Ιστορικό μέλος των Εν Πλω και αργότερα των Επισκεπτών του Γιάννη Αγγελάκα, ο Ντίνος Σαδίκης έχει και μία παράλληλη, προσωπική, διαδρομή, η οποία μας γνωστοποιείται από καιρού εις καιρόν μέσω νέων ηχογραφήσεων ή παραστάσεών του.
Και τα δύο συμβαίνουν τώρα. Ο Ντίνος Σαδίκης έχει καινούριο LP, που αποκαλείται «Το Γέλιο των Πολλών ΙΙ» [Labyrinth of Thoughts, 2015], ενώ εμφανίζεται live και στο An Club το Σάββατο 7 Μαρτίου. Εδώ, φυσικά, θα γράψουμε για τον δίσκο του…
Ξεχωριστή μνεία απαιτείται για τις «Λαμαρίνες». Δεν ξέρω αν πρόκειται για παλιό τραγούδι (γραμμένο στα eighties) ή πιο καινούριο ή και... σκέτο καινούριο. Για μένα το τραγούδι αυτό είναι ένα από τα 2-3 ωραιότερα punk κομμάτια που έχουν ακουστεί ποτέ στην Ελλάδα, για να μην πω το σημαντικότερο (και όχι απλώς το ωραιότερο)! Ναι, το λέω «punk» και όποιοι επιθυμούν ας διαφωνήσουν...
Μετά, λοιπόν, τις «Μολυβένιες Ιστορίες» [Μύλος, 1994] και «Το Γέλιο των Πολλών» [Lazy Dog, 2005], o Σαδίκης στο τρίτο πλέον LP του (κοπή 400 βινυλίων) μπαίνει στο Royal Alzheimer Hall της Θεσσαλονίκης στο διάστημα 4-12/10/2014, ηχογραφώντας ζωντανά τα… καινούρια του παλιά τραγούδια.
Με «στενή» μπάντα συνοδείας (ο ίδιος τραγουδά, οι Πάνος Παπάζογλου και Sonny Touch παίζουν κιθάρες, ενώ οι Χρήστος Παππάς και Λάζαρος Πλιάμπας είναι σε μπάσο-ντραμς), ο Σαδίκης περνάει φυσικά από το ρεπερτόριο των Εν Πλω («Είχα έρωτες», «Και λοιπόν τι», «Αντιλαλούν οι φυλακές»), ξανακοιτάζοντας στη διαδρομή όλα τα τραγούδια του που ακούστηκαν στο πρώτο «Γέλιο των Πολλών» («Οίδα», «Υπνοβάτης», «Μια θάλασσα», «90/60/90», «Ο χορός», «Τα σημάδια», «Modus Vivendi», «Πρέπει ίσως κάποτε», «Σπασμένο κέρμα», αλλά και τα τρία που γράφτηκαν πρώτη φορά με τους Εν Πλω), ενώ ακούγονται ακόμη το «Απαισιόδοξο τραγουδάκι» από τις «Μολυβένιες Ιστορίες» και οι άγνωστες «Λαμαρίνες» (σε λόγια του παλιού συνεργάτη του Στέφανου Κανελλή).
Έτσι, επί της ουσίας έχουμε μία επανεκτέλεση των τραγουδιών του CD της Lazy Dog συν δύο προσθήκες, πράγμα που, λογικώς, κάτι σημαίνει…
Όποιοι έχουν κατά νου, λοιπόν, το προ δεκαετίας άλμπουμ θα θυμούνται, υποθέτω, και το ύφος του – την ενορχήστρωση εννοώ του Danni Joss. Σαμπλ, προγραμματισμός, σύνθια, θερεμίνες, διάφορα έγχορδα (βιολί, βιόλα, τσέλο), πνευστά (φαγκότο, κλαρίνο, τρομπέτα…) κ.λπ. Μία ηχογράφηση σύνθετη δηλαδή, για την οποία ο Σαδίκης έκρινε πως θα άξιζε να επαναληφθεί.
Έψαξα και βρήκα τι είχα γράψει εκείνη την εποχή για το «Γέλιο των Πολλών» κι επειδή διαβάζοντας το σχετικό κείμενο («Jazz & Τζαζ» #152, 11/2005) το βρήκα… περίπου ταιριαστό με την τωρινή περίπτωση, λέω να επαναλάβω ένα μικρό μέρος του…
«(…) Οι στίχοι είναι ένα πρώτο σημείο. Θυμωμένοι, αλλά όχι αγκιστρωμένοι σε μίζερες και πεσιμιστικές διαθέσεις, ρομαντζάρουν πάνω από τις ψεύτικες ελπίδες, τέμνοντας τη φορά των πραγμάτων. ‘Δεξιώσεις νοτισμένες με αρώματα του βάλτου/ το κορμί μου διακόσμηση θανάτου/(…) Στο κενό που εξουσιάζουν τα κρεβάτια γνωριμίας/ κλειδαρότρυπα στο γκλάμουρ της ανίας’ (από το ‘90-60-90’). Εδώ υπάρχουν όλα. Το ροκ, η τζαζ, το φολκ, το πανκ, η μπαλάντα, το ρεμπέτικο(…) με τα τραγούδια ν’ αφήνουν, ακόμη και μέσα από τις σκληρότερες φόρμες, μιαν αναντίρρητη ευαισθησία(…)».
Αυτό το όντως εξαιρετικό σετ τραγουδιών ο Ντίνος Σαδίκης το αναμορφώνει και το ξαναδίνει στον κόσμο, ακολουθώντας πιο… περιεκτικές πρακτικές. Εννοώ πως η μπάντα ροκάρει αγρίως, πως τα τραγούδια ακούγονται πιο βαριά και πακτωμένα εν σχέσει με την προ δεκαετίας εγγραφή (ίσως κοντύτερα, σ’ αυτό που είναι στην πραγματικότητα), δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν ανιχνεύονται και οι πιο ήπιες… και συνεσταλμένες στιγμές.
Ο «Υπνοβάτης», ας πούμε, είναι εξαιρετικός όπως ακούγεται εδώ, με τις διπλές κιθάρες και την πιο αυθόρμητη ερμηνεία (ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Σαδίκη), ενώ πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η εκτέλεση του «Modus Vivendi» (αρκούντως «σκοτεινή» και με τη φωνή της Αγνής Ζαχαρή να δίνει άλλες ποιότητες στο κομμάτι).
Το ίδιο ισχύει, όμως, και για τα πιο… κλασικά άσματα, όπως εκείνα από το ρεπερτόριο των Εν Πλω, με το «Και λοιπόν τι» να αποκτά νέα… desert vibes και με το «Αντιλαλούν οι φυλακές» (Μάρκος Βαμβακάρης) να προσφέρει ασύλληπτες κιθάρες (κυρίως όταν είναι μόνες τους – χωρίς τη φωνή επάνω τους εννοώ), με τα chorus vocals να επιτείνουν το αίσθημα της παρέας που απαιτούν, σήμερα στην εκτέλεσή τους, τέτοιου τύπου άσματα.
Τέλος, ξεχωριστή μνεία απαιτείται για τις «Λαμαρίνες». Δεν ξέρω αν πρόκειται για παλιό τραγούδι (γραμμένο στα eighties) ή πιο καινούριο ή και… σκέτο καινούριο. Για μένα το τραγούδι αυτό είναι ένα από τα 2-3 ωραιότερα punk κομμάτια που έχουν ακουστεί ποτέ στην Ελλάδα, για να μην πω το σημαντικότερο (και όχι απλώς το ωραιότερο)! Ναι, το λέω «punk» και όποιοι επιθυμούν ας διαφωνήσουν…
Φοβούνται για το μέλλον τους
φοβούνται το παρόν τους
φοβούνται να ξεκόψουνε από το παρελθόν τους
φοβούνται ν’ αποτύχουνε
φοβούνται να τολμήσουν
φοβούνται ν’ απομακρυνθούν μήπως και δε γυρίσουν
φοβούνται από τα ψέματα
φοβούνται την αλήθεια
φοβούνται ν’ αποτάξουνε μύθους και παραμύθια
φοβούνται όσα μάθανε
φοβούνται όσα δεν ξέρουν
φοβούνται μη ρεζιλευτούν αν δείξουν πως δεν ξέρουν
Φοβούνται τα αδέσποτα
φοβούνται τα δεμένα
φοβούνται να μιλήσουνε σε σένα και σε μένα
φοβούνται μήπως ξεχαστούν
φοβούνται μην ξεχάσουν
φοβούνται μήπως λείψουνε κι οι φίλοι τους τούς θάψουν
φοβούνται την κακιά στιγμή
φοβούνται τα τυχαία
φοβούνται μη το σπίτι τους βρεθεί πάνω σ’ αρχαία
φοβούνται να μεθύσουνε
φοβούνται να ξεδώσουν
φοβούνται μήπως τρελαθούν και δεν το μετανιώσουν (…)
Info:
Ντίνος Σαδίκης
An live club
Σάββατο 7 Μαρτίου, 22:00, είσοδος 10 ευρώ
σχόλια