Έχουν περάσει δύο ώρες από την στιγμή που οι Brian Jonestown Massacre ανέβηκαν πάνω στην σκηνή του Fuzz. Συνεχίζουν να παίζουν. Είναι δυο χορταστικές ώρες με την μελωδία να έχει τον κύριο λόγο σε ένα άκρως κιθαριστικό ψυχεδελικό σετ με απίστευτη λεπτομέρεια και δέσιμο. Οχτώ άτομα πάνω στην σκηνή, σχεδόν όλο το βασικό και ιδρυτικό line-up. Και ώπα, το μάτι μου παίρνει τον Matt Hollywood. Είναι παρών με μια κιθάρα που σημαίνει ότι θα ακούσουμε μέχρι και το "Not If You Were the Last Junkie on Earth". Και το ακούσαμε, όπως και διάφορα άλλα! Ο Newcomb με μαύρα γυαλιά, φαντάζει τρομακτικός και απόμακρος έτσι όπως είναι κρυμμένος στην άλλη άκρη της σκηνής. Ο Joel με το ντέφι είναι τόσο κουλ που πεθαίνεις. Έχει περάσει έτσι ο χρόνος, αλλά τα πρώτα σημάδια της κούρασης αρχίζουν να σε καταλαμβάνουν και οι εσωτερικές γκρίνιες του στυλ «άντε τελειώνετε” μόλις ξεκινούν. Τότε, το αναπάντεχο συμβαίνει και σε κάνει να χοροπηδάς σαν παλαβός και να θέλεις να πλησιάσεις όσο πιο κοντά την σκηνή από την ένταση της στιγμής.
Οι Brian Jonestown Massacre παίρνουν μπρος από την αρχή σαν μια μπάντα στα μέσα του σετ και όχι στο τέλος, σαν να έχει σταματήσει η ώρα και μας στέλνουν όλους στον μουσικό αγύριστο με ένα τρομερό αυτοσχεδιαστικό και απόλυτα οργασμικό τζαμάρισμα στο “When Jokers Attack” και μοιάζει σαν πραγματικά να μας περιγελούν και να μας επιτίθενται με μαγικό τρόπο. Σπουδαία λεπτά. Από αυτά που δεν θέλεις να περάσουν ποτέ και που ζεις σπάνια στην ζωή σου. Πάω στοίχημα ότι αν έπαιζαν άλλες δυο ώρες σε αυτό το πνεύμα όχι μόνο θα το αντέχαμε αλλά θα ήμασταν σαν αυτήν την σκηνή από την ταινία «Το άρωμα» που o Ben Whishaw ανοίγει το μπουκάλακι μπροστά σε ολόκληρη την πόλη και στο τέλος λιποθυμούν όλοι εκστασιασμένοι. Και χαίρομαι που δεν ήταν μόνο δικιά μου ιδέα όπως διαβάζω και στο Γκρέκα. Οι BJM είναι μια μεγάλη μπάντα, δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι ένα ιστορικό γκρουπ. Απλά φαίνεται ότι άργησαν να το αντιληφθούν ή μάλλον καλύτερα δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την δύναμη τους σαν συγκρότημα νωρίτερα αλλά από ότι φαίνεται υπάρχει χρόνος για τα πάντα.
Που μας φέρνει στην μπάντα που τους άνοιξε τους Velvoids. Γνωστοί εγχώριοι ήρωες που το βράδυ της Δευτέρας απέδειξαν με το 30λέπτο σετ τους – που ήταν κυρίως αυτοσχεδιαστικό - ότι έχουν όλα τα φόντα να γίνουν μια μεγάλη μπάντα ικανή να στηρίξει live σε τέτοιου είδους συναυλιακούς χώρους.Ο ήχος τους αψεγάδιαστος και η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη και σε κάνει πολύ χαρούμενο να βλέπεις μια μπάντα που έχει ξεκινήσει τόσο χαμηλά και ταπεινά να φτάνει σε ένα τέτοιο επίπεδο.
Δυστυχώς η Δευτέρα είχε και ένα αρνητικό, όχι η ίδια η μέρα αλλά ας μην γελιόμαστε, επισκίασε την συναυλία της επόμενης στο Six Dogs. Ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς για πιο λόγο οι Of Montreal έχουν τόση απήχηση και γίνεται τόσος κακός χαμός γενικά. Αν εξαιρέσω το χιτ τους–τέρας «The Past, κτλ.» θεωρώ πώς είναι μια μέτρια μπάντα με μεγάλη μεν δισκογραφία, άνιση όμως στην πλειοψηφία της. Αυτό που φάνηκε από την κατά τ’ άλλα αρκετά καλή εμφάνιση τους την Τρίτη, είναι ότι αν δεν τους έχεις ακολουθήσει πέρα από 1-2 άλμπουμ, πολύ δύσκολα θα μπεις στην φάση τους. Ειδικά αν έχεις δει μια από τις πιο σημαντικές συναυλίες στην Αθήνα των τελευταίων χρόνων. Ναι, έκλεισαν επικά και με το “The Past, κτλ., κτλ.” και είχαν πολύ όρεξη και ντίσκο διάθεση όπως φάνηκε από τα πρώτα λεπτά και τα χαμόγελα του Kevin Barnes. Οι φαν τους το ζούσαν! Οι αντοχές μου όμως προσωπικά με πρόδωσαν. Η έκπληξη πάντως της βραδιάς ήταν οι My Wet Calvin που είχαν καιρό να δώσουν σημεία ζωής και εμφανίστηκαν ξαφνικά ντυμένοι σαν να μην υπάρχει αύριο και σαν ευφάνταστες τσούχτρες όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες.
σχόλια