REVIEW: ''Η αγάπη θέλει δύο''

REVIEW: ''Η αγάπη θέλει δύο'' Facebook Twitter
0

REVIEW: ''Η αγάπη θέλει δύο'' Facebook Twitter

 

Η χθεσινή βραδιά ήταν όμορφη, ζεστή, καλοκαιρινή, φεγγαρόλουστη - ένα κι ένα, επομένως, για παράσταση στο ανοιχτό Βεάκειο θέατρο στον Προφήτη Ηλία του Πειραιά. Ένα θέατρο περιτριγυρισμένο από θάλασσα με τους θεατές στα ψηλά να χάνουν βέβαια την οπτική επαφή με τη σκηνή και τους τραγουδιστές, αλλά να κερδίζουν τη φαντασμαγορική θέα του νυχτερινού φωταγωγημένου Πειραιά.

 

Καρφίτσα δεν έπεφτε στη συναυλία του Μάριου Φραγκούλη και της Έλλης Πασπαλά υπό τον τίτλο Η αγάπη θέλει δύο. Ένας λόγος παραπάνω για τους υπεύθυνους του θεάτρου που έπρεπε να προνοήσουν και να χρησιμοποιήσουν δύο θύρες εισόδου και όχι μία, ώστε να μην περιμένει τόση ώρα ο κόσμος στην ουρά για να μπουκάρει στο θέατρο με τα εισιτήρια ανά χείρας.

 

Κι έτσι, αφού κατέφτασε και η Ροζίτα Σώκου και κατέβηκε υποβασταζόμενη τα πολλά σκαλιά, συνοδεία της ηθοποιού Δέσποινας Στυλιανοπούλου, η συναυλία ξεκίνησε στις 21.30 ακριβώς.

 

Η ορχήστρα είχε πάρει ήδη τη θέση της με κορυφαία μέλη της τον David Lynch στα πνευστά, που ανέλαβε και τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών, τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο και το ακορντεόν και τον Γιώργο Καλούδη στην Κρητική λύρα, το μαντολίνο και το βιολοντσέλο. Οι πρώτες νότες από το Μαγικό χαλί (Τοπ Καπί) του Μάνου Χατζιδάκι και του Άκου Δασκαλόπουλου έπεσαν και η Έλλη Πασπαλά με το αέρινο καλοκαιρινό της φόρεμα βγήκε καταχειροκροτούμενη στη σκηνή. Το ίδιο συνέβη και με τον Μάριο Φραγκούλη ντυμένο στα λευκά και σε μεγάλα, όπως φάνηκε, κέφια.

 

Το concept ήταν τραγούδια από τον παλιό εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο. Συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα κυρίως, αλλά και των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, Γιάννη Μαρκόπουλου: Ένας ουρανός μ' αστέρια, Οι πράσινες οι κόκκινες οι θαλασσιές σου οι χάντρες, Στρώσε το στρώμα σου, Συνέβη στην Αθήνα, Πέρα από τη θάλασσα κλπ. Στο σημείο αυτό να πω ότι λυπήθηκε η ψυχή μου τον Γιώργο Καλούδη, έναν εξαίρετο μουσικό που αγαπάει τη free jazz, την παράδοση και τον αυτοσχεδιασμό, βλέποντας τον να παίζει μαντολίνο στο Σαν ξημερώνει Κυριακή της Ρένας Βλαχοπούλου. Εδώ κολλάει η λαϊκή θυμοσοφία Τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωμί του, συγκριτικά με τον μουσικό κόσμο, απ' τον οποίο προέρχεται ο εν λόγω καλλιτέχνης και χωρίς να θέλω να μειώσω επ' ουδενί λόγω την αξία του συγκεκριμένου χαριτωμένου άσματος.

 

Σωστή σκέψη πάντως να ενορχηστρωθούν διαφορετικά τα κατ' εξοχήν λαϊκά τραγούδια του προγράμματος. Ο Lynch τους έδωσε μία jazzy χροιά χωρίς να αλλοιώσει τον εξωστρεφή χαρακτήρα τους. Έχω την αίσθηση δηλαδή πως αν δεν υπήρχαν ενορχηστρωτικές παρεμβάσεις η παράσταση θα άγγιζε τα όρια ενός μικροαστισμού και δε θα σωζόταν ούτε από τις δύο σπουδαίες φωνές της Πασπαλά και του Φραγκούλη.

 

Την Πασπαλά την έχω δει αρκετές φορές επί σκηνής και πάντα είναι χάρμα οφθαλμών να την παρακολουθείς να χορεύει και να τραγουδάει. Τον Φραγκούλη, πάλι, τελευταία φορά τον είχα δει στο Ηρώδειο το 2009 να ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι.

 

Εκεί θυμάμαι έναν σεμνό και ταπεινό τραγουδιστή, που πιθανώς να είχε ψαρώσει, παρά την εμπειρία του, επωμιζόμενος ολόκληρη χατζιδακική συναυλία. Καμία σχέση εν ολίγοις με τη χθεσινοβραδινή του παρουσία.

 

Στο Βεάκειο ο Μάριος Φραγκούλης αναδείχθηκε σε διάδοχο του...Δάκη! Όλη την ώρα χόρευε και σάρωνε τη σκηνή σα να έπαιζε σε μιούζικαλ, μια και αρκετά από τα τραγούδια προέρχονταν από τέτοιου είδους ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη. Στον κόσμο άρεσε αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, και τον αντιμετώπισε σαν το απόλυτο λαϊκό είδωλο, εξ ου και το χειροκρότημα δεν έπεφτε μόνο όταν έβγαζε τις αξιοθαύμαστες φωνητικές κορώνες του, αλλά και όταν άλλαζε κοστούμια! Και άλλαξε και αρκετά συγκριτικά με την Πασπαλά που έβγαλε όλη τη συναυλία με το ίδιο φόρεμα, αν δεν απατώμαι.

 

 

Στο δεύτερο μέρος, την τιμητική τους είχαν τα τραγούδια του Χατζιδάκι. Η Πασπαλά υπέροχη στο βουγιουκλακικό ρεπερτόριο: Θάλασσα πλατιά, Ξημερώνει και Ο Γλάρος από την Αλίκη στο Ναυτικό - στο τελευταίο μάλιστα ενόσω τραγουδούσε Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια, ο Φραγκούλης από πίσω της υποδυόταν με ανοιχτά χέρια τον...γλάρο, σκηνή που μου φάνηκε τουλάχιστον κωμική. Αλλά, είπαμε, ο κόσμος τέτοια θέλει και πάντα θα συγκινείται με τη συχωρεμένη την Αλίκη που έθρεψε γενεές και γενεές (τηλε)θεατών στη χώρα μας.

 

Περίμενα αρκετή ώρα για να ακούσω το Η αγάπη θέλει δύο του Μαμαγκάκη από το φιλμ Η αρχόντισσα και ο αλήτης με την Πασπαλά και τον Φραγκούλη στους ρόλους της Βουγιουκλάκη και του Παπαμιχαήλ αντιστοίχως. Έγινε όπως το φανταζόμουν: Ένα δημοφιλέστατο και αρκετά σύνθετο, για λαϊκή μουσική, τραγούδι μάλλον ξεπετάχτηκε παρά το ότι δάνεισε τον τίτλο στις παραστάσεις των δύο καλλιτεχνών. Εντάξει, κατανοώ ότι το Η αγάπη θέλει δύο βασίζεται πολύ στον ήχο του μπουζουκιού και από την ορχήστρα απουσίαζε το μπουζούκι, δε βρήκα όμως λόγο για να μην παίζεται ολόκληρο και να ακούγεται μόνο το επαναλαμβανόμενο ρεφραίν του. Μήπως είναι πολύ soft; Πιο soft από τις Χάντρες του Πλέσσα ή ακόμη κι απ' το Πες μου μια λέξη του Χατζιδάκι, αποκλείεται να είναι, χώρια που λέω μετά βεβαιότητος πώς η Πασπαλά και ο Φραγκούλης θα το απογείωναν, όχι απλά ως τραγουδιστές, αλλά και ως υποκριτικές περσόνες.

 

Να το πω αλλιώς, αφού το κάνεις που το κάνεις, να αναμετρηθείς με ένα τέτοιο κοσμαγάπητο ρεπερτόριο εννοώ, φτάσ'το στα άκρα! Βάλε και το Άνοιξε πέτρα της Μαρινέλλας, το Crazy girl της Λάσκαρη, μη σου πω και το Ο άντρας που θα παντρευτώ της Μάρθας Καραγιάννη, και αφενός θά'χεις εξασφαλισμένο το πιο θερμό χειροκρότημα του αμιγώς λαϊκού κοινού, αφετέρου δε θα έχεις επαναπαυθεί στα σιγουράκια του Χατζιδάκι από την περίοδο του Φίνου.

 

Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο: Για μένα η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν με το που έκατσε η Πασπαλά στο πιάνο, αντικαθιστώντας τον Φαραζή, ο οποίος τη συνόδευσε με το ακορντεόν του στο Δίχτυ του Ξαρχάκου και του Γκάτσου από το Ρεμπέτικο του Φέρρη - η μοναδική επιλογή τραγουδιού που ανήκε στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο.

 

Κατά τ' άλλα, ο κόσμος φχαριστήθηκε την αδιαμφισβήτητη χημεία των δύο ερμηνευτών και ολόκληρη τη συναυλία, αναγκάζοντας τους σε πέντε (!) συνεχόμενα ανκόρ με τραγούδια έτοιμα ούτως ή άλλως για μία τέτοια κατάσταση, εφόσον δεν τα είχαμε ακούσει κατά τη διάρκεια της παράστασης.

 

Ένα θέαμα για όλη την οικογένεια, θα ισχυριζόταν κανείς, ανάλαφρο και δροσερό σαν καλοκαιρινό αεράκι δίχως περαιτέρω καλλιτεχνικές αξιώσεις απ' τη μεριά των τραγουδιστών και των μουσικών της μπάντας.

 

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Συναυλία Μαλερ

Μουσική / Ένας έξοχος Μάλερ του Κουρεντζή στο Μέγαρο

Ο Κουρεντζής βημάτισε αργά πάνω στο λεπτό σκοινί που συνδέει το υπαρκτό και του μαγικό, του εδώ και του επέκεινα, και με αδρές κινήσεις δεν παρουσίασε απλώς το Adagietto αλλά εξήγησε στον ακροατή κάθε του συλλαβή
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΜΠΙΔΗΣ
Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμένομενη συνεργασία τους

Πολιτισμός / Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμενόμενη συνεργασία τους

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές θα συναντηθούν επί σκηνής από τις 5 Δεκεμβρίου στο Vox σε μια θεατροποιημένη παράσταση με κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου τα οποία θα παρουσιάζει o ίδιος έχοντας τον ρόλο του αφηγητή
LIFO NEWSROOM
Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

The Review / Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

O Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο ραδιοφωνικός παραγωγός και DJ Νίκος Ζώης συναντήθηκαν στη δεύτερη μέρα του φετινού Techniques και σχολιάζουν τη βραδιά, το σετ της –ακριβοθώρητης πλέον– Charlotte de Witte και όσα είναι hot τώρα στην ηλεκτρονική σκηνή και στο αθηναϊκό nightlife.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
νταλαρας παπακωνσταντίνου

Μουσική / Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξανά μαζί 33 χρόνια μετά

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές ετοιμάζονται να μοιραστούν και πάλι τη σκηνή, παρουσιάζοντας μια θεατροποιημένη μουσική παράσταση με κείμενα και αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου που θα αφορούν το ελληνικό τραγούδι.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tsugranes

Μουσική / Η επιρροή των ελληνικών '90s -’00s στις Tsugranes και τον ήχο τους

Με αναφορές στον ΛεΠα και την Charli XCX, το τριμελές σχήμα από τα Γιάννενα, που άνοιξε τη συναυλία της Μαρίνας Σάττι στην Τεχνόπολη, φέρνει την πιο φρέσκια μουσική στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Οι Khirki παντρεύουν το metal με τα ποραδοσιακά, σείοντας τις Συμπληγάδες 

Μουσική / Οι Khirki παντρεύουν το metal με παραδοσιακά στοιχεία και pop ευαισθησίες

Η νέα μπάντα του ελληνικού underground, που έχει ήδη ξεχωρίσει, ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη δεύτερη ευρωπαϊκή της περιοδεία, περιμένοντας το κοινό από κάτω να φωνάζει «the Greek song, the Greek song».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
Μια μουσική πανδαισία στη σκιά του ναού της Αφαίας

Μουσική / Μια μουσική πανδαισία στη σκιά του ναού της Αφαίας

Το «Ταξίδι στο φως», μια σειρά συναυλιών του σπουδαίου μαέστρου Σταύρου Ξαρχάκου σε εμβληματικά μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους, συνεχίστηκε στην Αίγινα με την υποστήριξη της METLEN Energy & Metals.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ