Μάρτιος 2005. Οι Daft Punk κυκλοφορούν το τρίτο και «δύσκολο» άλμπουμ. Έχουν προηγηθεί οι πωλήσεις εκατομμυρίων του ντεμπούτου "Homework" και το "Discovery"του 2001. Όλοι περιμένουν τα singles και εκείνοι δημιουργούν ένα αντιεμπορικό άλμπουμ.
Ένα πρώην στέλεχος της Virgin θυμάται στην κάμερα του Unchained τον πανικό που προκάλεσαν στην εταιρεία επειδή δεν μπορούσε να το προωθήσει, το μούδιασμα του κοινού μπροστά στο νέο θόρυβο, τις χλιαρές κριτικές αλλά και την επιρροή που θα ασκούσε το «Human after all» τα επόμενα χρόνια. Το άλμπουμ θα επανεκτιμηθεί , οι κριτικές θα αλλάξουν και θα αποτελέσει την μήτρα μέσα από την οποία θα ξεπηδήσει μια ολόκληρη γενιά νέων Γάλλων μουσικών της ηλεκτρονικής σκηνής με συγκροτήματα όπως οι Justice. Το καλλιτεχνικό όραμα του γαλλικού ντουέτου των Thomas Bangalter και Guy-Manuel de Homem-Christo συμπυκνώνεται στην ανακοίνωση τους για το τρίτο τους άλμπουμ: «To Human after all μιλάει από μόνο του».
Οι Daft Punk έγιναν άβαταρ πολύ πριν η λέξη μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο της ψηφιακής εποχής. Κάτω από τα κράνη παρέμειναν ανώνυμοι μέσα στο χρόνο. Άνθρωποι που έκαναν οικογένειες, που κανένας παπαράτσι δεν θα τους ενοχλήσει στην παραλία. Δυο ρομπότ που στην τελευταία τους φωτογράφηση μόδας για την Vogue αρνήθηκαν να αποκαλύψουν την ανθρώπινη τους υπόσταση ακόμα και όταν το συνεργείο έκανε διάλλειμα.
Στο «Unchained» αυτοί που έζησαν από κοντά το φαινόμενο Daft Punk αφήνουν τα συναισθήματα τους να ξεχειλίσουν. Τα μάτια που λάμπουν όταν θυμούνται τις ωραίες μέρες, η ανατριχίλα που επανέρχεται σαν ηλεκτρικό ρεύμα στο κορμί όταν το μυαλό-τζουκ μποξ παίζει δίσκους από τα παλιά, ένα φαινομενικά αστείο περιστατικό της εποχής(«Αρνήθηκαν να μπουν στην λιμουζίνα με τους ανθρώπους της Virgin και με άφησαν μόνο μαζί τους. Έφυγαν τρέχοντας και ήρθαν στο ραντεβού με το μετρό») που σήμερα έχει διαφορετική βαρύτητα είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν τους θαυμαστές του γαλλικού ντουέτου.
Όμως το «Unchained» δεν είναι μόνο μια ταινία για θαυμαστές. Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στο καλλιτεχνικό όραμα και στους νέους κανόνες που έθεσαν δυο ταλαντούχοι άνθρωποι μέσα στο παιχνίδι της διασημότητας. Η συμβολή τους στην ποπ κουλτούρα δεν έχει να κάνει μόνο με την δημιουργία μουσικής. Οι δυο Παριζιάνοι επαναπροσδιόρισαν με την στάση που έχουν κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια το τι σημαίνει να είναι κάποιος σταρ και επιτυχημένος μουσικός, ενώ ταυτόχρονα να ζει μια «κανονική» ζωή.
Μεγάλο μέρος του ντοκιμαντέρ αφιερώνεται στην απόφαση που πήραν στα είκοσι τους χρόνια να εμφανίζονται με κράνη. Μια απόφαση που τότε φάνηκε εξωφρενική στους ανθρώπους που ήταν δίπλα τους, ένα είδος καπρίτσιου που γρήγορα θα ξεπερνούσαν. Όμως οι Daft Punk ποτέ δεν λειτούργησαν παρορμητικά αλλά βάση ενός καλά οργανωμένου σχεδίου. Έγιναν άβαταρ πολύ πριν η λέξη μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο της ψηφιακής εποχής. Κάτω από τα κράνη παρέμειναν ανώνυμοι μέσα στο χρόνο. Άνθρωποι που έκαναν οικογένειες, που κανένας παπαράτσι δεν θα τους ενοχλήσει στην παραλία. Δυο ρομπότ που στην τελευταία τους φωτογράφηση μόδας για την Vogue αρνήθηκαν να αποκαλύψουν την ανθρώπινη τους υπόσταση ακόμα και όταν το συνεργείο έκανε διάλλειμα.
Και εδώ γεννιέται το ερώτημα: Εάν δημιουργήσεις ένα επιτυχημένο άβαταρ έχεις εξασφαλισμένη την επιτυχία;
Η απάντηση φυσικά είναι όχι. Χωρίς σχέδιο, ταλέντο και σκληρή δουλειά καμία περσόνα όσο επιτυχημένη και αν είναι δεν μπορεί να σε διατηρήσει στον χρόνο. Το ηλεκτρονικό ντουέτο κρύφτηκε όχι για να προκαλέσει αλλά για να παραμείνει ελεύθερο. Τόσο καλλιτεχνικά μα περισσότερο στην καθημερινή του ζωή.
Μια από τις ωραιότερες σκηνές του φιλμ είναι η πρώτη τους εμφάνιση στο Coachella festival που «δόθηκε η απάντηση σε όλους όσους ακούγανε ροκ και αναρωτιόντουσαν τι μπορεί να πει κάποιος χωρίς κιθάρες». Οι Daft Punk εμφανίζονται σαν μύστες μπροστά από μια τεράστια πυραμίδα με φώτα LED έτοιμοι να υπνωτίσουν τους οπαδούς τους. Η Αμερική πέφτει στα πόδια τους. Το youtube παίρνει φωτιά από τα βίντεο που ανεβαίνουν ακαριαία. Τα ρομπότ έχουν κατακτήσει την γη. Είμαστε στο έλεος τους. Ευτυχώς.
σχόλια