Μεγάλος μήνας δισκογραφικά αυτός που διανύουμε για κάποιους δημοφιλείς αποθανόντες καλλιτέχνες. Καταρχάς, κυκλοφορεί το «νέο» άλμπουμ του Λέοναρντ Κοέν με τίτλο Thanks for the Dance, μια συλλογή από στίχους και τραγούδια του κορυφαίου τραγουδοποιού και ποιητή που μεταποιήθηκαν υπό την επιμέλεια του γιου του, Άνταμ και τη συμμετοχή επιφανών καλλιτεχνών όπως ο Beck και η Feist.
Κυκλοφορεί επίσης ένα άλμπουμ με τίτλο Everybody's Everything με ακυκλοφόρητα κομμάτια του "emo rapper" Lil Peep που έχασε τη ζωή του το 2017 ύστερα από μοιραία δόση ναρκωτικών. Συγχρόνως, εμφανίζεται ένα νέο single του αείμνηστου Prince – μια ακουστική εκδοχή του "I Feel For You" – ενώ παράλληλα επανακυκλοφορεί σε σπέσιαλ έκδοση το άλμπουμ του "1999" περιλαμβάνοντας 35 κομμάτια που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Ως γνωστόν, ο Prince είχε για χρόνια τις χειρότερες δυνατές σχέσεις με την δισκογραφική, την Warner Bros., αλλά οι διαχειριστές της κληρονομιάς και των δικαιωμάτων του έργου του ήρθαν πρόσφατα σε αμοιβαίως επικερδή συμφωνία, οπότε όλα καλά.
Φυσικά, οι μετά θάνατον δισκογραφικές κυκλοφορίες δεν αποτελούν καινούριο φαινόμενο, απλά εδώ και χρόνια το «άρμεγμα» της κληρονομιάς ενός δημοφιλούς καλλιτέχνη, μοιάζει να έχει φτάσει στα όριά του. Κανείς σήμερα δεν θα θεωρούσε «εκμετάλλευση» την κυκλοφορία του ιστορικού "(Sittin' On) The Dock of the Bay", ένα χρόνο μετά τον θάνατο του ερμηνευτή του Otis Redding σε αεροπορικό δυστύχημα το 1967. Ούτε διαμαρτυρήθηκε κανείς φυσικά όταν κυκλοφόρησε το Closer, το αριστουργηματικό δεύτερο άλμπουμ των Joy Division, δύο μήνες μετά την αυτοκτονία του τραγουδιστή τους Ian Curtis (παρότι πολλά φρύδια είχαν ανασηκωθεί τότε με το εξώφυλλο που απεικόνιζε έναν τύμβο).
Η διαφορά είναι ότι στις παραπάνω περιπτώσεις το υλικό είχε ολοκληρωθεί επίσημα και ήταν έτοιμο να μοιραστεί στο κοινό. Από την δεκαετία του '90 όμως και μετά τα πράγματα άλλαξαν, όταν οι εταιρείες συνειδητοποίησαν πόσο ψηλά ανεβάζει έναν καλλιτέχνη ο (πρόωρος και αιφνίδιος κατά προτίμηση) θάνατός του στο χρηματιστήριο αξιών. Τυπικά παραδείγματα ο Jeff Buckley και ο Tupac Shakur που μετά τον θάνατό τους, έχει κυκλοφορήσει ό,τι να' ναι σχεδόν από το ηχογραφημένο υλικό που ανακαλύφθηκε εκ των υστέρων.
Όσο βρισκόταν εν ζωή, ο Tupac είχε κυκλοφορήσει τέσσερα επίσημα άλμπουμ. Μετά την δολοφονία του τον Σεπτέμβριο του 1996 στο πλαίσιο της περιβόητης αιματηρής κόντρας ανάμεσα στους ραπ εκπροσώπους της Ανατολικής και της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, έχουν κυκλοφορήσει άλλα έξι, κάποια εκ των οποίων έχουν βάλει στο στόμα του λόγια που είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα έλεγε ποτέ.
Υπάρχουν και χειρότερα όμως. Ο Notorious BIG, ο οποίος επίσης είχε δολοφονηθεί εκείνη την εποχή στο πλαίσιο της ίδιας διαμάχης, «αναστήθηκε» το 2017 για να «τραγουδήσει» ντουέτο με την γυναίκα του, Faith Evans, ένα ρομαντικό ντουέτο για ένα "remix project" που είχε τίτλο The King And I.
Η πλούσια μεταθανάτια «καριέρα» του Jeff Buckley δεν υπήρξε τόσο μακάβρια, αλλά είναι εξίσου ενδεικτική. Όταν ηχογραφούσε το επίσημο ντεμπούτο του, το Grace (το μοναδικό στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε όσο ζούσε), ήταν ξεκάθαρος στην απόφασή του να μην συμπεριληφθεί το τραγούδι "Forget Her" στο δίσκο. Αμέσως μετά τον τραγικό θάνατό του όμως το 1997 σε ηλικία τριάντα ετών όμως, επανακυκλοφόρησε το άλμπουμ περιλαμβάνοντας και το συγκεκριμένο τραγούδι. Ένα χρόνο αργότερα, ακολούθησε η κυκλοφορία του άλμπουμ Sketches for My Sweetheart the Drunk, μιας συλλογής από demos κυρίως που δεν θα επιθυμούσε κατά πάσα πιθανότητα ο ίδιος να μοιραστεί με το κοινό, σ' αυτή την μη ολοκληρωμένη εκδοχή.
Αυτό όμως μοιάζει πταίσμα μπροστά σε περιπτώσεις όπως λόγου χάρη το άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τίτλο Johnny Cash Remixed το 2009 - έξι χρόνια μετά τον θάνατο του μεγάλου ερμηνευτή – στο οποίο μπορεί να ακούσει κανείς το "Get Rhythm" να έχει εμπλουτιστεί με ένα έντονο house beat ενώ στην εκδοχή του κλασικού "I Walk the Line" (του 1956) έχει προστεθεί και μια στροφή όπου «ραπάρει» ο Snoop Dogg.
Με στοιχεία από τον Independent
σχόλια