Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο*

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Τι σημαίνει η αναίρεση του μύθου του Αίαντα; Πόσο πειστική, πόσο γοητευτική παρουσιάζεται; Πόσο ισχυρό το έρεισμά της; Φωτ.: Karol Jarek
0

Ένας Αίας που δεν αυτοκτονεί είναι ένας ένας ήλιος που δεν δύει. Ένα ποτάμι που δεν εκβάλλει. Μια ανωμαλία. Ένας μύθος αντεστραμμένος. Σαν να λέμε, μια Μήδεια που δεν σκοτώνει τα παιδιά της: είναι ποτέ δυνατόν;

Φαντάζει αδιανόητο, ο Δημήτρης Δημητριάδης όμως –τολμηρός όπως πάντα– το επιχειρεί. Συλλαμβάνει έναν Αίαντα που επιλέγει τη ζωή αντί για την αυτοχειρία (έστω κι αν, τελικά, συναντά τον θάνατο).

Πώς μοιάζει ένας τέτοιος Αίας; Τι θα σήμαινε να φανταστούμε τον ομηρικό ήρωα, τον γενναιότερο των Ελλήνων μετά τον Αχιλλέα, να δραπετεύει τόσο ριζικά από τον μύθο του; Να ξαναγράφει την ιστορία του;

Θα σήμαινε, καταρχάς, να φανταστούμε έναν Αίαντα δίχως μήνιν. Έναν «καινούργιο» Αίαντα, αναβαπτισμένο, απαλλαγμένο από κάθε εκδικητική διάθεση. Έναν Αίαντα που αδιαφορεί, πια, για την αδικία των Ατρειδών εις βάρος του, για την εξοργιστική απόφασή τους να του στερήσουν τα όπλα του νεκρού Αχιλλέα, να αγνοήσουν κατάφωρα τη συνεισφορά του Σαλαμίνιου βασιλιά στον πόλεμο της Τροίας, την απαράμιλλη ανδρεία, το δυσθεώρητο ύψος του.

Ο Χάρης Φραγκούλης έκανε το παν για να αντισταθμίσει το ελλιποβαρές του κειμένου. Μοιράζοντας τους έξι ρόλους σε δύο ηθοποιούς, δεσμεύοντάς τους σε μια συνθήκη τελετουργικής λιτότητας και σοβαρότητας, ο σκηνοθέτης πέτυχε μια θαυμαστή συμπύκνωση της έντασης και της προσοχής.

Θα σήμαινε, επίσης, ότι αυτός ο «μέγας», αυτός που αδιαλείπτως αγωνιζόταν για το κλέος, δεν νοιάζεται τώρα πια για τη φήμη του. Θα σήμαινε ότι ο «δυσλόγιστος» και «άνους» Αίας του Σοφοκλή άλλαξε τόσο ραγδαία, ώστε άρχισε να φέρεται με σύνεση και σωφροσύνη: ο «ωμός» Αίας –άκουσον άκουσον!– αφήνει κάτω το σπαθί του και αποχωρει ειρηνικά.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
«Δεν είμαι ο Αίας... Είμαι ο Αιαυτός. Α.Ι.Α.Υ.Τ.Ο.Σ.[...] Είμαι δική μου γέννα». Φωτ.: Karol Jarek

Ουδόλως τον απασχολεί, πλέον, μια ζωή υψηλόφρονου ηρωισμού∙ αντιθέτως, τον έλκει μια άλλη ζωή, απαλλαγμένη από τα αριστοκρατικά ιδεώδη που τον γαλούχησαν. Όχι· ο πεισματάρης και ανυποχώρητος Αίας, αυτός που σιχαίνεται κάθε οπισθοχώρηση, κάθε ελιγμό, κάθε αναπροσαρμογή, αποφάσισε να κάνει ακριβως αυτό: να μεταμορφωθεί, να αρνηθεί το είναι του, να αναδυθεί έτερος· να ανακαλυψει μια νέα επιθυμία, άλλη από αυτή που τον έθρεψε και τον έστειλε σαν καταιγίδα στα πεδία των μαχών· να εγκαταλείψει την ηρωική εποχή και το ομηρικό ιδεώδες· να προσαρμοστεί στον νέο κόσμο, στη νέα τάξη πραγμάτων, όχι σ’ εκείνη του ευγενούς Αχιλλέα αλλά σε αυτήν του Οδυσσέα, του Αγαμέμνονα και του Μενελάου, των καιροσκόπων, πραγματιστών, αδίστακτων πολιτικών λαοπλάνων.  

«Δεν έχω πια τίποτα να κάνω μαζί τους / Τέλος για μένα μάχες / αιματοχυσίες / γενοκτονίες / εκστρατείες / αλώσεις / εξανδραποδισμοί. / Τελος οι νίκες, οι ηρωισμοί,/ τελειωμένος ο ήρωας,/ τελειωμένος ο μύθος του,/ τελειωμένη η δόξα του. / Ξεκινώ άλλη ζωή», δηλώνει ο Αίας του Δημητριάδη.

Τι σημαίνει εδώ, στο εν λόγω θεατρικό κείμενο, η απόφαση του ήρωα; Τι σημαίνει η αναίρεση του μύθου του; Πόσο πειστική, πόσο γοητευτική παρουσιάζεται; Πόσο ισχυρό το έρεισμά της;

Περιμέναμε όλο λαχτάρα την απάντηση στα άνωθι ερωτήματα καθόλη τη διάρκεια της ογδοντάλεπτης παράστασης που παρακολουθήσαμε στη Σφενδόνη. Όμως, φευ, μείναμε μετέωροι. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα συστατικά: ο εξουσιομανής Αγαμέμνων, ο ευτελής Μενέλαος, ο χειριστικός Οδυσσέας, ο αφοσιωμένος Τεύκρος, η πιστή Τέκμησσα, οι υπερασπιστές και οι πολέμιοι της τιμής του Αίαντα, οι εκπρόσωποι του καθήκοντος και οι εγωπαθείς συμφεροντολόγοι, όρνεα μπλεγμένα σ’ έναν ατέρμονο χορό γύρω από τα φρέσκα σφάγια, είναι όλοι εδώ, έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Μέσα σε ένα σύμπαν γεωμετρικό, αυστηρό, «σταυρωμένο» σε οριζόντιους και κάθετους άξονες, σκηνοθέτης και ηθοποιοί δοκιμάζουν ταχύτητες και τραχύτητες. Φωτ.: Karol Jarek
 

Όμως το κείμενο στερείται κέντρου βάρους, αυτού του φλεγόμενου σημείου που πυροδοτεί το όλον με την ορμή του, μεταδίδοντας στον θεατή την ίδια αίσθηση αναγκαιότητας που ενεργοποίησε τη σύνθεσή του. Πουθενά δεν πάλλεται ο λόγος με τον ιδιαίτερο εκείνο τρόπο που μας αφήνει να αισθανθούμε ότι εδώ προηγήθηκε ένας σεισμός.

Ναι, υπάρχει ο ξαναμμένος πόθος της Τέκμησσας που ορέγεται τη «σπερματοφόρα / σπερματογόνα σάρκα» του άρτι αφυπνισθέντος από το βύθισμα της μανίας συζύγου της, που ψηλαφεί το σώμα του, που λατρεύει το «ζωτικό κέντρο» του, που παραληρεί εκστασιασμένη: «Πόσο τον λάτρεψα αυτόν τον θεό, πόσο άφατη η πείνα μου γι’ αυτόν / που με μέθυσε μέχρι να χαθώ αξέχαστες φορές στις εκτινάξεις του / στις ροές του / έλα, έλα, έλα!».

Δυστυχώς, ο σεξουαλικός παρασυρμός/ερεθισμός δεν αρκεί, στην περίπτωσή μας τουλάχιστον, για να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που θίγονται: οι έννοιες της αυτοκτονίας, της τρέλας, της απώλειας της ταυτότητας και του επαναπροσδιορισμού της δεν διερευνώνται σε βάθος. Είναι αβυσσαλέο το θέμα του «εαυτού» για να το εισπράξουμε μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως βιαστικά τίθεται πριν από το τέλος («Δεν είμαι ο Αίας... Είμαι ο Αιαυτός. Α.Ι.Α.Υ.Τ.Ο.Σ.[...] Είμαι δική μου γέννα»).

Κατανοούμε πολύ περισσότερο ποια είναι η Τέκμησσα παρά ο Αίας, στο μυαλό του οποίου εισερχόμαστε φευγαλέα, πριν από τη θανάτωσή του. Τα απαρνείται όλα, δηλώνει ο ήρωας –«όσα υπήρξα δεν τα θέλω. Όσα έχω δεν τα χρειάζομαι. Όσα έχω δεν τα έχω»–, από πού, όμως, προέρχεται αυτή η αστραφτερή μεταστροφή που τόσο εντυπωσιάζει με τη ρητορική της; Ουδέποτε βιώνουμε τη διαδρομή που οδηγεί «εκεί»: μας παραδίδεται έτοιμη, ψημένη, τελειωμένη, και ως τέτοια αδυνατούμε να την επεξεργαστούμε συναισθηματικά, μόνο εγκεφαλικά μπορούμε.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου μαγνητίζει το βλέμμα και το αυτί: ό,τι κι αν κάνει διαθέτει μια ποιότητα, μια ευαισθησία, μια σπάνια χάρη. Φωτ.: Karol Jarek

Και, πράγματι, έκανε το παν ο Χάρης Φραγκούλης για να αντισταθμίσει το ελλιποβαρές του κειμένου. Μοιράζοντας τους έξι ρόλους σε δύο ηθοποιούς, δεσμεύοντάς τους σε μια συνθήκη τελετουργικής λιτότητας και σοβαρότητας, ο σκηνοθέτης πέτυχε μια θαυμαστή συμπύκνωση της έντασης και της προσοχής. Ο συνειδητός αυτοπεριορισμός παράγει καρπούς, όταν αποδεχθεί κανείς τους όρους που θέτει: μέσα σε ένα σύμπαν γεωμετρικό, αυστηρό, «σταυρωμένο» σε οριζόντιους και κάθετους άξονες, σκηνοθέτης και ηθοποιοί δοκιμάζουν ταχύτητες και τραχύτητες, κοψίματα, λαχανιάσματα, ιαχές, εκρήξεις χρωματικές, φωνητικές και σωματικές που μαρτυρούν –ακόμη κι όταν αστοχούν– την αγωνιώδη αναζήτηση των συντελεστών για την απόδοση νοήματος, για την επένδυση των λόγων με ποιότητες σωματικές και αντίστροφα, για την ένδυση των σωμάτων με υφές λεκτικές: πώς να φερθεί το σώμα σαν να ήταν λόγος και πώς ο λόγος σαν να ήταν σώμα, μοιάζουν να ρωτούν.

Η χυδαία ξιπασιά του Μενελάου μεταφράζεται σε φωνακλάδικα κοπανήματα ποδιών, μεγάλες χειρονομίες, υστερία, ένα υπερ-παίξιμο που τονίζει, αντι να κοντράρει, το αυτονόητο. Είναι, όμως, σίγουρα το ίδιο αυτό υποκριτικό πάθος που προσδίδει στην Τέκμησσα του Γιάννη Παπαδόπουλου τη φλογισμένη υπόσταση της ερωτικά τυφλωμένης γυναίκας που φτάνει μέχρι τον φόνο. (Ο ασχημάτιστος Αγαμέμνων του, νομίζω, χρειάζεται ακόμη δουλειά).

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Είναι αβυσσαλέο το θέμα του «εαυτού» για να το εισπράξουμε μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως βιαστικά τίθεται πριν από το τέλος. Φωτ.: Karol Jarek

Μα και η ευελιξία του Ανδρέα Κωνσταντίνου αποδεικνύεται αξιοθαύμαστη. Ο ηθοποιός αυτός μαγνητίζει το βλέμμα και το αυτί: ό,τι κι αν κάνει διαθέτει μια ποιότητα, μια ευαισθησία, μια σπάνια χάρη. Σαν τις γνωστές ρωσικές κούκλες, που βγαίνουν η μία από την κοιλιά της άλλης, έτσι κι εδώ ο ηθοποιός γεννά πρώτα τον απαλό, καλοσυνάτο Τεύκρο, αιωνίως ταγμένο στον αδελφό του, στη συνέχεια τον γλιστερό σαν χέλι Οδυσσέα με την κολλημένη φράντζα και τέλος τον αιματοβαμμένο Αίαντα. Ο τελευταίος, απαλός, ήπιος, χωρίς ίχνος ενοχής ή ντροπής, έχει ήδη αποχωρήσει, έχει ήδη κόψει κάθε δεσμό, έχει ήδη απαλλαγεί πλήρως από τον περίφημο όγκο του ομηρικού προγόνου του, λες και το «βάρος» του μύθου του πλύθηκε κι αυτό στη μικρή τετράγωνη γούρνα μαζί με όλα τα υπολείμματα από τα σφαγμένα ζώα που είχαν κολλήσει στο δέρμα του.

Ένα κόκκινο, βασανισμένο σώμα σέρνεται αγκαλιασμένο από δυο τρυφερά, στιβαρά χέρια, αφήνοντας το ίχνος του πάνω στο ολόλευκο πάτωμα: η μέριμνα του σκηνοθέτη για την εικαστική διάσταση του εγχειρήματος συγκαταλέγεται σαφώς στις αρετές του τελευταίου.

Τέλος, η εξαιρετική μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή λέει όσα θα θέλαμε να ακούσουμε κι αισθάνεται όσα θα θέλαμε να αισθανθούμε, αλλά, δυστυχώς, δυσκολευόμαστε: όχι λόγω υποκριτικής ή σκηνοθετικής αδυναμίας, κάθε άλλο, αλλά κυρίως επειδή ο λόγος του κειμένου μάς αφήνει ανικανοποίητους. 

*Από τη γνωστή φράση του Αλμπέρ Καμί: «Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο»

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ. 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O οdy icons τραγουδάει Λαπαθιώτη σε μια παράσταση του Γιάννη Σκουρλέτη και της bijoux de kant

Θέατρο / «Ο Λαπαθιώτης έφερνε τη νύχτα μέσα στη μέρα, κάτι που σήμερα αποκαλούμε "κουίρ"»

Ο περφόρμερ και δημιουργός της αβανγκάρντ μουσικής οdy icons ερμηνεύει ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη μελοποιημένα από τον Χρίστο Θεοδώρου στη νέα παράσταση της bijoux de kant.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Θέατρο / Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανεβάζει στην Πειραματική του Εθνικού το «ΜΑ ΓΚΡΑΝ'ΜΑ», μια ευαίσθητη σκηνική σύνθεση, αφιερωμένη στη σιωπηλή ηρωίδα της οικογενειακής ιστορίας μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ