Είναι μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη Κυριακή και στα Εξάρχεια επικρατεί μια ησυχία που θυμίζει αυγουστιάτικα μεσημέρια. Στη Θεμιστοκλέους δεν υπάρχει ψυχή, παρά μόνο κάποιοι καθιστοί πωλητές χύμα καπνού, ενώ λίγους δρόμους παρακάτω έχει κάπως περισσότερο κόσμο λόγω του πασχαλιάτικου παζαριού βινυλίων που γίνεται στo An Club.
Εγώ έχω ραντεβού στην πλατεία με τους Sworr., των οποίων ο ομώνυμος παρθενικός δίσκος κυκλοφόρησε τη δεύτερη μέρα του Μαρτίου και μέχρι το τέλος του μήνα είχε εξαντληθεί μέσα από το bandcamp τους, με τα λίγα αντίτυπα που έχουν απομείνει να βρίσκονται διασκορπισμένα σε διάφορα δισκάδικα της χώρας.
Aκούγοντας το ντεμπούτο των Sworr., δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως πρόκειται για ένα άλμπουμ προερχόμενο από τη χώρα μας. Όχι τόσο λόγω της υψηλής του ποιότητας −αυτή έχει ανέβει συνολικά τα τελευταία χρόνια− όσο λόγω της σύγχρονης αισθητικής του κυρίως, της βρετανικής προφοράς των πολύ καλογραμμένων στίχων και περισσότερο του ατμοσφαιρικού, minimal ήχου με τα downtempo, ηλεκτρονικά στοιχεία.
«Έχει ανέβει πολύ το βινύλιο τα τελευταία χρόνια, έχουμε και πολλούς φίλους μάλλον, τι να σου πω!» μου απαντάει με μετριοφροσύνη και αυτοσαρκαστικό πνεύμα ο Γιάννης, ο οποίος ξεκίνησε ουσιαστικά το πρότζεκτ, όταν του ζητάω να μου εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους έχει σημειώσει τόση μεγάλη εμπορική επιτυχία η πρώτη τους κυκλοφορία.
Με το ίδιο αίσθημα αυτοσυγκράτησης και ευγνωμοσύνης σχολιάζουν το σύντομο ιστορικό των κομβικών στιγμών που τους έχει φέρει μέχρι εδώ: τη διάκριση στον διαγωνισμό του Jumping Fish που τους έδωσε την οικονομική δυνατότητα να ηχογραφήσουν τον δίσκο («απλώς γράψαμε το τραγούδι «Troubled Thoughts» για εμάς και το στείλαμε στην Εύη Χουρσανίδη που μας έβαλε στo παιχνίδι − της χρωστάμε πολλά»), τη συνεργασία με τον Cayetano («είναι εκπληκτικός τύπος, κολλήσαμε αμέσως και είμαστε πολύ τυχεροί που βρίσκεται στην παραγωγή του άλμπουμ») και την πολύ κολακευτική προσέγγιση από τη Universal/Minos EMI, που τελικά δεν ευοδώθηκε λόγω ιδεολογικών διαφορών.
Μετά από μερικές κουβέντες με τους Sworr. (Γιάννης στα beats, Θανάσης στην κιθάρα, Robin στους στίχους και στα φωνητικά) καταλαβαίνω πως έχω να κάνω με τρία πολύ προσγειωμένα άτομα, τα οποία παράλληλα γνωρίζουν τις δυνατότητες της μουσικής τους και έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για το σύμπαν που θέλουν να δημιουργήσουν μέσα από αυτήν.
«Πλέον, με το άνοιγμα της μουσικής στο Διαδίκτυο δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε στο πλαίσιο του ελληνικού μικρόκοσμού μας αλλά πρέπει να βλέπουμε τι γίνεται και έξω.
Έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι θέλουμε να φτιάξουμε μουσική που να μπορεί να σταθεί όχι μόνο εδώ αλλά παντού. Σκοπός μας είναι να ακούσει τον δίσκο μας κάποιος στην άλλη άκρη του κόσμου και να μπορέσει να νιώσει κάτι, να πάρει ένα ερέθισμα».
Πράγματι, ακούγοντας το ντεμπούτο των Sworr., δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως πρόκειται για ένα άλμπουμ προερχόμενο από τη χώρα μας.
Όχι τόσο λόγω της υψηλής του ποιότητας −αυτή έχει ανέβει συνολικά τα τελευταία χρόνια− όσο λόγω της σύγχρονης αισθητικής του κυρίως, της βρετανικής προφοράς των πολύ καλογραμμένων στίχων ( ο Robin είναι μισός Έλληνας-μισός Άγγλος) και περισσότερο του ατμοσφαιρικού, minimal ήχου με τα downtempo, ηλεκτρονικά στοιχεία, που παραπέμπει έντονα σε ονόματα όπως οι XX, οι Darkside, ο Chet Faker, ο Forest Swords κ.ά. και κανένα άλλο εγχώριο σχήμα δεν υποστηρίζει τόσο πειστικά.
«Δεν προσπαθήσαμε συνειδητά να ακουστούμε φρέσκοι. Απλώς οι επιρροές μας είναι αρκετά σύγχρονες, το αυτί μας πηγαίνει κατευθείαν σε καινούργια ακούσματα.
Ξεπεράσαμε γρήγορα τη φάση με το κλασικό ροκ και τους πιο παλιομοδίτικους ήχους. Ίσως γι' αυτό η μουσική μας να μοιάζει πιο κοντά στο τώρα» μου εξηγούν ομόφωνα τα παιδιά και συνεχίζουν: «Το καλό, βέβαια, με τον δίσκο είναι πως έχει πολλές διαφορετικές επιρροές, με αποτέλεσμα κάθε ακροατής να εντοπίζει μέσα σε αυτόν τα ακούσματα που επιθυμεί, ανάλογα με το ηχητικό του υπόβαθρο».
Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ρόδινα όσο ετοιμαζόταν ο δίσκος. Αρχικά υπήρχε το θέμα της απόστασης, τόσο μεταξύ τους −μπορεί το γκρουπ να σχηματίστηκε στην Πάτρα, αλλά σύντομα ο Γιάννης και ο Θανάσης έπρεπε να επιστρέψουν στις βάσεις τους (Χαλκίδα και Αθήνα αντίστοιχα)− όσο και με τον Cayetano, ο οποίος τις πρώτες μέρες της συνεργασίας τους βρισκόταν στις Μαλδίβες για επαγγελματικούς λόγους.
Sworr. - Barcelona (Official Audio)
Αφού λύθηκαν αυτά τα ζητήματα, συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούσαν να βρουν άτομα που να θέλουν να δουλέψουν πραγματικά μαζί τους και να μοιραστούν ένα κοινό καλλιτεχνικό όραμα.
Αυτές οι σκέψεις αποτυπώνονται, μάλιστα, και στους πιο χαρακτηριστικούς στίχους του δίσκου, στο κομμάτι «People are blind» (Τhese people are blind but perfectly fine/ Ι'm opening soul n' mind/ Ι'm not gonna sit here waste all my time/ Ι'm opening soul n' mind), οι οποίοι ενέπνευσαν και το αισθητικά έξοχο εξώφυλλο.
«Γενικά, στην Ελλάδα επικρατεί η νοοτροπία πως κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται με συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει να ακολουθούμε την πεπατημένη, αλλιώς θεωρούμαστε λάθος.
Εμείς ψάξαμε να βρούμε νέα άτομα που θα είχαν τη διάθεση να κατανοήσουν τη φιλοσοφία μας και να προτείνουν τις ιδέες τους, όχι να μας τις επιβάλουν. Με αυτό το σκεπτικό συνεργαστήκαμε με τον Μάνο στα videos, τη Βάσω στο artwork, τον Γιώργο (Cayetano) στην παραγωγή και υπογράψαμε στο ανεξάρτητο label FWF Records από τη Θεσσαλονίκη. Τους θεωρούμε όλους μέρος της οικογένειάς μας».
Ακόμη, όμως, και όταν ήταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουν τον δίσκο είχαν κάποιους ενδόμυχους φόβους. «Υπάρχει ένας έντονος συναισθηματισμός και ρομαντισμός στον δίσκο μας, που στις μέρες μας μοιάζει κάπως παρεξηγήσιμος» μου εξηγεί ο Γιάννης και συνεχίζει:«Στο ευρύτερο εναλλακτικό μουσικό τοπίο της χώρας επικρατεί μια μάτσο κουλτούρα του τύπου "παίξτε κάτι ροκ, κάτι πιο σκληρό, να γουστάρει ο κόσμος", η οποία δεν εκφράζει τη μουσική μας.
Γενικά, υπάρχει η αίσθηση ότι το ελληνικό κοινό δεν είναι έτοιμο να δεχτεί κάτι καινούργιο και διαφορετικό από αυτά που κυριαρχούν τώρα. Εγώ πιστεύω πως είναι έτοιμο, απλώς δεν του το προσφέρει σοβαρά κάποιος. Υπάρχει ένα κατεστημένο, το οποίο δεν είναι τόσο εύκολο να το σπάσει κανείς. Ο κόσμος διψάει για νέα μουσική, όμως δεν μπορεί πάντα να διαθέσει χρόνο προκειμένου να ψάξει κάτι το διαφορετικό και ποιοτικό».
Τη σκυτάλη παίρνει ο Θανάσης, που έχει να προσθέσει μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: «Το θέμα είναι να έχεις ταυτότητα ως καλλιτέχνης, να είσαι ο εαυτός σου σε όλες σου τις δουλειές, να φαίνεται η προσωπική σου σφραγίδα από μια διασκευή μέχρι μια συνεργασία.
Να καταλαβαίνει κάποιος, όταν ακούει τη μουσική σου, ότι πρόκειται για σένα και όχι για μια οποιαδήποτε άλλη μπάντα. Δεν έχει να κάνει πάντα με το πόσο καλός μουσικός είσαι όσο με το κατά πόσο βγάζεις τον χαρακτήρα σου στη μουσική που φτιάχνεις. Κι εμείς νιώθουμε πολύ καλά με τον εαυτό μας, γιατί ό,τι κάναμε ήταν εντελώς αληθινό».
Έχει αρχίσει να βραδιάζει και στο καφέ όπου καθόμαστε ο κόσμος αυξάνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Ενώ είμαι έτοιμος να ρωτήσω τον Robin για το στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου, η σερβιτόρα μάς φέρνει έναν δεύτερο γύρο με μπίρες. Τσουγκρίζουμε δυνατά, ο Robin πίνει μια γερή δόση από τη δική του, εισπνέει γρήγορα το χόρτο που υπάρχει στην ατμόσφαιρα και αρχίζει να χάνεται στις σκέψεις του, διατηρώντας όμως τον ειρμό του.
«Το άλμπουμ δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο στιχουργικό μοτίβο. Έχει γραφτεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και σε διαφορετικές συναισθηματικές φάσεις. Όταν έγραψα το "Colder", ας πούμε, είχα ένα τρομερό πείσμα και μου βγήκε στο κομμάτι. Γενικά, αυτό που εκφράζω μέσα από τους στίχους είναι πως πρέπει όλοι ατομικά να αυτοαναλυθούμε και να καταλάβουμε καλύτερα τα συναισθήματά μας» μου εξηγεί κάπως μαγκωμένα στην αρχή, αλλά έχει πολύ περισσότερα να πει.
Sworr. - Colder
«Αυτό που φοβάμαι με τους στίχους είναι η προσωπική έκθεση, μήπως κάποιος καταλάβει ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Από την άλλη, όμως, είναι και κάτι που ελπίζω, γιατί είναι τρομερό να ταυτίζεται κάποιος με τις σκέψεις σου.
Πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί και κακοί στίχοι. Υπάρχει ο σκελετός και το "γέμισμα". Φοβάμαι μήπως δώσει κάποιος έμφαση στο γέμισμα του κομματιού και όχι στην ουσία. Ας πούμε, όταν είδα τον αγαπημένο μου στίχο ενός κομματιού γραμμένο σε κάποια σχόλια στο YouTube, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Είναι μια επιβεβαίωση για μένα, ότι κάποιος όντως έκατσε, άκουσε και ένιωσε με τους στίχους μου».
Αφού συμφωνήσουν πρώτα ότι οι ιδανικές συνθήκες ακρόασης του δίσκου είναι με ακουστικά σε κάποιο road trip ή live σε κάποιο φεστιβάλ την ώρα που ο ήλιος δύει, μου αποκαλύπτουν πως θα ήταν ευτυχείς αν το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να σκέφτονται καθημερινά ήταν η δημιουργία ενός νέου δίσκου ή το επόμενο live τους.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κάπως ουτοπικά μέσα στην περιοριστική ελληνική πραγματικότητα, αλλά σίγουρα όχι αδύνατα.
Πάντως, τους πρώτους στόχους τους έχουν πετύχει: οι πρώτες κόπιες του βινυλίου τους έγιναν sold-out, τα plays στο Spotify αυξάνονται εκθετικά και το όνομά τους έχει αρχίσει να παίζει δυνατά τριγύρω, ακόμη και από σχετικά πιο mainstream πηγές (βλ. Κασετόφωνο). Υπάρχει, πάντως, και κάτι ακόμη.
Sworr. - Short Line | Sofar Athens
«Μέσω της μουσικής μας θέλουμε να μεταφέρουμε όλα αυτά που δεν μπορούμε να περιγράψουμε με λέξεις. Υπάρχουν συναισθήματα που με λόγια δεν θα μπορούσαμε να εκφράσουμε ποτέ, μόνο μέσω των τραγουδιών μας».
Μπορεί οι Sworr. να βρίσκονται ακόμα στην αρχή για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, αλλά μπορώ να σας πω από τώρα πως η μπάντα αυτή θα σας κάνει να «νιώσετε», ακόμη και αν δεν το θέλετε. Σε εποχές που υποβαθμίζουμε συνεχώς τη σημασία των συναισθημάτων μας, η μουσική των Sworr. μοιάζει με μια σημαντική υπενθύμιση ότι πρέπει να κοιτάζουμε εκεί όπου αξίζει.
«Through your soul», όπως τραγουδούν και οι ίδιοι.
Info:
Οι Sworr. παίζουν στις 15 Απριλίου στο six d.o.g.s και στις 18 Ιουνίου στο Saloniki Sound Festival.
Παρακάτω θα βρείτε χρήσιμα links για να ακούσετε και να αγοράσετε την μουσική των Sworr.
https://www.facebook.com/Sworr.music
σχόλια