Ο Rag'n'Bone Man έχει σίγουρα κάποιο σατανικό σχέδιο για την κατάκτηση του πλανήτη

Ο Rag'n'Bone Man έχει σίγουρα κάποιο σατανικό σχέδιο για την κατάκτηση του πλανήτη Facebook Twitter
Το «Human» είναι από αυτά τα κομμάτια που μπορεί να σου κολλήσουν άνετα και δεν έχω τίποτα εναντίον του πληθωρικού Rag'n'Bone Man που το ερμηνεύει. Έχει ένα αρκετά ταπεινό success story, μια χαρισματική μπάσα φωνή και μια χαμογελαστή φάτσα που δεν γίνεται να μη συμπαθήσεις.
0

Θυμάμαι έναν γνωστό μου που μου διηγούνταν ένα οδικό ταξίδι 28 ωρών στον Καναδά. Είχαν ξεχάσει να πάρουν μαζί τους μουσική κι έτσι αρκέστηκαν μόνο σε μια κασέτα με ροκ επιτυχίες –για τόσο παλιά μιλάμε– που υπήρχε στο αμάξι και αναγκαστικά την έπαιζαν στο repeat.

Αυτές οι 28 ώρες ήταν αρκετές για να τον κάνουν να μισήσει τη «Layla» του Eric Clapton για το υπόλοιπο της ζωής του. Συμβαίνει αυτό με κάποια κομμάτια. Τα έχεις ακούσεις τόσο πολλές φορές, που μια ακόμα καταντάει μαρτύριο.


Με έναν τρόπο το «Ηuman» του Rag'n'Bone Man είναι μια τέτοια περίπτωση. Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του συνεχίζει να παίζεται παντού.

Στο ελληνικό ραδιόφωνο είναι σε «heavy rotation» που λένε. Μπορεί να συντονιστείς σε έναν νεανικό σταθμό με χιτάκια και να το πετύχεις, να αλλάξεις τη συχνότητα σε κάτι πιο ροκ μετά από 10 λεπτά και να πέσεις πάλι πάνω του.

Παίζει ακόμα και στους πιο soft ή ηλεκτρονικούς σταθμούς, και πάει λέγοντας. Δεν έχει φτάσει, βέβαια, τα επίπεδα π.χ. του «Zombie» των Cranberries, που το παίζουν ασταμάτητα εδώ και 23 χρόνια στα ελληνικά FM.

Μπορώ να σκεφτώ άπειρα παραδείγματα, αλλά είναι το δικό μου «όχι άλλο», κι ας λυπήθηκα για τη συγχωρεμένη.

Γενικά, αυτά τα κομμάτια δεν μπορείς να τα αποφύγεις ό,τι και να κάνεις, όσο και να το προσπαθείς. Και καλά στο αμάξι, τη γλιτώνεις με το CD ή το Τρίτο Πρόγραμμα που δεν έχει playlist, αλλά στο σίριαλ τι κάνεις ακριβώς; 


Εκεί, όμως, που το «Human» γίνεται πραγματικά εκνευριστικό είναι όταν εισβάλλει απροειδοποίητα σε «λυτρωτική» συνήθως σκηνή αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς που παρακολουθείς. Σαν να σε κυνηγάει!


Αλλά πόσες φορές μέσα στη μέρα (και τη νύχτα) μπορείς να ακούσεις στο repeat «Maybe I'm foolish, maybe I'm blind» και μετά το ρεφρέν «Oh, some people got the real problems/ Some people out of luck/ Some people think I can solve them/ Lord heavens above/ I'm only human after all/ I'm only human after all/ Don't put the blame on me/ Don't put the blame on me»;

 

Rag'n'Bone Man - Human

Στα ελληνικά charts έχει κατσικωθεί στην πρώτη δεκάδα από τότε που κυκλοφόρησε, στα τέλη του 2016. Το ίδιο έπαθαν και στη Γερμανία.

Διαβάζω ότι έγινε πρώτα επιτυχία στην Ευρώπη και μετά στη Βρετανία. Τον περασμένο Ιούλιο έφτασε και στην κορυφή του Billboard, οπότε έτσι εξηγείται ότι το 'χουν ακόμα φρέσκο εκεί.


Στους πιασάρικους στίχους κρύβεται, φυσικά, ένα μεγάλο ποσοστό της επιτυχίας του. Ένας φίλος το χαρακτήρισε «ανθρωπιστικό cheesy» και δεν έχει άδικο.

Τώρα που το σκέφτομαι, το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και με το «Take me to church» του Hozier πριν από 4 χρόνια.

Γενικά, αυτά τα κομμάτια δεν μπορείς να τα αποφύγεις ό,τι και να κάνεις, όσο και να το προσπαθείς. Και καλά στο αμάξι, τη γλιτώνεις με το CD ή το Τρίτο Πρόγραμμα που δεν έχει playlist, αλλά στο σίριαλ τι κάνεις ακριβώς;

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Το «Human» είναι από αυτά τα κομμάτια που μπορεί να σου κολλήσουν άνετα και δεν έχω τίποτα εναντίον του πληθωρικού Rag'n'Bone Man που το ερμηνεύει.

Έχει ένα αρκετά ταπεινό success story, μια χαρισματική μπάσα φωνή και μια χαμογελαστή φάτσα που δεν γίνεται να μη συμπαθήσεις. Από την αφάνεια και τις μικρές εμφανίσεις σε παμπ στη μέση του πουθενά στην Αγγλία, ξαφνικά έγινε ο αγαπημένος των κριτικών το 2017, αφήνοντας πίσω την Dua Lipa. 


Το συγκεκριμένο σόουλ κομμάτι ήταν αποτέλεσμα 7-8 χρόνων σκληρής δουλειάς. Έγινε τόσο μαζικό χιτ, που του έφτιαξε στην κυριολεξία την καριέρα και τον έκανε κολλητό με τον Έλτον Τζον και τη Γούπι Γκόλντμπεργκ, που μόλις τον γνώρισε ήθελε να τον αγκαλιάσει.

Ο Rag'n'Bone Man έχει σίγουρα κάποιο σατανικό σχέδιο για την κατάκτηση του πλανήτη Facebook Twitter
Πριν γίνει γνωστός, για να τα βγάλει πέρα φρόντιζε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.


Το πραγματικό του όνομα είναι Rory Charles Graham. O 33χρονος Graham ονειρευόταν να γίνει ράπερ από 5 χρονών. Μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη του ανατολικού Σάσεξ. Το 2008 μετακόμισε στο Μπράιτον.

Αν και τελικά το γύρισε στη σόουλ, η μικρή χιπ-χοπ κοινότητα της πόλης τον αγκάλιασε και άρχισε να ανοίγει για Αμερικανούς ράπερ. Τον μυρίστηκε η Sony και του έκανε συμβόλαιο.


Πριν γίνει γνωστός, για να τα βγάλει πέρα φρόντιζε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Αν και καλλιτέχνης της νέας ψηφιακής εποχής, δίνει περισσότερο βάρος στις ζωντανές εμφανίσεις παρά στο Ίντερνετ και στις πωλήσεις. Είναι από τα πράγματα που απολαμβάνει περισσότερο απ' όλα, δηλαδή να παίζει για τους φαν του.


Μετά από εννιά χρόνια σχέσης, φέτος απέκτησε το πρώτο του παιδί και ο ίδιος λέει για το διάστημα που πέρασε εκτεθειμένος στα φώτα της δημοσιότητας, γελώντας: «Συμμετείχα σε 55 φεστιβάλ, αγόρασα ένα σπίτι κι απέκτησα ένα αγοράκι, όλα μέσα σε έναν χρόνο».

Εμείς, στην Ελλάδα, θα τον δούμε για πρώτη φορά στην Αθήνα, τον Μάιο στο πλαίσιο του Release Festival.

Για να γυρίσουμε όμως στο «Human», το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε πριν από έναν μήνα ο Χρήστος Μάστορας με την πολύ πετυχημένη διασκευή του, που έχει κάνει πάνω από 800.000 views στο YouTube και ανεβαίνει σταθερά - άλλος ένας λόγος που αυτό το κομμάτι θεωρείται χρυσωρυχείο.

Αρχίζω να σκέφτομαι ότι ο Rag'n'Bone Man, «παλιατζής» στα ελληνικά, έχει κάποιο σατανικό σχέδιο για την κατάκτηση του πλανήτη. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Σίγουρα, πάντως δεν φαίνεται να είναι απλώς ένα one-hit wonder από αυτά που εμφανίζονται σωρηδόν στη μουσική βιομηχανία. Το ομώνυμο άλμπουμ του, που κυκλοφόρησε πέρσι, έκανε τις πιο γρήγορες πωλήσεις της δεκαετίας για ντεμπούτο, και μάλιστα από άνδρα καλλιτέχνη. Ε, δεν το λες και λίγο!

 

Rag'n'Bone Man - Skin

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοντσέρτο του Αρανχουέθ: Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από αυτό το κοντσέρτο;

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το Κοντσέρτο του Αρανχουέθ;

Σχεδόν έναν αιώνα μετά τη δημιουργία του το «Κοντσέρτο του Αρανχουέθ» του Χοακίν Ροντρίγκο παραμένει η μουσική στην οποία όλοι με κάποιο τρόπο παραδινόμαστε. Η Ματούλα Κουστένη αποκρυπτογραφεί τη μελαγχολία, τη σπαρακτική μελωδία, τη δύναμη της κιθάρας και τη μοναδική του ενέργεια.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

The Review / Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος Γιάννης Τσιούλης aka Cartoon Dandy συζητούν για την πορεία και τα τελευταία βήματα στη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία μιας από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ της τελευταίας 15ετίας και για το πόσο relevant είναι σήμερα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
10 χρόνια μετά, ακόμη μας στοιχειώνει το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι»

Μουσική / Το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι» του ΛΕΞ ακόμη μας στοιχειώνει

Πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του «Τ.Κ.Π.», που δεν ήταν απλώς ένα σημείο τομής για την εγχώρια ραπ σκηνή. Ήταν κάτι που σε άρπαζε και σε προσγείωνε με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

Μουσική / Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

«Είναι σίγουρα πιο χαλαρά στην Κυψέλη, πιο γειτονιά σε σχέση με την Ερμού»: Η νεαρή μουσικός φέρνει αναζωογονητική αύρα στα ελληνικά ροκ και ποπ δεδομένα με το ντεμπούτο άλμπουμ της και τις εμφανίσεις της στους δρόμους της Αθήνας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού ‘666’, του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Μουσική / «Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού «666», του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Οι εξωφρενικές ιδέες του Νταλί, τα λάγνα φωνητικά της Ειρήνης Παπά και οι διαμάχες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με τη δισκογραφική εταιρεία ήταν μόνο μερικά από τα επεισόδια της δημιουργίας ενός μνημειώδους άλμπουμ που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε deluxe έκδοση.
THE LIFO TEAM
«Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Μουσική / «Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Aφήνοντας πίσω της την προηγούμενη ζωή της ως νοσοκόμα, μετά από παρότρυνση των ασθενών της να κυνηγήσει τα όνειρά της, η παραγωγός και καλλιτέχνιδα Kelly Lee Owens μιλά για την τελευταία της δουλειά, τις σημαντικές συνεργασίες της και τη μουσική που διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει συναισθήματα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ