O διάσημος Νεοϋορκέζος γκέι δραματουργός Τέρενς ΜακΝάλι -γνωστός στην Ελλάδα χάρη στην ταινία Frankie and Johnny και το ιδιαίτερα επιτυχημένο θεατρικό του έργο Master Class βασισμένο στη ζωή της Μαρίας Κάλλας- συνδυάζει στο The Lisbon Traviata τη λατρεία του για τη μεγάλη ντίβα και τις προσωπικές του αγωνίες για τις γκέι σχέσεις. Τον τίτλο τον παίρνει από τη θρυλική πειρατική ηχογράφηση του 1958 της Τραβιάτα της Λισσαβόνας και γίνεται αφορμή για μια παράσταση όπου το δράμα, η τραγωδία και το κωμικό στοιχείο εναλλάσσονται αριστοτεχνικά. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Λάζαρος Γεωργακόπουλος εξηγεί:
Τι σε έκανε να αναλάβεις τη σκηνοθεσία του «The Lisbon Traviata»;
Καταρχάς, με το που το διάβασα μου άρεσε πολύ. Και το έργο και ο ρόλος του Στίβεν. Όπως συμβαίνει πάντα με μένα και τη σκηνοθεσία, το αποφάσισα γιατί είχα να κάνω με φίλους. Είμαι πάνω απ' όλα ηθοποιός κι όχι ο σκηνοθέτης που έχει όραμα για ένα έργο. Μ' ενδιαφέρει να δουλέψω υποκριτικά. Βρεθήκαμε λοιπόν τέσσερις φίλοι που γνωριζόμαστε από παλιότερες δουλειές, και τα πράγματα λειτούργησαν με άνεση και ευκολία. Ακριβώς γιατί προϋπήρχαν αυτές οι πολύ καλές σχέσεις μεταξύ μας, ειδικά εδώ, που απαιτούνται σωματικές επαφές ανάμεσα σε άντρες. Εμάς μας βγήκε με τόση άνεση και φυσικότητα, που από ένα σημείο και μετά έπαψε να μας απα- σχολεί ότι είναι γκέι ήρωες και νιώθαμε ότι είχαμε να κάνουμε με καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις.
Είναι ίδιος ο ανταγωνισμός στις γκέι σχέσεις με τις ετεροφυλόφιλες σχέσεις;
Όχι, είναι ακόμα πιο σκληρός, γιατί το να βρεις ως γκέι μια ιδανική σχέση είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο. Ένα θέμα που θίγεται στο The Lisbon Traviata είναι η αναζήτηση του απόλυτου. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για το απόλυτο, αλλά μονίμως καταλήγουμε να συμβιβαζόμαστε με το λιγότερο, «σκοτώνοντας» καθημερινά τον εαυτό μας. Ο Στίβεν, ο χαρακτήρας που παίζω, αναζητά απελπισμένα τον απόλυτο έρωτα. Είναι διχασμένος μεταξύ του έρωτά του για την όπερα και τη Μαρία Κάλλας, και τον έρωτα του για τον Μάικ. Ο Μάικ και η Μαρία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η προσπάθειά του να συνδυάσει αυτά τα δύο ανομοιογενή πρόσωπα τον οδηγεί σε ένα αναπάντεχο οπερατικό φινάλε!
Έπρεπε να φτάσουμε στο 2010 για να παιχτεί στην Αθήνα ένα έργο που γράφτηκε στα '80s;
Ίσως η κοινωνία να είναι πιο έτοιμη σήμερα να το δεχτεί, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχουν δύσκολες εποχές ή έργα και θέματα που δεν μπορούν να θιγούν. Εγώ πιστεύω στην παράσταση. Μια καλή παράσταση μπορεί να μας κάνει να δεχτούμε κάποια θέματα πιο εύκολα.
σχόλια