Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία

Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
0

Ο Amir Khodajo ξεκίνησε από το Αφγανιστάν και ήρθε στην Ελλάδα, όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες του, ως πρόσφυγας. Πρώτη στάση σε ελληνικό έδαφος το στρατόπεδο της Μόριας. Μαζί του είχε τη μητέρα του και τα τρία του αδέλφια. Στη χώρα μας ερχόταν γεμάτος όνειρα, φιλοδοξίες και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, ξεφεύγοντας από τη σκοτεινή καθημερινότητα της Χεράτ, της παραποτάμιας πόλης που βρίσκεται στη κοιλάδα του Χαρίρουντ. 

Στα δεκαεννιά του τού χρόνια έλαχε να είναι ο προστάτης της οικογένειας, αφού έχασε τον πατέρα του όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην κόλαση της Μόριας, ο Amir διαγνώστηκε με σοβαρή καρδιακή νόσο. Υπήρχε, μάλιστα, ιατρικό ιστορικό στην οικογένεια. Η ανάγκη για μεταμόσχευση καρδιάς ήταν άμεση.

Η οικογένεια μετακόμισε γρήγορα στην Αθήνα, αναζητώντας θεραπεία. Ο Amir, όμως, δεν τα κατάφερε. Η καρδιά του τον πρόδωσε. Σήμερα, η μητέρα και τα τρία ανήλικα αδέλφια του εξακολουθούν να παλεύουν αντιμέτωποι με κακουχίες, ζώντας σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή των Πατησίων. Ψάχνουν να βρουν ένα νέο νήμα και μια καλύτερη τύχη, έχοντας χάσει ήδη δύο μέλη της οικογένειάς τους. 

Η οικογένεια, προσπαθώντας να ξεπεράσει το σοκ του τραγικού χαμού και αφού πήρε άσυλο, παραμένει ξεχασμένη σε μια καθημερινότητα χωρίς μέλλον και χωρίς βοήθεια από πουθενά. Τα επιδόματα κόπηκαν αμέσως μετά τον χαμό του Amir. Πιστεύω πως αυτό που πήγε λάθος ήταν η έλλειψη ανθρωπιάς σε ένα ανθρωπιστικό σύστημα. Η αντιμετώπιση των ανθρώπων ως ένα νούμερο, ένα κομμάτι του συστήματος.

Ο Θοδωρής Ρήγος είναι φωτογράφος και καταπιάνεται επαγγελματικά με βιωματικά θέματα ταυτότητας και ανθρώπινης αλληλεπίδρασης. Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες εκθέσεις και έχει βραβευτεί για το έργο του. Το 2019 παρακολούθησε το πρόγραμμα ντοκιμαντέρ, φωτογραφίας και δημοσιογραφίας στο Spéos International Photographic Institute & Magnum Photos που έγινε στο Παρίσι. 

Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Οι αφγανικές ταυτότητες της οικογένειας του Αμίρ. Ο πατέρας του πέθανε στο Χεράτ από την ίδια ασθένεια στην καρδιά, όταν ο Αμίρ ήταν δεκατεσσάρων χρονών. Φωτ.: Todd Rigos

Με τον Amir γνωρίστηκαν στην είσοδο του στρατοπέδου της Μόριας, όταν βρέθηκε εκεί για την πρώτη του αποστολή. Ήταν το πρόσωπο που τον βοήθησε στο πρότζεκτ που ετοίμαζε, αφού ο Amir εργαζόταν ως μεταφραστής και ξεναγός. Διατήρησαν την επικοινωνία τους και έγιναν φίλοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού ο Θοδωρής επέστρεψε στη Μόρια άλλες πέντε φορές.

Βλέποντας τον Amir και την οικογένειά του αποφάσισε να τους γνωρίσει καλύτερα και να δημιουργήσει μια φωτογραφική προσφυγική ιστορία ενηλικίωσης και εξέλιξης στη διάρκεια των ετών. Ωστόσο, ο θάνατος του Amir έβαλε ένα πρόωρο τέλος. 

Στη συνέντευξη που ακολουθεί ο Θοδωρής Ρήγος, ο οποίος φωτογράφισε αυτή την ανθρώπινη τραγωδία, διηγείται την ιστορία και τις δυσκολίες αυτών των ανθρώπων, τις προσπάθειες που έγιναν για τη μεταμόσχευση, το αιφνίδιο τέλος του Amir και το αμφίβολο μέλλον της οικογένειάς του.   

Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
O Αμίρ ξαπλωμένος πάνω σε χαρτιά όπου αποτυπώνεται το ταξίδι των 8.000 χιλιομέτρων που έκανε από το Αφγανιστάν στην Ευρώπη. Φωτ.: Todd Rigos

— Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε να ασχοληθείς με αυτό το πρότζεκτ; 

Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου συνδέεται με εμπειρίες και βιώματα, καθώς, μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως όλα ξεκινάνε από μέσα μας. Η μητέρα μου ήταν και η ίδια πρόσφυγας πολέμου. Ζούσε στην Αμμόχωστο της Κύπρου και στα δεκαεννιά της βίωσε το πραξικόπημα του 1974. Αυτό με έκανε να βιώσω τη θλίψη της προσφυγιάς και του πολέμου μέσα στην ίδια μου την οικογένεια. Σε νεαρή ηλικία ανέπτυξα την ενσυναίσθηση, αφού κατάλαβα το πλήγμα που μπορεί να επιφέρει ο πόλεμος στην ψυχή του ανθρώπου.

Το 2020, αφού άλλαξα την καριέρα μου για να γίνω φωτογράφος, και μετά τις σπουδές μου στο Παρίσι, πήρα τα απαραίτητα εφόδια και επέλεξα να ασχοληθώ με το προσφυγικο, που απασχολούσε την Ελλάδα από το 2015. Τον Φεβρουάριο του 2020, κάνοντας τα πρώτα μου βήματα στη Μόρια, γνώρισα τον Amir. Έπαιξε σημαντικό ρόλο ως μεταφραστής και ξεναγός, καθώς με βοήθησε να συνομιλήσω με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Μόριας, πρόσφυγες που έρχονταν από τη Συρία, το Αφγανιστάν και άλλα κράτη, κάτι που, λόγω της γλώσσας, φαινόταν αδύνατο. Γίναμε γρήγορα φίλοι, καθώς ήταν ένα πολύ καλό και θετικό παιδί.

Μέσα από πέντε αποστολές στη Λέσβο το 2020, καταγράφοντας και το τέλος της Μόριας μετά την καταστροφική φωτιά –δημιουργώντας τα δύο πρότζεκτ Afloat & Afloat 2.0–, συνειδητοποίησα πως είναι σημαντικό να καταγράψω την ιστορία της προσφυγιάς και την πορεία της οικογένειας προς ένα καλύτερο αύριο. Καθώς είμαι κατά του poverty porn, πίστεψα πως η ιστορία αυτή θα βοηθούσε τον κόσμο να ταυτιστεί με την αλήθεια, να μπει έστω και λίγο στη θέση του πρόσφυγα.

Τον Σεπτέμβρη του 2020 βρεθήκαμε με τον Amir στην Αθήνα. Διαγνώστηκε, όμως, με μια πολύ σοβαρή πάθηση στην καρδιά και, τυχερός μέσα στην ατυχία του, μεταφέρθηκε στην Αθήνα μαζί με όλη την οικογένεια, αφού ήταν προστάτης. Αμέσως ξεκινήσαμε το πρότζεκτ, με σκοπό να ακουστεί το πρόβλημά του και να μπει το συντομότερο δυνατό σε λίστα για μεταμόσχευση καρδιάς. Έτσι, λοιπόν ξεκίνησε το Adrift.

Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Η μητέρα του Αμίρ, Μπαχάρα. Μια τραγική φιγούρα, αλλά ταυτόχρονα και το στήριγμα της οικογένειας. Φωτ.: Todd Rigos

— Ποιες δυσκολίες συνάντησες; 

Αρχικά, η βασική δυσκολία ήταν προφανώς το να κερδίσω την εμπιστοσύνη της οικογένειας του. Οι φωτογράφοι πάντα επιλέγουμε την απόσταση που πρέπει να κρατήσουμε από το εκάστοτε θέμα. Στην προκειμένη περίπτωση η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Πρέπει πρώτα να είσαι άνθρωπος και μετά φωτογράφος. Και όταν είσαι άνθρωπος, δένεσαι, αφιερώνεις τη ζωή σου, μαθαίνεις, με όποιο πιθανό αντίκτυπο έχει αυτό στον ψυχισμό σου.

Περνώντας μια κατάθλιψη, μετά τις επισκέψεις μου στη Μόρια, ψυχικά ένιωσα πως είχα γίνει ήδη πιο δυνατός. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υπάρχει η παραμικρή υπόνοια εκμετάλλευσης. Ο σεβασμός στους ανθρώπους, στη θρησκεία, στα ήθη και στα έθιμα που φέρνουν μαζί τους είναι ό,τι πιο σημαντικό για την ομαλή τους μετάβαση στον δυτικό κόσμο.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησα, όμως, ήταν όταν άρχισα να κατανοώ το φιλανθρωπικό σύστημα, το σύστημα στο οποίο οι πρόσφυγες και οι μετανάστες απευθύνονται για την κάλυψη των βασικών αναγκών τους, βλέποντας ότι αυτή οι παροχή βοήθειας είχε θολό αποτέλεσμα. Ραντεβού με γιατρούς που απλώς συνταγογραφούσαν τεράστιο όγκο φαρμάκων σε ένα παιδί δεκαεννιά χρονών, τα οποία κάποιες φορές δεν έπρεπε καν να καταναλώνονται ταυτόχρονα. Ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγούσε πουθενά.

Βλέποντας τον χρόνο να τρέχει, αποφάσισα να ενεργήσω μόνος μου. Μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα κατάφερα να κάνω περισσότερα από οποιαδήποτε βοήθεια τού είχε δοθεί τους τελευταίους μήνες: καρδιοχειρουργικό κέντρο, μαθήματα αγγλικών, γραφειοκρατικές ανάγκες με βοήθεια πολλών ανθρώπων που το εκτίμησαν και με βοήθησαν εθελοντικά και γρήγορα. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως το φιλανθρωπικό σύστημα αντιμετωπίζει πρόβλημα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχτηκα αλλά και το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα. 

Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο 15χρονος αδερφός του Αμίρ, Σολεϊμάν. Φωτ.: Todd Rigos

— Πες μας λίγα λόγια για τον Amir.

Ο Amir ήταν ένα παιδί με αγνή ψυχή. Ήταν το πρώτο άτομο που γνώρισα το πρώτο βράδυ στη Μόρια. Ήταν ένα πρότυπο θετικότητας μέσα σε μια καθημερινή θλίψη. Καθώς είχε χάσει τον πατέρα του στην ηλικία των δεκατεσσάρων από την ίδια καρδιακή νόσο, είχε μάθει από μικρός να προστατεύει την οικογένεια και τους γύρω του. Ήταν γιος, αδελφός, φίλος και πατέρας. Ήταν εκείνος που χώριζε τα αδελφάκια του όταν τσακώνονταν, εκείνος που έπαιζε μαζί τους, εκείνος που έφερνε φαγητό στο σπίτι και εκείνος που βοηθούσε τη μητέρα του σε όλα. Τον παρακολουθούσα να αλλάζει αυτούς τους τέσσερις ρόλους μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Τον θαύμαζα. Μου έμαθε πολλά ακόμη, κι ας είμαι πάνω από τριάντα ετών. Συναισθήματα που δεν ένιωσα ποτέ. Ήταν ο μόνος που ήξερε λιγοστά αγγλικά και μπορούσε να βοηθήσει την οικογένειά του, ο σημαντικότερος σύνδεσμός της με την κοινωνία. Ο μόνος που μπορούσε να δουλέψει για να βγάλει λίγα χρήματα. Όμως οι γιατροί δεν το επέτρεπαν.

Πολλές φορές με βοηθούσε ως φωτογράφο. Μου έδινε πληροφορίες για να πάμε για ρεπορτάζ, όταν κατέφθανε κόσμος από τη Μόρια στην Αθήνα. Είχε πάθος με αυτό που έκανα και καθημερινά του μάθαινα πράγματα. Ήθελα να του ανοίξω το μυαλό, να διευρύνω τους ορίζοντές του. Να τον κάνω να δει τη μεγάλη φωτογραφία των πραγμάτων και των εμποδίων της καθημερινότητας. Οι ρόλοι μας είχαν αντιστραφεί και ήμουν εγώ ο καθοδηγητής του. Έπρεπε να τον βοηθήσω να ξαναρχίσει να έχει όνειρα για το μέλλον.

Όταν πήγαμε βόλτα στο πάρκο του Ιδρύματος Νιάρχος, έτρεχε και έπαιζε σαν να ήταν μικρό παιδί. Σαν ένα παιδί που δεν έζησε παιδική ηλικία. Ο Amir είχε τον φόβο του θανάτου κάθε λεπτό που περνούσε. Ωστόσο, δεν το έδειχνε ποτέ. Ένιωθα πως το είχε αποδεχτεί και κάθε μέρα μού έλεγε «Inshallah». Ήταν η λέξη μας, που συνοδευόταν από μια σφιχτή αγκαλιά. «Με την βοήθεια του Θεού, όλα θα γίνουν». Ήταν αδιαμφισβήτητα ένα ήρωας. 

Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Τα μικρότερα αδέρφια του Αμίρ, ο Αλί και η Αΐσα, που ελπίζουν μια μέρα να καταφέρουν να πάνε σχολείο. Φωτ.: Todd Rigos

— Τι κρατάς περισσότερο από την ιστορία του Amir και γιατί είχε αυτήν τη τραγική κατάληξη; Τι πήγε λάθος; 

Η ιστορία του Amir είχε τραγική κατάληξη. Έφυγε μέσα στο ίδιο του το σπίτι το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου του 2020. Σε προσωπικό ραντεβού με καρδιολόγο βρέθηκε λύση ώστε να έχει ποιότητα ζωής για κάποια χρόνια. Να μην πεθάνει από ξαφνικό θάνατο έως ότου βρεθεί μόσχευμα. Κλήθηκα ο ίδιος να μεταφέρω τα νέα στον υπεύθυνο της ΜΚΟ που παρείχε ένα μικρό επίδομα, μια στέγη, ραντεβού με γιατρούς καθώς και τα φάρμακά του.

Την περίοδο εκείνη έμενα στο εξωτερικό. Και ενώ καλούσα καθημερινά, δεν έπαιρνα καμία απάντηση. Τα Χριστούγεννα θα γυρνούσα στην Ελλάδα και είχα σκοπό να δράσω μόνος μου, αφού δεν υπήρχε ανταπόκριση και ο χρόνος περνούσε. Όμως δεν πρόλαβα. Κάπου μεταξύ ενός επερχόμενου lockdown και αδιαφορίας από τους υπεύθυνους ο Amir έμεινε χωρίς φάρμακα. Οι μέρες περνούσαν ώσπου μια μέρα, μετά το «Σαλάτ», την πρωινή προσευχή στο σπίτι, ο Amir έφυγε από τη ζωή.

Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από το Refugee Camp της Βοσνίας. Ένας φίλος του που γνώρισα στη Μόρια μού μετέφερε τα νέα. Αμέσως έκανα βιντεοκλήση στο τηλέφωνο του Amir και το θέαμα ήταν σοκαριστικό. Έπρεπε να φανώ δυνατός και να συνεννοηθώ με το γραφείο τελετών, το ασθενοφόρο και την αστυνομία από το εξωτερικό. Η ΜΚΟ πουθενά.

Λίγες μέρες μετά επέστρεψα στην Αθήνα. Αν δεν ήμουν εκεί, η μάνα δεν θα αποχαιρετούσε ποτέ το παιδί της. Η οικογένεια, προσπαθώντας να ξεπεράσει το σοκ του τραγικού χαμού και αφού πήρε άσυλο, παραμένει ξεχασμένη σε μια καθημερινότητα χωρίς μέλλον και χωρίς βοήθεια από πουθενά. Τα επιδόματα κόπηκαν αμέσως μετά τον χαμό του Amir.

Πιστεύω πως αυτό που πήγε λάθος ήταν η έλλειψη ανθρωπιάς σε ένα ανθρωπιστικό σύστημα. Η αντιμετώπιση των ανθρώπων ως ένα νούμερο, ένα κομμάτι του συστήματος. Αδιαμφισβήτητα πολλές ΜΚΟ κάνουν πολύ σωστά τη δουλειά τους. Υπάρχει, όμως, μια λεπτή γραμμή που λέγεται ευθύνη για την ανθρωπότητα. Και ως μάρτυρας, πλέον, μπορώ να πω πως τα πράγματα πολλές φορές δεν είναι όπως φαίνονται. Το πιο λυπηρό είναι πως αυτή είναι μια ιστορία μέσα σε εκατομμύρια άλλες που δεν θα μάθουμε ποτέ.

Αυτό που κρατώ είναι πως δεν υπάρχει χρόνος. Ο Amir με έμαθε να είμαι εκεί για τους ανθρώπους τώρα, όχι μετά, ούτε αύριο. Όπως έλεγε ο ίδιος: «Αν ένας άνθρωπος βοηθούσε μόνο έναν άλλο άνθρωπο, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Όμως αν επιλέξεις να βοηθήσεις, κάνε το μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου». Awareness is nothing without action. 

Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ ήταν ο φύλακας της οικογένειας. Γιος, αδελφός και πατρική φιγούρα. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Όταν είχαν αρκετά χρήματα, κατέβαινε στη Βαρβάκειο ώστε να αγοράσει φτηνό κρέας για να φάει η οικογένεια. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ βοηθούσε πάντα στο σερβίρισμα του φαγητού που μαγείρευε η μητέρα του. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ και η οικογένειά του τρώνε ένα παραδοσιακό αφγανικό γεύμα στο νέο τους σπίτι στην Αθήνα. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ συνήθιζε να κάνει live stories στο Instagram ώστε να επικοινωνεί με τους φίλους του σε όλο τον κόσμο. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ παίζει στο σιντριβάνι του πάρκου Σταύρος Νιάρχος. Έκρυβε μέσα του ένα μικρό παιδί. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ περιμένει τον καρδιολόγο στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Το τελευταίο καρδιογράφημα που έκανε ο Αμίρ. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ έπαιρνε πολλά φάρμακα για την καρδιά του αλλά και για ψυχολογικούς λόγους. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ έλαβε πολύ άσχημα νέα από τον καρδιολόγο. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Σολεϊμάν προσεύχεται για τον αδελφό του. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Η μικρή Αΐσα σοκαρίστηκε όταν έμαθε πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση της υγείας του αγαπημένου της αδελφού. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Η Μπαχάρα αποχαιρετά για τελευταία φορά τον γιο της πριν το φέρετρό του ταξιδέψει στο Αφγανιστάν για την κηδεία του. Φωτ.: Todd Rigos
Φωτογραφίζοντας μια ανθρώπινη τραγωδία Facebook Twitter
Ο Αμίρ, λόγω των πολλών και δυνατών φαρμάκων που έπαιρνε, πολλές φορές ένιωθε χαμένος και είχε χάσει τη θέλησή του να κάνει οτιδήποτε. Φωτ.: Todd Rigos

www.instagram.com/toddrigosphotography

Φωτογραφία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

moria fire

Οπτική Γωνία / Πολλά τα ερωτηματικά σχετικά με τις καταδίκες για την πυρκαγιά στο ΚΥΤ της Μόριας

Για καταφανώς μη δίκαιες δίκες κάνουν λόγο οι συνήγοροι των κατηγορούμενων μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης δίκης (11/6) και την καταδίκη τεσσάρων νεαρών Αφγανών σε δέκα χρόνια κάθειρξη έκαστος, δίχως την αναγνώριση κανενός απολύτως ελαφρυντικού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
refugees

Ελλάδα / Επαναπροωθήσεις προσφύγων: Ένα διαρκές ανθρωπιστικό έγκλημα

Το φαινόμενο των βίαιων επαναπροωθήσεων και των παράνομων απελάσεων δεν είναι καινούργιο, όμως οι πιο πρόσφατες καταγγελίες αποκαλύπτουν την έξαρση που παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Φωτογραφία / Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Το λεύκωμα «Portraits in Life and Death» εξελίχθηκε σε θρύλο τις δεκαετίες μετά τον θάνατο του φωτογράφου το 1987 και έγινε το σύμβολο ενός χαμένου κόσμου που ζούσε και δημιουργούσε στο νεοϋρκέζικο downtown.
THE LIFO TEAM
Enri Canaj, φωτογράφος

Φωτογραφία / Enri Canaj: «Δεν έχω εξοικειωθεί με τον πόνο»

Ο φωτογράφος των ασπρόμαυρων κάδρων, που κατέγραψε την Ελλάδα της κρίσης και το μεταναστευτικό ζήτημα της Ευρώπης, μιλά για τη δική του πορεία μετανάστευσης, για το πώς ο ερχομός του από τα Τίρανα στην Αθήνα ήταν μια «έκρηξη» μέσα στο κεφάλι του. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας
M. HULOT
Οι φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024 - σε εικόνες

Φωτογραφία / Η ζωή στην Αυστραλία μέσα από τον διαγωνισμό φωτογραφίας Australian Life 2024

Εκτροφή προβάτων, βρικόλακες στο σαλόνι, Αβορίγινες στη γη τους και στα σπίτια τους: Μια περιήγηση στην Αυστραλία μέσα από τις εικόνες των φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024.
THE LIFO TEAM
Κοιτάζοντας τους άλλους: Η Μαρτίν Φρανκ στην Άνδρο 

Φωτογραφία / «Κοιτάζοντας τους άλλους»: Οι ανθρωποκεντρικές εικόνες της Μαρτίν Φρανκ σε μια έκθεση στην Άνδρο

Στη χώρα της Άνδρου, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 150 φωτογραφίες και αρχειακό υλικό αναδεικνύουν τη δημιουργική πορεία μιας καλλιτέχνιδας που παραμένει ελάχιστα γνωστή σήμερα στη διεθνή κοινότητα ενώ το έργο της συχνά ταυτίζεται με αυτό του Καρτιέ-Μπρεσόν.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 χρόνια από τη γέννηση του Ρόμπερτ Φρανκ

Φωτογραφία / 100 χρόνια από τη γέννηση του Ρόμπερτ Φρανκ

Κατέγραψε την πραγματική Αμερική, έβρισκε τους πιο συναρπαστικούς χαρακτήρες ανάμεσα στους λιγότερο προνομιούχους, κατάφερε να αλλάξει για πάντα την πορεία της φωτογραφίας και του κινηματογράφου.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Μάρτιν Παρ επιστρέφει για να φωτογραφίσει το ελληνικό καλοκαίρι

Φωτογραφία / Ο Μάρτιν Παρ ετοιμάζεται να φωτογραφίσει ξανά το ελληνικό καλοκαίρι

Ένας από τους πιο σημαντικούς Βρετανούς φωτογράφους θα εκθέσει έργα του στο Hyper Hypo και θα υπογράψει βιβλία και αναμνηστικά που θα είναι διαθέσιμα για όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού.
M. HULOT
Η φωτογραφική γλώσσα της Erieta Attali για το εφήμερο των τοπίων

ADM 2024: New Vision / Η φωτογραφική γλώσσα της Erieta Attali για το εφήμερο των τοπίων

Έχει αφιερώσει πάνω από δύο δεκαετίες στην εξερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και το τοπίο και το πρωτοποριακό καλλιτεχνικό της έργο έχει χαράξει μια νέα πορεία στην αρχιτεκτονική φωτογραφία.
ERIETA ATTALI
Photography - A Queer History

Φωτογραφία / Η queer πλευρά της φωτογραφίας σε μια μνημειακή φωτογραφική έκδοση

Δύο Βρετανοί ιστορικοί τέχνης επιμελήθηκαν το «Photography – A Queer History», μια πολυεπίπεδη συλλογή αφιερωμένη στη φωτογραφία που προκαλεί τις κατεστημένες αντιλήψεις για τη σεξουαλικότητα, την ταυτότητα και την έκφραση φύλου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ