Μόνοζιμ στην τοπική διάλεκτο της Νέας Αρτάκης σημαίνει «μόνος μου», και ο Ορέστης Μπαρσάκης έχει λόγους που ονόμασε έτσι το μουσικό του πρότζεκτ. Ως ΜΟΝΟΖΙM γράφει κομμάτια χορευτικής φανκ, κάνοντας τα πάντα μόνος του, γράφει τα κομμάτια, ενορχηστρώνει, παίζει τα όργανα. Μόνος του κάνει και το promo, την πιο δύσκολη διαδικασία, γιατί χρειάζεται μεγάλη τύχη και επιμονή για να καταφέρεις να ξεχωρίσεις στην τεράστια παραγωγή από νέες κυκλοφορίες.
Το «Λάθη», το πρώτο του άλμπουμ, κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες και ο Ορέστης προσπαθεί να δικτυωθεί και να κάνει γνωστή τη δουλειά του σε έναν χώρο που δεν είναι και πολύ φιλικός για έναν νέο καλλιτέχνη. Η αλήθεια είναι ότι αν είχε βγει αυτό το άλμπουμ πριν από 20 ή 30 χρόνια τα κομμάτια του θα έπαιζαν συνέχεια στο ραδιόφωνο, γιατί είναι ευχάριστη, όμορφη ποπ με φανκ στοιχεία που σου φτιάχνει τη διάθεση, παρότι οι στίχοι δεν είναι και οι πιο αισιόδοξοι. Σήμερα η μουσική πρέπει να περάσει από το TikTok για να υπάρχεις, ειδικά για το νεανικό κοινό, κι ο Ορέστης δεν είναι σε αυτήν τη φάση. Η μουσική δεν είναι η βασική ασχολία του, ζει από τη γραφιστική.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να ποντάρω τα πάντα στη μουσική, οπότε σπούδασα design και εξειδικεύτηκα στο animation» λέει. «Έχω κάνει και το μεγαλύτερο κομμάτι από τα βιντεοκλίπ μου, από αυτά που είναι animation.
Το «Λάθη», το πρώτο του άλμπουμ, κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες και ο Ορέστης προσπαθεί να δικτυωθεί και να κάνει γνωστή τη δουλειά του σε έναν χώρο που δεν είναι και πολύ φιλικός για έναν νέο καλλιτέχνη.
Είμαι 28, γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Αρτάκη της Εύβοιας, πάνω απ' τη Χαλκίδα. Μέχρι τα 18 που είσαι ακόμα παιδί ήταν ωραίο που έμενα σε μικρή κοινωνία, μετά προέκυψαν ανάγκες και έπρεπε να φύγω. Δεν ήμουν από τα cool παιδιά, στις cool παρέες στο σχολείο, αλλά εγώ μέσα μου ένιωθα cool. Ήμουν ήρεμος γενικά, δεν έκανα τίποτα ακραίο, δεν στενοχωρούσα τους γονείς μου, δεν έκανα καταχρήσεις, δεν ήμουν επιρρεπής σε μόδες επίσης, γιατί μεγαλώνοντας είχαμε τους emo, διάφορα.
Δεν έκανα ποτέ ραπ. Το ραπ είναι από αυτά που είναι εύκολο να τα κάνεις σε μέτριο επίπεδο, δύσκολο να τα κάνεις σε καλό επίπεδο, αλλά επειδή το μέτριο επίπεδο είναι πολύ προσβάσιμο, έχουν όλοι την αυτοπεποίθηση να ασχοληθούν. Και σε άλλα αντικείμενα συμβαίνει αυτό, όπως στη γραφιστική, αλλά το ραπ δεν μου ταιριάζει, γιατί ούτε τον θυμό νιώθω που προϋποθέτει, ούτε νιώθω ότι μου έχει δοθεί κάποια σκυτάλη για να μιλήσω για το σύστημα, ούτε για τα περισσότερα που λένε οι ράπερς, γιατί δεν έχω καμία εμπειρία σχετική. Και στον στίχο ισχύει αυτό, είναι εύκολο να γράψεις μέτριο και δύσκολο να γράψεις καλό. Μου αρέσει ο Φοίβος Δεληβοριάς, όχι όλα του τα τραγούδια, αλλά έχει στιχουργικές ικανότητες πολύ καλές.
Το πρώτο ερέθισμα για τη μουσική το πήρα απ’ τον πατέρα μου που ήταν το τυπικό μοντέλο του ροκά στα ’80s. Στα είκοσί του έπαιζε κιθάρα, δεν έγινε ποτέ βιρτουόζος, αλλά αρκούσε η ενασχόλησή του για να πάρω το ερέθισμα. Είχαμε κάνα-δυο κιθάρες στο σπίτι και ήθελα τη μουσική που μου άρεσε τότε να την υλοποιήσω κάπως, να μην είμαι απλώς ακροατής. Πέρασα από διάφορα, αλλά άκουγα κυρίως ροκ, πέρασα και από ποπ πανκ, σκέιτ πανκ γιατί έκανα και σκέιτ, μετά πέρασα λίγο από μέταλ, και μετά άρχισα να μαλακώνω – και φυσικά δέχτηκα κριτική για το μαλάκωμά μου αυτό, γιατί οι κύκλοι μου ήταν πιο ροκ. Πιο σκληροί. Έκανα, όμως, αυτό που ένιωθα. Στο λύκειο πήρα δικιά μου κιθάρα και από εκεί ξεκίνησε πιο επίσημα η πορεία μου.
Στην αρχή έγραφα τραγούδια που δεν ήταν αληθινά, έγραφα στίχους για πράγματα που δεν έχω ζήσει, ή παρουσιαζόμουν πιο σκληρός ερμηνευτικά από ό,τι είμαι στην πραγματικότητα, γιατί είχα πιο ροκ μπάντες τότε, αλλά μετά βρήκα τον δρόμο μου και από τα 19 άρχισα να γράφω τραγούδια στη μορφή που είναι τώρα. Εστιάζω σε ανθρώπινες σχέσεις, στο ερωτικό φλερτ, αλλά πάντα ψάχνω στο υπόβαθρο αν υπάρχει κάτι σε μορφή φαινομένου, δεν είναι μόνο ότι έζησα ένα βίωμα και αναφέρθηκα σε αυτό.
Monozim - Έλα Σε Μένα | Ela Se Mena
Δεν είμαι πολύ φαν της ατομικής αφιέρωσης, άμεσα. Προφανώς πίσω από τους στίχους του κάθε τραγουδιού υπάρχει ένα άτομο, ή και παραπάνω, αλλά ποτέ δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που θα πήγαινε σε αυτό το άτομο να του πει "άκου το". Οπότε μου αρέσει και να το γενικεύω λίγο, να εστιάζω στην ύπαρξη ενός φαινομένου και όχι ενός βιώματος. Αλλά ομολογουμένως υπερτερεί το β' ενικό στους στίχους μου.
Τρεις λέξεις χαρακτηρίζουν τη μουσική μου: ποπ, φανκ και indie, όλες είναι σωστές, indie επειδή δεν συνεργάζομαι με μια δισκογραφική, όχι απαραίτητα για τον ήχο, κατά τα άλλα είναι φανκ. Δεν είναι το παραδοσιακό φανκ που μάθαμε στα ’70s, έχει νεωτερικά στοιχεία, έχει γίνει λίγο πιο ποπ, πιο ευκολοχώνευτη από την παραδοσιακή φανκ. Ίσως είμαι ποπ στην ψυχή, κατά βάθος, γιατί με εξιτάρει η δύναμη της μουσικής, να έχει μεγάλη επιρροή, με οποιονδήποτε τρόπο, είτε είναι για χορό είτε είναι για συναίσθημα.
Δεν μπορώ να υποστηρίξω μια σαχλαμάρα που δεν είναι ο εαυτός μου, το θεωρώ πολύ δύσκολο. Ουσιαστικά η μάζα ορίζει την επιτυχία κάποιου. Καλό είναι αυτό; Κακό; Δεν ξέρω. Εξαρτάται από το πώς είναι η μάζα την εκάστοτε εποχή. Γι’ αυτό πρέπει να κρατάς μια ισορροπία, να μη σε νοιάζει μόνο το να έχεις κοινό, ούτε μόνο το να κάνεις το κομμάτι σου, πρέπει να βρεις μια χρυσή τομή.
Είναι δύσκολο να χειρίζεσαι τη δημόσια εικόνα σου, να γνωρίζεις κόσμο συνεχώς. Έχεις και τον ανταγωνισμό, φυσικά, με άλλους καλλιτέχνες για το ποιος θα κυριαρχήσει στη μάζα. Ευτυχώς, είμαι αρκετά τυχερός ώστε τα γούστα μου να ταυτίζονται με τον ήχο που πουλάει, με την ποπ αισθητική δηλαδή. Στην ελληνόφωνη σκηνή το φανκ δεν έχει υπάρξει πολύ, πάω λίγο ξυπόλητος στα αγκάθια, ωστόσο είμαι αισιόδοξος. Η πιο μεγάλη δυσκολία που συναντώ ως νέος καλλιτέχνης είναι ο ανταγωνισμός, να ξεχωρίσω, γιατί το υλικό από μόνο του δεν έχει τόση δύναμη, χρειάζεται να πάει πακέτο με μια κοινωνικότητα. Ως σόλο καλλιτέχνης καλούμαι να αυτοπροωθηθώ, που δεν είναι και το καλύτερο συναίσθημα, να πηγαίνεις σε κόσμο και να τους λες "ακούστε με", ειδικά όταν τα τραγούδια σου τα έχεις ακούσει 5.000 φορές και τα έχεις σιχαθεί πια, αλλά είναι κάτι που πρέπει να γίνει.
Με τα χρόνια γίνομαι όλο και πιο "εμπορικός" μέσα μου, αλλά πάντα θέλω να διατηρώ ένα ποσοστό που να είμαι ο εαυτός μου. Σε πέντε χρόνια, μουσικά, θα ήθελα να υπάρχει περισσότερος κόσμος που θα έχει αποδεχτεί και θα αγαπάει τα τραγούδια μου. Είναι ωραίο συναίσθημα τα έργα σου να παίρνουν αποδοχή και αγάπη. Θα ήθελα να έχω αγοράσει ένα δικό μου σπίτι γιατί το ενοίκιο τσούζει. Γενικά ποτέ δεν βάζω στόχους πολύ ειδικούς, βάζω γενικούς, του τύπου σε πέντε χρόνια θέλω να ’μαι χαρούμενος, αλλά το πώς θα γίνω χαρούμενος δεν μπαίνω στη διαδικασία να το σκεφτώ ακριβώς. Κάνω baby steps, δηλαδή λέω "τώρα θέλω να βγάλω ένα τραγούδι και να βγει καλό". Τελεία. Μετά λέω "θέλω να γνωρίσω τους τάδε κύκλους..." και το πάω σιγά σιγά.
Όλη η ζωή είναι γεμάτη λάθη, μικρά και μεγάλα, δεν έχω κάνει κάποια πάρα πολύ μεγάλα, μόνο ένα τρακάρισμα, τα άλλα είναι πολλές μικρές κακές επιλογές με ανθρώπους που συναναστράφηκα. Αλλά στο κάτω κάτω αυτά τα βιώματα μού δίνουν έμπνευση. Όπως είχε πει και ο Bloody Hawk στο "Βαλς", "φωτιά στον κόσμο που αλλοίωσε τον έρωτα, το μόνο γεγονός που μου δίνει ατόφια έμπνευση"».
Monozim - Αστερόσκονη
Ακόμα και κακά βιώματα αν ζούμε, έχω φροντίσει να τα χρησιμοποιώ προς όφελός μου. Πέρα από το ότι με σκληραγωγούν ως άνθρωπο και με εξελίσσουν, γράφω και κάνα τραγούδι. Γενικά, στα τραγούδια μου γράφω για πράγματα που δεν πήγαν και τόσο καλά, γιατί αν κάτι πετύχει και βγει τέλειο δεν μου βγαίνει και η ανάγκη να γράψω γι’ αυτό, απλώς το ζω απολαμβάνοντάς το. Δεν θα μπορούσα να γράψω ένα τραγούδι όπως το "Λάμπω από τη χαρά μου", τόσο χαρούμενο. Την ανάγκη να γράψω τη νιώθω όταν κάτι με απασχολεί.
Έχω κυκλοφορήσει το άλμπουμ "Λάθη" που έχει 7 κομμάτια και έχω βγάλει προηγουμένως και το EP "Fake it Forever". Το άλμπουμ έχει τραγούδια από πολύ παλιά, γιατί γράφω όποτε έχω έμπνευση, όποτε ζω πράγματα, κρατάω τα κομμάτια και κρίνω εκ των υστέρων ποιο ταιριάζει να μπει σε ποιο άλμπουμ, ή ποιο είναι πιο έτοιμο από τα υπόλοιπα, ενορχηστρωτικά. Δεν έχει ιδιαίτερη σκέψη το πώς τα κατηγοριοποιώ. Τα κάνω όλα μόνος εκτός από τη μίξη και το μάστερ, που είναι το τελικό φινίρισμα του ήχου. Το "Λάθος" είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα ως ΜΟΝΟΖΙM, έχει και αρκετά καινούργια στοιχεία, έχω βάλει μέσα και τον ανώριμο συνθετικά Ορέστη και τον πιο ώριμο, και η αλήθεια είναι ότι η διαφορά αυτή φαίνεται και στα streams.
Όντως τα τραγούδια που είχα γράψει πιο παλιά δεν πιάνουν τόσο. Έχει ενδιαφέρον όμως να δεις πώς εξελίσσεσαι. Και επειδή έχει μεγάλη σημασία η εικόνα, ένα τραγούδι για το οποίο έκανα βιντεοκλίπ πάει καλύτερα. Πάνε πακέτο αυτά, δεν μπορείς να έχεις μόνο ήχο στη σημερινή εποχή. Τώρα έχω αποφασίσει να βγάζω σινγκλς, που είναι κι αυτό χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής, λειτουργεί καλύτερα, γιατί στο άλμπουμ τα 7 κομμάτια δεν ακούστηκαν όλα το ίδιο. Δύσκολα ακροατής της νέας γενιάς θα ακούσει ολόκληρο άλμπουμ. Μπορείς να έχεις και τακτικότητα στα releases όταν κάνεις σινγκλς. Είναι καλύτερα να βγάζεις ένα κομμάτι κάθε δυο τρεις μήνες παρά ένα άλμπουμ κάθε δυο χρόνια. Σου λένε, πού χάθηκες;
Ακούω τα πάντα, έχω εστιάσει λίγο περισσότερο στην ελληνική σκηνή, ψάχνω μανιωδώς να βρω φανκ καλλιτέχνες και σχήματα, και ό,τι βρίσκω το εκτιμώ. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα λάτιν, θα ακούσω οτιδήποτε χορευτικό, με τον οποιοδήποτε τρόπο χορευτικό, ένα ρεγκετόν ή ένα πανηγυριώτικο ή ένα νησιώτικο. Εφόσον μπορούν να σου κουνήσουν το σώμα, εμένα με κερδίζουν. Επίσης, στέκομαι όπου βρω καλό στίχο. Ακούω πολλά είδη, απλώς έχω παρατηρήσει ότι με κερδίζει όταν βλέπω ελληνικό στίχο σε μουσικές που τις έχουμε συνηθίσει από το εξωτερικό. Είμαι τυχερός που μου αρέσουν διάφορα είδη μουσικής γιατί από το καθένα παίρνω την αισθητική του, τις ιδέες του. Η αλήθεια είναι ότι οι μουσικοί έχουν διαφορετικά κριτήρια από τους υπόλοιπους ακροατές. Μπορεί να ακούσω κάτι και να το εκτιμήσω επειδή ο μπασίστας παίζει κάτι ωραίο, ή για αυτό που κάνει ο ντράμερ, αν έχει υπάρξει μια έξυπνη ιδέα συνθετικά – ένα μικρό χαρακτηριστικό μπορεί να κατατάξει το τραγούδι στα αγαπημένα μου.
Monozim - Το Πρώτο Γράμμα
Δεν θυμάμαι γιατί ξεκίνησα να παίζω φανκ, το παράδοξο είναι ότι πρώτα άρχισα να παίζω φανκ και μετά να ακούω! Είναι αρκετά περίεργο, αλλά μου βγήκε κάπως η τάση να θέλω να επηρεάσω. Ήμουν σε ένα πλαίσιο που όλος ο περίγυρος έπαιζε ροκ, στη σχολή για παράδειγμα, και το κοινό βαριόταν, και μου ερχόταν η επιθυμία να πω "φέρε εδώ την κιθάρα σου, να σου δείξω πώς να τους επηρεάσεις".
Μου αρέσει πολύ να κάνω συναυλίες, ιδανικά να έχει και κοινό από κάτω, αλλά γενικά είναι πολύ ωραίο συναίσθημα αυτό, όσο το έχω ζήσει. Μου αρέσει το βραδινό μπάνιο, ιδανικά με καλή παρέα, μου αρέσουν τα μπάο μπέργκερς, τα φτιάχνω κιόλας από το μηδέν, και τα ψωμάκια. Μου αρέσουν οι εκδρομές. Εκτιμώ και τις παρέες που έχουν ωραίο κλίμα, επειδή ήρθα από επαρχία και στην Αθήνα δεν είχα μεγάλο κύκλο, δεν έζησα την καθημερινή έξοδο με τα fun vibes, οπότε, επειδή το έχω στερηθεί αυτό, το εκτιμώ όποτε βρίσκεται.
Με ενοχλεί η ανάγκη του ενήλικα να φιλτράρει τον εαυτό του, ότι δεν είναι βιώσιμο να είσαι 100% ο εαυτός σου όπως είναι όταν είσαι παιδί, με ενοχλεί που οι άνθρωποι δεν είναι τόσο ανοιχτόμυαλοι όσο νομίζουν, και προφανώς με ενοχλούν και διάφορα φαινόμενα που είναι αρνητικά για την ανθρωπότητα.
Ελπίδα μου δίνει ότι το μέλλον είναι άγνωστο, μου προκαλεί παράλληλα και κάποια αρνητικά συναισθήματα, αλλά το ότι δεν έχει γραφτεί ακόμα το μέλλον με κάνει να νιώθω ότι κάπως μπορούμε να επέμβουμε στη διαμόρφωσή του, και ότι στο χέρι μας είναι να πετύχουμε τους στόχους μας. Σε πιο ρηχό πλαίσιο, ελπίδα μου δίνει η αποδοχή των έργων μου, ή κάποια άτομα που με βοηθάνε αφιλοκερδώς και μεμονωμένες καλές συμπεριφορές που δέχομαι από ανθρώπους. Ελπίδα μου δίνουν και κάποιοι άνθρωποι που θα τύχει να διαφέρουν –με θετικό πρόσημο– από κάποια χαρακτηριστικά της μάζας που με ενοχλούν…».
Ακούστε το αλμπουμ «Λάθη» του Monozim στο Spotify.
