Το διαμέρισμα της Marianne Faithfull απέχει δέκα λεπτά με ταξί από το Μουσείο του Λούβρου και βρίσκεται σε μια καλή μεν, αλλά όχι την καλύτερη συνοικία της γαλλικής πρωτεύουσας. Σε μια πολυκατοικία πορτοκαλί χρώματος που ξεχωρίζει από ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο, που χρειάζεσαι κωδικό για να σου ανοίξουν και που διαθέτει ένα απελπιστικά μικρό ασανσέρ.
Μας υποδέχτηκαν η υπεύθυνη για τη δισκογραφική διανομή της στη Γερμανία (και από 'κει για τον υπόλοιπο κόσμο) και η Ασιάτισσα οικιακή βοηθός της. Είχα ένα δέος μπαίνοντας στο διαμέρισμά της. Πώς είναι να συναντάς τετ-α-τετ έναν ζωντανό θρύλο των νεανικών σου χρόνων; Πώς είναι να συνομιλείς με τη συνδημιουργό του «Sister Morphine», εκείνη τη νεανική φωνή του «As tears go by», που αργότερα έσπασε στο οργισμένο «Workin' class hero» ή στο αυτοβιογραφικό «The ballad of Lucy Jordan»;
Ενοχλήθηκε από ένα «fucked up» η ιέρεια του rock'n'roll που θα έπαιρνα όρκο πως το τατουάζ στο χέρι της ήταν ένα μικροσκοπικό φυτό ινδικής κάνναβης. Τα 'χουν αυτά όμως οι δαιμονομάχοι καλλιτέχνες ακόμη κι αν έχουν περάσει διά πυρός και σιδήρου.
Μπαίνοντας στο μικρό γραφείο της, την είδα πλάτη, να μιλάει στο τηλέφωνο με ανοιχτή την οθόνη του υπολογιστή της στο Facebook. Η νεαρή μάνατζερ έκανε νόημα να μην την ενοχλήσουμε προτού τελειώσει το τηλεφώνημά της. Το βλέμμα μου άρχισε να εξερευνά τον προσωπικό της χώρο: ένα διαμέρισμα αριστοκρατικό, πανέμορφο, που δεν θυμίζει καθόλου όμως οικία ροκ σταρ. Ένα μεγάλο τραπέζι με πράγματα και δεξιά του μια βαλίτσα ανοιχτή και μισογεμάτη. Πάνω στο τραπέζι μια ιατρική συσκευή οξυγόνου και ένα βιβλίο του Bob Dylan.
Η Marianne κλείνει το τηλέφωνο, σηκώνεται με δυσκολία από το κάθισμα της και μας χαιρετάει με μια χειραψία κι ένα χαμόγελο. «Βγάλτε το παλτό σας», προτείνει και μου υποδεικνύει να το ακουμπήσω σε μια γωνιά. Έπειτα δείχνει με καμάρι στη μάνατζερ τα λουλούδια της στο μπαλκόνι. Το Παρίσι ναι μεν έχει κρύο, αλλά είναι ηλιόλουστο τη συγκεκριμένη μέρα. «Δες, σ' αυτό έδωσα σαιξπηρικό όνομα» λέει στη μάνατζερ πάντα για ένα από τα φυτά της.
Μας υποδεικνύει ακριβώς και πώς θα κάτσουμε στο τραπέζι για τη συζήτησή μας. Καθόμαστε αντικριστά, με το μαγνητοφωνάκι ανάμεσά μας. Την κοιτάζω κατάματα. Έχω πάθει την πλάκα μου! Είναι ίδια κι απαράλλαχτη η... Καίτη Γκρέυ! Γιατί όχι; «Sister Morphine» τραγούδησε η Marianne, «Άναψε το τσιγάρο» τραγούδησε η Γκρέυ! Μόνο που η δικιά μας ντίβα έχει περάσει τα 90, ενώ η Marianne θα γίνει 70 σε δύο μήνες. Παρατηρώ το πρόσωπό της κάτω από το βαρύ eyeliner.
Δεν είναι ο χρόνος, αλλά οι καταχρήσεις του παρελθόντος που την έχουν καταπονήσει, που την κάνουν να μοιάζει μεγαλύτερη απ' την ηλικία της. Και τα προβλήματα υγείας, βέβαια. Ένας καρκίνος στο στήθος που διαγνώστηκε σε πρώιμο στάδιο και καθάρισε μια και καλή μαζί του, μια ηπατίτιδα τύπου C που γνωστοποιήθηκε το 2007 (να οι καταχρήσεις του παρελθόντος που λέγαμε) και ένα σοβαρό ορθοπεδικό χειρουργείο που έγινε, δυστυχώς, στην Ελλάδα. Φοβάμαι πως δεν είναι σε καλό mood και πως τραβήχτηκα «τζάμπα» σε μια ξένη χώρα για να τη συναντήσω.
Σκέφτομαι ακόμη «τι όρεξη να 'χει για μια εκ βαθέων συζήτηση», άμα έχει κλεισμένες συνεντεύξεις τη μία πίσω απ' την άλλη; Με τρομάζει κάπως και η χαμηλών τόνων επίπληξη −πάντως επίπληξη− στη μάνατζέρ της: «Πρέπει να πεις του Francois (σ.σ. Ο Francois Ravard είναι ο συναυλιακός μάνατζερ και σύντροφος της Faithfull) να κουλάρει λίγο με τα interviews»...
Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε η κουβέντα με την καλλιτέχνιδα, που το εγνωσμένου κύρους VH1 συμπεριέλαβε στη λίστα με τις 100 επιδραστικότερες γυναικείες μορφές του rock'n'roll. Της κακοφάνηκε στην αρχή η έκφραση «fucked up», που χρησιμοποίησα σε ερώτησή μου. Ενοχλήθηκε από ένα «fucked up» η ιέρεια του rock'n'roll που θα έπαιρνα όρκο πως το τατουάζ στο χέρι της ήταν ένα μικροσκοπικό φυτό ινδικής κάνναβης.
Τα 'χουν αυτά όμως οι δαιμονομάχοι καλλιτέχνες και ακόμη κι αν έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου, δεν ξεχνάνε τις ρίζες τους, δεν αποποιούνται την αριστοκρατική τους καταγωγή. Και η Marianne Faithfull είναι μια καλλιτέχνις με Κ κεφαλαίο, μια αυθεντική αριστοκράτισσα του πνεύματος, έστω κι αν αυτό το τελευταίο βγήκε αμυδρά από τη συνομιλία μας. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Το δικό μου συμπέρασμα, ωστόσο, είναι ένα και δεν διστάζω να το εκφράσω δημόσια: η Marianne Faithfull, μετά την περιπέτεια με την υγεία της που είχε στη χώρα μας, έψαχνε αφορμή να την «πει» στην Ελλάδα. Το κατάφερε με τον Έλληνα δημοσιογράφο που έτυχε να της πάρει την παρακάτω, ενδιαφέρουσα παρ' όλα αυτά, συνέντευξη. Απολαύστε την!
— Βλέπω βαλίτσα. Ετοιμάζεστε για συναυλία;
Ναι, και ακόμη την έχω ανοιχτή, όπως βλέπετε.
— Πηγαίνετε σε ξένη χώρα;
Ναι, και σας παρακαλώ, επειδή τραγουδάω αύριο, μη με κουράσετε. Δεν είναι καλό για τη φωνή μου.
— Ας μη χάνουμε χρόνο. Σας είχα πρωτοδεί στη Ρόδο πριν από κάποια χρόνια. Είχα πληροφορηθεί πως η αμοιβή σας ήταν σχετικά χαμηλή. Σκεφτήκατε, γιατί να ζητήσετε πολλά λεφτά από μια οικονομικά γαμημένη (fucked up) χώρα, καθώς την επομένη θα παίζατε στην Αυστρία με κανονική αμοιβή;
Ακούστε, εγώ δεν μιλάω έτσι, δεν είμαι εγώ αυτό που μου λέτε. Κατασκευασμένο μου ακούγεται όλο αυτό. Επίσης, έχω μάνατζερ για το οικονομικό κομμάτι. Αν θέλετε να σας μιλήσω για τη χώρα σας, θα πω το εξής: δεν πρόκειται να ξανάρθω στην Ελλάδα, γιατί είχα μια τρομερά κακή εμπειρία εκεί.
Έχω μια θεωρία. Ένας φίλος μου μού 'χε πει, και πιστεύω πως είναι αλήθεια, ότι κάθε 70 χρόνια θα επιστρέφουν οι ναζί. Πιστεύω πως τώρα είναι εδώ.
— Αναφέρεστε στο ατύχημα στη Ρόδο το 2014, που σπάσατε το ισχίο σας.
Ναι. Η Ελλάδα περνούσε και περνάει άσχημα κι εγώ έπρεπε να έχω φύγει απ' όλο αυτό. Έκαναν κακή δουλειά οι γιατροί. Ο χειρουργός δεν είχε πλύνει τα χέρια του και έπαθα μόλυνση στο ισχίο, κάτι που δεν μας είπαν τότε και το έμαθα οκτώ μήνες αργότερα. Ήμουν σε περιοδεία, δεν μου έδιναν εξιτήριο και δεν ήξερα γιατί. Βρισκόμουν σε αγωνία. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι οι γιατροί δεν με άφηναν να φύγω με το σκεπτικό «Εμείς θα χειρουργήσουμε τη Marianne Faithfull!». Και τα έκαναν όλα λάθος! Ανακεφαλαιώνω: ο γιατρός δεν είχε πλύνει τα χέρια του πριν από την εγχείρηση κι έπαθα μόλυνση! Κατά τα άλλα, αγαπώ την Ελλάδα και πάντα μου άρεσε να πηγαίνω εκεί...
— Ξέρω, ερχόσασταν συχνά στη Χαλκιδική νομίζω.
Πήγαινα συχνά στο σπίτι του Roger Waters, αλλά τώρα πια όχι, μετά απ' αυτό δεν θα ξανάρθω!
— Μένετε στο Παρίσι. Γιατί όχι στο Λονδίνο, τη γενέτειρά σας;
Δεν μου αρέσει το Λονδίνο.
— Μα, ο τελευταίος σας δίσκος λεγόταν «Give my love to London»...
Ήταν σατιρικός ο τίτλος. Πολύς κόσμος αγαπάει το Λονδίνο, ο γιος μου επίσης το γουστάρει. Κι εγώ το γούσταρα, αλλά όχι πια. Ζω στην Ιρλανδία και στο Παρίσι.
— Κυρία Faithfull, πιστεύετε ότι η ιστορία κάνει κύκλους; Αναφέρομαι στην άνοδο του εθνικισμού παγκοσμίως και στον πόλεμο ως αναπόσπαστο στοιχείο της Ιστορίας.
Δεν είμαι πολιτικοποιημένη.
— Ουδέποτε υπήρξατε;
Έχω μια θεωρία. Ένας φίλος μου μού 'χε πει, και πιστεύω πως είναι αλήθεια, ότι κάθε 70 χρόνια θα επιστρέφουν οι ναζί. Πιστεύω πως τώρα είναι εδώ.
— Αυτό ακριβώς λέτε και σε ένα από τα τελευταία τραγούδια σας, το «Mother Wolf», σε στίχους του Patrick Leonard: «You, people, kill only for pleasure/ You have no need and yet/ You cannot seem to stop...»
Αυτό το λέει η λύκαινα, η ηρωίδα του τραγουδιού, απευθυνόμενη στους ανθρώπους. Δεν ξέρω κατά πόσο ένας τραγουδιστής ταυτίζεται κάθε φορά με το περιεχόμενο των τραγουδιών του. Κι εμένα ειδικά με έχουν παρερμηνεύσει στο παρελθόν πολλές φορές για τα τραγούδια που έχω πει.
— Ετοιμάζεστε για μια αποχαιρετιστήρια συναυλία στο Bataclan. Πιστεύετε πως είναι δικαιολογημένη κάπου μια ισλαμοφοβία εκ μέρους των Παριζιάνων;
Ακούστε, αναπόσπαστο στοιχείο της Ιστορίας, όπως είπατε πριν, δεν είναι μόνο ο πόλεμος αλλά και ο φόβος των ανθρώπων, κάτι που είναι υπεράνω θρησκειών. Οι επιθέσεις άλλαξαν τη ζωή των ανθρώπων εδώ και έσπειραν όντως τον φόβο. Εγώ, αμέσως κιόλας μετά τις επιθέσεις, έγραψα τραγούδι. Τούτη η συναυλία, όμως, δεν έχει να κάνει μ' αυτό αλλά με την ιστορία του Bataclan, το οποίο, όπως θα γνωρίζετε, έχει πραγματικά μεγάλη ιστορία στη διεθνή μουσική σκηνή.
— Κάποτε τραγουδήσατε «The scream of the ambulance is sounding in my ears». Πόση δύναμη χρειάστηκε για να πάψετε πια ν' ακούτε αυτήν τη σειρήνα;
Το 'χω ξεχάσει τόσα χρόνια που έχουν περάσει (γελάει). Είναι παρελθόν, προχωράμε, η ζωή προχωρά! Είναι σαν να σου λέει: «Ζεις ένα λάθος δράμα, come on»! Το «Sister Morphine» ήταν ένα τραγούδι, δεν ήταν η πραγματικότητα. Αφορούσε έναν άνθρωπο που είχε κάποιο ατύχημα, αυτό σκεφτόμασταν όταν το γράφαμε με τους Rolling Stones, καμία σχέση με εθισμό στα ναρκωτικά.
— Άρα, έπρεπε να σας γνωρίσω για να μάθω ότι η Αδελφή Μορφίνη ήταν, εν προκειμένω, ένα κατασταλτικό για τον πόνο και όχι για τη ναρκοεξάρτηση.
Ναι, ακριβώς. Ένας άνθρωπος που πεθαίνει μετά από ατύχημα στο νοσοκομείο και παρακαλά να είχε λίγη παραπάνω μορφίνη για να μην πονάει.
— Και το «λάθος δράμα» που είπατε πριν; Ας αφήσουμε κατά μέρος τα τραγούδια.
Αυτό, ναι, ήταν η ζωή μου. Τα 'χω πει αμέτρητες φορές: εθίστηκα πολύ νωρίς στην ηρωίνη, έζησα ως άστεγη στους δρόμους του Λονδίνου, γλίτωσα από μια σοβαρή απόπειρα αυτοκτονίας και να που είμαι εδώ και μου παίρνετε συνέντευξη αυτήν τη στιγμή. Δεν πρόκειται για ένα λάθος δράμα, αφού κόντεψα να χάσω τη ζωή μου;
— Πράγματι, τα 'χετε πει αμέτρητες φορές. Πείτε μου τώρα πώς είδατε τη βράβευση του Bob Dylan με το Νόμπελ;
Είμαι κατενθουσιασμένη που ένας από τη δική μου γενιά τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο Λογοτεχνίας, το Νόμπελ.
— Βλέπω, έχετε εδώ ένα βιβλίο του.
Μόλις το τελείωσα!
— Του τηλεφωνήσατε για συγχαρητήρια;
Όχι, δεν το έκανα. Φυσικά και είναι φίλος μου ο Dylan, αλλά δεν σκέφτηκα να του τηλεφωνήσω. Κι εκείνος κι εγώ, ξέρετε, μιλάμε με πάρα πολύ κόσμο. Πολλοί μας γνωρίζουν που εμείς δεν γνωρίζουμε.
— Κατανοητό. Ένα τραγούδι που λέτε πάντα στα live σας είναι και το «Workin' class hero» του Τζον Λένον, εσείς, μία της οικογένειας των Rolling Stones!
Σωστά, απ' την οικογένεια των Stones! Τραγουδάω ασταμάτητα από το 1979 που το ηχογράφησα αυτό το κομμάτι. Είναι πολύ σημαντικό με την κοινωνική κατάσταση που επικρατεί διεθνώς.
— Και γιατί όχι, ας πούμε, το «Imagine» του ίδιου δημιουργού, που 'ναι κι ένας διεθνής ύμνος στην ειρήνη;
Γιατί το «Workin' class hero» δεν έχει καμία ειρήνη μέσα του, μόνο δύναμη και σθένος. Σήμερα μπορούν πολύ πιο εύκολα οι άνθρωποι σ' όλες τις γωνιές της Γης να ταυτιστούν με αυτό παρά με την ειρήνη. Δείτε τι τραβάει κι η εργατική τάξη της χώρας σας.
— Εμένα θα μου πείτε; Βάσει της εμπειρίας σας, πού θα επισημαίνατε τη διαφορά μεταξύ της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής προσέγγισης στη μουσική, στον κινηματογράφο και στην τέχνη γενικότερα;
Στα πάντα (γελάει). Είμαι Ευρωπαία και πέρασα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που λάτρευα την Αμερική, αλλά πλέον το 'χω ξεπεράσει. Αν διαφέρει ο δικός μου τρόπος σκέψης από τον δικό σας, φανταστείτε πόσο διαφέρει ενός Ευρωπαίου από ενός Αμερικανού.
— Η τέχνη, ωστόσο, είναι μια παγκόσμια γλώσσα κι εσείς τραγουδήσατε για όλους τους ανθρώπους επί της γης αυτής. Ποιοι στίχοι, αλήθεια, εκφράζουν την προσωπικότητά σας και τη φιλοσοφία σας για τη ζωή;
Ω, Θεέ μου! (γελάει) Δεν ξέρω πραγματικά (σκέφτεται). Ή, μάλλον, ξέρω. «Love more or less», να ένας στίχος που έχω τραγουδήσει και που με εκφράζει απόλυτα!
— Επίσης, έχετε τραγουδήσει και «Bored by dreams». Τον Δεκέμβριο γίνεστε 70 ετών και αναρωτιέμαι αν ισχύει αυτός ο στίχος για σας, ειδικά τώρα.
Κι αυτό με πάει χρόνια πίσω. Ήταν ωραίο τραγούδι το «Bored by dreams»! Η γραφή μου μέχρι σήμερα ίσως να το διαψεύδει. Η δουλειά μου, αυτά που κάνω, εννοώ. Νομίζω πως θα πάω να κάνω λίγο τσάι, αν δεν σας πειράζει, για να φτιάξει ο λαιμός μου (στρέφεται στη μάνατζερ). Darling, ρώτησε τον κύριο αν θέλει καφέ ή ένα φλιτζάνι τσάι. Θα φτιάξω μόνη μου το τσάι μου... (Ζήτησα καφέ. Μετά από 4 λεπτά ακριβώς η μάνατζερ μου έφερε έναν καφέ σε ένα φλιτζανάκι με πιατάκι, ίδιου γαλάζιου χρώματος. Έμοιαζε ελληνικός καφές. Η Faithfull επέστρεψε για τη συνέντευξη, περιέργως δίχως το τσάι που θέλησε να φτιάξει για πάρτη της). Να είστε προσεχτικός με το φλιτζάνι αυτό. Είναι των προγόνων μου κι έχει γλιτώσει από δύο παγκόσμιους πολέμους! Συνεχίζουμε, σας ακούω!
— Μπορώ να καπνίσω;
Οι γιατροί μου επιτρέπουν να καπνίζω μόνο στις συναυλίες μου, αφού δεν μπορώ να το σταματήσω, εδώ μέσα όμως το αποφεύγω.
— Έχετε διαπρέψει στον κινηματογράφο, από το «Girl on a motorcycle» του 1968 μέχρι το «Irina Palm» του 2007. Πολύ διαφορετική η ενασχόληση με την υποκριτική απ' ό,τι με το τραγούδι;
Το «Irina Palm» ήταν εξαιρετική ταινία. Ναι, είναι πολύ διαφορετική η ενασχόλησή μου με το σινεμά απ' ό,τι με τη μουσική. Νιώθω πολύ υπερήφανη για τις ταινίες που αναφέρατε. Επίσης, ξέρω ότι είμαι καλή ηθοποιός. Ανέκαθεν το γνώριζα, ξεκινώντας σ' αυτόν το χώρο.
— Η λίστα των νεότερων μουσικών με τους οποίους έχετε συνεργαστεί είναι ατελείωτη: Nick Cave, Anne Calvi, Metallica, Jarvis Cocker κ.λπ. Πόσο ανήσυχη νιώθετε κάθε φορά από καλλιτεχνικής άποψης;
Είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς καλλιτεχνικής αναζήτησης. Μου αρέσει να δουλεύω με νέους ανθρώπους και δεν ξέρω αν αυτός είναι ο βασικός μου στόχος ή το να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου μέσα απ' τους νέους. Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι και φίλοι μου και απλώς μου αρέσει να συνεργάζομαι μαζί τους.
— Πιστεύετε ότι η μητρότητα είναι η ολοκλήρωση μιας γυναίκας;
Όχι, δεν το πιστεύω. Πιστεύω μόνο στη δουλειά.
— Ακούγεστε σχεδόν κυνική.
Είμαι ευτυχισμένη που έγινα μητέρα και είμαι χαρούμενη για τον γιο μου, τον Nicholas. Στάθηκα τυχερή σε αυτό το θέμα, το ξέρω. Ο γιος μου δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική βιομηχανία ή τον κόσμο του θεάματος.
— Θέλω να σας διαβάσω ένα απόσπασμα από ένα ποιητικό κείμενο του Georges Le Nonce, ενός σύγχρονου Έλληνα ποιητή, και να μου το σχολιάσετε...
Ξέρετε ότι δεν έχετε πολύ χρόνο, έτσι;
— Ναι, αν με αφήσετε να κάνω κι εγώ τη δουλειά μου.
Διαβάστε μου, σας ακούω.
— «Πιστεύω πως πολύ σύντομα θα τα έχω καταφέρει. Όχι μόνο επειδή είμαι φύσει αισιόδοξο πλάσμα. Αλλά και επειδή έχω σχετική εμπειρία προσαρμογής στις νέες συνθήκες, ύστερα από τόσες αλλαγές, τόσες μεταμορφώσεις, έστω κι αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία, αυτήν που με είχε εξαναγκάσει να γράφω ποιήματα...» Μπορείτε να βάλετε τη λέξη «τραγούδια» αντί «ποιήματα».
Εσείς τώρα θέλετε να βρείτε κάποια σχέση μεταξύ εμού και του ποιήματος.
— Δεν υπάρχει; Όταν διάβασα το ποίημα αυτό, εσείς ήρθατε στο μυαλό μου.
Κι εγώ σας λέω ότι δεν έχει σχέση το ποίημα με τη ζωή μου. Πρώτα απ' όλα, ακόμη γράφω τραγούδια, εφόσον με παρακολουθείτε. Οι μεταμορφώσεις μου δεν ήταν πολλές, ήταν μία μετά την περιπέτεια που έζησα, κι αυτή μόνο και μόνο για να μπορέσω να επιβιώσω, χωρίς να ξέρω αν θα ξανακάνω επιτυχία στη μουσική. Όταν έγινε το «Broken Εnglish» το 1979 είπα ότι ή θα κάνω μια νέα αρχή ή θα χαθώ οριστικά. Η μουσική είχε αλλάξει, δεν ήμουν το χαρούμενο κορίτσι της flower power, του swinging London και η κολλητή των Stones, αλλά μια νέα γυναίκα 33 ετών με κατεστραμμένη ήδη την υγεία της. Ήταν ένα ξεκίνημα πάνω στην ακμή του punk και του new wave. Το ποίημα που μου διαβάσατε μπορεί να 'χει γραφτεί και να απευθύνεται από άλλον σε άλλον.
— Μπορεί, αλλά η Ελλάδα, ξέρετε, εκτός από κακούς γιατρούς ενίοτε, παράγει και καλούς ποιητές από αρχαιοτάτων χρόνων.
Τώρα είπατε τη σωστή λέξη: η Ελλάδα έχει ποιητές μέγιστης σημασίας από την αρχαιότητα, σαν τη Σαπφώ και τον Όμηρο. Τεράστιοι!
— Ή τον Κωνσταντίνο Καβάφη στον 20ό αιώνα.
Δεν τον γνωρίζω.
— Κρίμα! Αναρωτιέμαι με τι γελάει και με τι γίνεται έξω φρενών η Marianne Faithfull.
Προσπαθώ να μη γίνομαι έξω φρενών, δεν είναι καλό για μένα. Οι άνθρωποι με κάνουν να γελάω, οι άνθρωποι με διασκεδάζουν (χαμογελάει). Σίγουρα, απολαμβάνω τις παρέες μου, αλλά γελάω με τους ανθρώπους, γενικώς.
— Ποια ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε, κ. Faithfull;
Δεν κλαίω εγώ (ενοχλημένη).
— Ποτέ;
Ποτέ!
— As tears go by, λοιπόν.
Κι αυτό ένα τραγούδι ήταν και τίποτα περισσότερο.
— Όπως κι αυτή ήταν μία από τις χιλιάδες συνεντεύξεις που έχετε δώσει και τίποτα περισσότερο. Συγγνώμη αν σας κούρασα.
Σας ευχαριστώ. Ειλικρινά. Δεν αναλωθήκαμε στα ναρκωτικά ή στα '60s κι αυτό εσείς το καταφέρατε.
— Εγώ σας ευχαριστώ.
Give my love to Greece!
(Το τελευταίο δεν ξέρω αν το εννοούσε η Marianne Faithfull. Όταν το είπε είχαμε σηκωθεί ήδη από το τραπέζι. Έσκυψα, της φίλησα το χέρι και φύγαμε από το διαμέρισμά της μαζί με τη μάνατζέρ της. Στην επιστροφή, τρεις πλανόδιοι μουσικοί στον παρισινό σταθμό έπαιζαν μια νοσταλγική μπαλάντα δίχως λόγια. Μου φάνηκε πως από κάπου θα εμφανιζόταν κι εκείνη, όχι όπως είναι σήμερα, αλλά όπως ήταν το 1967, για να τραγουδήσει μαζί τους το «Scarborough Fair» ή το «As tears go by».)
* Ευχαριστίες στον καλό φίλο Ιωάννη Παπαπαναγιώτου που ήρθε από το Λονδίνο και με ακολούθησε μέχρι το διαμέρισμα της Marianne Faithfull, εκτελώντας χρέη μεταφραστή για τη συνέντευξη, δίχως να χρειαστεί ιδιαιτέρως η παρέμβασή του.
** Το καινούργιο live CD-DVD της Marianne Faithfull με τίτλο «No Exit» κυκλοφορεί σε ελληνική διανομή της Feelgood.
σχόλια