ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

Βίβιαν Στεργίου: μας ενοχλούν πολύ οι άνθρωποι που ευτυχούν

Βίβιαν Στεργίου: μας ενοχλούν πολύ οι άνθρωποι που ευτυχούν Facebook Twitter
Είναι μεγάλο καταφύγιο να βάζεις τις λέξεις στη σειρά που θες και να αφηγείσαι τα γεγονότα με τη δική σου ματιά. Μεγάλη παρηγοριά! Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
1

«Δεν ξέρω αν θα παραμείνω έτσι, με ξέρεις, δεν είμαι δυνατός χαρακτήρας, κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι. Σε χρειάζομαι. Την ελευθερία μου την κέρδισα για να σ' τη δώσω» γράφει σε ένα από τα διηγήματά της στο «Μπλε Υγρό» η Βίβιαν Στεργίου.


Δεκαέξι μικρές κι αυτοτελείς ιστορίες ανθρώπων, διαφορετικών και φοβισμένων, νευρωτικών και αδύναμων, καθημερινών και τυχαίων. Νέοι που διακατέχονται από οργή, αγανάκτηση και θυμό, χωρίς να γνωρίζουν πώς να επιβληθούν είτε στον εαυτό τους είτε στη ζωή τους.


Βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι η Αθήνα. Βιώματα, συνήθειες, απόψεις, διαδρομές από άτομα που δεν συζητούν για την οικονομική κρίση αλλά οι ζωές τους είναι απόλυτα συνυφασμένες με τον κυρίαρχο τρόπο ζωής.


Με τη Βίβιαν συναντηθήκαμε ένα χειμωνιάτικο παγωμένο πρωινό στην περιοχή της Πλάκας. Σπούδασε Νομική στην Αθήνα και Οικονομική Ανάλυση Δικαίου στην Ουτρέχτη. Όπως μου λέει, το «Μπλε Υγρό» αποτελεί προϊόν ψυχαναγκαστικής παρατήρησης χαρακτήρων που δεν ζουν όπως θα ήθελαν.

Όλοι κουβαλάμε μέσα μας αποθήκες αναμνήσεων και εμπειριών. Απλώς, ανάλογα με την ωριμότητα που σε διακρίνει στο γράψιμο προσθέτεις τη δική σου ματιά, κρατάς μια απόσταση ή βάζεις περισσότερο συναίσθημα.


«Νέοι άνθρωποι που προσποιούνται και στο τέλος καταρρέουν» υποστηρίζει. Τα διηγήματα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια ελάχιστων μηνών και, όπως αναφέρει, δεν περίμενε ότι θα εκδοθούν.


«Όταν με κάλεσε ο εκδότης μου για να μου πει ότι τον ενδιαφέρει να τα εκδώσει, δεν απάντησα γιατί ήταν πολύ πρωί και μες στον ύπνο μου φαντάστηκα ότι με ψάχνουν για τα κοινόχρηστα» λέει.


Ρατσισμός, ενηλικίωση, συντηρητισμός, ομοφυλοφιλία, μικροαστισμός, καταπίεση και ευτυχία είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στο βιβλίο. Γι' αυτό και στη συνέντευξή μας την ρώτησα για όλα τα παραπάνω. Μια πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας στην ηλικία των 25 ετών που μιλά για τη γενιά της και τα προβλήματά της.

Βίβιαν Στεργίου: μας ενοχλούν πολύ οι άνθρωποι που ευτυχούν Facebook Twitter
Όταν με κάλεσε ο εκδότης μου για να μου πει ότι τον ενδιαφέρει να τα εκδώσει, δεν απάντησα γιατί ήταν πολύ πρωί και μες στον ύπνο μου φαντάστηκα ότι με ψάχνουν για τα κοινόχρηστα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Σε τι περιβάλλον μεγάλωσες;

Γεννήθηκα το 1992 στα Τρίκαλα, όπου και έμεινα έως την ηλικία των 18 ετών. Δεν είχα έντονη κοινωνική ζωή και θυμάμαι ότι είτε καθόμουν σπίτι είτε πήγαινα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, όπου διάβαζα ατελείωτες ώρες.


Ήταν μια πόλη με όλα τα χαρακτηριστικά που συνοδεύουν τη ζωή στην επαρχία: κουτσομπολιό, κλειστή κοινωνία και κυρίαρχα δίπολα όπως «εμείς και οι άλλοι», «εσείς και αυτοί».


Πιστεύω ότι δεν συντονίστηκα ποτέ με τον τρόπο ζωής αυτής της πόλης. Αδιαφορούσα αν θα ανήκα κάπου, αν θα είχα παρέες κι αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε στη μετέπειτα ζωή μου.


Αντιλήφθηκα ότι τελικά μπορείς να περάσεις καλά και μόνος. Επίσης, ότι όσο πιο μικρή είναι μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ ζεις για τους άλλους. Τέλος, θεωρώ ότι είναι βλακώδες να έχεις ζήσεις μόνο στην πόλη όπου γεννήθηκες.


— Πότε πήρες την απόφαση να ξεκινήσεις το γράψιμο;

Το καλοκαίρι του 2016, καθώς επέστρεφα από διακοπές στη Σκύρο. Είχα αγχωθεί γιατί σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να κάνω την άσκησή μου σε δικηγορικό γραφείο.


Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια εκείνων των διακοπών γνώρισα ένα άτομο που δεν το ξαναείδα ποτέ και μου είπε την ιστορία του. Έτσι έγραψα την «Απολύμανση», που ήταν και το πρώτο διήγημα του βιβλίου.


Για μένα η συγγραφή λειτούργησε ως μια διαδικασία αποφόρτισης και εξισορρόπησης της πραγματικότητας. Η περίοδος που έγραφα ήταν τέλεια, διότι όλα αποκτούσαν τρομερή αξία.


— Είναι η συγγραφή μια αποτύπωση στιγμών που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε;

Υπάρχουν πράγματα που δεν σ' αφήνουν να τα ξεχάσεις. Όλοι κουβαλάμε μέσα μας αποθήκες αναμνήσεων και εμπειριών. Απλώς, ανάλογα με την ωριμότητα που σε διακρίνει στο γράψιμο προσθέτεις τη δική σου ματιά, κρατάς μια απόσταση ή βάζεις περισσότερο συναίσθημα.


— Τι απαντάς σε όσους κατηγορούν τη δική σου γενιά ως αδιάφορη;

Προφανώς, μιλάμε για μια γενιά στην οποία υπάρχει ενσωματωμένη η οικονομική κρίση. Πρόκειται για 25άρηδες που ενηλικιώθηκαν όταν τα πάντα δίπλα τους κατέρρεαν. Χαίρομαι που οι συνομήλικοί μου στην Ελλάδα, σε σχέση με τους αντίστοιχους του εξωτερικού, ζουν με πολλαπλές βεβαιότητες.


Μου αρέσει όταν χαιρόμαστε με αυτό που θεωρείται «λίγο». Μάθαμε να εκτιμάμε πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την προηγούμενη γενιά. Και πλέον μπορούμε να ευτυχούμε με μικρά πράγματα. Ακόμη και το «φτηνόκρασο των τριών ευρώ» που θα πιεις μ' έναν φίλο ή φίλη συζητώντας για όσα σε πνίγουν για μένα είναι πολύ σημαντικό.


— Συμφωνείς με την άποψη ότι σήμερα οι νέοι δεν διεκδικούν και δεν έχουν μάθει να βρίσκουν λύσεις;

Προσπαθούν να διεκδικήσουν, αλλά δεν υπάρχουν διέξοδοι. Για παράδειγμα, για μένα είναι ευτυχία να γράφω. Αλλά για να βρεις πρόσβαση στο κοινό πρέπει να σε εμπιστευτεί ο εκδότης σου. Αν όμως θες να μπεις στην πολιτική και να διεκδικήσεις πράγματα για τη γενιά σου, θα βρεις μπροστά σου τους «νεκροζώντανους» και τα ζόμπι της εξουσίας.


Επομένως, η μορφή αντίδρασης που περιμένουν πολλοί σήμερα από τους νέους είναι παλαιού τύπου. Καλούμαστε να διαχειριστούμε μια πραγματικότητα εντελώς ρευστή, αλλά κανείς δεν αναφέρει ότι τα εφόδια που λαμβάνουμε από το σχολείο και το πανεπιστήμιο αφορούν μια άλλη κοινωνία.

Βίβιαν Στεργίου: μας ενοχλούν πολύ οι άνθρωποι που ευτυχούν Facebook Twitter
Πιστεύω ότι δεν συντονίστηκα ποτέ με τον τρόπο ζωής στα Τρίκαλα. Αδιαφορούσα αν θα ανήκα κάπου, αν θα είχα παρέες κι αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε στη μετέπειτα ζωή μου. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Είμαστε μια συντηρητική κοινωνία;

Εντελώς. Και πολύ ξενοφοβική. Ο τρόπος που έχουν συμπεριφερθεί οι Έλληνες σε άλλες εθνικότητες είναι πέρα από απαράδεκτος. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ομοφυλόφιλους. Παρόλο που πραγματοποιούνται βήματα προς τα μπρος, έχει ενδιαφέρον λογοτεχνικά το πώς μιλάει γι' αυτούς ο κόσμος που μας περιβάλλει.


Στο διήγημα με τίτλο «Η ξένη» αυτό ήθελα να θίξω, την κυριαρχία του λευκού άντρα και πως θεωρεί ότι όλα του ανήκουν απέναντι σε μια γυναίκα που επί είκοσι τέσσερις ώρες «ξεσκατίζει» τη γιαγιά του.

— Οι ομοφυλόφιλοι ήρωες του βιβλίου συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να το πουν και δεν μπορούν.

Οι γκέι χαρακτήρες ήθελα να εντάσσονται στις ιστορίες με φυσικό τρόπο και να συμπεριφέρονται όπως είναι και όχι όπως συνηθίζεται να αποτυπώνονται. Ούτε ως κάτι που ωραιοποιείται αλλά ούτε και ως κάτι που φαίνεται περίεργο. Επιδίωξα να τους δείξω όπως είναι στην καθημερινότητά τους.


Η ευτυχία ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτήν ενός ετεροφυλόφιλου ζευγαριού. Όμως στην Ελλάδα έχουμε ακόμα δρόμο πολύ να διανύσουμε στο συγκεκριμένο θέμα. Σε πολλά θέματα είμαστε ελάχιστα ανεκτικοί. Αν πεις κάπου ότι κάνεις ένα σεμινάριο εβραϊκών σπουδών, αμέσως θα σου πουν ότι τα παίρνεις. Αν μια γυναίκα είναι δυναμική, τότε σημαίνει ή ότι έχει «κάτσει» σε κάποιον ή ότι η εξέλιξή της οφείλεται στον πατέρα της.


— Όλη αυτή η συζήτηση των ημερών πιστεύεις ότι ορίζει έναν νεο-φεμινισμό ή νεο-πουριτανισμό;

Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν πρόκειται για ένα κυνήγι μαγισσών ή μια αντίδραση στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Σίγουρα δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι ο φεμινισμός το 2018 είναι περιττός.


Δεν γνωρίζουν πολλοί τι σημαίνει να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να σου λένε «ήρθες αχτένιστη». Ή να πηγαίνεις σε μια συνέντευξη για δουλειά και να περιμένουν να είσαι πολύ περιποιημένη, εν αντιθέσει με τους άντρες, που είναι πιο cool.


— Ζούμε, δηλαδή, σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία;

Προφανώς. Στη Βουλή, όταν μια γυναίκα πει μια ανοησία, οι αντιδράσεις είναι διαφορετικές. Για παράδειγμα, αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου πει κάτι λάθος, δεν θα πουν ότι είναι κακή πολιτικός αλλά ότι είναι υστερική. Αυτό απηχεί την κυρίαρχη αντίληψη για τις γυναίκες.


Αντίθετα, αν ο Τσίπρας κάνει μια λανθασμένη πολιτική κίνηση, αυτό θα οφείλεται σε κακή εκτίμηση. Και δεν θα ακούσουμε να λένε «ο Τσίπρας είναι αγάμητος ή ότι έχει περίοδο». Απεναντίας, υπάρχουν αρκετοί που θα σου πουν ότι τον ψήφισαν επειδή είναι όμορφος.

Βίβιαν Στεργίου: μας ενοχλούν πολύ οι άνθρωποι που ευτυχούν Facebook Twitter
Ο τρόπος που έχουν συμπεριφερθεί οι Έλληνες σε άλλες εθνικότητες είναι πέρα από απαράδεκτος. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ομοφυλόφιλους. Παρόλο που πραγματοποιούνται βήματα προς τα μπρος, έχει ενδιαφέρον λογοτεχνικά το πώς μιλάει γι' αυτούς ο κόσμος που μας περιβάλλει. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Σε απασχολεί πολύ και το θέμα της οικογένειας.

Ισχύει. Γενικά, με ενδιαφέρει οποιοδήποτε θέμα έχει να κάνει με τον περιορισμό της ελευθερίας. Και η οικογένεια είναι ο πρώτος φορέας συντηρητικών ιδεών αλλά και κοινωνικοποίησης με την κακή έννοια. Ένας καταπιεστικός θεσμός που ίσως από αγάπη και προστατευτισμό αναλαμβάνει να σου υποδείξει πώς θα φέρεσαι και πώς θα είσαι.


Η απόλυτη κυριαρχία της προστακτικής «φάε - βούλωσ' το - πες ευχαριστώ - γίνε καλό κορίτσι - ζήσε όπως θέλουν οι άλλοι».


— Πώς κατακτά κάποιος το δικαίωμα να ζει όπως θέλει;

Το δικαίωμα το έχεις, το θάρρος είναι αυτό που λείπει. Και το θάρρος κατακτάται από την προσωπική καλλιέργεια μέσω της τέχνης. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από το να ζεις ελεύθερα. Όταν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, δεν βγαίνεις ποτέ χαμένος. Σε κάποιους θα αρέσουμε, σε κάποιους άλλους όχι. Και δυστυχώς μας ενοχλούν πολύ οι άνθρωποι που ευτυχούν.


— Είναι τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν κάτι να διηγηθούν;

Είναι μεγάλο καταφύγιο να βάζεις τις λέξεις στη σειρά που θες και να αφηγείσαι τα γεγονότα με τη δική σου ματιά. Μεγάλη παρηγοριά!


— «Ευτυχία είναι μια ζεστή γωνία στα Everest, Σάββατο που ξημερώνει»;

Οι μικροχαρές είναι όλο το μερίδιο της ευτυχίας που μας αναλογεί.


— Μια δυνατή ανάμνηση από ένα βράδυ στο κέντρο της πόλης;

Όταν βρίσκομαι στο κέντρο και περπατώ βραδινές ώρες, φτάνοντας στο σπίτι μου λίγο πριν ξημερώσει. Βρόμικοι δρόμοι, ξενύχτηδες και μεθυσμένοι έξω από μαγαζιά που σου μιλούν. Μια οριακή, αλλά ταυτόχρονα όμορφη κατάσταση.


— Τι σου δίνει ελπίδα σήμερα;

Οι άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω. Αυτοί που έχουν μάθει να ξεπερνούν εμπόδια, να τα καταφέρνουν και να πηγαίνουν παρακάτω.

Το βιβλίο της Βίβιαν Στεργίου «Μπλε Υγρό» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις

Βιβλίο
1

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ