Η Monika επιστρέφει με την πρώτη ολοκληρωμένη της δουλειά μετά από 5 χρόνια απουσίας από την ελληνική δισκογραφία. Ο νέος δίσκος της ονομάζεται «Ο Κήπος είναι Ανθηρός» και είναι το πολυαναμενόμενο τέταρτο άλμπουμ της και ο πρώτος ελληνόφωνος δίσκος της που κυκλοφόρησε επίσημα από την Panik Oxygen πριν από λίγες μέρες. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είχε πάρει διαστάσεις αστικού μύθου το τελευταίο διάστημα στους μουσικούς κύκλους και υπήρχε μια έντονη φημολογία γύρω από τη δημιουργία του. Ο λόγος φυσικά ήταν η στροφή της στον ελληνικό στίχο που φαίνεται να ακολουθεί μια τάση που υπάρχει το τελευταίο διάστημα στην ανεξάρτητη σκηνή της χώρας ή τουλάχιστον στους καλλιτέχνες που κάνουν αγγλόφωνη μουσική στην Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι ότι στις αρχές των '00s, την περίοδο που και η ίδια αρχίζει να δρα ως μουσικός, ο αγγλόφωνος στίχος ήταν ένα ρεύμα της εποχής που ακολούθησε πιστά μια μερίδα ελληνικών συγκροτημάτων και μουσικών που έφτιαχναν μουσική, βασισμένοι στο indie pop που έρχονταν από το εξωτερικό. Ιστορικά, στην ελληνική μουσική πάντοτε υπήρχαν τέτοιες περιπτώσεις, κυρίως σε πιο DIY είδη όπως το πανκ ή σε πιο ιδιόμορφα όπως η ψυχεδέλεια, το new wave, η synth pop ή το μέταλ. Τότε πρωτοστατούσαν στη μικρή αλλά ιδιαίτερα ανθηρή μουσική σκηνή αγγλόφωνα γκρουπ όπως οι Mary and the Boy, οι My Wet Calvin, οι Serpentine (το πρώτο γκρουπ της Monika) κ.ά. ή λίγο μεταγενέστερα οι Baby Guru, η Nalyssa Green και η Σtella. Κάποιοι συνέχισαν να τραγουδούν στα αγγλικά, αλλά πλέον οι περισσότεροι υιοθετούν την ελληνική γλώσσα στα τραγούδια τους.
Είναι μια Monika, πιο σοβαρή και ώριμη, χωρίς την κοριτσίστικη ανεμελιά που έκρυβαν οι προηγούμενες δουλειές της. Σίγουρα θα ξενίσει μια μεγάλη μερίδα του κοινού της που την έμαθε από τις μελαγχολικές ποπ μελωδίες της πριν από 11 χρόνια, όταν έβγαζε το πρώτο της άλμπουμ, Avatar.
Κι αν ο Αλέξανδρος Βούλγαρης ως The Boy ήταν ο πρώτος που «λιποτάκτησε» από τη συγκεκριμένη φάση, τραγουδώντας στα ελληνικά στους προσωπικούς του δίσκους, η Monika ίσως ήταν η πρώτη από αυτήν τη γενιά που κατάφερε να γίνει mainstream –δηλαδή να έχει εμπορική επιτυχία– και να κατακτήσει το ελληνικό κοινό με αγγλικά κομμάτια, δείχνοντας το πόσο χαρισματική δημιουργός είναι.
Για να γυρίσουμε όμως στην καινούργια της δουλειά, η εμπειρία της στο εξωτερικό φαίνεται πώς ήταν ο καταλύτης καταπώς φαίνεται γι' αυτή την απρόσμενη στροφή. Για τις ανάγκες του προηγούμενου άλμπουμ της, Secret in the dark, είχε αναγκαστεί να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για κάποιο χρονικό διάστημα και να κυνηγήσει το όνειρο της εκεί. Όπως έγραψε, όταν ανακοίνωσε τον δίσκο στα social media: «Αυτές οι μέρες είναι ξεχωριστές, με τόση σημασία και συγκίνηση που συνοψίζουν σχεδόν όλη μου την πορεία στη μουσική. Τραγούδια πολλά, εικόνες γεμάτες κι έρχεται ο πρώτος μου ελληνόφωνος δίσκος να μου υπενθυμίσει πως στη ζωή, όσο και να φύγουμε μακριά, πάντοτε οι ρίζες μας τραγουδούν μελωδικά στη καρδιά».
Δείγμα ανάλογης γραφής, βέβαια, είχε δώσει το 2017 με το πετυχημένο Στάλα, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ, κάπως αλλαγμένο, πιο δουλεμένο, αλλά με την ίδια κινηματογραφική διάθεση. Είναι ίσως η πιο ανάλαφρη στιγμή του δίσκου, ένα ερωτικό, παιχνιδιάρικο κομμάτι. Κινηματογραφικό άνετα θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις και ολόκληρο τον «Κήπο».
Monika - Στάλα
Ο τίτλος του μοιάζει να είναι μια άμεση αναφορά στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο» του Αλέκου Σακελάριου από το 1967 και μια σκηνή ανθολογίας ανάμεσα στον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Άννα Καλουτά (όταν τον γκουγκλάρεις, το πρώτο πράγμα που σου βγάζει είναι το σχετικό απόσπασμα στο YouTube).
Στα 7 κομμάτια και στα 25 λεπτά που διαρκεί, δοκιμάζει τις δυνάμεις της στο ελληνικό τραγούδι και θριαμβεύει στιχουργικά και συνθετικά σε μουσικά είδη που δεν την έχουμε συνηθίσει. Είναι μια Monika, πιο σοβαρή και ώριμη, χωρίς την κοριτσίστικη ανεμελιά που έκρυβαν οι προηγούμενες δουλειές της. Σίγουρα θα ξενίσει μια μεγάλη μερίδα του κοινού της που την έμαθε από τις μελαγχολικές ποπ μελωδίες της πριν από 11 χρόνια, όταν έβγαζε το πρώτο της άλμπουμ, Avatar. Εδώ βαραίνει, βάζει στοίχημα και φτιάχνει ίσως τον πιο σημαντικό δίσκο που έχει κυκλοφορήσει, μετά το ντεμπούτο της.
Ο «Κήπος» ξεχειλίζει από θρασύτητα και τόλμη. Δεν μπορείς να προσεγγίσεις διαφορετικά κομμάτια όπως το το Αίμα μου ή το Σε ποιον έρωτα ζω; που, όπως αποκάλυψε στο ίδιο ποστ, το έγραψε σε ηλικία 18 χρονών. Ως συνθέσεις αποκαλύπτουν ένα άγριο, κρυφό ταλέντο στο λαϊκό τραγούδι αλλά εκεί που, δυστυχώς, κάτι δεν πάει καλά είναι στο ζήτημα της ερμηνείας. Δεν καταφέρνει να αποβάλει από μέσα της τον ποπ εαυτό της και φαίνεται ακριβώς σε αυτά τα κομμάτια, τα πιο απαιτητικά. Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς θα ακουγόταν π.χ. το Αίμα μου αν το τραγουδούσε η αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού ή, αντίστοιχα, το Σε ποιον έρωτα ζω; η Χάρις Αλεξίου.
Η Monika μπορεί να πειραματίζεται με ξένες προς αυτήν μουσικές φόρμες και να τα καταφέρνει, αυτό, όμως, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι φέρνει και καινοτομία στο έντεχνο ή λαϊκό τραγούδι. Η νοσταλγία δεν είναι πάντα η πιο έμπιστη οδηγός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, περισσότερο την κατευθύνει στο να αναδείξει την χαμαιλεοντική της ικανότητα ως συνθέτριας. Είναι όμως, αρκετό; Εν έτει 2019, όπου το τοπίο της ελληνικής μουσικής έχει αλλάξει ριζικά, είναι κάτι που σε βάζει σε σκέψεις.
Monika - Ιστορίες
σχόλια