Το Klangforum Wien ιδρύθηκε από τον συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Beat Furrer, το 1985, ενώ αρχικά έφερε την ονομασία Societé de l'art acoustique. Πρόκειται για μια ορχήστρα δωματίου, που την απαρτίζουν 24 μουσικοί προερχόμενοι από δέκα διαφορετικές χώρες. Η διεύθυνση του συνόλου είναι συλλογική.
Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα ειδικευμένα σύνολα σύγχρονης μουσικής, το οποίο έχει παρουσιάσει περίπου πεντακόσια νέα έργα συνθετών από τρεις ηπείρους. H δισκογραφία του υπερβαίνει τα εβδομήντα άλμπουμ, πολλά από τα οποία αποτελούν μονογραφίες συνθετών. Έχει πραγματοποιήσει πάνω από δύο χιλιάδες εμφανίσεις σε σημαντικά φεστιβάλ και αίθουσες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ιαπωνίας.
Το Klangforum Wien υπηρετεί ένα καλλιτεχνικό όραμα, με μια ιδιαίτερη προσέγγιση στη μουσική που επιχειρεί να επαναφέρει την αίσθηση του επίκαιρου και σημαντικού, η οποία έμοιαζε να έχει σταδιακά απολεσθεί στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Το πρόγραμμα της συναυλίας περιλαμβάνει πρόσφατα έργα συνθετών από διάφορες χώρες, με διακριτή αισθητική προσέγγιση.
Τρεις γραμμές διερεύνησης συνυφαίνονται στο έργο του Alberto Posadas (γενν. 1967), Tratado delloinasible (2013): οι λεπτομερείς καμπύλες της θεωρίας των fractals, οι μικροσκοπικές ηχητικές διαφοροποιήσεις των μουσικών οργάνων και οι σχέσεις της μουσικής με την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική.
O Beat Furrer (γενν. 1954) συνθέτει μουσική που διερευνά καθαρές, αφαιρετικές μορφές. Διατηρώντας στο ελάχιστο συμβολισμούς και εξωμουσικά νοήματα, επικεντρώνεται στις χειρονομίες. Στο Linea dell’orizzonte (2012), αυτές είναι διαστρεβλωμένες σκιαγραφήσεις τους. Ο ιταλικός τίτλος αφήνει ανοιχτό ένα πεδίο ερμηνειών.
Στο έργο του Μιχάλη Λαπιδάκη (γενν. 1960), με τον τίτλο Howl (2011), ένα οργανικό σύνολο που έλκει τη καταγωγή του τόσο από την τζαζ όσο και από τις «δημοφιλείς» μουσικές συνδιαλέγεται με την ηχογραφημένη φωνή του Allen Ginsberg, που απαγγέλλει ίσως το πιο εμβληματικό ποίημα της γενιάς των beat.
Η μουσική του Pierluigi Billone (γενν. 1960) αποτυπώνει ένα ιδιαίτερο ηχητικό-τελετουργικό ταξίδι στις εκφραστικές δυνατότητες των οργάνων. Στο Ebe und anders (2014), η τρομπέτα και το τρομπόνι ενσωματώνονται σε ένα σολιστικό υπερόργανο. Στη γραφή του συνδιαλέγονται οι πειραματικές τεχνικές με απόηχους της τζαζ.
σχόλια