Ο θάνατος δεν είναι το τέλος
Μια επιλογή από τις κυκλοφορίες της εταιρείας Death is not the end που εστιάζει σε σπάνια και ξεχασμένη μουσική από ολόκληρο τον κόσμο.
Death is not the end» είναι ένα τραγούδι του Bod Dylan απ’ το άλμπουμ Down in the Groove του 1988, το οποίο διασκεύασαν με τη σειρά ο Gavin Friday, οι Waterboys και ο Nick Cave, και λίγο αργότερα έγινε ο τίτλος μιας νουβέλας του Ian Rankin. Death is not the end είναι και ο τίτλος ενός κλασικού dance άλμπουμ της rave περιόδου των αρχών των ’90s, το οποίο μάλλον επηρέασε τον Luke Owen, ιδιοκτήτη μιας εταιρείας με βάση το Peckham της Βρετανίας και τη βάφτισε με αυτό το όνομα.
Η Death is not the end του Luke έχει δημιουργήσει ολόκληρη κατάσταση με τις κυκλοφορίες της τα τελευταία χρόνια, –βινύλια και κασέτες που βρίσκονται κάπου ανάμεσα στη μουσική και στην εθνομουσικολογία–, εστιάζοντας σε μουσική από ολόκληρο τον κόσμο που είναι πλέον δυσεύρετη, αλλά χαρακτηρίζει την εποχή που κυκλοφόρησε.
Ο Luke κυκλοφορεί δίσκους-ντοκουμέντα, με διαφημίσεις που ακούγονταν στις εκπομπές πειρατικών σταθμών του Λονδίνου της δεκαετίας του ’80 και του ’90, διαφημίσεις της rave περιόδου, εκπομπές πειρατικών σταθμών του Μπρίστολ, τα μουσικά sessions από μια πίστα skate στο Κίνγκστον των ’80s, τη μουσική των soundsystems στο καρναβάλι του Notting Hill, ανατριχιαστικές βινιέτες της αγγλικής ποπ κουλτούρας που αποτυπώθηκαν σε κασέτες της εποχής. Αυτό που κάνει την εταιρεία του όμως μία από της πιο σημαντικές που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή, είναι τα άλμπουμ-συλλογές με «στοιχειωμένη» μουσική από κάθε μέρος του κόσμου, είτε είναι σπάνια γιαπωνέζικα ryūkōka είτε ταϊλανδέζικα, είτε φάντος και τουρκικά ταγκό είτε η μουσική του ρεμπέτη Γιώργου Κατσαρού από τις ηχογραφήσεις στην Αμερική, είτε Σωτηρία Μπέλλου και Μαρίκα Νίνου.
Ο μουσικός πλούτος και το μεγαλείο των φωνών των αρχών του προηγούμενου αιώνα (κάποιες ηχογραφήσεις είναι άνω των 100 χρόνων) που έχουν καταγραφεί σε κεραμικές πλάκες, επιφάνειες πλαστικών δίσκων ή κασέτες, αποκαλύπτονται στο Bandcamp μέσα από αριστουργήματα του παρελθόντος που αξίζει να αφιερώσεις μέρες ολόκληρες για να τα ανακαλύψεις.
Ο Luke Owen έχει και την πιο ενδιαφέρουσα μουσική εκπομπή που παίζει αυτήν τη στιγμή στο NTS.
Αυτή είναι μια επιλογή από κάποιες από τις συλλογές της Death is not the end που έχει επιμεληθεί:
Begging the Moon: Phleng Thai Sakon & Luk Krung, 1945-1960
Μια συλλογή που επικεντρώνεται στη δημοφιλή ταϊλανδέζικη μουσική, η οποία από τις αρχές έως και τα μέσα του 20ού αιώνα έγινε γνωστή ως Phleng Thai Sakon (που σημαίνει «τραγούδι που είναι και ταϊλανδικό και παγκόσμιο»). Ηχογραφημένα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, πολλά από αυτά τα κομμάτια μπορούν επίσης να χαρακτηριστούν ως Luk krung («παιδί της πόλης»), ένα αστικοποιημένο στυλ δημοφιλούς τραγουδιού που έρχεται σε αντίθεση με την ταϊλανδέζικη μουσική της υπαίθρου, γνωστή ως Luk thung («παιδί του χωραφιού»).
Μετά την πολιτιστική επανάσταση της Ταϊλάνδης τη δεκαετία του 1930 και την περίοδο διακυβέρνησης του δυτικόφιλου πρωθυπουργού Plaek Phibunsongkhram που ακολούθησε, η ταϊλανδέζικη κουλτούρα άρχισε να υιοθετεί όλο και περισσότερες δυτικές επιρροές. Η παραδοσιακή αλλά και η πιο σύγχρονη μουσική της Ταϊλάνδης άρχισε να ενσωματώνει δυτικά μοτίβα, ποπ, τζαζ· έτσι οι ταϊλανδέζικες λαϊκές μελωδίες προσαρμόστηκαν για να δημιουργήσουν το «ramwong», έναν συνδυασμό δημοφιλών δυτικών στυλ χορευτικής μουσικής όπως το ταγκό ή η ρούμπα. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Phleng Thai Sakon άρχισε να αναπτύσσει σταδιακά υποείδη, όπως το phleng talad («τραγούδια της αγοράς») ή το phleng chiwit («τραγούδια της ζωής»), που επικεντρώνονταν σε θέματα της υπαίθρου και τραγουδιούνταν με επαρχιώτικες διαλέκτους. Λίγο αργότερα, αυτό οδήγησε στη λαμπερή και προσανατολισμένη προς τη δυτική μπαλάντα μουσική, γνωστή ως Luk krung, και το πιο παραδοσιακό/αγροτικό στυλ που τώρα ονομάζεται Luk thung. Το χάσμα μεταξύ των δύο συνέχισε να διευρύνεται, τόσο μουσικά όσο και πολιτιστικά, μέχρι και σήμερα.
The Past Is a Wound in My Heart
Μια επιλογή από μελαγχολικές, στοιχειωμένες ηχογραφήσεις τουρκικού ταγκό από τις δεκαετίες που ακολούθησαν την ίδρυση της Δημοκρατίας στις αρχές της δεκαετίας του 1920 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950.
Your Kisses Are Like Roses: Fado Recordings, 1914-1936
Ο ορισμός της λέξης «fado» είναι «μοίρα», αν και το πορτογαλικό νόημα του όρου είναι πιο σύνθετο. Η μουσική αυτή έχει αρκετές συγγένειες με το ελληνικό ρεμπέτικο –όπως επίσης με τα αμερικανικά μπλουζ ή το ταγκό της εργατικής τάξης της Αργεντινής και της Ουρουγουάης–, αντλώντας τη θεματολογία της από τη σκληρή πραγματικότητα.
Στη συλλογή Your Kisses Are Like Roses συγκεντρώνονται ιστορικές ηχογραφήσεις, από δίσκους που κυκλοφόρησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1910 έως τη δεκαετία του 1930. Οι παραλλαγές του fado της Λισαβόνας και της Κοΐμπρα παρουσιάζονται εδώ από μερικούς από τους πρώτους σταρ του είδους, καλύπτοντας μια χρονική περίοδο μέχρι και την εμφάνιση της απόλυτης σταρ του fado, της Amália Rodrigues.
Waiting for Your Return: A Shidaiqu Anthology 1927-1952, Pt. Ι, ΙΙ & III
Shidaiqu σημαίνει κυριολεκτικά «τραγούδια της εποχής», ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το υβριδικό μουσικό είδος που άρχισε να διαδίδεται στην κοσμοπολίτικη πόλη της Σανγκάης στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Συνδυάζοντας δυτική ποπ, τζαζ, μπλουζ και το σινεμά του Χόλιγουντ με παραδοσιακά κινεζικά στοιχεία, το shidaiqu διαμόρφωσε το σινεμά και τη μουσική στην Κίνα κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, πριν από την επικράτηση του κομμουνισμού.
Η συλλογή Waiting for Your Return φέρνει μαζί μια ευρεία γκάμα ηχογραφήσεων, προσφέροντας μια ανθολογική επισκόπηση του στυλ, με τραγούδια που ηχογραφήθηκαν μέχρι και την εξαφάνιση του shidaiqu στη Σανγκάη στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας καταδίκασε το shidaiqu ως «κίτρινη μουσική», απαγόρευσε τα νυχτερινά κέντρα και την παραγωγή ποπ μουσικής και κατέστρεψε δυτικού τύπου όργανα. Μετά από αυτά, πολλοί από τους τραγουδιστές μετανάστευσαν στο Χονγκ Κονγκ, όπου συνέχισαν να γνωρίζουν επιτυχία τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
River of Revenge: Brazilian Country Music 1929-1961, Vol. 1 & Vol. 2
Η música caipira («μουσική των επαρχιωτών») ήταν ένα είδος βραζιλιάνικης μουσικής της υπαίθρου, μια λιτή, πρωτοποριακή μορφή της música sertaneja, της βραζιλιάνικης εκδοχής της αμερικανικής country & western, η οποία στη σύγχρονη μορφή της έχει κυριαρχήσει στη μουσική βιομηχανία της Βραζιλίας τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή η συλλογή καλύπτει μερικές από τις πρώτες ηχογραφήσεις που έγιναν από τον πρωτοποριακό λαογράφο Cornélio Pires στα τέλη της δεκαετίας του 1920, μέχρι δίσκους από τις δεκαετίες του 1930, 1940 και 1950, καθώς και τις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Ριζωμένη στις πορτογαλικές παραδόσεις των τροβαδούρων, η música caipira συνήθως εκτελείται από ένα ντουέτο που τραγουδά σε παράλληλες τρίτες και έκτες, αντλώντας από ένα πορτογαλο-βραζιλιάνικο στυλ γνωστό ως moda de viola – επειδή κύριο όργανο είναι η viola caipira, μια βραζιλιάνικη κιθάρα με δέκα χορδές, η οποία αποτελεί τον πυρήνα της μουσικής. Γεννημένα μέσα στην «ημι-έρημη» περιοχή της βορειοανατολικής Βραζιλίας, αυτά τα τραγούδια διηγούνται ιστορίες πόνου, αγάπης, απώλειας και προδοσίας – συχνά συνοδευόμενα από χειροποίητες κιθάρες με πρωτότυπα κουρδίσματα. Μακριά από τη στυλιζαρισμένη, ποπ προσέγγιση της country & western της sertaneja, αυτές οι ηχογραφήσεις μπορούν να θεωρηθούν το βραζιλιάνικο αντίστοιχο της λαϊκής μουσικής του Γούντι Γκάθρι ή της μουσικής από τα Απαλάχια Όρη.
Longing for the Shadow: Ryūkōka Recordings, 1921-1939 και Is It Really Goodbye? More Ryūkōka Recordings, 1929-1938
Αναδυόμενο κατά τα πρώτα στάδια της δισκογραφικής βιομηχανίας στην Ιαπωνία, το στυλ ryūkōka υιοθέτησε στοιχεία της δυτικής κλασικής μουσικής, των μπλουζ και της τζαζ, ενσωματώνοντάς τα στην παραδοσιακή και κλασική ιαπωνική μουσική. Οι ηχογραφήσεις που περιέχει η συλλογή Longing for the Shadow είναι από τις δεκαετίες του 1920 και 1930 και καταγράφουν τον μοναδικό, απόκοσμο ήχο της πολιτισμικής συγχώνευσης που άρχισε να φαίνεται μέσα από τα δημοφιλή τραγούδια, πριν από την ευρεία επιρροή της δυτικής ποπ μουσικής κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής αμερικανικής κατοχής.
Kouta Katsutaro - Kouta Katsutaro
Ηχογραφήσεις ryūkōka από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 από τη Γιαπωνέζα γκέισα Kouta Katsutaro, μία από τις πιο δημοφιλείς τραγουδίστριες του είδους.
Wounds of Love: Khmer Oldies, Vol. 1 & Vol. 2
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, στην πρωτεύουσα της Καμπότζης, την Πνομ Πενχ, και γύρω από αυτή αναπτύχθηκε μια μουσική σκηνή εμπνευσμένη από την πληθώρα εισαγόμενων δίσκων ροκ και ποπ που έφταναν στη χώρα από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και από δίσκους chanson και bolero από τη Γαλλία και τη Λατινική Αμερική. Οι συλλογές Wounds of Love: Khmer Oldies, Vol. 1 & Vol. 2 παρουσιάζουν μερικές από αυτές τις πρώιμες τοπικές ηχογραφήσεις αργού ροκ, ποπ και R&B 45 στροφών από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, πριν από την περαιτέρω υιοθέτηση των αμερικανικών ήχων ψυχεδελικού και γκαράζ ροκ στα μέσα της δεκαετίας και κατά τη διάρκεια της εποχής του πολέμου του Βιετνάμ.
Aziz Balouch- Sufi Hispano-Pakistani
Ο Aziz Balouch μετανάστευσε στην Ιβηρική χερσόνησο από το Πακιστάν το 1932 αναζητώντας δουλειά και μουσική. Αφού πέρασε την παιδική του ηλικία μελετώντας τον ισλαμικό μυστικισμό και τα θρησκευτικά τραγούδια στους Σούφι ιερούς τόπους της πατρίδας του, ερωτεύτηκε το «βαθύ τραγούδι» του flamenco και έγινε μαθητής του μεγάλου cantaor Pepe Marchena, τον οποίο γνώρισε τυχαία. Αφιέρωσε τη ζωή του στο flamenco και ανέπτυξε μια περίπλοκη θεωρία για τις νότιες ασιατικές και σουφικές ρίζες της τέχνης αυτής, την οποία παρουσίασε μέσω ζωντανών παραστάσεων και δημοσιεύσεων στο Λονδίνο, την Ισπανία και το Πακιστάν. Το έργο του έμεινε κρυφό και άγνωστο γιατί δεν υπάρχουν ηχογραφήσεις με τα κομμάτια του. Η μοναδική ηχογράφηση του Aziz Balouch που σώθηκε είναι ένα EP που κυκλοφόρησε στην Ισπανία το 1962. Σε κάθε κομμάτι χρησιμοποιεί την πολυγλωσσία του για να συνδυάσει τη σουφική ποίηση σε περσικά, σίντχι, χίντι και αραβικά με διάφορες μορφές ανδαλουσιανής μουσικής στην ισπανική γλώσσα. Συνοδευόμενος από μία κιθάρα, τραγουδάει συγκλονιστικά το flamenco, όπως δεν το τραγούδησε κανείς.
Ercília Costa - My Torment
Η Ercília Botelho Farinha Costa, γνωστή ως Ercília Costa (1902-1985), ήταν Πορτογαλίδα ηθοποιός, συνθέτρια και τραγουδίστρια, που μεσουράνησε το πρώτο μισό του 20ού αιώνα τραγουδώντας fados. Η συλλογή τής Death is not the end είναι ανατριχιαστική.
George Katsaros: Greek Blues in America, Vol. 1
Η ιστορία του ρεμπέτη Γιώργου Κατσαρού υπάρχει εδώ, αυτή είναι μια πολύτιμη συλλογή με κάποιες από τις ηχογραφήσεις του στην Αμερική.
