«SOLMEISTER 1S D3AD», «o Solmeister είναι νεκρός», έτσι τιτλοφορεί το νέο του άλμπουμ ο 30χρονος ράπερ. Μας είχε προειδοποιήσει, όμως, από τα προηγούμενα. Και όχι τόσο λόγω των συχνών του αναφορών στον θάνατο, που ορίζει η emo αισθητική του, αλλά επειδή διαρκώς προσπαθούσε να αλλάζει στυλ, από το ένα άλμπουμ στο άλλο, ανανεώνοντας το καλλιτεχνικό του πρόσωπο.
Βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού μια μέρα που οι βραδινοί οιωνοί έδειχναν πως η πλατεία θα τιμούσε το όνομά της. Μάταια. Ο ίδιος δεν ήταν καθόλου θλιμμένος που επέβαλε στον εαυτό του έναν τέτοιο συμβολικό θάνατο. Η ζωή αναγεννιέται πάντα απροσδόκητα κι έτσι απροσδόκητα ο Solmeister αλλάζει ύφος, δοκιμάζει και προτείνει νέα πράγματα, διατηρώντας όμως μια σύνδεση με το παρελθόν του, χωρίς πια να δεσμεύεται από αυτό.
— Γιατί σκότωσες τον παλιό Solmeister;
Γιατί σε κάποια φάση συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο preconception, μια προκαθορισμένη αντίληψη, του τι είμαι και του τι πρέπει να λέω. Οπότε ένιωσα την ανάγκη να σκοτώσω αυτήν τη περσόνα για να μπορέσω να δημιουργήσω κάτι φρέσκο, να μην ξαναλέω τα ίδια, να μην καταπιέζω τόσο πολύ τον εαυτό μου και να αυτολογοκρίνομαι. Είχα πέσει σε μια πολύ περίεργη λούπα στο μυαλό μου και αποφάσισα ότι έπρεπε να με «σκοτώσω» στον συγκεκριμένο δίσκο.
Μεγαλώσαμε κι εμείς βλαμμένα. Χρειάστηκε να παρατήσω τη δουλειά μου για να πω «θες να είσαι μαλάκας και πεινασμένος ή θες να βγάλεις κάνα ευρώ και να ζήσεις τουλάχιστον σαν άνθρωπος αξιοπρεπώς;».
— Ποιο είναι αυτό το preconception;
Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να εκφράσω πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού μου μόνο και μόνο για να μην παρεξηγηθώ. Γιατί επηρεάζω κάποιες ηλικίες και αυτό με κάνει να αισθάνομαι το βάρος μιας μεγάλης ευθύνης.
Αυτή την ευθύνη τη νιώθω ακόμα, θα προσέξω το output μου, αλλά επειδή κατέληξα ενοχικός, κουβαλώντας πολύ μεγαλύτερο βάρος από αυτό που μου αναλογεί, είχα άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να γράψω το τάδε πράγμα.
Θεωρώ πως το συνολικό μου μήνυμα στο τέλος είναι πάλι θετικό, αλλά ήθελα να μπορώ να βουτήξω βαθύτερα στα πράγματα που μου έτυχαν, με κάποιους ίσως λίγο πιο edgy στίχους.
— Τώρα πήγες πιο κοντά στην τραπ. Έχεις αλλάξει άποψη;
Έχω αλλάξει άποψη για διάφορα πράγματα, αλλά και η τραπ, ως ήχος, έπαιζε στα τραγούδια. Αυτό κι αν είναι μια παρανόηση για το στυλ μας. Εννοώ ότι το 808 ας πούμε, που είναι ένα από τα κυριότερα στοιχεία της τραπ, αλλά και το autotune, το ’χω ξαναχρησιμοποιήσει αρκετές φορές.
Νομίζω ότι ξενίζει περισσότερο η θεματολογία που μοιάζει να την πλησιάζει. Και σκέφτομαι: «Δεν πρέπει να μιλήσω για ναρκωτικά, αν κάνω ναρκωτικά και θεωρώ ότι πήρα ένα μάθημα από αυτό το πράγμα»; Για να μη με πούνε τράπερ; Δηλαδή τι να κάνω;
— Αλλά τους κράζεις κιόλας λέγοντας π.χ. «οι στίχοι μου έχουν τόση ουσία που οριακά θα το περάσουν για τραπ» στο «Rock n Roll».
Ναι, αλλά αυτό δεν έχει τόσο να κάνει με τους τράπερ συγκεκριμένα. Δεν έχει να κάνει με τη συνολική κουλτούρα αλλά με συγκεκριμένα άτομα που είχα εγώ στο μυαλό μου, αλλά δεν ήθελα να κάνω diss σε κάποιον, να το κάνω τόσο προσωπικό και να δημιουργήσω ένα δράμα εκεί που δεν υπάρχει. Επίσης, στο συγκεκριμένο κομμάτι παίζω με τη λέξη «ουσία».
— Δεν έχει όμως καμία σχέση το ότι ως είδος έχει αποκτήσει τεράστια απήχηση, ειδικά σε νεότερες ηλικίες;
Ισχύει αυτό, αλλά ξαφνικά εδώ και πάνω από ένα εξάμηνο άρχισα κι εγώ να ακούω πολύ ξένη τραπ. Όλος αυτός ο δίσκος γράφτηκε πραγματικά σε ξεμεθύσματα μετά από πάρτι. Πίναμε και ακούγαμε τραπ. Η επιρροή ήταν σε κάποια πράγματα που άκουσα και μου άρεσαν ή που τα άκουσα με άλλο αυτί, οπότε τα εξέλαβα και λίγο αλλιώς.
Εγώ, εξάλλου, ράπερ ήμουν ανέκαθεν. Εννοώ ότι και στα emo χρόνια μου το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής μου ραπ περιλαμβάνει. Έχω ραπάρει επάνω σε παλιό καλό boom bap, έχω ραπάρει πάνω σε ροκ, έχω ραπάρει σε τραπ beats μαζί με το ροκ και τώρα ραπάρω και σε κάποια τραπ beats.
Εγώ θεωρώ ότι οποιοσδήποτε από εμάς ραπάρει, είτε αυτό πάει σε πιο boom bap μονοπάτια είτε σε πιο τραπ, θα έπρεπε να κρίνεται στο δικό του πλαίσιο, με βάση το τι λέει, ποιο είναι το μήνυμά του, ποιο είναι το image του. Όχι να μιλάμε για τους τράπερ λες και είναι όλοι ένα πράγμα. Υπάρχει μια σχετική ομοιογένεια, αλλά σε ποιο μουσικό είδος δεν υπάρχει;
— Έχεις γράψει τραγούδια παρηγοριάς για εσωστρεφή άτομα, τώρα τους προτείνεις μια μεγαλύτερη εξωστρέφεια ή αλλάζεις τη στόχευσή σου ως προς το ποιους απευθύνεσαι;
Οι προτάσεις που μιλάνε για τα εσωστρεφή άτομα ήταν και προτάσεις προς τον νεότερο εαυτό μου. Γιατί στην πραγματικότητα όλο το μουσικό μου ταξίδι έχει να κάνει με μένα να αναλύω και να προσπαθώ να βγάλω κάποιο συμπέρασμα από τα πράγματα που έζησα.
Συνεχίζω να περιγράφω τη ζωή μου, δεν αλλάζω την πρότασή μου σε κάποιον. Αυτό είναι, νομίζω, άλλο ένα misconception που υπάρχει, ότι εγώ γράφω για να μιλήσω σε κάποιον. Γράφω για να μιλήσω σε μένα περισσότερο. Και ακριβώς επειδή εγώ έχω βαδίσει το μονοπάτι αυτό του εσωστρεφούς ατόμου, μπορεί να καταλήξει και εδώ που βρέθηκα.
Ξεκίνησα ως ένας loser στο λύκειο, μόνος μου, και τώρα, ξαφνικά, φαινομενικά έχω πάρει όλα όσα ζήτησα ποτέ. Πήρα και φήμη, πήρα και χρήμα, πήρα και αναγνώριση και η μοναξιά δεν έφυγε, μεταλλάχθηκε. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο βίωμα που ενέπνευσε αυτόν τον δίσκο. Ότι, ναι, οk, βρισκόμαστε στα πάρτι, έχουμε ό,τι θέλουμε στα χέρια μας, γιατί όμως και πάλι υπάρχει η ίδια τρύπα, και πώς κλείνει;
solmeister: Annie
— Σε κάποια κομμάτια ένιωθα ότι φαίνεσαι πολύ κτητικός στις σχέσεις σου.
Ναι, αυτό είναι μια πλευρά που αφυπνίστηκε μετά από χρόνια. Γιατί αν ακούσεις το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας μου στα ερωτικά μου κομμάτια, είμαι πολύ «ένας ιδανικός κι ανάξιος εραστής» που έλεγε και ο Καββαδίας.
Κάνοντας ανασκόπηση της δισκογραφίας μου, συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η ιστορία μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Στις τελευταίες σχέσεις οι οποίες έκαναν fuel αυτόν τον δίσκο και τον επόμενο που ήδη γράφω ‒γιατί δεν περνάω καθόλου καλά‒ μου βγαίνουν κάποια πιο «αρρωστημένα» συναισθήματα, αν το πάρεις από τη σκοπιά της ψυχικής υγείας. Ότι δεν είναι σωστό να είσαι τόσο ζηλιάρης, ρε παιδί μου, δεν είναι σωστό να είσαι τόσο κτητικός, δεν είναι σωστό να κατηγορείς τον άλλον επειδή κάνει το ταξίδι του. Το αναγνωρίζω και ξεσπάω στη μουσική κάποιες άσχημες σκέψεις, αντί να τις καταπιέζω μέσα στο μυαλό μου και να με τιμωρώ που τις κάνω.
— Άρα σε συμβολικό επίπεδο και όχι σε πραγματικό.
Στους χωρισμούς, στην πραγματική ζωή, κάνω πάντα την ανασκόπησή μου. Και λέω «ο άλλος άνθρωπος έχει ανάγκη να κάνει το ταξίδι του», μπορεί εσύ να μην είσαι μέρος αυτού. Μπορεί να έχει κάνει κάποιες επιλογές που δεν συμβαδίζουν με σένα, άρα, αντί να προσπαθήσεις να του τις αλλάξεις, μπορείς να τον απελευθερώσεις κιόλας.
— Νιώθεις ποτέ ότι επιτρέπεται να παριστάνεις έναν ρόλο στη μουσική σου; Ότι δεν χρειάζεται να εκφράζεις πάντα κάτι αυθεντικό, όπως συμβαίνει και σε άλλες τέχνες;
Στη μουσική εγώ θεωρώ ότι πρέπει να ξεκινήσεις από ένα πρωτογενές συναίσθημα ή μια πρωτογενή εμπειρία για να ξέρεις για τι πράγμα μιλάς, όπως και για να γράψεις ένα ωραίο θεατρικό. Γιατί ο ηθοποιός που θα ενσαρκώσει τον ρόλο μπορεί να μην έχει ζήσει όσα και ο ρόλος. Ο συγγραφέας που γράφει το έργο σπανίως θα γράψει για κάτι που δεν ξέρει, που δεν το έχει βίωμα ή που δεν του τραβά το ενδιαφέρον αρκετά ώστε να το μελετήσει.
Κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή, καλούμαι να αναβιώσω συναισθήματα, τα οποία μπορεί να μην είναι στο επίπεδο που ήταν όταν έγραφα το κομμάτι. Ένα κομμάτι που το λέω δέκα χρόνια δεν με πονάει όπως τη μέρα που το έγραψα. Αλλά ο άνθρωπος που έχει έρθει δεν βρίσκεται εκεί για με δει να έχω έναν διεκπεραιωτικό ρόλο, να πω τους στίχους και να φύγω. Με καλεί να ξαναμπώ στο συναίσθημα.
Κι αυτό είναι και μια πολύ θεραπευτική εμπειρία. Το να επανεξετάζεις, το να δεις γιατί έλεγες όσα έλεγες. Υπήρχε ένας λόγος μέσα μου που κάθε φορά εγώ ήμουν, ας πούμε, ο χαζός στη σχέση. Και πλέον η ζωή μου έχει προχωρήσει πέρα από αυτό. Παρατηρώ ότι στις real life σχέσεις μου δεν είμαι πια τόσο χαζός, δεν είμαι «ανάξιος». Αντιμετωπίζω τα νέα συναισθήματα και χαρτογραφώ μιαν άλλη πορεία με έναν νέο τρόπο.
— Κάπου είδα μια αναφορά σου στον Bo Burnham. Είδες το «Inside»; Ένιωσες μια σύνδεση;
Εγώ Bo λάτρευα πριν καν από το «Inside». Είχα ανακαλύψει το «what». Και είχα κλάψει από τα γέλια. Έχει ένα πολύ edgy χιούμορ, εξίσου παιδαριώδες, και πολλά λογοπαίγνια. Είχα ταυτιστεί απόλυτα μαζί του. Οπότε, όταν βγήκε το «Inside», δεν ήξερα τι περίμενα να δω. Και τα κλάματα που έριξα την πρώτη φορά που το είδα με έκαναν να αρνούμαι να το ξαναδώ για τουλάχιστον ένα εξάμηνο.
Ένιωσα μεγάλη ταύτιση. Όχι μόνο σαν να το έχω ζήσει, αλλά ένιωσα σαν να βλέπω έναν φίλο μου να περνάει κάτι δύσκολο. Και είχε μια πάρα πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα κριτική στην απεικόνιση των συναισθημάτων μας στα ψηφιακά μέσα αυτήν τη στιγμή. Πώς οι μεγάλες εταιρείες τα εκμεταλλεύονται αλλά και το πώς οι ίδιοι έχουμε ένα τόσο performative nature απέναντι στο συναίσθημά μας όταν το προβάλλουμε δημοσίως.
— Εσύ έχεις περάσει κάποια κρίση πανικού επί σκηνής, όπως ο Bo;
Μία, πολύ βαρβάτη. Ήμασταν στο Θέατρο Βράχων, έλεγα το «Παλιά μου ζάλη», που έχει να κάνει με dissociation, με αποσύνδεση και γενικά περίεργα συναισθήματα. Και καθώς κοιτάω το κοινό μού περνάει από το μυαλό η σκέψη «όλο αυτό τελειώνει». Και κατευθείαν αρχίζω να νιώθω σαν να περνάει όλη μας η ζωή στη διάρκεια αυτού του τραγουδιού.
Ευτυχώς δεν φάνηκε, γιατί από τις πρόβες τα κομμάτια γίνονται muscle memory και είναι πολύ δύσκολο να χάσω τα λόγια μου on stage. Πραγματικά, όσο κράτησε το κομμάτι εγώ ένιωθα ότι ήμουν στο όριο να λιποθυμήσω και το μόνο που έλεγα ήταν «show must go on, λιποθύμα εκεί που είναι να λιποθυμήσεις, μην το αφήσεις νωρίτερα».
Δεν με κατάλαβε κανείς. Το θέμα είναι ότι τις κρίσεις πανικού τις αντιμετωπίζω τέσσερα με πέντε χρόνια τώρα, δηλαδή μεγάλος πια. Ενώ μικρός είχα κοινωνικό άγχος, δεν είχα ποτέ άγχος καθημερινό να με επιβαρύνει σε διάφορες δραστηριότητες.
Το καλοκαίρι που ήμουν είκοσι έξι, μετά από δύο χρόνια insane εργασιομανίας, πήγα να χαλαρώσω και το σώμα μου ήταν σε φάση «κάτι πάει λάθος για να χαλαρώνεις τόσο, ψόφα».
Ήμουν ανάσκελα, ακίνητος, κοιτούσα το ταβάνι και ένιωθα το δωμάτιο να κλείνει. Ε, με τα χρόνια πήγα και έκανα την ψυχοθεραπεία μου, έμαθα μερικές τακτικές. Προσπάθησα και εκείνη την ώρα στη σκηνή να το εκλογικεύσω. Το γεγονός ότι έκανα κάτι το οποίο είχε μπει σε τροχιά και δεν μπορούσε να σταματήσει βοήθησε στο να φύγει κιόλας. Γιατί το πιο δύσκολο σε μια κρίση πανικού είναι να σε πιάσει εκεί που δεν κάνεις τίποτα, γιατί σε παραλύει και δεν ξέρεις τι να κάνεις.
solmeister: Nancy (trust issuez)
— Το τραγούδι σου «Cancer Culture» είναι ένα ιδεολογικό σχόλιο ή έχει να κάνει με πράγματα που πέρασες κι εσύ;
Έχει να κάνει περισσότερο με την κουλτούρα της γκρίνιας. Ντάξει, το «Cancer Culture» είναι κι αυτό ένα λογοπαίγνιο, αλλά έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος γκρινιάζει για τα πάντα. Οπότε η απάντησή μου ήταν ένα κομμάτι που είχε την τάση του χαβαλέ. Γιατί ακόμα και τώρα ανθίζει το σοκ κόμεντι, δεν σταμάτησε και ποτέ. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να αποτάξουν το γελοίο.
Είχε προηγηθεί το κομμάτι μου «Τα λέμε στην κόλαση». «Τα κουτσομπολιά ο έρως της πουτάνας / Λένε τόσα και τόσα και τόσα / Έκλεισα το κινητό και σκότωσα το δράμα». Το ίντερνετ δεν είναι ένα πραγματικό μέρος.
— Έχει αποκτήσει όμως τεράστια σημασία για την πραγματική ζωή.
Εγώ έζησα την άνθηση του ίντερνετ και είχα φάει hate από πολύ μικρός. Γιατί εμείς βγάζαμε βιντεοκλίπ το 2008 που δεν έβγαζε ούτε ο Tus, ξέρω γω ‒ και μας βρίζανε. Ήταν η ολοκαίνουργια φάση ότι «μπορώ να βρίζω κάποιον ανώνυμα για να του χαλάσω τη μέρα». Στην αρχή απαντούσαμε γιατί θιγόμασταν προσωπικά. Με τα χρόνια συνειδητοποιήσαμε ότι απλώς το αγνοείς και προχωράς στη ζωή σου.
— Ζεις πια από τη μουσική; Έχεις εγκαταλείψει τη δουλειά που είχες στο Ρέθυμνο;
Τη σταμάτησα. Εκεί ήταν και το μεγάλο μου στοίχημα. Την πήγαινα γαμώ τη μουσική ως χόμπι, αλλά για να σταματήσεις να την κάνεις ως χόμπι, πρέπει να σου βάλει κάποιος το μαχαίρι στον λαιμό και να σου πει «δεν βγαίνει ο μήνας άμα δεν βρεις τρόπο να κάνεις monetize».
Με τα χρόνια, στην προσπάθειά μου να μειώσω τα κόστη μου έγινα ελβετικός σουγιάς. Κάνω σκηνοθεσία, κάνω μοντάζ, γράφω βιβλία. Επειδή μου αρέσει, είμαι και εργασιομανής, πλέον μπορώ να βιοπορίζομαι από την τέχνη.
Μου αρέσει που έστησα όλη μου τη ζωή γύρω απ’ τα δέκα πράγματα που γουστάρω, ζητώντας στο τέλος και την αμοιβή μου. Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μου παλιά ήταν μην τυχόν ζητήσω λεφτά γι’ αυτό που έκανα.
— Για πόσα χρόνια αυτό;
Οκτώ.
— Για οκτώ χρόνια δεν ζητούσες χρήματα;
Τί-πο-τα. Μεγαλώσαμε κι εμείς βλαμμένα. Γιατί το χιπ-χοπ μάς είπε, όταν ακόμα ήμασταν πρόθυμοι να πιστέψουμε οτιδήποτε, ότι όποιος παίρνει λεφτά είναι μαλάκας και δεν είναι αληθινός. Χρειάστηκε να παρατήσω τη δουλειά μου για να πω «θες να είσαι μαλάκας και πεινασμένος ή θες να βγάλεις κάνα ευρώ και να ζήσεις τουλάχιστον σαν άνθρωπος αξιοπρεπώς;».
Και σε αυτό οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους τράπερ. Οι τράπερ, πηγαίνοντας στο άλλο άκρο, απενοχοποίησαν το να βγάζεις λεφτά και για τους υπόλοιπους.
— Γιατί διάλεξες την ημερομηνία 13/1 για την κυκλοφορία του νέου σου άλμπουμ;
Γιατί 13/1 έδωσα το πρώτο μου φιλί πριν από δεκαπέντε χρόνια.
— Άμα είχες δώσει το πρώτο σου φιλί 13/12, δεν θα είχες θέμα τώρα;
(γέλια) Δεν θα με εμπόδιζε να τιμήσω την ημερομηνία, αν σήμαινε κάτι για μένα.
— Άρα δεν φοβάσαι την παρεξήγηση;
Η παρεξήγηση αφορά αυτόν που ψάχνεται να παρεξηγηθεί. Π.χ. έτυχε να ανέβω πρώτη φορά στη σκηνή 6/12 του ’08. Και μόλις κατέβηκα, ακουγόταν ότι έχει πεθάνει ένα παιδί από τη Σχολή Μωραΐτη, ο Γρηγορόπουλος.
— Εσύ πού πήγες σχολείο;
Εγώ πήγαινα στον Δούκα. Οπότε, ξέρεις, ιδιωτικά με ιδιωτικά. Εμείς είχαμε bazaar εκείνη τη μέρα. Δεν τον ήξερα. Αυτό δεν το έχω αναφέρει γιατί ξέρω ότι αυτή η ημερομηνία σημαίνει πολλά πράγματα. Μπορεί να σημαίνει για μένα κάτι, αλλά το κρατάω για μένα.
— Πώς είχες νιώσει εκείνη τη μέρα;
Απαίσια. Ήταν από τα πιο τρομακτικά συναισθήματα που έχω βιώσει ποτέ γιατί θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε από εμάς. Εγώ κατέβηκα από το stage εκείνη τη μέρα κι ακόμα δεν ήταν τίποτα σαφές. Κι όσο ξεκίναγε να γίνεται αληθινό, είχαμε μείνει όλοι.
— Είχες επαφή πριν από αυτό με τον θάνατο;
Με τον θάνατο συνομηλίκου μου ούτε γι’ αστείο. Αλλά αυτό ήταν δολοφονία, δεν ήταν θάνατος. Σου δείχνει το πόσο άδικα μπορεί να σταματήσει η ζωή. Εδώ η γιαγιά μου πέθανε φέτος και στενοχωρήθηκα πάρα πολύ γιατί την είχα σαν μάνα μου και τη λάτρευα. Αλλά, εντάξει, η γυναίκα έζησε μια γεμάτη ζωή.
Το πώς εξελίχθηκε ο Ρωμανός μετά τον Γρηγορόπουλο μου βγάζει απόλυτο νόημα. Γιατί κι εμένα, άμα σκότωναν τον κολλητό μου, έτσι θα είχα εξελιχθεί. Τέτοια πράγματα, μια τέτοια αδικία, μερικές φορές μπορεί να μην τη χωρέσει ποτέ το μυαλό σου.
— Πόσο ήσουν τότε;
Δεκαέξι. Όλα τα συμβολικά μού συνέβησαν στα δεκαέξι. Στο συγκεκριμένο δεν έχω επεκταθεί, γιατί δεν μου αρέσει αισθητικά η πολιτικά χρωματισμένη μουσική. Δεν είναι ότι δεν έχω να πω κάτι, απλώς το κοινό των ανθρώπων που μιλάνε για τέτοια θέματα περιμένει να έχουν μεγαλύτερη πολιτική δράση κι εγώ δεν την έχω. Οι μόνες πορείες που έχω κατέβει ήταν για τον Γρηγορόπουλο.
Μέσα σε όλα ήταν και το ζήτημα περί ιδιωτικών, φλώρων κ.λπ. Οπότε ήταν ακόμα πιο κοντινό σε εμάς. Εμείς φανταζόμασταν ότι ζούμε σε μια φούσκα και διαπιστώσαμε ότι οι σφαίρες περνάνε τη φούσκα. Ήταν μια στιγμή βαρβάτης συνειδητοποίησης ότι ο κόσμος δεν συμβαίνει μόνο στο κεφάλι σου. Συμβαίνουν πράγματα γύρω σου τα οποία μπορούν να σε επηρεάσουν σε βαθμό που δεν το περιμένεις ποτέ.
Ακολουθήστε τον Solmeister στο Instagram
Και στο Spotify εδώ
