Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Ο μεγάλος έρωτας ήταν πάντα η μουσική. Πήγαινα στο ωδείο από μικρός, δεν μελετούσα όμως, βαριόμουν, όλα στη μέση τα άφηνα. Άκουγα, πάντως, ή έπαιζα μουσική, κυρίως εκτός διδακτικής ύλης. Φωτο: Λάμπρος Παπανικολάτος

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία. Το '74 ήμουν 5 χρόνων. Θυμάμαι το πραξικόπημα. Εμβατήρια στα ραδιόφωνα, «Περνάει ο στρατός, της Ελλάδος φρουρός...», κάθε τόσο μια φωνή να επαναλαμβάνει με έκδηλη χαρά και εθνική έπαρση: «Ο Μακαριότατος είναι ήδη νεκρός». Η μητέρα μου ήταν εκφωνήτρια στο ΡΙΚ. Μέχρι να γίνει η τουρκική εισβολή οι πραξικοπηματίες αξιωματικοί την είχαν αιχμάλωτη, όπως και τους συναδέλφους της.

Όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί, μας έκρυψε ο πατέρας μου κάτω από το τραπέζι της κουζίνας να μην πέφτουν οι σοβάδες πάνω μας. Τρώγαμε σταφύλι. Μας πήγαινε να δούμε τους αλεξιπτωτιστές εισβολείς απ' το παράθυρο. Ένα άρμα μάχης στάθμευσε στην αυλή μας, ανέβαινα στο κανόνι. Ο θείος μου, στρατιώτης σ' ένα χαράκωμα κάπου κοντά, χωρίς όπλο και σφαίρες, περίμενε την προέλαση του εχθρού. Παρατημένοι στην τύχη μας.

• Ποτέ δεν ήξερα τι θα κάνω στη ζωή μου, ούτε πιέστηκα ν' αποφασίσω, ούτε τράβηξα καμιά αγωνία. Εκτός από τη μουσική ή τον κινηματογράφο, με ενδιέφερε η αρχαιολογία. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο δεν διάβαζα. Άφηνα τα βιβλία στο σχολείο και τα έβρισκα την επομένη.

Λάμβανα, όμως, μέρος στις εκδηλώσεις, έπαιζα όργανα, τραγουδούσα, έπαιζα θέατρο. Υπηρέτησα στο στρατό για 29 μήνες, ως αξιωματικός καταδρομών. Και όταν απολύθηκα, ήρθα στην Αθήνα γιατί αγαπούσα μια κοπέλα που ζούσε εδώ. Και για να σπουδάσω στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παράλληλα στη Φιλοσοφική Αθηνών, που τρία χρόνια αργότερα την παράτησα.

Δεν θεωρώ χρήσιμους τους «εθνικούς καλλιτέχνες» και τους λοιπούς γκουρού, εναλλακτικούς και mainstream, «συμβιβασμένους» και «ασυμβίβαστους». Όταν θεωρείς αυτονόητο πως κάποιοι πρέπει να ασχολούνται με σένα, το έργο και τις απόψεις σου, όταν δίνεις μια συνέντευξη σαν την παρούσα, χωρίς την ενοχή πως ο αναγνώστης χάνει τον χρόνο του διαβάζοντάς σε, είσαι χαμένος. Γίνεσαι σημαντικότερος του έργου και της ύπαρξής σου και ζημιώνεις τον εαυτό σου και τους άλλους.

• Ο μεγάλος έρωτας ήταν πάντα η μουσική. Πήγαινα στο ωδείο από μικρός, δεν μελετούσα όμως, βαριόμουν, όλα στη μέση τα άφηνα. Άκουγα, πάντως, ή έπαιζα μουσική, κυρίως εκτός διδακτικής ύλης, 6 ή 8 ώρες τη μέρα. Στα είκοσί μου, όταν θέλησα να τη σπουδάσω κανονικά, δεν είχα την ευχέρεια του εξωτερικού.

• Μου άρεσε και ο κινηματογράφος πολύ, έλεγα μήπως γίνω σκηνοθέτης. Είπα να τελειώσω το Εθνικό, να μαζέψω χρήματα και να φύγω για την Ευρώπη. Αυτό το μετά δεν ήρθε ποτέ. Ό,τι κι αν προσχεδίαζα στη ζωή μου το άφηνα ευχαρίστως για όσα ενδιαφέροντα έφερνε η επόμενη μέρα. Έπαιξα κάποια μικρά ρολάκια σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, αλλά περισσότερο βοηθούσα στην παραγωγή. Παρατηρούσα τους σκηνοθέτες, τους οπερατέρ, τους ηχολήπτες.

Τελειώνοντας το Εθνικό, δούλεψα για μερικούς μήνες σε μια σειρά στην τηλεόραση. Ήταν σπουδαία εμπειρία. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους, όπως τον Νίκο Σούλη ή τον Δημήτρη Πιατά, κι έμαθα πολλά για το τεχνικό μέρος της υπόθεσης. Δεν έβλεπα τα επεισόδια. Όσο με ενδιέφερε η διαδικασία, τόσο δεν μ' ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Όλα τα έκανα μεθυσμένος, με μια ελαφράδα, σαν σε διακοπές. Δεν αισθανόμουν καμιά υποχρέωση να είμαι καλός σε αυτό που κάνω, ούτε μ' ένοιαζε να προσφέρω κάτι καλό στον θεατή. Θυμάμαι πως τη μέρα που προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο είχε συναυλία ο Παπάζογλου στον Λυκαβηττό. Ανέβηκα και τον είδα από τα βραχάκια.

• Το ίδιο καλοκαίρι έπαιξα πρωταγωνιστής στην Επίδαυρο. Παράλληλα, γινόταν η ηχογράφηση του πρώτου μας δίσκου με τον Νίκο Ζούδιαρη. Ήταν μια ανοιχτή εποχή, έρχονταν όλα μαζί, περνούσαν μέσα στη ζωή αφιλτράριστα, χωρίς να τα κυνηγώ και χωρίς να προλαβαίνω να τα επεξεργαστώ ή να τα αφομοιώσω. Λίγους μήνες μετά η «επιτυχία» και η «αναγνωρισιμότητα» έγιναν βαρίδια ασήκωτα.

• Πήγα πρώτη φορά στη Ρωσία το 2005, στο Κονσερβατόριο της Αγίας Πετρούπολης. Ήθελα ν' ασχοληθώ με τη συμφωνική μουσική που αγαπώ, να ζήσω στην πόλη του Ντοστογιέφσκι. Ο δάσκαλός μου στη σύνθεση, Μπορίς Τίσιενκο, ο αγαπημένος μαθητής του Σοστακόβιτς, με αντιμετώπισε με πατρική αγάπη, όπως όλους τους μαθητές του.

Μου απάντησε πολλές ερωτήσεις και μου έδωσε καινούργιες να έχω να ρωτώ τον εαυτό μου μέσα στα χρόνια. Την τελευταία φορά που τον είδα, πρόπερσι, ήξερε πως πεθαίνει. Ζήτησε να του δείξω δουλειά, άκουσε με υπομονή. Πριν με αποχαιρετήσει μου είπε: «Έλα να βγούμε μια φωτογραφία. Θα είναι ωραίο να έχουμε μια φωτογραφία». Έφυγε 2 μήνες αργότερα.

• Η Ρωσία είναι μια χώρα που ουσιαστικά «εκπολιτίστηκε» τους τελευταίους τρεις αιώνες. Κρατάει τη σύνδεσή της μ' έναν παλιό, ασιατικό, παγανιστικό, ακατέργαστο, μυστηριακό κόσμο, ενώ παράλληλα είναι στην κορυφή του «πολιτισμού», όπως τον εννοούμε οι Δυτικοί σήμερα. Έζησε την αγριότερη φεουδαρχία, την πιο σκληρή τσαρική μοναρχία, τη μαυρίλα του σταλινισμού, τον χειρότερο πόλεμο, ενώ σήμερα ζει τη νέα μοναρχία και τον καπιταλισμό στην πιο ακραία μορφή του.

Ξέρει από τραγωδία. Γι' αυτό και ξέρει να πιστεύει, να δημιουργεί, να υπόσχεται, να αφοσιώνεται, να ελπίζει. Οι άνθρωποι δεν είναι «ευγενείς», φτύνουν στον δρόμο, δεν χαμογελάνε όταν συστήνονται. Στην πρώτη, όμως, αληθινή επαφή σου ανοίγουν χωρίς αναστολές τα τρίσβαθα της ψυχής τους. 

• Είμαι κοινωνικός άνθρωπος, μιλάω πολύ, δεν μαζεύομαι. Τις νύχτες οι χιλιάδες λέξεις της μέρας με πετροβολούν. Χρειάζομαι συχνά να επιστρέφω στα μέσα μέρη μου. Άλλες, πιο δυνατές ή πιο πλήρεις προσωπικότητες, το κάνουν και μέσα στον κόσμο. Για μένα είναι αδύνατον. Παρασύρομαι εύκολα, είμαι εξωστρεφής, δεν έχω πειθαρχία. Οπότε, αναγκάζομαι να δημιουργώ τις προϋποθέσεις της μοναξιάς για να επιβιώσω.

• Γράφω όταν είμαι μόνος, κυρίως τη νύχτα. Όταν το τραγούδι δεν έρχεται αμέσως, δεν επιμένω, το αφήνω και δεν το ξαναπιάνω. Όταν γράφω μουσική για ορχήστρα είμαι πιο επίμονος. Δουλεύω ασταμάτητα 16 ή 18 ώρες κάθε μέρα, καπνίζοντας, νηστικός, χωρίς διαλείμματα. Πάω στην τουαλέτα τρέχοντας για να επιστρέψω γρήγορα. Το κάθε υλικό θέλει άλλη αντιμετώπιση, σου τη ζητάει μόνο του, δεν αποφασίζεις.

• Δεν θεωρώ χρήσιμους τους «εθνικούς καλλιτέχνες» και τους λοιπούς γκουρού, εναλλακτικούς και mainstream, «συμβιβασμένους» και «ασυμβίβαστους». Όταν θεωρείς αυτονόητο πως κάποιοι πρέπει να ασχολούνται με σένα, το έργο και τις απόψεις σου, όταν δεν διερωτάσαι «Μα, γιατί με ρωτά ο δημοσιογράφος όλα αυτά τα πράγματα; Ποιον μπορεί να ενδιαφέρουν;», όταν δίνεις μια συνέντευξη σαν την παρούσα, χωρίς την ενοχή πως ο αναγνώστης χάνει τον χρόνο του διαβάζοντάς σε, είσαι χαμένος. Γίνεσαι σημαντικότερος του έργου και της ύπαρξής σου και ζημιώνεις τον εαυτό σου και τους άλλους.

• Στη Μικρή Επίδαυρο θα παίξουμε μαζί με τον Γιώργο Καλούδη που συνεργαζόμαστε χρόνια. Είναι σπουδαίος, βαθύς και πλήρης μουσικός, τον θαυμάζω. Θα παίξουμε το πρόγραμμα που παρουσιάσαμε στην Ευρώπη, την Αμερική και στον Καναδά λίγους μήνες πριν.

Τραγούδια, κυρίως δικά μου, διασκευασμένα από τους δυο μας για βιολοντσέλο, κρητική λύρα, κιθάρα και λαούτο. Είναι ένα δημιουργικό ντουέτο, με πολλές εσωτερικές ησυχίες κι εντάσεις, που επιμένει στην απλότητα της φόρμας του τραγουδιού, κρατώντας όμως και ανοιχτά μουσικά μέρη κι ελευθερίες αναγκαίες για την καλλιτεχνική μας επιβίωση.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μαρίζα Ρίζου: «Υπάρχει περίπτωση να πιστεύω ότι είμαι σημαντική επειδή γράφω τραγούδια;»

Μουσική / Μαρίζα Ρίζου: «Υπάρχει περίπτωση να πιστεύω ότι είμαι σημαντική επειδή γράφω τραγούδια;»

Η ταλαντούχα ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός βρίσκεται αυτή την περίοδο σε μια αναζήτηση, προσωπική και καλλιτεχνική, που δεν ξέρει πού θα την οδηγήσει – πάντως τα νέα μονοπάτια είναι το ζητούμενο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Θάνος Μικρούτσικος: «Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε, περνάνε 4.160 Σαββατοκύριακα»

Μουσική / Θάνος Μικρούτσικος: «Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε, περνάνε 4.160 Σαββατοκύριακα»

Όταν ο σπουδαίος Έλληνας συνθέτης, που πέθανε σαν σήμερα, είχε μιλήσει στο LΙFO.gr για φίλους και εχθρούς, συνεργασίες και συγγένειες, το πέρασμα από την πολιτική και τη μουσική του, με αμεσότητα και ειλικρίνεια που δεν συνηθίζονται.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

10 χρόνια μετά, ακόμη μας στοιχειώνει το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι»

Μουσική / Το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι» του ΛΕΞ ακόμη μας στοιχειώνει

Πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του «Τ.Κ.Π.», που δεν ήταν απλώς ένα σημείο τομής για την εγχώρια ραπ σκηνή. Ήταν κάτι που σε άρπαζε και σε προσγείωνε με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

Μουσική / Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

«Είναι σίγουρα πιο χαλαρά στην Κυψέλη, πιο γειτονιά σε σχέση με την Ερμού»: Η νεαρή μουσικός φέρνει αναζωογονητική αύρα στα ελληνικά ροκ και ποπ δεδομένα με το ντεμπούτο άλμπουμ της και τις εμφανίσεις της στους δρόμους της Αθήνας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού ‘666’, του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Μουσική / «Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού «666», του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Οι εξωφρενικές ιδέες του Νταλί, τα λάγνα φωνητικά της Ειρήνης Παπά και οι διαμάχες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με τη δισκογραφική εταιρεία ήταν μόνο μερικά από τα επεισόδια της δημιουργίας ενός μνημειώδους άλμπουμ που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε deluxe έκδοση.
THE LIFO TEAM
«Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Μουσική / «Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Aφήνοντας πίσω της την προηγούμενη ζωή της ως νοσοκόμα, μετά από παρότρυνση των ασθενών της να κυνηγήσει τα όνειρά της, η παραγωγός και καλλιτέχνιδα Kelly Lee Owens μιλά για την τελευταία της δουλειά, τις σημαντικές συνεργασίες της και τη μουσική που διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει συναισθήματα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Η Ματούλα Κουστένη βουτά στα άδυτα μιας βαθιάς φιλίας, αυτής των Γιόζεφ Γιόακιμ και Γιοχάνες Μπραμς, που στηρίχτηκε στην καλλιτεχνική ιδιοφυΐα και τη χημεία αυτών των δύο μουσικών, αφήνοντας ένα μοναδικό ενθύμιο, το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα που υπογράφει -ποιος άλλος;- o Γιοχάνες Μπραμς.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Συναυλία Μαλερ

Μουσική / Ένας έξοχος Μάλερ του Κουρεντζή στο Μέγαρο

Ο Κουρεντζής βημάτισε αργά πάνω στο λεπτό σκοινί που συνδέει το υπαρκτό και του μαγικό, του εδώ και του επέκεινα, και με αδρές κινήσεις δεν παρουσίασε απλώς το Adagietto αλλά εξήγησε στον ακροατή κάθε του συλλαβή
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΜΠΙΔΗΣ
Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμένομενη συνεργασία τους

Πολιτισμός / Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμενόμενη συνεργασία τους

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές θα συναντηθούν επί σκηνής από τις 5 Δεκεμβρίου στο Vox σε μια θεατροποιημένη παράσταση με κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου τα οποία θα παρουσιάζει o ίδιος έχοντας τον ρόλο του αφηγητή
LIFO NEWSROOM