Θυμάμαι έναν γνωστό μου που μου διηγούνταν ένα οδικό ταξίδι 28 ωρών στον Καναδά. Είχαν ξεχάσει να πάρουν μαζί τους μουσική κι έτσι αρκέστηκαν μόνο σε μια κασέτα με ροκ επιτυχίες –για τόσο παλιά μιλάμε– που υπήρχε στο αμάξι και αναγκαστικά την έπαιζαν στο repeat.
Αυτές οι 28 ώρες ήταν αρκετές για να τον κάνουν να μισήσει τη «Layla» του Eric Clapton για το υπόλοιπο της ζωής του. Συμβαίνει αυτό με κάποια κομμάτια. Τα έχεις ακούσεις τόσο πολλές φορές, που μια ακόμα καταντάει μαρτύριο.
Με έναν τρόπο το «Ηuman» του Rag'n'Bone Man είναι μια τέτοια περίπτωση. Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του συνεχίζει να παίζεται παντού.
Στο ελληνικό ραδιόφωνο είναι σε «heavy rotation» που λένε. Μπορεί να συντονιστείς σε έναν νεανικό σταθμό με χιτάκια και να το πετύχεις, να αλλάξεις τη συχνότητα σε κάτι πιο ροκ μετά από 10 λεπτά και να πέσεις πάλι πάνω του.
Παίζει ακόμα και στους πιο soft ή ηλεκτρονικούς σταθμούς, και πάει λέγοντας. Δεν έχει φτάσει, βέβαια, τα επίπεδα π.χ. του «Zombie» των Cranberries, που το παίζουν ασταμάτητα εδώ και 23 χρόνια στα ελληνικά FM.
Μπορώ να σκεφτώ άπειρα παραδείγματα, αλλά είναι το δικό μου «όχι άλλο», κι ας λυπήθηκα για τη συγχωρεμένη.
Γενικά, αυτά τα κομμάτια δεν μπορείς να τα αποφύγεις ό,τι και να κάνεις, όσο και να το προσπαθείς. Και καλά στο αμάξι, τη γλιτώνεις με το CD ή το Τρίτο Πρόγραμμα που δεν έχει playlist, αλλά στο σίριαλ τι κάνεις ακριβώς;
Εκεί, όμως, που το «Human» γίνεται πραγματικά εκνευριστικό είναι όταν εισβάλλει απροειδοποίητα σε «λυτρωτική» συνήθως σκηνή αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς που παρακολουθείς. Σαν να σε κυνηγάει!
Αλλά πόσες φορές μέσα στη μέρα (και τη νύχτα) μπορείς να ακούσεις στο repeat «Maybe I'm foolish, maybe I'm blind» και μετά το ρεφρέν «Oh, some people got the real problems/ Some people out of luck/ Some people think I can solve them/ Lord heavens above/ I'm only human after all/ I'm only human after all/ Don't put the blame on me/ Don't put the blame on me»;
Rag'n'Bone Man - Human
Στα ελληνικά charts έχει κατσικωθεί στην πρώτη δεκάδα από τότε που κυκλοφόρησε, στα τέλη του 2016. Το ίδιο έπαθαν και στη Γερμανία.
Διαβάζω ότι έγινε πρώτα επιτυχία στην Ευρώπη και μετά στη Βρετανία. Τον περασμένο Ιούλιο έφτασε και στην κορυφή του Billboard, οπότε έτσι εξηγείται ότι το 'χουν ακόμα φρέσκο εκεί.
Στους πιασάρικους στίχους κρύβεται, φυσικά, ένα μεγάλο ποσοστό της επιτυχίας του. Ένας φίλος το χαρακτήρισε «ανθρωπιστικό cheesy» και δεν έχει άδικο.
Τώρα που το σκέφτομαι, το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και με το «Take me to church» του Hozier πριν από 4 χρόνια.
Γενικά, αυτά τα κομμάτια δεν μπορείς να τα αποφύγεις ό,τι και να κάνεις, όσο και να το προσπαθείς. Και καλά στο αμάξι, τη γλιτώνεις με το CD ή το Τρίτο Πρόγραμμα που δεν έχει playlist, αλλά στο σίριαλ τι κάνεις ακριβώς;
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Το «Human» είναι από αυτά τα κομμάτια που μπορεί να σου κολλήσουν άνετα και δεν έχω τίποτα εναντίον του πληθωρικού Rag'n'Bone Man που το ερμηνεύει.
Έχει ένα αρκετά ταπεινό success story, μια χαρισματική μπάσα φωνή και μια χαμογελαστή φάτσα που δεν γίνεται να μη συμπαθήσεις. Από την αφάνεια και τις μικρές εμφανίσεις σε παμπ στη μέση του πουθενά στην Αγγλία, ξαφνικά έγινε ο αγαπημένος των κριτικών το 2017, αφήνοντας πίσω την Dua Lipa.
Το συγκεκριμένο σόουλ κομμάτι ήταν αποτέλεσμα 7-8 χρόνων σκληρής δουλειάς. Έγινε τόσο μαζικό χιτ, που του έφτιαξε στην κυριολεξία την καριέρα και τον έκανε κολλητό με τον Έλτον Τζον και τη Γούπι Γκόλντμπεργκ, που μόλις τον γνώρισε ήθελε να τον αγκαλιάσει.
Το πραγματικό του όνομα είναι Rory Charles Graham. O 33χρονος Graham ονειρευόταν να γίνει ράπερ από 5 χρονών. Μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη του ανατολικού Σάσεξ. Το 2008 μετακόμισε στο Μπράιτον.
Αν και τελικά το γύρισε στη σόουλ, η μικρή χιπ-χοπ κοινότητα της πόλης τον αγκάλιασε και άρχισε να ανοίγει για Αμερικανούς ράπερ. Τον μυρίστηκε η Sony και του έκανε συμβόλαιο.
Πριν γίνει γνωστός, για να τα βγάλει πέρα φρόντιζε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Αν και καλλιτέχνης της νέας ψηφιακής εποχής, δίνει περισσότερο βάρος στις ζωντανές εμφανίσεις παρά στο Ίντερνετ και στις πωλήσεις. Είναι από τα πράγματα που απολαμβάνει περισσότερο απ' όλα, δηλαδή να παίζει για τους φαν του.
Μετά από εννιά χρόνια σχέσης, φέτος απέκτησε το πρώτο του παιδί και ο ίδιος λέει για το διάστημα που πέρασε εκτεθειμένος στα φώτα της δημοσιότητας, γελώντας: «Συμμετείχα σε 55 φεστιβάλ, αγόρασα ένα σπίτι κι απέκτησα ένα αγοράκι, όλα μέσα σε έναν χρόνο».
Εμείς, στην Ελλάδα, θα τον δούμε για πρώτη φορά στην Αθήνα, τον Μάιο στο πλαίσιο του Release Festival.
Για να γυρίσουμε όμως στο «Human», το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε πριν από έναν μήνα ο Χρήστος Μάστορας με την πολύ πετυχημένη διασκευή του, που έχει κάνει πάνω από 800.000 views στο YouTube και ανεβαίνει σταθερά - άλλος ένας λόγος που αυτό το κομμάτι θεωρείται χρυσωρυχείο.
Αρχίζω να σκέφτομαι ότι ο Rag'n'Bone Man, «παλιατζής» στα ελληνικά, έχει κάποιο σατανικό σχέδιο για την κατάκτηση του πλανήτη. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Σίγουρα, πάντως δεν φαίνεται να είναι απλώς ένα one-hit wonder από αυτά που εμφανίζονται σωρηδόν στη μουσική βιομηχανία. Το ομώνυμο άλμπουμ του, που κυκλοφόρησε πέρσι, έκανε τις πιο γρήγορες πωλήσεις της δεκαετίας για ντεμπούτο, και μάλιστα από άνδρα καλλιτέχνη. Ε, δεν το λες και λίγο!
Rag'n'Bone Man - Skin
σχόλια