Με τα πόδια κολλημένα στην σκηνή του Gagarin ο Παυλίδης τραγουδά τις «Ρόδες» από το θρυλικό «Ξεσσαλονίκη» και από κάτω μια ολόκληρη γενιά που φορούσε πάνες όταν το κομμάτι πρωτοκυκλοφόρησε το 1993 παραληρεί. Είναι μια εικόνα που την συναντάς πια όλο και περισσότερο στα live του Παυλίδη. Ένα νεανικό κοινό που αποθεώνει τις παλιές του δουλειές και αγκαλιάζει κάθε καινούρια. Ο Παυλίδης σήμερα έχει μαζί του τους νέους αλλά την ίδια στιγμή δεν φαίνεται να έχει προδώσει τους παλιότερους που τον ακολουθούν δεκαετίες.
Κάποια στιγμή ο χρόνος θα βάλει το μαχαίρι στο λαιμό του δημιουργού και θα του ζητήσει να αποδείξει στην πράξη εάν εννοούσε αυτά τα οποία έγραφε ή εάν όλα ήταν αέρας. Τα πενήντα είναι μια καλή ηλικία για αυτό το στρίμωγμα του χρόνου και ο Παυλίδης βρίσκεται σε αυτό το σημείο. Οι σειρήνες των πειρασμών σίγουρα θα ακούστηκαν δυνατά μετά το κομμάτι-λαιμητόμο «Λιωμένο Παγωτό» (ένα κομμάτι που δεν θέλει να παίξει πια στα live αλλά θα ήταν ωραίο να το ακούμε που και που σαν τραύμα-παράσημο) αλλά εκείνος έκλεισε τα αυτιά του. Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκομαι στο live απόψε, επειδή δείχνει να άκουσε εκείνη την φωνή στην φωτιά στο λιμάνι που του έλεγε να μην πετάξει την ζωή του στα σκυλιά.
Στο χορταστικό live της Παρασκευής που ξεκίνησε γύρω στις 10 και μισή για να τελειώσει λίγο πριν της μια, ο Παυλίδης πρόλαβε να χωρέσει τις πολλές επιτυχίες του παρελθόντος με κάποια από τα κομμάτια του τελευταίου του δίσκου. Το «Δειλιέν» είναι ίσως ένα από τα πιο ωραία κομμάτια της τελευταίας του δουλειάς.
«Είμαι ο Δειλιέν είμαι δειλός
σας τραγουδάω επειδή είμαι τραυλός
μονάχα όταν τραγουδάω δεν τραυλίζω
όταν δεν έχω τι να πω όλο σφυρίζω»
Χρειάζεται αρκετό θάρρος για να στρέψεις τον καθρέφτη μέσα σου και να αφήσεις το κοινό για λίγο να δει σαν να παρακολουθεί μέσα από την κλειδαρότρυπα την ψυχοθεραπεία σου.
Ο Παυλίδης φαίνεται τόσο σίγουρος πια για αυτό που κάνει και αυτό μπορείς να το καταλάβεις από την απουσία υπερβολής στην σκηνική του παρουσία. Δεν νεανίζει αλλά έχει νεανική ενέργεια. Δεν κρατάει την απόσταση του σταρ αλλά δεν παίζει και καρπαζιές με το κοινό. Υπάρχει ένα μέτρο σε όλα χωρίς όμως να χάνει κάτι από τον αυθορμητισμό του.
«Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα καταλάβω πώς γίνεται να βρισκόμαστε συνέχεια εδώ, τι είναι αυτό που μετά από 30 χρόνια μας φέρνει κοντά» λέει κάποια στιγμή απευθυνόμενος στο κοινό λίγο πριν το τέλος. Εμείς έχουμε καταλάβει. Είναι ότι μπορεί να μας κοιτάζει στα μάτια μέσα σε «αυτό το άγριο ποτάμι που χύνεται στο δέλτα του πουθενά», μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
σχόλια