Στο σαλόνι μας υπήρχε το πικ απ και οι δίσκοι των γονιών μου. Μια αξιοπρεπής συλλογή που περιείχε δίσκους διαφόρων ειδών. Beatles, Πυξ Λαξ, Abba, Tσιτσάνης, Rimsky Korsakov, Credence Clearwater Revival, Πάριος, Dave Brubeck, A-ha, Bee Gees,The Poll, Beethoven, Barbra Streisand... Πέρασα από όλα όσο μεγάλωνα. Το μεγαλύτερο και -από όσο μπορώ να θυμηθώ -το πρώτο κόλλημα μου ήταν το Dark side of the moon των Pink Floyd.
Περιέργως, μεγάλη ικανοποίηση μου δημιούργησε και η διασκευή του εν λόγω δίσκου από τους Flaming Lips. Στην αρχή, πριν ακούσω, ήμουν διστακτική για το εν λόγω εγχείρημα (ποιος θέλει να του πειράξουν κάτι που του φαίνεται τέλειο;)
Ώρες χαμένη σ’αυτό το δίσκο. Απλά ακούγοντας. Καθισμένη στον καναπέ. Να σηκώνομαι για να αλλάξω πλευρά, ή για να ξεκολλήσω τη βελόνα που πάντα κολλούσε στο τέλος του Money. Αυτό που με μάγευε ήταν ότι μετά από άπειρες ακροάσεις πάντα έβρισκα κάτι καινούριο να παρατηρήσω, κάποιον ήχο που άκουγα για πρώτη φορά, κάθε φορά κάτι καινούριο να νιώσω, να σκεφτώ, κι ας ήξερα όλο το δίσκο απέξω και ανακατωτά μετά από αμέτρητες ακροάσεις.
Η σχέση μου με αυτό το δίσκο ξεκίνησε όταν ήμουν παιδί, κάπου στο δημοτικό αλλά εντάθηκε από τότε που μπήκα στην εφηβεία. Και επέμεινε. Ακόμα καταφεύγω μια στο τόσο σε αυτόν. Είναι τόσο οικείος. Κομμάτι μου. Πάντα όταν επιστρέφω νιώθω θαλπωρή. Σα να συναντώ τον παλιό μου εαυτό και να του κρατώ το χέρι.
Περιέργως, μεγάλη ικανοποίηση μου δημιούργησε και η διασκευή του εν λόγω δίσκου από τους Flaming Lips. Στην αρχή, πριν ακούσω, ήμουν διστακτική για το εν λόγω εγχείρημα (ποιος θέλει να του πειράξουν κάτι που του φαίνεται τέλειο;). Παρόλα αυτά απόλαυσα αυτήν τη ματιά πάνω στα τραγούδια που αγαπώ, μου έδωσε μια φρέσκια, πιο ελαφριά -για κάποιο λόγο- διάσταση σε συνθέσεις με τις οποίες συνδέομαι τόσο βαθιά. (ειδικά το great gig in the sky με Peaches.)
Το φεγγάρι με μαγεύει. Με τραβάει πολύ. Να το κοιτάξω, να το σκεφτώ, να το παρακολουθήσω, όπως αυτό με παρακολουθεί ανέκαθεν. Πάντα με ενδιέφερε. Από μικρή. Δεν ξέρω αν φταίει αυτός ο δίσκος γι αυτό. Ή αν αυτό φταίει για τη σχέση μου με αυτό το δίσκο. Μπορεί και να είναι άσχετα. Απλά το καταθέτω. Ζήτω η σκοτεινή πλευρά του.
________________
* Η Nalyssa Green υπογράφει τη μουσική της παράστασης "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ" του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου, που ξεκινάει στο Εθνικό Θέατρο στις 19 Νοεμβρίου. Περισσότερα για την Nalyssa Green στην σελίδα της στο Facebook
To Snow μέσα απο το άλμπουμ της "The Seed"
σχόλια