Στο σαλόνι της Χαρούλας Αλεξίου επικρατεί ησυχία, ο μικρός της σκύλος κοιμάται στην πολυθρόνα, η βιβλιοθήκη ανασαίνει κομμάτια από τη ζωή της και ο χρόνος έχει τη δική του σημασία, με αχνές λάμψεις κίτρινου. Δεν υπάρχει καμία φωτογραφία εδώ που να θυμίζει στιγμές επιτυχίας, στιγμές ευτυχίας, είναι ένας χώρος αναμονής της ευτυχίας της μέρας που διανύουμε.
Η Χαρούλα δεν λέει πολλά, νιώθει άβολα με τις μεγάλες κουβέντες, η εκδήλωση του θαυμασμού την κάνει να νιώθει ανησυχία ‒ ούτε τις υπερβολές αγαπά. Αν τη γνωρίσεις χωρίς να ξέρεις ότι είναι η πιο σημαντική Ελληνίδα τραγουδίστρια εδώ και μισό αιώνα, λες ότι είναι μια γυναίκα ήρεμη, αβαρής σχεδόν, ευχαριστημένη, ένα κράμα δυνατού και εύθραυστου ανθρώπου με κεραίες που λειτουργούν σαν βαρόμετρο. Είναι η τραγουδίστρια που μόνη απ’ όλες αποκαλούμε με το μικρό της όνομα και συνεννοούμαστε απολύτως. Αποφάσισε να είναι ενεργή στα σόσιαλ μίντια και εμείς ανακαλύψαμε ένα άλλο πρόσωπο, την ώριμη φωνή ενός ανήσυχου πολίτη, μια γυναίκα όμορφη και χαμογελαστή όσο ποτέ πριν, που φοράει, χωρίς κανέναν δισταγμό, τα γυαλιά της, χαμογελάει ανυπόκριτα και είναι λουσμένη στα φωτεινά χρώματα, μια γυναίκα που μεγαλώνοντας γίνεται πιο όμορφη.
Η Χαρούλα είναι η μόνη τραγουδίστρια που είπε «θα σταματήσω να τραγουδάω» και έγινε πρωτοσέλιδο αυτόματα. Πήρε τη ζωή της στα χέρια της και, κυριαρχώντας στη μοίρα της, έκανε ένα άλμα τρομερά απελευθερωτικό.
Η Χαρούλα έχει μια καριέρα ανεπανάληπτη. Έχει πει κυριολεκτικά τα πάντα. Και δεν τα έχει «πει», τα έχει σαρώσει, γιατί στη σκηνή μετέφερε τη μεγάλη καλλιτεχνική της προσωπικότητα, έδωσε ύψος, βάθος και πλάτος, έφερε όλες τις διαστάσεις του τραγουδιού και μας πότισε με το νόημά του. Αυτό το ισχυρό συναίσθημα, όπως λέει, «για σένα τον ίδιο είναι μια κανονική κατάσταση. Φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν ο καλλιτέχνης αισθανόταν όπως ο κόσμος; Τι θα ’κανε; Θα πήδαγε από την ταράτσα. Δεν μπορείς να το κάνεις κάτι αυτό αν σκέφτεσαι όπως όλος ο κόσμος, θαυμάζεις κι εσύ άλλους».
Η Χαρούλα έκανε τρεις καριέρες ολοκληρωμένες, τραγούδησε τα λαϊκά και τα δημοτικά και τα σμυρναίικα, τους μεγάλους συνθέτες, έκανε τον κόσμο να ριγήσει όταν στο Ρόδον το 1992 αποκάλυψε ένα άλλο πρόσωπο με το «Δι’ Ευχών» και μας δώρισε μια ολοκληρωμένη δημιουργό, αποκαλυπτική, ελεύθερη, μια γυναίκα που άνοιξε διάπλατα το παράθυρο της γυναικείας φύσης στην «Οδό Νεφέλης».
«Το χειρότερο πράγμα είναι η έκθεση, που σου δημιουργεί φόβο. Φόβο ότι δεν θα ανταποκριθώ στην προσδοκία του άλλου. Αυτό σε κάνει να προσπαθείς, αλλά, αν δεν υπήρχε ο φόβος, πώς θα ήμασταν; Δεν ζεις μόνο με την πίεση όμως, ζεις και σε ένα γλέντι, που περιέχει την έκπληξη, όταν έρχεται ένα καινούργιο τραγούδι είτε από σένα τον ίδιο είτε από έναν άλλο δημιουργό. Γίνεσαι σαν μικρό παιδί, είναι σαν να ανοίγεις ένα καινούργιο δώρο ή όπως όταν εσύ ο ίδιος γράφεις ένα τραγούδι και απορείς πώς σου βγήκε και το είπες. Έτσι σκέφτομαι για κάποια τραγούδια που έχω πει. Αυτό εννοώ ως γλέντι, την ευχαρίστηση ως μια δωρεά, μια επιφοίτηση», λέει.
Η Χαρούλα είναι η μόνη τραγουδίστρια που είπε «θα σταματήσω να τραγουδάω» και έγινε πρωτοσέλιδο αυτόματα. Πήρε τη ζωή της στα χέρια της και, κυριαρχώντας στη μοίρα της, έκανε ένα άλμα τρομερά απελευθερωτικό.
«Θα συμφωνήσω ότι είναι μια μεγάλη απελευθέρωση ‒ δεν είναι ότι δεν πέρασα την περίοδο του πένθους ή της αμφιβολίας όμως. Ήταν λες και είχα ένα βάρος πάνω μου και το έσερνα, και ξέρω ότι αυτό μπορεί να μη μου το συγχωρήσει κάποιος. Τέτοια είναι η ελευθερία που αισθάνθηκα όμως. Αυτό είναι σαν να αναγεννιέσαι, σαν να κερδίζεις μια νέα ζωή. Ακόμα και τα τραγούδια που ακούω τώρα, τα ακούω αλλιώς. Θαυμάζω και εκτιμώ αυτό που έχω κάνει, γιατί έχω πάρει απόσταση, όπως επίσης μπορώ και να θαυμάσω τους άλλους τραγουδιστές. Φυσικά, θαύμαζα ποιότητες σε τραγουδιστές και τραγουδίστριες της εποχής μου, νεότερους και παλιότερους, αλλά τώρα είναι σαν να τους προσέχω περισσότερο. Είναι ένα επίπεδο αυτογνωσίας που καλλιεργήθηκε και κατακτήθηκε μέσα στον χρόνο ‒ μεγάλη κουβέντα αυτό. Εσύ έκανες αυτό που σου ’λαχε να κάνεις, που δεν το φανταζόσουν ποτέ ‒ κι αυτό είναι ευλογία».
Με τον πιο φυσικό τρόπο η Χαρούλα πέρασε στο θέατρο. Άνετα και σχεδόν αθόρυβα, όπως το θέλει και η ίδια, «χωρίς ιδιότητα». «Αυτό που ζω σήμερα, δεν το αναζητάω, μου αρέσει γιατί ήρθε σ’ εμένα. Ήρθαν ο Χριστόφορος, ο Νανούρης ο Καραθάνος, αισθάνομαι τιμή που κάνω ένα καινούργιο παιχνίδι, και δεν το παντρεύομαι κιόλας. Τους λατρεύω, ο καθένας είναι ένας δάσκαλος κι έχεις να πάρεις κάτι. Είμαι σαν μαθήτρια, αλλά θέλω σιγά σιγά να αποκτήσω και μια αυτοπεποίθηση, να κάνω κάτι και να πιστεύω στον εαυτό μου».
Ο χρόνος λιώνει πολύ μαλακά για τη Χαρούλα, με σίγουρα βήματα, διαβάσματα, επιλογές που καθορίζουν την ποιότητά της. Όποιος την παρακολουθεί, καταλαβαίνει ότι οδηγείται σε ένα πεδίο υψηλής συνομιλίας, εσωτερικής και κοινωνικής. «Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς, συνειδητοποιώντας ότι μπορώ να είμαι καλά στη ζωή μου, ήσυχη, γιατί έχω πάντα είχα ένα κουβάρι μέσα μου. Φαίνεται πως αυτό το κουβάρι έχει μικρύνει γιατί τραβήχτηκε η άκρη κι έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι ζω χωρίς να μου πιέζει το στήθος μου. Έπρεπε να φτάσω εβδομήντα χρονών για να γίνει αυτό, μου αρέσει ό,τι έχω κάνει, ακόμα κι αυτά που δεν είναι του γούστου μου πια. Αισθάνομαι πιο καλλιεργημένη, ελεύθερη, δεν χρειάζεται να κουβαλάω ιδιότητες, να είμαι σαν αυτό και σαν εκείνο», λέει.
«Και κάτι άλλο: συμφιλιώσου με τις ενοχές σου. Δεν φτάνεις ποτέ στην απενοχοποίηση κι αυτό το ξέρω γιατί ήμουν φοβερά ενοχικό άτομο. Γιατί; Ήμουν πολύ ντροπαλή, ντρεπόμουνα για το σώμα μου, για την αμάθειά μου, ίσως αυτό με έκανε να θέλω να προχωρήσω, να καλλιεργηθώ. Βέβαια, έχω το προνόμιο να μπορώ να επιλέγω πλέον στη ζωή μου το πώς κινούμαι, το ότι είμαι μόνη μου και αποφασίζω για τον εαυτό μου, όπως και αυτό το “δεν έγινε και τίποτα”. Συμβαίνουν πράγματα γύρω μας, στον πλανήτη ή στην οικογένειά μας, που είναι τραγικά, οι πληροφορίες που δεχόμαστε είναι μόνο μαύρη λάσπη. Έχεις ενοχές που δεν μπορείς να κάνεις κάτι, επειδή δεν μπορείς ή φοβάσαι. Και μόνο που δεν ζεις αυτά τα πράγματα είσαι προνομιούχος. Τι να λέμε τώρα; Όταν το συνειδητοποιώ αυτό, καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να παραπονεθώ για τίποτα στη ζωή μου, ακόμα και μια ασθένεια να προκύψει, τη θεωρώ κομμάτι της ζωής».
Το καλοκαίρι στην Επίδαυρο ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος για να τη χειροκροτήσει. Η Χαρούλα είναι «καθολική», έχει ποιότητες και αποχρώσεις, την αγαπούν οι μεταλλάδες και όσοι ακούνε βαριά λαϊκά, είναι κομμάτι της εμπειρίας μας και της ποπ κουλτούρας. Εκείνη μυστικά κερδίζει και υφαίνει ξανά τον χρόνο της.
«Αυτό που ζω τώρα ‒και γελάω μ’ αυτό, μου αρέσει‒ είναι το χασομέρι, που δεν το είχα ποτέ στη ζωή μου, δηλαδή χασομεράω και περνάει η ώρα, μετά μπορεί να καταπιαστώ με κάτι άλλο, και να κολλήσω με αυτό. Χαίρομαι τον χρόνο, αλλά, δυστυχώς, δεν μου φτάνει το 24ωρο, θα ήθελα να κρατάει παραπάνω. Αργώ να κοιμηθώ καμιά φορά, γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα η μέρα. Τι ωραία να περνάει η μέρα και να έχεις κάνει τόσο πολλά πράγματα».
Χαρούλα, να σε αγαπάνε είναι ευλογία κι αυτό κανένας χρόνος δεν μπορεί να το αλλάξει. Είναι σαν ένα γκράφιτι, γραμμένο με μαύρο σπρέι, που υπάρχει σε έναν ασβεστωμένο τοίχο στον Ελαιώνα και λέει «Γεια σου, ρε Χαρούλα!» και όποιος περνά και το διαβάζει σκέφτεται εσένα.
Η νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ο Δάσκαλος» με πρωταγωνίστρια τη Χαρούλα Αλεξίου είναι προγραμματισμένη να προβληθεί τον Απρίλιο στο Mega.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
Χαρούλα Αλεξίου
«Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς»
Ελένη Καραΐνδρου
«Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο φρόντιζα να επιβάλλομαι με τη δουλειά μου»
Νίκος Σταμπολίδης
«Χωρίς την επιστημονική λεπτομέρεια δεν μπορείς να πας πουθενά»
Ευριπίδης Λασκαρίδης
«Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»
Γιάννης Νιάρρος
«Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»
Σοφία Κόκκαλη
«Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ»
Μιχαήλ Μαρμαρινός
«Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»
Μαρίνα Σάττι
«Με αυτή την εποχή, που η πληροφορία ταξιδεύει τόσο γρήγορα, δεν πολυταυτίζομαι»
Λουκία Αλαβάνου
«Προτιμώ να κάνω λιγότερα έργα, θέλω να με αγγίζει βαθιά το κάθε θέμα»
