«Τον νταή παριστάνει; Δεν καταλαβαίνω. Ποτέ μου δεν ισχυρίστηκα ότι προέρχομαι από την εργατική τάξη!», δήλωνε προχθές αγανακτισμένος ο τραγουδιστής των Idles, Joe Talbot στον δημοσιογράφο του Independent, καθώς αναφερόταν στον τραγουδιστή του ντουέτου των Sleaford Mods, Jason Williamson.
Η ιδεολογική διαμάχη ανάμεσα στις δύο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης εναλλακτικής σκηνής – και ηγετικές μορφές δύο απολύτως καταξιωμένων γκρουπ που προσεγγίζουν με έντονες πολιτικές αναφορές την τρέχουσα κοινωνική κατάσταση στη Βρετανία – διεξάγεται εδώ και κάμποσο καιρό.
Τον τελευταίο χρόνο, ο καυστικός βάρδος μιας σύγχρονης πολιτισμικής δυσανεξίας από το Νότιγχαμ, τρολάρει αλύπητα στα social media αλλά και στον Τύπο, τους επίσης αγαπημένους των κριτικών αλλά και του κοινού, νεο-πανκ μεσσίες Idles, κατηγορώντας τους ότι οικειοποιούνται ψευδώς τη φωνή της εργατικής τάξης.
Ο στόχος μας ως μπάντα είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση – πολιτική και προσωπική – στην οποία μπορούν να συμμετέχουν νιώθοντας ασφαλείς και να εκφράσουν την άποψή τους και οι πιο ευάλωτοι από μας.
Και η αιτιολόγηση είναι το γεγονός ότι ο Talbot μεγάλωσε ως παιδί μεσοαστών γονιών σε εύπορο προάστιο του Έξετερ – ο μπαμπάς καλλιτέχνης, η μαμά εφοριακός – και ως εκ τούτου η αριστερή / εξεγερσιακή ρητορική που εκφράζει με τους στίχους του είναι προσποιητή και fake. Για την ακρίβεια, «γεμάτη κλισέ, χειριστική, προσβλητική και πολύ μέτρια», όπως δήλωσε πρόσφατα ο Williamson.
Οι επιθέσεις έχουν σοκάρει τον Talbot όπως λέει στη συνέντευξή του: «Η ιδέα και μόνο ότι δεν μπορώ να μιλήσω για τη λιτότητα ή για τις τράπεζες τροφίμων – ότι δεν μπορώ να πω ότι είναι θεμελιωδώς λάθος να έχει τράπεζες τροφίμων μια από τις πλουσιότερες οικονομίες στον κόσμο – επειδή έχω τη δυνατότητα να ταΐσω το παιδί μου; Τι σκατά ζόρι τραβάει αυτό το άτομο;»
Το πιο άσχημο είναι ότι αυτή η κριτική προέρχεται από κάποιον που μέχρι τώρα έβλεπε ως ήρωα ο Talbot.
«Μου επιτέθηκε προσωπικά και ξαφνικά όλοι μοιάζουν να αμφισβητούν την αυθεντικότητά μου. Τελικά όμως πιο πολύ με έχει ενοχλήσει η δική μου αντίδραση. Πώς επιτρέπω δηλαδή σε κάποιον που δε με ξέρει, να με επηρεάζει έτσι; Οπότε, ναι, δεν είναι ήρωάς μου πλέον».
«Το να εκδηλώνεις συμπόνια δε σημαίνει ότι νομιμοποιεί κάποιον να σε κάνει σάκο του μποξ. Ο στόχος μας ως μπάντα είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση – πολιτική και προσωπική – στην οποία μπορούν να συμμετέχουν νιώθοντας ασφαλείς και να εκφράσουν την άποψή τους και οι πιο ευάλωτοι από μας. Απλά το κάνουμε αυτό με υπόκρουση μια έντονη και βίαιη μουσική».
Με στοιχεία από τον Independent
σχόλια