ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ «εσωτερικό ξεγύμνωμα» στα λόγια της νέας τραγουδοποιού Irini Qn, στο παρθενικό άλμπουμ της «Χωρίς το Τόξο στην Αρένα» [Μετρονόμος, 2020], το οποίο δεν το συναντάς συχνά στην δισκογραφία.
Γενικώς, η συγκεκριμένη «τακτική» είναι προϊόν της δεκαετίας του '80, χωρίς τούτο να σημαίνει πως και νωρίτερα κάποιοι, λίγοι, κάποιοι ελάχιστοι τραγουδοποιοί δεν μίλησαν για 'κείνα που τους απασχολούσαν ως άτομα-άτομα και όχι ως άτομα, που δρούσαν εντός του κοινωνικού συνόλου.
Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο το να μιλάς για τον εαυτό σου – πόσο μάλλον να βγάζεις τα εσώψυχά σου στην φόρα μέσω του τραγουδιού. Απαιτείται τόλμη πρώτα-πρώτα, κάτι που η Irini Qn το έχει σ' έναν μεγάλο βαθμό ή και πολύ μεγάλο (αυτά τα θέματα δεν μετριούνται εύκολα). Τούτο λοιπόν είναι το πρώτο βασικό γνώρισμα τής τραγουδοποιίας της. Επ' αυτού και το επόμενο.
Με σαφείς και καλοδουλεμένες-εμπνευσμένες μελωδίες, με σωστή κίνηση και ροή, τα κομμάτια τής Irini Qn δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα ωραιότερο που μπορείς να σκεφτείς ή να φανταστείς.
Ωραία... μιλάς, γράφεις, τραγουδάς για τον εαυτό σου... πώς θα το πράξεις; Με τι τρόπο, ώστε αυτό που θα προτείνεις να εμπεριέχει συγχρόνως κι ένα (σοβαρό) καλλιτεχνικό εκτόπισμα; Εδώ τα πράγματα αρχίζει να δυσκολεύουν – αλλά όχι για την Irini Qn, η οποία εμφανίζει στο «Χωρίς το Τόξο στην Αρένα» στοιχεία μεγάλης τραγουδοποιού.
Πολλά ταλέντα εμφανίστηκαν στη διαδρομή. Λίγα όμως διέπρεψαν μέσα στα χρόνια, μέσα στις δεκαετίες δίχως να καούν ή να χαθούν. Ας θυμηθούμε, από αυτά τα λίγα ταλέντα, την Αρλέτα και την Λένα Πλάτωνος, δύο γυναίκες τραγουδοποιούς, τις οποίες σέβεται και υπολήπτεται η Irini Qn, και που άφησαν στο ελληνικό τραγούδι μεγάλο και ανεξίτηλο στίγμα. Θα το πράξει άραγε και η Irini Qn; Ποιος ξέρει...
Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να φορτώσουμε στην καλλιτέχνιδα περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις από εκείνες που η ίδια επιθυμεί να αναλάβει. Ας μείνουμε λοιπόν σ' αυτό το πρώτο CD της, και ας αφήσουμε κατά μέρος τα «τι μέλλει γενέσθαι»...
Λοιπόν, στίχος πολύ καλός, εσωτερικός, πρωτότυπος, τολμηρός, ουσιώδης, ελλειπτικός όταν πρέπει, με λέξεις, προτάσεις και νοήματα, που σε σπρώχνουν να ασχοληθείς μαζί του... να τον αποκρυπτογραφήσεις, να σηκώσεις τις λέξεις και να δεις τι συμβαίνει από κάτω. Όχι, δεν είναι διανοητική η τραγουδοποιία τής Irini Qn, δεν είναι ούτε σουρεαλιστική, εικονοκλαστική, ανερμάτιστη, πνιγμένη στα σύμβολα και τις υποψίες. Απεναντίας, είναι καθαρή, αλλά μ' έναν τρόπο που δείχνει και πηγαίο ταλέντο, και δουλειά πάνω στη ροή του λόγου, στην εύρεση των «σωστών» λέξεων, στη διασαφήνιση των νοημάτων.
Animus
Οι συνθέσεις; Πολύ καλές κι αυτές. Λέμε για άσματα, που να μπορείς να τα πεις και να τα σφυρίξεις, όχι για σκιρτήματα τραγουδοποιίας ή περίπου τραγούδια. Με σαφείς και καλοδουλεμένες-εμπνευσμένες μελωδίες, με σωστή κίνηση και ροή, τα κομμάτια τής Irini Qn δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα ωραιότερο που μπορείς να σκεφτείς ή να φανταστείς. Κι εδώ, δεν συζητάμε για ένα-δυο τραγούδια, με τα υπόλοιπα οκτώ-εννιά να περιπίπτουν στα «γεμίσματα». Λέμε για δέκα ισάξια tracks, που ακούγονται σαν-ένα, καθότι το άλμπουμ έχει παραδειγματική-υποδειγματική ενότητα.
Φωνή. Επίσης πολύ καλή. Ή και παραπάνω από «πολύ καλή». Αν για τον τραγουδοποιό δεν υπάρχει λόγος να διαθέτει... τη φωνή των φωνών, καθώς οφείλει να παλέψει (και καλώς πράττει) με αυτήν που έχει, μετατρέποντας τα τραγουδίσματά του σε ερμηνείες, στην περίπτωση τής Irini Qn δεν ισχύει ούτε αυτό. Και τούτον τον ας τον πούμε «σκόπελο» τον υπερπηδά, πηγαίνοντας πιο πάνω, πιο ψηλά. Λέμε, κοντολογίς, για μιαν «άψογη» τραγουδίστρια.
Από τα στοιχεία που, προσωπικώς, με εντυπωσίασαν στο άλμπουμ είναι η δουλειά που έχει γίνει, σε κάθε λεπτομέρειά του, από τον Γιώργο Ανδρέου, ο οποίος, εκτός από πλήκτρα, κρουστά και μπάσο, έχει επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις, την ηχογράφηση, την μίξη και το mastering. Να πούμε την μαύρη αλήθεια; Δεν το περιμέναμε.
Ο Ανδρέου κατόρθωσε να φτιάξει ήχο, να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, γι' αυτά τα τόσο ιδιαίτερα και εξαιρετικά τραγούδια. Αντιλήφθηκε προφανώς με το τι είχε να κάνει (μ' ένα σπάνιο ταλέντο) και έβαλε τα δυνατά του, ώστε να παρουσιάσει από την πλευρά τού ήχου, κάτι «σωστό», σοβαρό, ψαγμένο, που να λειτουργεί 100%. Τα κατάφερε και μπράβο του.
Δεν χρειάζεται μάλλον να πούμε, κλείνοντας, πως το «Χωρίς το Τόξο στην Αρένα» τής Irini Qn είναι η πιο μεγάλη έκπληξη, για την τρέχουσα χρονιά (ας μείνουμε σ' αυτήν), στο ελληνικό τραγούδι. Ένα αληθινά σπουδαίο άλμπουμ, για το οποίο θα συζητάμε και στο μέλλον.
Το κορίτσι με το ρύζι
Επαφή: www.metronomos.gr
σχόλια