Από τη σουφική ή ινδική μουσική μέχρι τους δικούς μας αναστενάρηδες και την ηλεκτρονική μουσική των βερολινέζικων κλαμπ, από το μπολερό του Ραβέλ μέχρι τους Aμερικάνους μινιμαλιστές, ένα είναι το κύριο συστατικό της μουσικής της έκστασης: η επανάληψη του ίδιου αρμονικού, ρυθμικού ή μελωδικού υλικού, μέχρι που ο ακροατής να χάσει την αίσθηση του χρόνου, της διάρκειας.
Σε αυτή τη βραδιά-φόρο τιμής στο πιάνο συναντούμε δύο τέτοια εξαιρετικά παραδείγματα. Το Canto Ostinato του Σιμεόν Τεν Χολτ, έργο που ξετυλίγεται χωρίς ανάσα για μία ολόκληρη ώρα παρουσιάζοντας ένα νούμερο ασταμάτητης πιανιστικής υπνοβασίας.
Ακολουθούν τα Visions de l’Amen του Ολιβιέ Μεσσιάν, συνθέτης ο οποίος συχνά χρησιμοποιεί τη λέξη «έκσταση» στις ενδείξεις του. Όπως και στο Κουαρτέτο για το τέλος του χρόνου και στα Είκοσι βλέμματα στον Ιησού παιδί, ο Μεσσιάν μεταμορφώνει τα ίδια μουσικά θέματα και στοιχεία κατά τη διάρκεια όλου του έργου, οδηγώντας τον ακροατή μέσα από τη θρησκευτική κατάνυξη σε μία συγκλονιστική κατάληξη.
Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής, με θέμα την «Έκσταση» (22 Μαρτίου - 3 Απριλίου 2018 - Επιμέλεια προγράμματος: Στέφανος Θωμόπουλος - Αλέξανδρος Ευκλείδης).
σχόλια