεύουν δαίμονες – μοιάζει σαν το «Thriller» του εικοστού πρώτου αιώνα. Μπορείς να το αναλύεις με τις ώρες, αν έχεις όρεξη.
Gasoline
«It’s 5 AM / I’m nihilist / I know there’s nothing after this» (Eίναι 5 η ώρα το πρωί / Είμαι μηδενιστής / Ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά από αυτό), τραγουδά στο «Gasoline». Ανά στιγμές τόσο το τραγούδι όσο και τα visuals σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς τη συνέχεια της ίδιας δυστοπικής ταινίας.
Ο Tesfaye περιγράφει την εμπειρία του άλμπουμ σαν να ακούς έναν ραδιοφωνικό σταθμό στη Βόρεια Αμερική που παίζει soft rock και μπαλάντες, οδηγώντας λίγο πριν από την αυγή μέσα σε ένα τούνελ, μόνο που το φως στην άκρη του συμβολίζει τον θάνατο ή τη μετάβαση στον άλλο κόσμο.
Πριν από έναν χρόνο είχε συνεργαστεί με ένα ανάλογο πρότζεκτ, το «Magic Oneohtrix Point Never» του Daniel Lopatin, το οποίο πάλι είχε να κάνει με έναν ψυχεδελικό ραδιοσταθμό. Ο Lopatin έχει αναλάβει και εδώ την παραγωγή, μαζί με τους Max Martin, Calvin Harris, Swedish House Mafia και τον Oscar Holter. Η πιο αξιοσημείωτη συμμετοχή στο άλμπουμ είναι αυτή του Tyler The Creator στο «Here we go… again», με τον 79χρονο Bruce Johnston των Beach Boys να κάνει τα δεύτερα φωνητικά!
Παραδόξως, για ένα άλμπουμ με τόσο βαριά θεματική, το «Dawn FM» είναι άκρως χορευτικό. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μεταφυσική και υπαρξιακή αγωνία του Tesfaye. Και καλύτερα, επειδή σε αυτή την περίπτωση θα μιλούσαμε για ένα εντελώς διαφορετικό άλμπουμ.
Οι εμμονές του με τα ’80s από την αρχή της καριέρας του δεν φαίνεται να εξαντλούνται ούτε εδώ. Είναι εντελώς ρυθμικό και ντίσκο στην πρώτη πλευρά του, σαν οι Daft Punk να έχουν γράψει τραγούδια για τον Michael Jackson («Sacrifice», «Out of Time») – και οι δυο είναι οι πιο έκδηλες αναφορές στο άλμπουμ, ειδικά ο Michael Jackson.
Μάλιστα, όπως οι Daft Punk είχαν καλεσμένο τον Giorgio Moroder, έναν παιδικό μουσικό τους ήρωα, στο «Random Αccess Memories», έτσι και ο Weeknd φέρνει τον Quincy Jones, τον παραγωγό του Michael Jackson, όχι για να τραγουδήσει ή να γράψει τη μουσική σε ένα κομμάτι αλλά για να μιλήσει για την τραυματική του παιδική ηλικία, την άνοια, με την οποία πάλευε η μητέρα του, και πώς όλα αυτά επηρέασαν την ερωτική και οικογενειακή του ζωή στα μετέπειτα χρόνια.
Για έναν επίσης ακατανόητο λόγο τραγουδά με αγγλική προφορά σε δύο τουλάχιστον κομμάτια και ακούγεται κάπως γελοίο όταν το συνειδητοποιείς, αλλά λειτουργεί.
Στη δεύτερη πλευρά οι ρυθμοί πέφτουν και ο ηδονισμός δίνει τη θέση του σε πιο αργές R&B μπαλάντες, όπως το «Starry Eyes» ή το «Ι heard you are married», όπου κλαίει, με τη συμμετοχή του Lil Wayne, για μια πρώην του που έμαθε ότι παντρεύτηκε– σύμφωνα με τα κουτσομπολιά, μάλλον εννοεί την Ariana Grande!
Πέρα από το «Gasoline», υπάρχουν σπουδαία κομμάτια στον δίσκο, όπως το «Take my breath», το «Less than zero», εμπνευσμένο από το γνωστό μυθιστόρημα του Bret Easton Ellis, το «Don’t break my heart» ή το «How do I make you love me?», δύσκολα όμως θα επαναλάβουν την επιτυχία του «Blinding Lights», του τραγουδιού που τον καθιέρωσε ως έναν από τους μεγαλύτερους σταρ της γενιάς του. Τα ρεκόρ που έσπασε αυτά τα δύο χρόνια το συγκεκριμένο κομμάτι φαίνονται απλησίαστα. Βρίσκεται για πάνω από 80 εβδομάδες στο Billboard, ενώ πέρσι το ανακήρυξαν Nο1 τραγούδι όλων των εποχών, εκθρονίζοντας το ιστορικό «Τwist» του Chubby Checker από τη δεκαετία του ’60.
Take My Breath (Remix) ft. Agents of Time
Στα κομμάτια παρεμβάλλονται ο Jim Carrey (ναι, ο γνωστός) στον ρόλο του εκφωνητή, που τα προλογίζει, καθώς και διάφορα αστεία διαφημιστικά jingles, που κάνει ο ίδιος ο Weeknd. Η συμμετοχή του Carrey είναι μια μεγάλη έκπληξη. Τυχαίνει να είναι γείτονας του Tesfaye και άρχισαν να κάνουν παρέα κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτά τα στιγμιότυπα, ερμηνευμένα με την ανέκφραστη φωνή του και μπόλικες δόσεις ειρωνείας, αν μη τι άλλο δείχνουν ότι ο Weeknd έχει αποβάλει το άγχος της επιτυχίας και δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά πια.
Στο εξωτερικό γράφουν ότι το «Dawn FM» είναι το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του. Σύμφωνα με τον Alexis Petridis στην «Guardian» αυτή ίσως να είναι η τελευταία δουλειά που θα δούμε από τον Weeknd που στην ουσία είναι το alter ego του Tesfaye, ένας καταραμένος χαρακτήρας που έχει πλάσει τα τελευταία χρόνια και έχει γοητεύσει τον κόσμο. Εξού και όλη η αφήγηση σχετικά με τον αφανισμό και τον θάνατο. Ίσως. Ποιος ξέρει;
Το «Dawn FM», πάντως, κλείνει με το «Phantom regret by Jim Carrey». «You gotta be heaven to see heaven» (Πρέπει να είσαι ο παράδεισος, για να δεις τον παράδεισο) λέει και είναι ένας θαυμάσιος επίλογος σε ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ μιας χρονιάς που μόλις ξεκινά.
Phantom Regret by Jim
