Η Ειρήνη Βουρλούμη γεννήθηκε στην Αθήνα από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ινδονήσια. Ανακάλυψε την φωτογραφία στην Νέα Υόρκη όπου και έζησε για έντεκα ολόκληρα χρόνια. Αποφοίτησε από το Parsons School of Design και στη συνέχεια σπούδασε δημοσιογραφία στο Columbia της Νέας Υόρκης.
Πριν τρία χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα με σκοπό να καλύψει την Οικονομική Κρίση ως ανταποκρίτρια διεθνών ειδησεογραφικών Μέσων. Και τα κατάφερε εντυπωσιακά.
Μέχρι τώρα μετρά συνεργασίες με έντυπα όπως οι NewYork Times, το Τime, το Business Week, ο Guardian, το περιοδικό του Le Monde και πολλά άλλα.
Πριν λίγες μέρες το New Yorker παρουσίασε το τελευταίο προσωπικό φωτογραφικό project της Ειρήνης με τίτλο "In Waiting".
Δεκαπέντε φωτογραφίες από χώρους αναμονής παρηκμασμένων και μουντών δημοσίων κτιρίων και ιδρυμάτων της πρωτεύουσας, που αντανακλούν άμεσα την σημερινή - κι όμως τόσο ξεπερασμένη- αισθητική ίσως και την αμηχανία ολόκληρου του σύγχρονου Ελληνικού συστήματος.
Η δημιουργός παραχώρησε τις φωτογραφίες της σειράς στο Lifo.gr, και μας μίλησε για την ιδέα του project, για την αδηφαγία των ξένων Μέσων για εικόνες εξαθλίωσης της Ελλάδας, για την άνοδο της ξενοφοβίας στη χώρα μας, και για πολλά άλλα..
- Η Ελλάδα στην αναμονή λοιπόν. Ή όπως έχετε πει και εσείς "Ακριβώς όπως και οι Έλληνες, έτσι και τα μέρη αυτά λειτουργούν εν αναμονή του μέλλοντος τους.." Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη ιδέα;
Είχα κουραστεί να φωτογραφίζω μόνο για τις επαγγελματικές μου αναθέσεις και ήθελα να κάνω κάτι για μένα. Περνούσα πολλές ώρες σε δημόσια κτίρια μέσω τις δουλειάς μου και ανακάλυψα ότι οι χώροι αυτοί αντανακλούν εξαιρετικά την ιδιότροπη και χαρακτηριστική αισθητική μιας Ελλάδας που όλοι μας έχουμε λίγο πολύ γνωρίσει.
- Πότε τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες της σειράς In Waiting;
Από τις αρχές του 2012 μέχρι τώρα.
Δούλευα το project με αργούς ρυθμούς, και το δουλεύω ακόμα γιατί υπάρχουν κι άλλα πολλά κτίρια που θα ήθελα να εξερευνήσω.
- Οπότε μιλάμε για ένα φωτογραφικό εγχείρημα καθαρά προσωπικό.
Δεν έχει καμία σχέση με την αποτύπωση της Κρίσης ή του Ελληνικού Δημοσίου για λογαριασμό κάποιου ξένου εντύπου;
Είναι προσωπικό, ναι.
Ήθελα να αποφύγω να φωτογραφήσω για ακόμη μία φορά το Σύνταγμα και τη φτώχεια της χώρας, θέματα που είχαν γίνει επίκεντρο της οικονομικής κρίσης για τα ξένα ΜΜΕ.
Αυτή η ιδέα μου μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω κάτι για μένα. Να αναδείξω τη δική μου οπτική πάνω σε μερικές πτυχές της οικονομικής κρίσης και του ρόλου που παίζει σήμερα η Αθήνα εν μέσω αυτής.
- Ποιο από τα δημόσια κτίρια- υπηρεσίες που επισκεφθήκατε σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και γιατί;
Ένα από τα κτήρια του Υπ. Εξωτερικών που στεγάζεται σε ένα παλιό ξενοδοχείο.
Μου έκανε εντύπωση πως το ντεκόρ δεν είχε αλλάξει και πολύ και διατηρούνταν ακόμη τα παλιότερα στοιχειά του ξενοδοχείου. Πχ. είχε ακόμα μεγάλες μπανιέρες στις τουαλέτες.
Επιπλέον, αν και οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν υποστεί κριτική, μερικές με εντυπωσίασαν με την οργάνωση τους και την αποτελεσματικότητα τους στην παροχή υπηρεσιών.
- Βλέπουμε φωτογραφίες από γραφεία κομμάτων, από αίθουσες δικαστηρίων, από τα γραφεία της Δίωξης.. Αντιμετωπίσατε ποτέ κάποιο πρόβλημα στο να φωτογραφίσετε κάτι;
Ήμουν τυχερή γιατί είχα πάει σε πολλά από αυτά τα κτήρια κατά την διάρκεια των επαγγελματικών μου αναθέσεων και κουβαλούσα μαζί μου μία δεύτερη αναλογική κάμερα ώστε να τραβήξω φωτογραφίες για το project.
Αλλά υπήρχαν και πολλά κτήρια για τα οποία έπρεπε να κάνω επίσημη αίτηση για φωτογράφιση, κι αυτό έπαιρνε πολύ χρόνο. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που μου πήρε τόσο καιρό να ολοκληρώσω το project.
Λείπατε για έντεκα χρόνια από την Αθήνα.
Εκτός φυσικά από τους χώρους αναμονής που έχουν μείνει ίδιοι, τι βρήκατε περισσότερο αλλαγμένο στην πόλη και τι νιώθετε πως έμεινε το ίδιο, σαν να μην πέρασε μια μέρα; Αλήθεια, ήρθατε για να μείνετε μόνιμα πια;
Θα μείνω εδώ όσο έχω δουλειά, αν και ως ελεύθερη επαγγελματίας έχω τη δυνατότητα να δουλεύω σε όποια χώρα με τραβάει φωτογραφικά. Τελευταία σκέφτομαι να μετακομίσω στη χώρα της μητέρας μου, την Ινδονησία.
Η Αθήνα σαν πόλη δεν έχει αλλάξει και τόσο πολύ, αλλά μου κάνει εντύπωση η άνοδος της ξενοφοβίας τα τελευταία χρόνια.
Μεγαλώνοντας στην Αθήνα ερχόμουν σπάνια αντιμέτωπη με ρατσιστικά σχόλια, αλλά τελευταία αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά.
Είναι κάτι που με απογοητεύει πολύ στην κοινωνία μας .
Δυστυχώς όμως όλο αυτό δεν οφείλεται μόνο στην άνοδο της ακροδεξιάς, η οποία 'γεννήθηκε' ως επίπτωση της οικονομικής κρίσης, αλλά και στις διαδοχικές μεταναστευτικές πολιτικές των κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια.
- Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πώς άσχημες γωνιές των Υπηρεσιών που επισκεφθήκατε απομονώθηκαν από τον φακό ώστε να δίνεται η εντύπωση μίας σχεδόν «σοβιετικής» παρακμής. Τι λέτε;
Είναι στα αλήθεια αυτή η αισθητική της Ελλάδας σήμερα;
Όντως, με τραβάει αυτή η συγκεκριμένη αισθητική.
Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις κιτς και σουρεαλιστικές λεπτομέρειες που έχουν μια ιδιαίτερη γοητεία και με ελκύουν.
Αυτοί οι χώροι έχουν χρώμα, χιούμορ και προσωπικότητα και δεν αντικατοπτρίζουν μόνο την παρακμή.
- Συνεργάζεστε εδώ και χρόνια με μεγάλα Μέσα του εξωτερικού. Αλήθεια, η Ελληνική κρίση, οι εικόνες φτώχειας, βίας και αναταραχής πουλάνε στα Μέσα τόσο όσο φανταζόμαστε;
Έχουν απήχηση αυτά τα θέματα στα Μέσα του εξωτερικού, ναι. Και αυτά με τη σειρά τους εστιάζουν σε τέτοιες τις καταστάσεις διότι αυτές οι εικόνες πουλάνε.
Αλλά παράλληλα η φτώχια και η βία είναι μέρος της ελληνικής πραγματικότητας.
Έχω κι εγώ όμως κουραστεί αρκετά με αυτή τη συγκεκριμένη πλευρά της Ελλάδας που προβάλλεται και γι' αυτό ακριβώς επιδίωξα να κάνω το δικό μου project.
- Ενδιαφέρονται άραγε τα διεθνή Μέσα για πιο αισιόδοξες εικόνες της σύγχρονης Ελλάδας;
Θα έλεγα πως ναι, ενδιαφέρονται. Η ειδησεογραφία βέβαια, είτε το θέλουμε είτε όχι, επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στα δυσάρεστα θέματα.
Αλλά μια από της δουλείες που είχε πολύ μεγάλη απήχηση στο εξωτερικό, και ήταν συγχρόνως και η πιο αισιόδοξη δουλειά που έχω κάνει, είναι η ιστορία της οικογένειας Αντεντεκούμπο και της επιτυχίας του Γιάννη Αντεντεκούμπο στο ΝΒΑ.
- Ποια είναι τα επόμενα σας σχέδια;
Θέλω να συνεχίσω αυτή το project, ελπίζω να πάρω μέρος σε μια έκθεση, και κάποια στιγμή να βγάλω ένα βιβλίο.
Στα σχέδια μου, επίσης, είναι και ένα καινούριο project: Tτραβώντας φωτογραφίες της Αθήνας με αφετηρία τους πίνακες του παππού μου, του ζωγράφου Ανδρέα Βουρλούμη.
- Κυρία Βουρλούμη, τι περιμένουν οι Έλληνες;
Περιμένουμε τη στιγμή που θα μπορέσουμε να αναπνεύσουμε και πάλι σαν κοινωνία. Τώρα δεν έχουμε τον έλεγχο του μέλλοντος μας και γι 'αυτό φταίμε κι εμείς.
Δυστυχώς τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνουν άλλοι για μας, στο εξωτερικό.
Το μόνο που μας μένει να κάνουμε λοιπόν, ενώ περιμένουμε, είναι να αλλάξουμε οι ίδιοι κάποια απλά πράγματα ώστε να βοηθήσουμε τη χώρα μας να πάει μπροστά.
Να αλλάξουμε, δηλαδή, νοοτροπία. Να πούμε όχι στις μίζες, στα λαδώματα για διορισμούς, στα φακελάκια κλπ..
Και τελικά, να συμπεριφερόμαστε με περισσότερο σεβασμό και ευγένεια στους γύρω μας.
- Θα γίνουν άραγε ποτέ όλα αυτά;
Νομίζω ότι θα έρθει η μέρα που θα ανακτήσουμε την ανεξαρτησία μας, ναι. Είμαι αισιόδοξη γι' αυτό.
Βέβαια, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι τι πρέπει να κάνουμε στον ενδιάμεσο χρόνο.
Αν μπορέσει ξεχωριστά ο καθένας μας να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τους άλλους θα είναι ήδη μια πολύ καλή αρχή.
Και όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, μια καλή αρχή είναι πάντα «το ήμισυ του παντός»...
σχόλια