Et j'ai crie, crie, Aline, pour qu'elle revienne
Et j'ai pleure, pleure, oh! j'avais trop de peine...
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΚΟΛΛΗΤΙΚΑ, έτσι κι αλλιώς, ρεφρέν των ελληνικών sixties (για τα γαλλικά δεν το συζητάμε) ανήκει βεβαίως στον Christophe – αυτόν τον εξαιρετικό Γάλλο τροβαδούρο, που έσπασε καρδιές το 1965, όταν... θερμοπαρακαλώντας την Aline του να επιστρέψει, προκειμένου να γιατρέψει τις πληγές του, έγραφε ένα ακόμη λήμμα στο διαχρονικό pop lexicon.
Γεννημένος το 1945 στα περίχωρα του Παρισιού, ο Christophe (ή Daniel Bevilacqua, όπως ήταν το αληθινό όνομά του) εμφανίζεται με τα πρώτο σόλο τραγούδια του το 1963-64 (το "Reviens Sophie" ήταν ένα σπουδαίο ντεμπούτο), για να σπάσει τα κοντέρ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με την "Aline", την επόμενη χρονιά (που θα γίνει επιτυχία και στην ιταλική, σε στίχους Mogol).
Christophe - Aline
Παντού (εννοούμε σε πολλές χώρες) κυκλοφόρησαν και βεβαίως, χορεύτηκαν τόσο το 45άρι όσο και το ανάλογο LP, σε ετικέτα disc AZ. Εκεί, ακούγονταν επίσης τα εξαιρετικά κομμάτια "Les marionettes" και "La fille aux yeux bleus", που φανέρωναν το ταλέντο του Christophe στο να οικειοποιείται τους ρυθμούς της εποχής, προσφέροντας ασυναγώνιστους ποπ αδάμαντες.
Το 1966 αυτή η ξερή, παράξενα τενόρο, φωνή, θα ερμηνεύσει ένα ακόμη big hit, το "J'ai entendu la mer".
Όλως περιέργως τα επόμενα χρόνια ο Christophe κάπου θα χαθεί, προετοιμάζοντας το περισσότερο σοφιστικέ comeback του, μετατρέποντας την εφηβική cleancut εικόνα του, σε κάτι περισσότερο απαιτητικό.
Η μεγάλη επιστροφή θα γίνει με το σάουντρακ του φιλμ του Georges Lautner La Route de Salina (1970), στο οποίο πρωταγωνιστούσαν η Mimsy Farmer και ο Robert Walker Jr. Εκεί ο Christophe θα τραγουδήσει το "The girl from Salina", δίνοντας έναν ακόμη μυστηριακό τόνο σ' αυτή την σπουδαία ερωτική περιπέτεια.
Το 1972 είναι η σειρά του κλασικού "Oh! Mon amour", που τραγουδήθηκε και αγαπήθηκε πολύ, ενώ το 1973 ο Christophe θα συνεργαστεί με τον (και) στιχουργό Jean Michel Jarre – κατ' αρχάς στο "Les Paradis Perdus" το 1973. Πρόκειται για ένα έργο με progressive χαρακτηριστικά, με ωραίες κιθάρες από τον Patrice Tison, φορτωμένα πλήκτρα από τον Dominique Perrier, αλλά και με τον ίδιο τον Christophe να σε κερδίζει με τις συνθέσεις και βεβαίως με την ιδιότροπη φωνή του. Μικρή αποκάλυψη από το "Les Paradis Perdus" το rhythm n' blues "Mama".
Christophe - Oh Mon Amour
Από το LP "Les Mots Bleus" [Motors, 1974] ξεχωρίζουν κομμάτια όπως το "La mélodie", αλλά κι ένα άλλο σήμα κατατεθέν το "Le dernier des Bevilacqua" (να υπενθυμίσω πως Bevilacqua είναι το πραγματικό επώνυμο του Christophe) ένα 9λεπτο progressive έπος, που μετατρέπεται σε ποπ μόνον όταν ο Γάλλος ξεκινά να τραγουδά.
Διάφορα προσωπικά θέματα θα φέρουν τον Christophe σε δύσκολη θέση, από την οποία θα βγει προσωρινώς(;) με το "Samouraï" (1976).
Ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια που έχει πει ποτέ ο Γάλλος τραγουδοποιός (και αυτό σε στίχους τού Jarre) είναι το "Macadam" (1976). Βγήκε σε 45άρι αρχικά κι είναι ένα opus του electronic rock. Όμως και το "La dolce vita" το '77, σε στίχους πάλι του J.M. Jarre θα του χαρίσει επιτυχία, δείχνοντας πως στη Γαλλία, την Ελλάδα και αλλαχού ο Christophe παρέμενε πάντοτε «κεφάλαιο».
Christophe - Macadam - 1976
Το "Le Beau Bizarre" [Motors, 1978] ήταν ροκάδικο, αλλά και poppy και disco ταυτοχρόνως την ώρα που το διακρίνει και μιαν ερμηνευτική αυθάδεια (αν την πω punky θα υπερβάλλω;). Eυτυχεί όμως και αυτό λόγω "Ce mec lou".
Το "Pas Vu Pas Pris" [Motors, 1980] δείχνει πως, παρόλο το προχωρημένο του καιρού, ο Christophe δεν είχε λησμονήσει να γράφει ωραίες μελωδίες ("Minuit boul'vard"), δίνοντας πάντα και ιδιότροπα ρυθμικά κομμάτια ("Agitation").
Το 1983 ο Christophe θα δώσει ένα από τα πιο μεστά «ύστερα» άλμπουμ της καριέρας του. Το "Cliches D'Amour" (πράγματι, αυτό ήταν) περιελάμβανε διασκευές των κλασικών "Besame mucho", "Perfidia", "Cry me a river", "As time goes by", "White Christmas" κ.ά., εκεί όπου μέσω των μελοδραματικών ενορχηστρώσεων, θα δημιουργούσε το προσωπικό του lounge opus.
Ένα ακόμη σπουδαίο τραγούδι από τις 45 στροφές ήταν το electro "Cœur défiguré" (1983), όπως και το "Voix sans issue" (1984), που εξακολουθεί να εκπέμπει και σήμερα το synth φως του, ενώ ένα από τα τελευταία σημαντικά κομμάτια του Christophe στα 80s ήταν οπωσδήποτε το "Un tour d'Harley avec Lucy" (1988), ένα σχεδόν δίλεπτο track, με κλασικό late 80s ήχο, μπολιασμένο όμως με «κόλπα» (off φωνές, ήχοι, jingles κ.λπ.).
Christophe - Cœur défiguré
Πάντα κοντά στο πρωτότυπο και το νεωτερικό, ο Christophe φλερτάρει ακόμη και με το techno στο "Bevilacqua" CD του 1996, στο οποίο συνεργάζεται με τον Alan Vega των Suicide.
Στα 00s ο Christophe θα συνεργαστεί και με τζαζίστες αυτή τη φορά, όπως με τον τρομπετίστα Erik Truffaz το 2007, ενώ την επόμενη χρονιά (2008) θα δώσει ένα ακόμη σημαντικό άλμπουμ, το "Aimer Ce Que Nous Sommes", στο οποίο κατά τόπους ακουγόταν έως και πειραματικός. Μεγάλα ονόματα είχαν βρεθεί δίπλα του σ' εκείνη την προσπάθεια (Carmine Appice, Isabelle Adjani, Jac Berrocal, Erik Truffaz κ.ά.).
To 2004 το "Sunny road to Salina" από την ταινία του Georges Lautner θα ακουγόταν και στο σάουντρακ του Kill Bill: Vol. 2 του Quentin Tarantino (κι αυτό σήμαινε πολλά), αν και το κομμάτι δεν θα εμφανιζόταν τελικά στον δίσκο.
Το τελευταίο σπουδαίο άλμπουμ του Christophe ήταν το "Les Vestiges Du Chaos" από το 2016, στο οποίο θα συνεργαζόταν ξανά με τον Alan Vega.
Στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα ο Christophe αγαπήθηκε από νωρίς φυσικά, από την εποχή του "Aline". Κυκλοφορούν δίσκοι του και δισκάκια του, ενώ γίνεται και εξώφυλλο στο περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί (τεύχος 54, 4 Μαΐου 1966). Επίσης διασκευάζονται τραγούδια του: το "Aline" για παράδειγμα το λένε οι Rabbits και οι Trio Latino, ενώ το "Je ne t'aime plus" το διασκευάζουν οι Ελληνοκύπριοι The Skyrockets and Dimitris Pierides. Επίσης ο Δάκης λέει εξαιρετικά το "J'ai entendu la mer" το 1966.
Το 1972 κυκλοφορεί από την Columbia το άλμπουμ του Christophe "The Girl from Salina" (που έχει μέσα και το κομμάτι από την ταινία του Georges Lautner και το "Oh! Mon amour") κάνοντας μεγάλη επιτυχία, ενώ τυπώνονται και τα υπόλοιπα LP του από την ίδιαν εποχή ("Les Mots Bleus", "Samouraï" κ.λπ.).
Φυσικά, διασκευές σε τραγούδια του Christophe ακούγονται και όλες τις επόμενες δεκαετίες στη χώρα, από τον Λευτέρη Πανταζή ("Oh! Μon amour"), μέχρι τους Ελένη Πέτα / Παναγιώτη Μάργαρη, που διασκευάζουν και αυτοί το "Oh! Mon amour" στο άλμπουμ τους "Duende" [Lyra, 2011] και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (με ελληνικά λόγια το "Parle lui de moi").
Στις 9 Ιουλίου 2012 ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δίνει μια μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, στην οποία θα βρεθούν μαζί του στη σκηνή οι Salvatore Adamo, Angelo Branduardi, Tonino Carotone, Ι Nomadi και ανάμεσα σε άλλους και ο Christophe, ο οποίος θα πει τα βασικά κλασικά τραγούδια του ("Aline", "The girl from Salina", "Oh! Mon amour") και ακόμη το «Παρ' όλο που» (Tandis que) και με τους ελληνικούς στίχους του Ισαάκ Σούση.
Λ. Μαχαιρίτσας - Christophe — Παρ' όλο που
Ο Christophe έφυγε χθες από τη ζωή, στα 74 χρόνια του. Έπασχε από εμφύσημα και νοσηλευόταν με αναπνευστική ανεπάρκεια τον τελευταίο καιρό στο Παρίσι. Οι πληροφορίες πως είχε προσβληθεί από τον Covid-19 δεν επιβεβαιώθηκαν.
σχόλια