«Ασυμβίβαστοι»: Προδημοσίευση από το νέο μυθιστόρημα του Μάριο Ντεζιάτι

Προδημοσίευση: «Ασυμβίβαστοι» του Mario Desiati Facebook Twitter
Mario Desiati Φωτ.: Marika Desiati
0

Η ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ στη ζωή του Φραντσέσκο ένα ηλιόλουστο πρωινό, στο σχολικό προαύλιο μιας επαρχιακής πόλης της νότιας Ιταλίας. Η συνάντησή τους, σαν κεραυνός στη ζωή τους, γεννά μέσα τους μια πρωτόγνωρη επιθυμία: την επιθυμία για ζωή.

Θα μεγαλώσουν μαζί, διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον, όπως η φωτιά και το νερό. Εκείνη, μια εκκεντρική κοκκινομάλλα που φοράει γραβάτες, πάντα φευγάτη. Εκείνος συνεσταλμένος, διστακτικός, μα με τη φλόγα της ερωτικής περιέργειας να σιγοκαίει μέσα του. Δυο ασυμβίβαστοι, δυο άνθρωποι που νιώθουν να μην τους χωράει ο τόπος, ή με άλλα λόγια απλώς δυο νέοι.

Με γλώσσα λυρική και τρυφερή, ο Μάριο Ντεζιάτι τολμά να καταδυθεί στον ερωτικό κόσμο και στις ιδιαιτερότητες μιας ρευστής, ξεριζωμένης, ασυμβίβαστης γενιάς: της δικής του. Της γενιάς των millennials, των σημερινών σαραντάρηδων, που απελευθερώθηκαν και δεν φοβήθηκαν να αναζητήσουν τη θέση τους στον κόσμο μακριά από τον τόπο τους, και που ένιωσαν πραγματικά πολίτες της Ευρώπης.

Ένα μυθιστόρημα για το αίσθημα του ανήκειν, την αυτοεκτίμηση, τις ακλόνητες φιλίες, και τις άπειρες μορφές που μπορεί να λάβει η ερωτική επιθυμία όταν αφήνεται να εκδηλωθεί.

Ο Μάριο Ντεζιάτι μεγάλωσε στη Μαρτίνα Φράνκα, μια μικρή πόλη της Νότιας Ιταλίας. Σήμερα ζει μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου. Απόφοιτος της Νομικής, εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης στο περιοδικό Nuovi Argomenti και στη συνέχεια ως επιμελητής εκδόσεων και διευθυντής σε εκδοτικό οίκο. Έχει γράψει έντεκα μυθιστορήματα, για τα οποία έχει τιμηθεί με σημαντικά βραβεία, δύο ποιητικές συλλογές και έχει επιμεληθεί πλήθος βιβλίων. Το μυθιστόρημά του Ασυμβίβαστοι τιμήθηκε το 2022 με το σπουδαιότερο λογοτεχνικό βραβείο της χώρας του, το Premio Strega.

Διαβάστε ένα απόσπασμα:

cover
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Mario Desiati, Ασυμβίβαστοι, εκδόσεις Κλειδάριθμος, Μτφρ.: Δήμητρα Δότση

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΠΕΡΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ, ο συνεταιρισμός όπου εργαζόμουν χρεοκόπησε· το γραφείο, ένα λυόμενο ανάμεσα στα σπίτια που ξεκοίλιαζαν οι μπουλντόζες, έγινε παρανάλωμα του πυρός όταν κάποιος το περιέλουσε με πετρέλαιο. Η εμπειρία μου, ωστόσο, με τα πρωτόκολλα και τα κτηματολόγια μου φάνηκε χρήσιμη όταν έγινα συνεργάτης σε ένα κτηματομεσιτικό γραφείο – εκείνη την εποχή όλοι έψαχναν ευκαιρίες στην Πούλια για πενταροδεκάρες, κι εγώ κατάφερνα να βάζω μια ρήτρα στα συμβόλαια ενοικίασης που μετέτρεπε τις ενοικιάσεις σε πωλήσεις. Δεν επρόκειτο για απάτη, αλλά για κενό του νόμου. Είχα μάθει ότι ο κόσμος πλήρωνε μόνο και μόνο για να μην έχει μπλεξίματα· οι νέοι ήθελαν να απαλλαγούν από τα εξοχικά σπίτια, τα τρούλι, τα ετοιμόρροπα αγροτόσπιτα που κληρονομούσαν, και οι κερδοσκόποι ήθελαν να τα αγοράσουν ξοδεύοντας όσο το δυνατόν λιγότερα. Η αντιστοίχιση προσφοράς και ζήτησης ήταν η δουλειά μου. Δεν φορούσα σακάκι και γραβάτα όπως όλοι οι συνάδελφοί μου, αλλά ήμουν πάντα φιλικός, συγκαταβατικός και καθαρός σαν φοιτητής στις πρώτες του εξετάσεις· τους ξανακαλούσα όλους στο τηλέφωνο, ακόμη και όταν είχαν υπογραφεί ήδη τα συμβόλαια. Συνήθιζα να αφήνω καφέδες σε αναμονή στις καφετέριες του κέντρου: μια ένδειξη μεγαλοψυχίας και ισχύος που μου κόστιζε ελάχιστα. «Αυτός ο καφές είναι προσφορά του Βελένο, του γιου Βελένο, γιατί αν περιμέναμε από τον πατέρα του, το πολύ πολύ να τρώγαμε καμιά κλοτσιά στον πισινό».

Το γραφείο μου στην παλιά πόλη ήταν ένα iuso, όπως αποκαλούμε εδώ τα ημιυπόγεια, σκαμμένα κάτω από τις πολυκατοικίες σαν καταφύγια χτισμένα στην πέτρα. Από το παράθυρο κοιτούσα τη χρωματιστή δέσμη ενός σιδερένιου φαναριού σε σχήμα κρίνου στη γωνία του δρόμου, ίδιο και απαράλλαχτο από τότε που το τοποθέτησαν εκεί, πριν από κανέναν αιώνα, κι ένα κομμάτι του εαυτού μου ένιωθε ακριβώς όπως εκείνο το γερασμένο σιδερένιο κομμάτι γύρω από το φως.

Το βράδυ επέστρεφα πάντα μόνος στο σπίτι, οι γονείς μου έβλεπαν τηλεόραση σε πολύ χαμηλή ένταση και αποκοιμιούνταν στις αντικριστές άκρες του καναπέ. Δεν ήθελα να γίνω σαν τον πατέρα μου, οκνηρός, με ύφος βραδύποδα. Σημείωνε τους απόντες στο απουσιολόγιο και στη συνέχεια τους έστελνε όλους να παίξουν, έτσι γενικά και αόριστα, «μπάλα». Οι μαθητές του θα μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε στο τσιμεντένιο τετράγωνο όπου απελευθερώνονταν σαν κρατούμενοι, ακόμη και να παίξουν ξύλο. Εκείνος, με το στρογγυλό, αγγελικό του πρόσωπο, τους αγνοούσε. Όσο καλύτερα πήγαιναν οι δουλειές μου με τα σπίτια τόσο περισσότερο ένιωθε μια απειλή να πλανάται γύρω του: ότι θα πέθαινε φτωχός. Ήταν πεπεισμένος ότι θα τον καταλήστευα, και λούφαζε σε μια αρχαϊκή, αέναη θυματοποίηση, χαρακτηριστική των ανθρώπων του Νότου.

Κάποιες μέρες, όταν δεν ήμουν έξω να δείχνω σπίτια, καθόμουν στο γραφείο κι έπαιζα Τέτρις, υπνωτιζόμουν από τις περιστροφές των χρωματιστών τούβλων, σκεφτόμουν την Κλάουντια και αφηνόμουν σε μια πλήρη αποχαύνωση ώσπου χτυπούσε το τηλέφωνο, με έναν νέο πελάτη, ένα ολοκαίνουριο τρούλο προς πώληση, ένα καταπληκτικό ετοιμόρροπο αγροτόσπιτο με αμπέλια που θα έμπαινε και αυτό στον πίνακα με τις ευκαιρίες.

Η ζωή μου είχε γίνει πια μια συνεχής διαπραγμάτευση. Μερικές φορές προχωρούσα στα τυφλά, αλλά στο τέλος τα κατάφερνα, κουβαλώντας αυτή τη μικρή δόξα του εμπόρου που βλέπει την επιχείρησή του να πετυχαίνει, τον τραπεζικό του λογαριασμό κυρίως να φουσκώνει και σπανίως να ξεφουσκώνει. Συμβόλαια, προσύμφωνα αγοραπωλησίας, υποθήκες, εγγυήσεις: οι εκφάνσεις του πλανήτη στον οποίο ζούσα. Στο μεταξύ, στη Μαρτίνα είχαν καταφτάσει πενήντα Σομαλοί, εικοσάχρονοι και άντρες όλοι, ήθελα να τους γνωρίσω από κοντά, όμως αυτοί οι νεαροί με τα στρογγυλά κεφάλια και τα αποστεωμένα πρόσωπα, τα μαύρα ατίθασα μαλλιά και τη σκούρα σαν τον καφέ επιδερμίδα, απαξιούσαν να μου ρίξουν έστω μια ματιά. Πολύ σύντομα, ένα πέπλο καχυποψίας κάλυψε αυτούς τους άντρες που περιφέρονταν στο χωριό και κοιμούνταν σε ένα ρημαγμένο παλιό ξενοδοχείο. Δεν μιλούσαν σε κανέναν, τους πλησίαζαν μονάχα τα παιδιά και οι άρρωστοι που πήγαιναν στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας. Δεν ήταν μόνο τοπικό ζήτημα, στη χώρα δεν γινόταν λόγος για τίποτε άλλο· ήταν λες και αυτοί οι μελαψοί άνθρωποι που περιφέρονταν στους δρόμους ήταν η αιτία της κρίσης, της φτώχειας, των δολοφονιών, των λιμών, των σεισμών. Δεν με τάραζαν αυτά τα λόγια, τα είχα ξανακούσει ως παιδί για τους Αλβανούς και πιο μεγάλος για τους Ρουμάνους, τώρα είχε έρθει η σειρά των μαύρων. Αποτελούσαν μέρος ενός σεναρίου που επαναλαμβάναν οι πιο ανίδεοι και οι πιο κακοί, συχνά οι πιο πλούσιοι.

Παράλληλα με την αποδοκιμασία για τους μαύρους υπήρχε κι εκείνη για τους ομοφυλόφιλους. Ο δήμος είχε αναλάβει τη χορηγία της έκθεσης ενός νεαρού ζωγράφου που ζωγράφιζε άντρες να φιλιούνται. Την είχαν επισκεφθεί μόνο συγγενείς του καλλιτέχνη και μετά βίας κάποιοι ακόμη, όμως η ύπαρξη του δημοτικού θυρεού στο φυλλάδιο είχε σηκώσει κουρνιαχτό. Στο άψε σβήσε οργανώθηκε μια συγκέντρωση στην οποία ένας νεαρός πολιτικός από τη Μαρτίνα άστραψε και βρόντηξε κατά των ομοφυλόφιλων, που έκλεβαν τα χρήματα των σεισμοπαθών. Ο κόσμος τον χειροκρότησε, παρότι στη Μαρτίνα δεν είχε γίνει κανένας σεισμός.

klidarithmos.gr

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ