Γεννήθηκα στη Νέα Σμύρνη και μένω εκεί, είναι μια περιοχή που δεν την αλλάζω. Νομίζω ότι είναι από τις πιο ωραίες γειτονιές ‒ δεν είσαι πολύ μακριά από το κέντρο, αλλά είσαι και κοντά στη θάλασσα.
• Μεγάλωσα ήσυχα, με πολλή αγάπη, από δυο γονείς που γνωρίστηκαν σε πολύ νεαρή ηλικία σε ένα λούνα παρκ. Ο μπαμπάς μου μεγάλωσε στην Αμερική, ήρθε στην Αθήνα στα 14 και τότε γνώρισε τη μάνα μου. Παντρεύτηκαν μικροί. Και πολύ μικροί έκαναν τον αδερφό μου και μετά εμένα.
• Μια πολύ χαρακτηριστική ανάμνηση που έχω ως παιδί είναι η μουσική που άκουγε ο πατέρας μου στο σπίτι: ο πρώτος δίσκος των Flock of Seagulls, Alice Cooper και Billy Idol. Βρήκα πρόσφατα κάτι βιντεοκασέτες, όπου είδα τον εαυτό μου μωρό, και έπαθα σοκ. Είναι περίεργο να βλέπεις τον εαυτό σου παιδί. Ακόμα κι εκεί παίζει ο δίσκος των Flock of Seagulls! Η χειρότερη ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία: έξι χρονών έβλεπα επί έναν χρόνο το ίδιο όνειρο, μια ανθρώπινη φιγούρα από έναν πίνακα του Φασιανού που είχα δει σε φιλικό σπίτι, με το τεράστιο πρόσωπο που με παίρνει και με τρώει. Το λευκό τρομακτικό μάτι, σαν κιμωλία, δεν το ξεχνάω ποτέ.
• Μικρός ήθελα να γίνω γλύπτης ή ζωγράφος ‒ το ήξερα από πολύ νωρίς ότι ήθελα να κάνω κάτι σχετικά με τέχνη. Ζωγράφιζα πολύ, ακόμα ζωγραφίζω, μετά μου έκαναν δώρο ο παππούς και η γιαγιά μου ένα πιάνο και ξεκίνησα μαθήματα. Ήμουν ένα πολύ ήσυχο παιδί, πολύ ντροπαλό, εξακολουθώ να είμαι, κι αυτό είναι πολύ εχθρικό για τους άλλους. Δεν φανταζόμουν τότε ότι θα ασχολιόμουν επαγγελματικά με τη μουσική, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό.
Η γενιά μου είναι μια γενιά που την έχουν κάνει απολιτίκ, κατάφεραν να της περάσουν ότι αυτό είναι κουλ. Θα έπρεπε να αντιδράει περισσότερο και να περιορίσει τα ποστ της επανάστασης στο Facebook. Ο αλγόριθμος είναι εχθρός της επανάστασης, εικονικά νομίζεις ότι έχεις κάνει κάτι, αλλά στην ουσία δεν έχεις κάνει τίποτα.
• Άρχισα να γράφω δικά μου κομμάτια στο λύκειο, κυρίως από βαρεμάρα, γιατί άφησα το πιάνο λίγο πριν από το πτυχίο, δεν τελείωσα ποτέ στις σπουδές μου. Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια κι έτσι στα 18 βγήκε ο πρώτος μου δίσκος, που ήταν μόνο πιάνο φωνή.
• Γενικά, είμαι πολύ αναποφάσιστο άτομο, το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι αυτό. Αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα όταν τελείωσα το λύκειο και ήθελα να δω τι θα κάνω. Κάπως φλέρταρα και με το θέατρο, έδωσα εξετάσεις σε μια δραματική σχολή, αλλά ήμουν πάρα πολύ αντιδραστικός και σηκώθηκα κι έφυγα. Τα βαριόμουνα όλα, δεν είχα καθόλου πειθαρχία, σε αντίθεση με τώρα. Η πειθαρχία ήταν κάτι που έμαθα στην πορεία. Ήθελα να ταξιδέψω, να δω τι γίνεται έξω.
Εκείνη την χρονιά είχα κάνει μια ταινία με τον Τηλέμαχο Αλεξίου, τη Βασίλισσα Αντιγόνη, την πρώτη μου μεγάλου μήκους, και από αυτήν με βρήκε η παραγωγή, που ήταν γερμανική. Έκαναν μια άλλη ταινία και μου ζήτησαν να κάνω οντισιόν. Ξεκινήσαμε την οντισιόν στο Skype, τους άρεσα και μου είπαν «θέλουμε να σε δούμε και από κοντά, είναι δυνατό να έρθεις;». Έτσι πήγα στο Βερολίνο. Δεν πήρα τον ρόλο ποτέ, αλλά έμεινα εκεί. Είχα έναν φίλο που έμενε σε ένα τέλειο σπίτι δίπλα στην Αlexanderplatz, και μου είπε «άδειασε το δωμάτιο, είναι πάρα πολύ φτηνό, θες να μείνεις;». Ήταν η απόλυτη ευκαιρία, έτσι έμεινα.
• Αισθάνομαι πολύ τυχερός γι' αυτήν τη φάση της ζωής μου. Επειδή ήμουν πολύ ανοιχτός σε όλα, έσκαγαν δουλειές από το πουθενά. Πήγαινα σε εγκαίνια γκαλερί, γνώριζα κόσμο και μου έλεγαν «είμαι σκηνοθέτης, μου κάνεις πολύ για έναν ρόλο που έχω σε μια ταινία, θέλεις να το δούμε;». Δεν κυνήγησα ποτέ τίποτα, έρχονταν όλα μόνα τους, γι' αυτό θεωρώ ότι η τύχη με βοήθησε πολύ. Βέβαια, σίγουρα βοηθάει και το φιζίκ για έναν ρόλο, αλλά γενικά πιστεύω πολύ στην τύχη, ότι προκαλούμε με τις πράξεις μας αυτό που έρχεται.
• Στο Βερολίνο ερωτεύτηκα για πρώτη φορά κι εκεί έγραψα τον δεύτερό μου δίσκο, που είναι όλη η φάση του Βερολίνου: πολύς έρωτας, πολύς πόνος, λίγο drama queen. Το Βερολίνο ήταν πολύ σημαντικό για μένα γιατί ένιωθα πολύ απελευθερωμένος. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν μόνος μου, εκτός σπιτιού, και ήμουν ανοιχτός σε όλα. Και με τις δουλειές. Έξω, απ' ό,τι έχω καταλάβει κι έχω δει, οι καλλιτέχνες είναι πολύ ανοιχτοί στο να σου μιλήσουν και να δουλέψεις μαζί τους. Πήγαινες σε κάποιον στο τελείως άκυρο και του έλεγες «κάνω αυτό, θέλεις να συνεργαστούμε;» και γινόταν. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που φοβάσαι να το κάνεις, που είναι όλοι του στάτους, που γλείφονται μεταξύ τους. Είναι κλίκες, και ειδικά σήμερα αυτό είναι σοβαρό θέμα.
• Ως περιβάλλον το Βερολίνο είναι διαφορετικό από την Αθήνα. Είναι και ο κόσμος διαφορετικός, και τελικά αυτός φτιάχνει μια πόλη. Αυτά που βιώνεις σε μια πόλη σε επηρεάζουν, επηρεάζουν τη ζωή σου και τη δημιουργικότητά σου.
Η Γερμανία και το Βερολίνο, όμως, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το Βερολίνο αυτήν τη στιγμή έχει φοβερό πρόβλημα με τους ακροδεξιούς, με πορείες που γίνονται στο κέντρο της πόλης, με πάρα πολύ κόσμο. Εδώ δεν το έχουμε αυτό. Είχαμε τη Χρυσή Αυγή και εννοείται ότι υπάρχει φασισμός και στην Αθήνα, αλλά το Βερολίνο έχει θέμα με αυτό τα τελευταία δύο χρόνια.
• Η τέχνη λειτουργεί θεραπευτικά με έναν τρόπο. Έχεις κάτι, κάθεσαι στο πιάνο και ξεχνιούνται όλα. Είναι σαν να μπαίνεις σε ναό. Σίγουρα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, εκπαιδεύει, ευαισθητοποιεί, εξιστορεί. Το να γράφεις μουσική είναι ψυχοθεραπευτικό.
• Φέτος τελειώνω τη δραματική του Ωδείου Αθηνών. Ο Αργύρης Ξάφης είναι ο βασικός καθηγητής μου, έχει αναλάβει το έτος μου. Όταν γύρισα από το Βερολίνο και ξεκίνησα πάλι σπουδές υποκριτικής, αυτός είναι που μου ξεκλείδωσε τη δημιουργικότητα και το έκανε με έναν τρόπο πολύ σωστό. Γι' αυτό που είμαι τώρα ευθύνεται πολύ και ο Ξάφης.
• Πρόσφατα πήγα στη Μόσχα, στην ακαδημία όπου διδάσκει σκηνοθεσία, με το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών που έχουμε στη δραματική σχολή, κι ενώ είναι μία από τις καλύτερες σχολές σκηνοθεσίας που υπάρχουν τώρα, συνάντησα 20χρονα παιδιά με τρομακτικά ομοφοβικές αντιλήψεις. Όταν τα βλέπεις, δεν μπορείς να χωνέψεις πώς γίνεται και σκέφτονται έτσι, με παρωπίδες, παιδιά που ασχολούνται με την τέχνη και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Η Μόσχα έχει τρομερή γκέι σκηνή, αλλά κρυφή, είδα απίστευτα πράγματα. Ένα παιδί που γνώρισα, ο μόνος ανοιχτά γκέι στη σχολή του, τον οποίο τον έχουν κατασπαράξει, μας πήγε σε ένα σόου σαν καμπαρέ σε μπουάτ που γινόταν μέσα σε ένα ανθοπωλείο, όπου έμπαινες με σύνθημα. Έλεγες στον πορτιέρη «χρειάζομαι λουλούδια» κι έναν αριθμό, μονό ή ζυγό, κι ο πορτιέρης σου απαντούσε «αυτά είναι για πένθος», κι εσύ έπρεπε να πεις «δεν ήρθα να πενθήσω αλλά να πιω πενθώντας». Μετά έμπαινες σε έναν χώρο που ήταν τύπου μπουάτ-εστιατόριο με drag show στα ρωσικά, προστατευμένο με σεκιούριτι.
• Εδώ είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, αλλά ομοφοβία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Είμαστε μια συντηρητική κοινωνία, το καταλαβαίνεις από το τι ψηφίζει ο κόσμος ‒ δεν γίνεται νέα παιδιά να ψηφίζουν μια οικογένεια πολιτικών, την ίδια τόσα χρόνια. Μου κάνει σαν μεξικάνικη τηλενουβέλα όλο αυτό, και δεν ξέρω γιατί δεν έχει σκεφτεί κάποιος να γυρίσει μια σαπουνόπερα με πρωταγωνιστές αυτή την οικογένεια πολιτικών, μαύρη κωμωδία, σαν το «La casa de las flores». Θα μπορούσε, αντί για ανθοπωλείο, να διαδραματίζεται μέσα στη Βουλή.
• Μου αρέσει πολύ να βλέπω ισπανικές τηλενουβέλες, μεξικάνικα μελοδράματα, μου αρέσει πολύ το μελόδραμα και το έχω βάλει και στον δίσκο μου, μου αρέσει να βρίσκομαι με φίλους και να λέμε απόλυτες σάχλες, να κάνουμε beauté nights, μου αρέσει πάρα πολύ να ζωγραφίζω και να παίζω πιάνο.
• Όλες οι ιστορίες που λέω είναι φανταστικές με έντονο το προσωπικό-βιωματικό στοιχείο όπως και αυτό του μαγικού ρεαλισμού. Άλλες είναι εντελώς προσωπικές, άλλες με στοιχεία καμπαρέ και χιούμορ.
• Δύο ονόματα που με έχουν επηρεάσει πολύ είναι ο Χατζιδάκις και ο Αττίκ. Έχω επηρεαστεί από πολλά ποπ στοιχεία και από τη σκηνή του καμπαρέ: τον Γκέοργκ Κράισλερ και τον Φρέντερικ Χολάντερ από τη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Μου αρέσει πολύ το καμπαρέ, το γνώρισα περισσότερο στο Βερολίνο, είχα και την προδιάθεση με το πιάνο, αλλά με γοήτευσε το θεατράλε που έχει, το ότι συνδυάζει το θέαμα με το underground και τη μουσική, γιατί δημιουργείται ένας χώρος ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Μου αρέσει που έχει χιούμορ, συνήθως μαύρο, μου είναι πολύ οικείο το χιούμορ αυτό. Πολλοί άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν και παρεξηγούνται. Άνθρωπος που δεν έχει χιούμορ είναι κακός άνθρωπος. Κι είναι περίεργο που η νέα γενιά μουσικών αποφεύγει πολύ το χιούμορ.
Στο «Talkshow» το χιούμορ είναι ευδιάκριτο, γιατί είναι σημαντικό να υπάρχει κάτι που να ελαφραίνει την κατάσταση όταν όλα γύρω μας είναι πολύ βαριά. Το κακό είναι ότι στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένας κώδικας χιούμορ που σε κάνει να χαχανίζεις, ενώ το χιούμορ πρέπει να λειτουργεί διαφορετικά, με τρόπο λυτρωτικό, όχι απλώς να ξεσπάμε και να τελειώνουμε. Η ουσία είναι ότι μας λείπει το χιούμορ.
Kristof - The Yoga Class
• Περισσότερο απ' όλους, όμως, με έχει επηρεάσει η Λένα Πλάτωνος, είναι η αγαπημένη μου καλλιτέχνις. Δεν την έχω γνωρίσει, φοβάμαι να τη γνωρίσω. Της είχαμε στείλει τον πρώτο μου δίσκο και μου είχαν μεταφέρει το σχόλιό της: «να μην πατάω τόσο πολύ το πεντάλ». Για μένα είναι η σημαντικότερη εν ζωή καλλιτέχνις αυτήν τη στιγμή. Ήταν και είναι πολύ μπροστά, οι στίχοι της είναι καταπληκτικοί, η μουσική της το ίδιο, κι ήταν η αφορμή για τα κομμάτια του νέου δίσκου μου που γράφω τώρα, με ελληνικό στίχο.
Σίγουρα, με τα social media έχουμε αποκτήσει μια δύναμη που δεν είχαμε κι αυτό φαίνεται εν μέρει από τις αντιδράσεις σε αυτό που έγινε στο «Big Brother», το οποίο όμως δεν είδαμε να κόβεται. Έγινε μια κίνηση απλώς επειδή ζούμε το cancel culture. Έκαναν όλοι call out, έδιωξαν τον παίκτη, αφού πρώτα έδειξαν τη σκηνή και τη «μάσησαν» όλοι, αλλά το σόου δεν ακυρώθηκε, συνεχίζεται.
• Η γενιά μου είναι μια γενιά που την έχουν κάνει απολιτίκ, κατάφεραν να της περάσουν ότι αυτό είναι κουλ. Θα έπρεπε να αντιδράει περισσότερο και να περιορίσει τα ποστ της επανάστασης στο Facebook. Ο αλγόριθμος είναι εχθρός της επανάστασης, εικονικά νομίζεις ότι έχεις κάνει κάτι, αλλά στην ουσία δεν έχεις κάνει τίποτα. Απευθύνεσαι απλώς στους followers σου, που έχουν τις ίδιες αντιλήψεις μ' εσένα, και νομίζεις ότι επαναστατείς μέσω του ποστ και του στόρι.
Σίγουρα, με τα social media έχουμε αποκτήσει μια δύναμη που δεν είχαμε κι αυτό φαίνεται εν μέρει από τις αντιδράσεις σε αυτό που έγινε στο «Big Brother», το οποίο όμως δεν είδαμε να κόβεται. Έγινε μια κίνηση απλώς επειδή ζούμε το cancel culture. Έκαναν όλοι call out, έδιωξαν τον παίκτη, αφού πρώτα έδειξαν τη σκηνή και τη «μάσησαν» όλοι, αλλά το σόου δεν ακυρώθηκε, συνεχίζεται.
• Αυτή η κυβέρνηση μου φαίνεται τρομερά αστεία, γι' αυτό νιώθω ότι πρέπει να αλλάξει η φάση με το απολιτίκ. Οι πιο πολλοί δεν πήγαν να ψηφίσουν επειδή δεν είχαν τι να ψηφίσουν και περιμένουμε να γίνει μια επανάσταση για να έρθει αλλαγή. Δεν μπορώ να ακούω νέους ανθρώπους να λένε «δεν πάω να ψηφίσω από επιλογή». Δεν ξέρω τι μπορεί να τους κάνει να ασχοληθούν, ίσως πρέπει να γίνει ένα γερό ξεκαθάρισμα, να αλλάξει όλο το σύστημα, να γίνουν νέα κόμματα, με νέους ανθρώπους απ' όλο το φάσμα της κοινωνίας. Να μπουν περισσότερες γυναίκες στη Βουλή, τρανς, μετανάστες. Μιλάνε συνέχεια για μειονότητες ‒ βάλε μειονότητες στη Βουλή αν θέλεις να αλλάξουν τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτό θα ήταν μια καλή λύση. Δυστυχώς, συμφέρει το σύστημα να υπάρχουν μειονότητες και άκρα.
• Με ενοχλεί η υπουργός Πολιτισμού, θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί χθες. Δεν μας στήριξε καθόλου, ο πολιτισμός υποφέρει με όλη την κατάσταση που δημιούργησε ο Covid-19, αλλά και χωρίς την κατάσταση, πάλι υποφέρει ο καλλιτέχνης. Κάνει τον κόσμο να βλέπει τους καλλιτέχνες σαν άχρηστους, είναι σαν να μας εκδικείται για κάτι, δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το μένος. Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Από πού κι ως πού είναι άχρηστοι οι καλλιτέχνες; Πώς θα ζούσαν όλοι μέσα στην καραντίνα αν δεν είχαν τη μουσική, τις ταινίες και τα σίριαλ;
• Είδα πρόσφατα ένα βίντεο με έναν καθηγητή Θρησκευτικών στην Καστοριά που έβαλε δυο μαθητές του να παίζουν ένα σκετσάκι ενάντια στην ομοφυλοφιλία, για να δείξουν ότι είναι αμαρτία, ένα βίντεο εντελώς ομοφοβικό. Και δεν έγινε τίποτα. Όλα πλέον είναι τόσο εφήμερα, ανεβάζεις κάτι και την άλλη μέρα έχει ξεχαστεί, οι ειδήσεις φεύγουν σαν αστραπή και δεν υπάρχουν επιπτώσεις.
• Δεν μου αρέσει που το κράτος έχει τόση σχέση με την Εκκλησία. Στη Γερμανία πληρώνεις φόρο εκκλησιαστικό, ας βάλουν κι εδώ φόρο σε όσους πιστεύουν και θα δεις τι θα γίνει. Όταν έκανα τα χαρτιά μου στο δημαρχείο του Βερολίνου, έπρεπε να δηλώσω αν είμαι χριστιανός ή άθεος. Αν δηλώνεις άθεος, δεν πληρώνεις φόρο. Πάρα πολλοί Γερμανοί δηλώνουν άθεοι και δεν πληρώνουν φόρο κι αυτό είναι ένα θέμα στη Γερμανία. Εδώ δεν τολμάει κανείς να το κάνει.
• Η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική, μες στον σκοταδισμό, έχει ακραία σκοταδιστικές αντιλήψεις. Και είναι μεγάλα τα παιχνίδια που παίζουν στις πλάτες της, το καταλαβαίνεις από το πώς παρουσιάζονται οι μετανάστες ή ο ιός. Είναι ξεφτίλα να τον αμφισβητείς. Ωστόσο, η γενιά μας είναι πιο απελευθερωμένη από τις προηγούμενες, πιο ανοιχτή, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια γενιά που ακολουθεί τη μόδα πολύ πιο εύκολα ‒ όλοι μας, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω.
• Το ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι αν υπάρχει queer ποπ στην Ελλάδα αλλά αν το queer είναι ποπ στην Ελλάδα. Γιατί έχουν χρησιμοποιήσει πάρα πολλοί και πολλές το στοιχείο του queer για να πουλήσουν τον εαυτό τους. Προσωπικά, με ενοχλεί να χρησιμοποιούν μια έννοια για λόγους μάρκετινγκ, γιατί ξέρουν ότι πουλάει. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να είναι queer, π.χ. το πώς προσεγγίζεις ένα έργο. Ακόμα και η Nalyssa Green μπορεί να είναι queer, την οποία θεωρώ ό,τι πιο σύγχρονο στη μουσική, γιατί δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλική ταυτότητα. Μουσικά το «Μπλουμ» έχει φόρμες από ζεϊμπέκικο μέχρι σύγχρονη ποπ, το έχει φέρει σε έναν πολύ δικό της κόσμο κι αυτό μπορεί να είναι queer. Οι περισσότεροι μένουν στο στυλ και βάζουν απλώς μια ετικέτα.
Πρέπει να είμαστε όλοι υποψιασμένοι με το τι είναι queer, πώς είναι το queer, αν είναι queer, και στην τελική γιατί να πρέπει να μπαίνει η ταμπέλα του queer το 2020; Ακόμα και στο Pride τους queer καλλιτέχνες μάς θυμούνται λίγο πριν γίνει, βλέπεις ποιοι χρησιμοποιούν τη λέξη και καταλαβαίνεις τον σκοπό που γίνεται. Το έργο σου δεν έχει πάντα σχέση με τη σεξουαλική σου ταυτότητα. Αν είσαι LGBTQ καλλιτέχνης, απευθύνεσαι ξεκάθαρα μόνο σε αυτό το κοινό; Όχι! Σημασία έχει πώς χρησιμοποιείται αυτό και πώς κάποιοι, που δεν είναι καν LGBTQ καλλιτέχνες, το χρησιμοποίησαν. Queer είναι οτιδήποτε, κάτι με το οποίο μπορείς να ταυτιστείς, αλλά δεν μπορείς να το βάλεις σε φόρμα. Be queer!
• Ο έρωτας είναι τρομερό πράγμα, είναι κινητήριος δύναμη, εγώ τον βίωσα πολύ έντονα στο Βερολίνο. Ερωτεύτηκα πάρα πολύ. Θα μπορούσα να αφήσω τα πάντα για έναν έρωτα, θα πήγαινα όπου με πήγαινε. Είναι κάτι μαγικό ο έρωτας και δεν ξέρω αν βοηθάνε όλα αυτά που ζούμε τώρα. Με επηρεάζει το να βλέπω ότι δεν υπάρχει φλερτ, ότι δεν υπάρχει ερωτισμός, ότι είναι όλα τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα. Σχηματίζουμε πάρα πολύ εύκολα απόψεις για κάποιον, είναι σχεδόν τρομακτικό.
• Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακουστείς ως νέος καλλιτέχνης, να σου δοθούν ευκαιρίες. Το υλικό που βγαίνει είναι πάρα πολύ και χρειάζεται χρόνος για να το αφομοιώσει κάποιος. Η πιο μεγάλη δυσκολία, βέβαια ‒απ' όπου ξεκινάει ένας μουσικός‒ είναι να βρεις λεφτά για να ηχογραφήσεις και να κάνεις παραγωγή. Ειδικά όταν τα κάνεις όλα μόνος σου έχεις κι άλλες δυσκολίες. Εγώ το βίωσα πολύ αυτό επειδή είμαι ένα άτομο και πρέπει να τα κάνω όλα μόνος μου, να κλείσω τις συναυλίες, στούντιο, να κάνω την προώθηση. Τώρα κάτι γίνεται με την εταιρεία, αλλά κι αυτή πόσα να κάνει; Αυτό που με κάνει πολύ χαρούμενο είναι ότι βγήκε και σε φυσική μορφή ο νέος μου δίσκος «Talkshow», σε βινύλιο. Οφείλω πολλά στον παραγωγό μου Βασίλη Ντοκάκη.
• Γενικά, κάνω διάφορες δουλειές, γράφω μουσική και για ταινίες, τώρα ήμουν βοηθός σκηνοθέτη σε ένα γαλλικό ριάλιτι, που ήταν τέλεια εμπειρία. Είναι ένα παιχνίδι που θυμίζει «Nomads» - «Survivor» και έχει να κάνει με ζευγάρια στην Ελλάδα που περνάνε από δοκιμασίες και κερδίζουν χρήματα. Πρέπει να πάνε χωρίς καθόλου λεφτά από την Ολυμπία στην Αθήνα π.χ. και ξεκινάνε με οτοστόπ. Τώρα η παραγωγή είναι στην Τουρκία. Πάνε σε όλο τον κόσμο κι αυτήν τη σεζόν είχε Τυνησία, Ελλάδα και Τουρκία. Πλάκα είχε, ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις πώς δουλεύει μια ξένη παραγωγή.
• Η ζωή με έχει μάθει ότι γυρνάει, και κάποια στιγμή θα πάρεις αυτό που θες. Μπορεί να μην είναι τώρα, μπορεί να είναι μετά από καιρό, αλλά όταν το πάρεις, θα καταλάβεις αν πραγματικά το ήθελες.
To νέο άλμπουμ του Kristof «Talkshow» κυκλοφορεί από την Inner Ear σε βινύλιο, κασέτα και ψηφιακή μορφή.
kristof.bandcamp.com/album/talkshow
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
