Γεννήθηκα στο Μαρούσι Αττικής και μέχρι τα οκτώ ζούσα στην Ηλιούπολη, σε μία οικογενειακή πολυκατοικία, όπου κάθε όροφος ήταν και μια ανεξίτηλη ανάμνηση. Από την ηλικία των οκτώ και μέχρι τα 13 ταξιδεύαμε. Μείναμε στη Ρόδο μαζί με τον αδερφό μου και τη μητέρα μου, γιατί ο πατέρας μου είχε ανοίξει κάποιες δουλειές στο νησί και του πηγαίναν σχετικά καλά. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να πάμε να ζήσουμε όλοι μαζί, για να μη σπάσει η οικογένεια. Τελικά οι δουλειές δεν πήγαν και τόσο καλά και δυσκολευτήκαμε σε αρκετά επίπεδα, π.χ. αλλάζαμε συχνά σπίτια, παίρναμε λάθος αποφάσεις, ήμασταν δύσκολα οικονομικά. Αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα, αυτά τα χρόνια έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στο να βρω τα πατήματά μου και να ξυπνήσουν τα όνειρά μου πρόωρα.
• Μια έντονη παιδική μου ανάμνηση είναι ο φίλος μου ο Άβη, ο μοναδικός φίλος που έκανα όταν γύρισα από τη Ρόδο στην Αθήνα. Έπαιζε το καλύτερο πιάνο που είχα ακούσει μέχρι τότε και ήταν μόλις δεκατριών χρονών. Μέχρι και η θεία μου, που ήταν καθηγήτρια πιάνου και έκανα μαθήματα μαζί της για κάποια χρόνια, όταν άκουγε αυτό το παιδί να παίζει στην κλαβινόβα που είχα στο δωμάτιό μου, ενθουσιαζόταν. Σίγουρα αυτός, όπως και οι Ψυχόδραμα, έπαιξαν ρόλο στο να αγαπήσω και να μαγευτώ από τη μουσική.
• Το μόνο μου όνειρο που μπορώ να θυμηθώ ήταν να γίνω μουσικός. Άλλωστε, η μουσική μπήκε πολύ νωρίς στη ζωή μου, λόγω των μαθημάτων πιάνου που μου έκανε η θεία μου όταν ήμουν έξι και έμενα ακόμα στην Αθήνα. Όταν πήγαμε στη Ρόδο προσπάθησε η μάνα μου να μου βρει έναν δάσκαλο να συνεχίσουμε τα μαθήματα, αλλά τελικά με συνεπήρε το ραπ που ακουγόταν από το απέναντι δωμάτιο του αδελφού μου.
Καλό είναι, όταν είσαι καλλιτέχνης, να είσαι πολύπλευρος. Ναι μεν να είσαι μέλος της εξέλιξης, αλλά ταυτόχρονα να μελετάς τις ρίζες σου και τις βάσεις σου και να λες πράγματα που θα μείνουν, με ουσία, να βοηθάς την κοινωνία στην οποία ζεις, τον κόσμο γενικότερα. Δεν αρκεί να γράψεις ένα hit που ξέρεις ότι θα κρατήσει έναν μήνα και ως εκεί ήταν.
• Οι ήχοι που με επηρέασαν ήταν το ραπ, λόγω του ξάδελφού μου και του αδελφού μου και όσων άκουγα από κάποια βινύλια του πατέρα μου, π.χ. Barry White, Fausto Papetti, Abba, αλλά και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου από την πλευρά της μάνας μου και ο Michael Jackson από προτίμηση. Δεν υπήρχε και τόσο λαϊκό ρεπερτόριο στην οικογένειά μου, μέχρι που μια μέρα, πιτσιρίκος, γύρισα στο σπίτι, μπήκα στο δωμάτιό μου και είδα ένα τζουκμπόξ να με κοιτάει, γιατί δεν χώραγε πουθενά αλλού μέσα στο σπίτι. Νόμιζα ότι είναι μούρη φορτηγού, δεν το είχα ξαναδεί. Ήταν γεμάτο 45άρια με λαϊκά. Τελικά, έφυγε από το δωμάτιό μου και κατέληξε στο σαλόνι, να φωτίζει με τα μεγαλοπρεπή φώτα του στιγμές της οικογένειας που χόρευε και έσπαγε ποτήρια με κρασί στο πάτωμα. Όλα αυτά γίνονταν πριν φύγουμε για τη Ρόδο.
• Ο λόγος που εξωτερίκευσα τη σκέψη μου και τις μελωδίες που είχα μέσα μου ήταν για να νιώσω μέλος μιας παρέας που ήταν πολύ ψηλά στα μάτια μου και λέγεται Ψυχόδραμα. Πάντοτε ήθελα να ανήκω κάπου, γιατί μόνοι μας πιστεύω πως δεν είμαστε τίποτα, όπως δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα. Από κει και πέρα, η μουσική έγινε με τον καιρό ανάγκη. Δεν ήταν απ’ την αρχή, θα ήταν ψέματα να πω κάτι τέτοιο. Πώς μπορείς να κάνεις κάτι ανάγκη σου αν δεν το έχεις γνωρίσει εις βάθος; Αυτήν τη στιγμή η μουσική μού ικανοποιεί το ανικανοποίητο, με βοηθάει να σταθώ στα πόδια μου και να μην ξεχνάω ποιος είμαι, ώστε να μη χαθώ σε καιρούς τόσης πληροφορίας.
• Η μάνα μου έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό. Όταν έφυγα από το σπίτι, ένα πράγμα που της έλειψε ήταν η μουσική που έκανα ή κάναμε στο δωμάτιό μου. Γι’ αυτό συνήθως είναι και η πρώτη ακροάτρια των τραγουδιών μου ακόμα και σήμερα. Υπολογίζω αρκετά την άποψή της, γιατί νιώθω ότι εισπράττει ακόμα τη μουσική μου στην αγνή και αυθόρμητη εκδοχή της. Με βοηθάει να θυμηθώ τα πρώτα μου βήματα.
• Το 2004, μαζί με τα τραγούδια που βγάζαμε ως Ψυχόδραμα, έγραψα το πρώτο μου σόλο άλμπουμ, το οποίο ήταν EP και λεγόταν «Κάνοντας μια βόλτα». Εκεί ήμουν στην αναζήτηση διαφόρων ειδών μουσικής. Θυμάμαι ότι με είχε ξετρελάνει το drum ‘n’ bass και το ρέγκε, γι’ αυτό είχα βάλει πολύ αυτά τα δύο στοιχεία μέσα σε στο συγκεκριμένο EP. Το 2009, αφού στράφηκα πιο πολύ στο Ταφ Λάθος, γιατί στο Ψυχόδραμα κάθε καλλιτέχνης είχε αρχίσει να παίρνει τον δρόμο του και να ακολουθεί την προσωπική του πορεία, ξεκίνησα τον δίσκο μου «Περίεργη Κατάσταση».
Ήταν όντως περίεργη κατάσταση, ένα μεταβατικό στάδιο για μένα σε πολλά θέματα, σε προσωπικό επίπεδο, στα ακούσματά μου, στο πώς έχει αρχίσει να αλλάζει η πένα μου και να διαφέρει, και είχα αρχίσει πλέον να απεγκλωβίζομαι από τον όρο «street-rap». Ήθελα να γράψω λίγο πιο προσωπικά θέματα, για μένα, γι’ αυτά που με απασχολούν, για έρωτα, για αγάπη, για μίσος και για άλλα συναισθήματα που υπάρχουν.
Το 2012 βγήκε ο δίσκος μου «Μόνο με χρώμα» σε μια περίοδο της ζωής μου που ήταν αρκετά μαύρη, εξού και ο τίτλος, γιατί ήθελα να τη γεμίσω χρώμα. Ο δίσκος αυτός έχει μια θετικότητα γιατί προσπαθούσα να τουμπάρω το σενάριο που επικρατούσε τότε στη ζωή μου. Υπήρξε αρκετός πειραματισμός σε αυτό το πρότζεκτ, αρκετά live όργανα και το ηχητικό αποτέλεσμα, όποτε το ακούω, ακόμα και σήμερα, με εκπλήσσει. Είχα βάλει πολλή δουλειά, πολλή αγάπη, πολύ μεράκι κι εκεί γνώρισα τα παιδιά που απαρτίζουν την μπάντα στην οποία είμαι ακόμα και σήμερα και παίζουμε μαζί στα live.
Το 2015 βγάλαμε την «Ελπίδα». Ένιωσα ότι πραγματικά υπήρχε ελπίδα μέσα μου, μέσα από τη μουσική μου, άρχισα να καταλαβαίνω ότι οι γύρω μου με κοιτούσαν με ελπίδα γι’ αυτό που ετοιμαζόταν. Είχα καταφέρει να κάνω πολλά από τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ήθελα από τότε να γυρίσω μια ταινία, αλλά αυτό έγινε το 2019, με τον δίσκο «DECA». Τότε κατάφερα να το κάνω, διότι κάποια χρήματα που μας δόθηκαν από τη μουσική τα επιστρέψαμε στη μουσική, και είχαμε και τη βοήθεια της Red Bull. Είχα ξεκινήσει ήδη να γράφω κάποια τραγούδια, αλλά ταυτόχρονα σκηνοθετούσα μες στο μυαλό μου.
Είχα τη βοήθεια του Γιώργου Σπηλιόπουλου στο σενάριο και γενικότερα στην υλοποίηση του έργου αυτού και μέσω της Red Bull γνωρίσαμε τον Κώστα Μάνδυλα, που σκηνοθέτησε τη μεσαίου μήκους ταινία. Νιώθω πάρα πολύ χαρούμενος που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο, γιατί ήταν πάρα πολύ δύσκολο να γίνει. Ενδιάμεσα έβγαλα και αρκετά singles. Σήμερα το focus μου είναι στην μπάντα, συναναστρέφομαι με νέους μουσικούς, ανταλλάσσουμε ιδέες και προχωράμε.
Ταφ Λάθος: «DECA»
• Η πρώτη καραντίνα μού μίλησε σε προσωπικό επίπεδο, μου έκανε καλό στο κομμάτι της δημιουργίας. Ήμουν φορτωμένος με εικόνες και είχα αρκετό χρόνο για τον εαυτό μου, επειδή ήταν κλειστό και το μαγαζί μου, έτσι τις εξέφρασα. Όχι μόνο στη μουσική, κι ας έγραψα αρκετή. Ξεκίνησα να σχεδιάζω και να φτιάχνω ένα δικό μου επιτραπέζιο παιχνίδι αλλά και να γράφω το σενάριο για ένα πρότζεκτ που ετοιμάζω.
Αυτήν τη στιγμή, στη δεύτερη καραντίνα, νιώθω πολύ κουρασμένος και αισθάνομαι με όλη τη σημασία της λέξης ότι θέλω να ζήσω. Πάλι καλά που μου έδωσε κίνητρο ο μαέστρος Σταύρος Ξαρχάκος να ασχοληθώ με τα δημοτικά τραγούδια και να ανακαλύψω την ποίηση και την ειλικρίνεια που υπάρχει μέσα σε αυτά. Είναι κάτι με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν και με βοήθησε πολύ ψυχολογικά, μαζί με τη σχετικά καθημερινή δουλειά στο κατάστημά μου, ώστε να μπορέσω, τουλάχιστον, να το συντηρήσω. Τα πράγματα θα είναι δύσκολα στην επανένταξη, ελπίζω να ξαναβρούμε σύντομα τα βήματά μας και το μονοπάτι μας στο σκοτεινό δάσος που έχουμε να διανύσουμε.
• Το πιο μεγάλο μου όφελος από την ασχολία μου με τη μουσική είναι ότι έχω μείνει ακόμα παιδί και δεν έχω χάσει τον αυθορμητισμό και την ανάγκη μου για σκέψη. Όταν ο άνθρωπος σταματάει να δημιουργεί, ό,τι κι αν είναι αυτό, πιστεύω ότι δεν του μένουν πολλά να κάνει.
• Το Ταφ Λάθος γεννήθηκε μέσα από τις φιλίες και συντηρείται απ’ αυτές, κι ας έχω υπάρξει κατά καιρούς μοναχικός καβαλάρης. Το βράδυ κατέληγα γύρω από τη φωτιά μαζί τους, για τους πω ιστορίες από αυτά που είδα. Ουσιαστικές φιλίες δεν έχουν χαθεί, με όποιον έχεις ξεκινήσει από το μείον έχεις δεθεί, ξέρεις πώς είναι στο κρύο κι έτσι η ζέστη είναι εύκολα διαχειρίσιμη. Αρκεί να έχεις περάσει από θερμοκρασίες υπό το μηδέν μαζί τους, αλλιώς η ζέστη μπορεί να γίνει αρκετά επικίνδυνη και καυστική.
• Ελπίδα μού δίνουν οι δύσκολες στιγμές, η δύναμη. Με ενοχλεί ό,τι προσβάλλει τη νοημοσύνη μου ή ό,τι κάνει κακό σε νέα παιδιά. Το ότι όλα πλέον όλα καταναλώνονται σε τόσο γρήγορους ρυθμούς.
• Μου αρέσει να ταξιδεύω, να βρίσκομαι ακροατής και όχι συνομιλητής σε καλές συζητήσεις, να μαγειρεύω, να μου μαθαίνω να αγαπάω, να κάνω το kung fu μου, τα πατίνια μου, ώστε μετά να μπορώ να πίνω τις ρακές μου και τις μπίρες μου, να ακούω μουσική με όλους τους τρόπους, να συλλέγω παιχνίδια.
• Πρέπει να ακολουθούμε την εξέλιξη, γιατί αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Απλώς, για να εξελιχθείς, πρέπει να γνωρίζεις και για το παρελθόν του αντικειμένου που ασχολείσαι. Θεωρώ ότι εκεί κάποιοι νέοι ράπερ το έχουν χάσει. Η μουσική αυτή έχει μια πανέμορφη ιστορία και κέρδισε πολλά και σπουδαία πράγματα πάνω στο κομμάτι της ελευθερίας. Ο λόγος είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα που διαθέτει ο άνθρωπος και θέλει τεράστια προσοχή ο τρόπος που τον χρησιμοποιούμε. Καλός ράπερ είναι αυτός που ξέρει τι λέει.
• Καλό είναι, όταν είσαι καλλιτέχνης, να είσαι πολύπλευρος. Ναι μεν να είσαι μέλος της εξέλιξης, αλλά ταυτόχρονα να μελετάς τις ρίζες σου και τις βάσεις σου και να λες πράγματα που θα μείνουν, με ουσία, να βοηθάς την κοινωνία που ζεις, τον κόσμο γενικότερα. Δεν αρκεί μόνο να γράψεις ένα hit που ξέρεις ότι θα κρατήσει έναν μήνα και ως εκεί ήταν. Το θέμα είναι να αφήνεις και κάτι πίσω σου. Υπάρχουν καλλιτέχνες που κάνουν τραπ, αλλά ξέρουν τον λόγο που κάνουν τραπ και ταυτόχρονα γράφουν πολύ καλό ραπ: Kendrik Lamar, J. Cole, Drake.
• Η ευτυχία είναι σαν τα μικρά μπουκαλάκια για αρώματα. Δεν είναι άφθονη, αλλά με τη μυρωδιά μπορείς να την επαναφέρεις πάντα στη μνήμη και να σου θυμίζει πώς μυρίζει η ευτυχία όταν αδειάσει ένα από τα μπουκαλάκια σου.
• Ανήκω στην κατηγορία των καλλιτεχνών που συνήθως αφήνουν την τέχνη τους να μιλήσουν. Δεν ανήκω στην κατηγορία των ετοιμόλογων, γι’ αυτό και αφήνω πρώτα τη σκέψη μέσα μου να ωριμάσει. Προσπαθώ να μην πράττω εν βρασμώ, γιατί όσες φορές το έχω κάνει, τα σκατώνω και μετά αισθάνομαι άσχημα. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση αντίθετος όταν κάποιος άνθρωπος της τέχνης να εκφέρει την άποψή του δημόσια, αρκεί να είναι εμπεριστατωμένη και να μη ρίχνει απλώς λάδι στη φωτιά. Περιμένω να μου πει το πώς να τη σβήσω.
• Είναι κάτι νέο για όλους μας όλο αυτό που συμβαίνει στα social media και τόσο βαθύ, που μπορεί να μην υπάρχει και πάτος. Καλό είναι να είμαστε δεμένοι και να μην πέφτουμε με ανεξέλεγκτα χιλιόμετρα στις ταχύτητες του Ίντερνετ για να προλαβαίνουμε να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Χρειαζόμαστε την αφή, τη μυρωδιά, την ενέργεια και τη γεύση για να έχουμε εμπεριστατωμένη άποψη. Καμία οθόνη, κανένα Facebook, κανένα Instagram, δεν μπορεί να σου μεταφέρει αυτές τις αισθήσεις. Διαβάζουμε οργή, αναπαράγουμε οργή. Βλέπουμε κάτι και αυτό θέλουμε να γίνουμε.
Βέβαια, φυσικά και είναι μια μορφή αντίστασης, όχι ανώνυμη, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Οπότε, αυτόματα δεν είναι τόσο εύκολη, ούτε και πλασματική. Εκτίθεσαι, είναι πολύ καλό το ότι μπορεί να ακουστεί η φωνή ενός φιμωμένου ανθρώπου, έστω και από τα ίδια τους τα μέσα ‒ και μου αρέσει αυτό.
• Είναι σπουδαίος άνθρωπος ο Σταύρος Ξαρχάκος. Είναι τρομερό το ότι είναι ογδόντα δύο χρονών και είναι τόσο μέσα στα πράγματα, ακόμα και σήμερα. Το πρότζεκτ στο οποίο συμμετέχω είναι το 200 χρόνια δημοτικό τραγούδι, σε δική του επιμέλεια. Μας προσέγγισε στενός του συνεργάτης, γιατί είχε προτείνει στον μαέστρο καλλιτέχνες από διάφορα είδη μουσικής, ραπ, ροκ, ρέγκε κ.ά., και κάπως έτσι κάθισαν και άκουσαν.
Ο κ. Ξαρχάκος από το ραπ επέλεξε εμένα. Μας κάλεσε σπίτι του, γνωριστήκαμε και οι απόψεις μας ήταν πολύ κοντά. Μου εξήγησε κάποια πράγματα για το δημοτικό τραγούδι, γιατί έχει τεράστια γνώση ‒ εγώ δεν είχα, πρώτη φορά ασχολιόμουν με το συγκεκριμένο είδος. Μου πρότεινε κάποια βιβλία να διαβάσω, τα διάβασα και μπήκα στη διαδικασία να γράψω μουσική. Αφού έκανα όσα μου είπε, όλα μου βγήκαν πολύ γρήγορα, οι μελωδικές γραμμές, οι στίχοι, οπότε αυτό το δίμηνο που κράτησε η διαδικασία με το στούντιο και τους μουσικούς ανακάλυψα μια καινούργια μου πλευρά, γιατί δεν είχα μελοποιήσει ποτέ κείμενο άλλου. Συνήθως τα κείμενα τα γράφω μόνος μου κι αυτό ήταν κάτι καταπληκτικό. Τα κείμενα που διάβασα με συγκίνησαν πάρα πολύ.
Οι στίχοι στο πρώτο κομμάτι είναι όλοι δικοί μου, αλλά επηρεάστηκα από τα μοιρολόγια που διάβασα και από το κείμενο με τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο. Μου αρέσει πάρα πολύ έτσι όπως είναι η στιχομυθία, αντί για «ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώναν» το έκανα «ο Θάνατος κι ο Ουρανός, οι δυο θεοί μαλώνουν». Τα άλλα δύο τραγούδια που θα βγουν είναι «Του Χελμού το χιόνι», που είναι στηριγμένο στα λιανοτράγουδα, από ένα βιβλίο του Πολίτη –τα οποία είναι τραγούδια αγάπης, αλλά μόνο αγάπης δεν τα λες, περιγράφουν πάρα πολλές καταστάσεις‒ και «Ο κόσμος πώς αλλάζει», που αναφέρεται σε ένα ταξίδι. Θεωρώ ότι ένα έργο μπορείς να το πειράξεις, αρκεί να μην αλλοιώσεις την ιστορία του και να το σεβαστείς σαν να ήταν δικό σου.
• Το live που ετοιμάζω στο Gazarte είναι πάλι με την μπάντα, γιατί από τη στιγμή που μπήκε αυτό το μικρόβιο στη ζωή μου είναι δύσκολο να το αποχωριστώ. Είναι αλλιώς να παίζεις με τον DJ σου και διαφορετικό να έχει μπει πλέον το φυσικό όργανο στην όλη φάση. Δεν είμαι μοναχικός καβαλάρης, είμαι ομαδικός παίκτης, και όσο πιο πολλά άτομα υπάρχουν στο σχήμα, τόσο πιο ενδιαφέρον είναι αυτό το πράγμα και τόσο πιο πολλές ενέργειες ανταλλάσσονται. Το θέμα με την μπάντα το έχω αγαπήσει, με αυτά τα παιδιά είμαστε πολλά χρόνια φίλοι κι έχουμε γράψει πολλά πράγματα μαζί, παραγωγικά για το πρότζεκτ Ταφ Λάθος γενικότερα.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτό το πράγμα είναι πολύ δύσκολο να στηριχτεί στη χώρα μας. Θέλω να βάλω τρεις πνευστούς κι άλλα φωνητικά π.χ. κι αυτή η σύνθεση, για να φύγει απ’ την Αθήνα και να μπορέσει να κάνει περιοδεία στην επαρχία, δεν βγαίνει οικονομικά. Ο σκοπός από δω και πέρα είναι αυτός, να ταξιδεύω όσο μπορώ με την μπάντα και να μεγαλώνει αυτό το σχήμα, να διαδώσουμε τη μουσική μας όσο περισσότερο γίνεται.
Ταφ Λάθος FullBand - Στάθμη (Live στην Τεχνόπολη)
• Η συνεργασία μου με την μπάντα μού έδωσε την ελευθερία του ρυθμού. Έφυγα από το «in the box» και μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, όποια ιδέα και να μου έρθει μπορεί να γίνει. Είναι εκπληκτική η αίσθηση με τα βλέμματα και τις ενέργειες που υπάρχει πάνω στη σκηνή στο live με επτά άτομα. Και κόσμο να μην είχα από κάτω, μόνο με τα παιδιά, μεταξύ μας, περνάμε τέλεια. Τρομερή φάση, επίσης, είναι οι πρόβες, είναι πολύ όμορφο πράγμα και με γεμίζει.
• Πιο πολύ ρόλο στα κομμάτια μου έχει παίξει η Ρόδος και όχι τόσο η Αθήνα. Αυτή η παρέα που ήμασταν εκεί, η αλητεία που γνώρισα εκεί, που δεν μπορώ να πω αν ήταν καλή ή κακή, αλλά γενικότερα υπήρξε. Η Αθήνα αισθάνομαι ότι πολλές φορές με εγκλωβίζει, δεν με βοηθάει τόσο πολύ να παράγω έργο.
• Αυτό που συνέβη με τη λογοκρισία του ράπερ στην Ισπανία και το κύμα της συμπαράστασης από τους ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους πιστεύω ότι θα γινόταν και στην Ελλάδα, αν υπήρχε λόγος. Το ραπ μπορεί να είναι μια εγωκεντρική μουσική, αλλά, όσο κι αν λέγεται ή καμιά φορά νιώθουμε ότι τρωγόμαστε μεταξύ μας, υπάρχει σεβασμός, αγάπη και αλληλεγγύη. Διότι οι περισσότεροι που το κάνουμε ή, τουλάχιστον, τα περισσότερα παιδιά που γνωρίζω και ασχολούνται με το ραπ ξεκίνησαν από το μηδέν, έχοντας όνειρο να επιβιώσουν και να εκφράσουν τα προβλήματά τους μέσα από αυτό, για να μην τρελαθούν. Υπάρχει κώδικας και κατανόηση. Είμαστε γροθιά και φαίνεται τι είμαστε ικανοί να κάνουμε με αυτήν κάθε φορά που υψώνονται τοίχοι απέναντι μας.
• Η ζωή με έμαθε το «να χαμογελάς είναι ευθύνη, γιατί άμα είσαι καλά, είμαι κι εγώ». Το θέμα έχει να κάνει με το χαμόγελο και μόνο. Και με το ότι το χαμόγελό μας εξαρτάται πάρα πολύ απ’ τους άλλους.
Ιnstagram: @taflathos_official
Ταφ Λάθος with Full Band, Σάββατο 10/4, Global Live Streaming, από την κεντρική σκηνή του Gazarte. Pre-Show στις 20:30 με εικόνες από την προετοιμασία και τα παρασκήνια. Band live on stage στις 21:00. Εισιτήρια 8 ευρώ μόνο για το live, 10 ευρώ για το live και το pre-show, εδώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
