1.
Το χαλί κάτω απ' τα πόδια. Σ' έναν κόσμο που πόνταρε τα πάντα στη μεγιστοποίηση του κέρδους και στον άκρατο ταχύπλοο νεοπλουτισμό, θεωρήθηκαν μάταια, και λοιδορήθηκαν αγρίως τα δονκιχωτικά εγχειρήματα. Ό,τι δεν έφερνε χρήμα (η ποίηση, η φιλοσοφία, το σουλάτσο, τα μικρά αυτόνομα περιοδικά, οι λεπταίσθητοι εκδοτικοί οίκοι και ένα σωρό άλλα) έφαγε πόρτα, έφαγε ξύλο, έφαγε απόρριψη με τη σέσουλα. Ή (που είναι το ίδιο) στρεβλώθηκαν φριχτά. Ο ρομαντισμός ετέθη υπό διωγμόν. Φράγκα και φήμη, ιδού οι δύο πόλοι. Σιγά τα φράγκα! Σιγά τη φήμη! Ό,τι χτίστηκε βιαστικά και άσχημα, θα γκρεμιστεί εξίσου βιαστικά κι εξίσου άσχημα. Το χαλί τραβήχτηκε πια για τα καλά κάτω από τα πόδια των δήθεν. Η δονκιχωτική άλως φέγγει πάλι. Το παιχνίδι το κερδίζουν οι θεωρούμενοι losers. Ο χαμένος τα παίρνει όλα. «Τις νύχτες δεν μιλάνε οι άνθρωποι. Μόνο δείχνουν / Σαν τις λέξεις» γράφει η Μαίρη Κλιγκάτση (Φλώρινα, 1985) στο δυνατό ποιητικό βιβλίο Πλευρικά (εκδ. Γαβριηλίδης). Πρόκειται για μια σύνθεση, ένα ορατόριο, μια ψαλμωδία για τη Γυναίκα, για τη Γραφή ως Γυναίκα, για τη Γυναίκα ως Γραφή. Με γλώσσα που πάλλεται από φιλοσοφική ένταση και θέλει να αντλεί από πολλές παραδόσεις, τόσο του στοχασμού όσο και της ποιήσεως, η Κλιγκάτση δείχνει τόλμη και διάθεση συνομιλίας με καθοριστικά, κομβικά κείμενα. «Νεράντζια σάπια — τα πατάω κάθε πρωί — πριν πάω στο σχολείο, μετά στο κοιμητήριο, σώνεται το λάδι κι ο παπαγάλος μιλάει, ο παππούς δεν μιλάει πια [...] όταν μεγαλώσω μπορεί να γίνω στυλίτισσα, ως τότε άκου προσεχτικά: σώμα από σώμα γύρνα στο σώμα, κατάλαβες;, δεν πειράζει, γίνονται τόσα ταυτόχρονα, πού να τα εξηγώ, την ίδια ώρα που αυτά συμβαίνουν ο Πεντζίκης και ο Πόρτσια μούτρα κάνουνε στον Κίρκεγκωρ (κακή λέξη το μούτρο) [...]».
2.
Φαρφουλάς ή Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε. Το στρατηγείο είναι στην οδό Μαυρομιχάλη, στο ίδιο κατάστημα που κάποτε στέγαζε τον πολυτονικό Δόμο, τον εκδοτικό οίκο των Απάντων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Στέγαζε, επίσης, τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, κέντρο διερχόμενων ποιητών, διανοουμένων, ωραίων τύπων, εύθυμων μπεκρήδων. Φαρφουλάς, ναι. Από το διήγημα του θρυλικού Δημοσθένη Βουτυρά, Φαρφουλάς. Ακούστε: «Ο Φαρφουλάς όρμησε στον δρόμο. Ένας αλαλαγμός τρομερός ακούστηκε πάλι μόλις έκανε λίγα βήματα». Εδώ ο Διαμαντής Καράβολας στεγάζει τις δραστηριότητές του: ένα παλαιοβιβλιοπωλείο/θησαυροφυλάκιο μνήμης, έναν εκδοτικό οίκο που μας κερνάει παλαιά και σύγχρονα διαμάντια, συν το περιοδικό που κάθε τεύχος του είναι ράπισμα στην αναχρονιστική σοβαροπρέπεια. Θυμίζω ότι είναι το μοναδικό περιοδικό παγκοσμίως που κόσμησε το μεγάλο διαστάσεων εξώφυλλό του με φωτογραφία του σπαρακτικά χιουμορίστα και υπερευαίσθητου Richard Gary Brautigan (1935-1984). Πελώρια πρωτοτυπία! Κυκλοφορούν ήδη 17 τεύχη του περιοδικού, ενώ ετοιμάζονται πυρετωδώς και περιπετειωδώς τα επόμενα τέσσερα, ώστε να φτάσουμε στο black jack. Ο εκδοτικός οίκος Φαρφουλάς εξέδωσε προσφάτως δύο λίαν ενδιαφέροντα βιβλία. Ο Ανδρέας Ονουφρίου (Αμμόχωστος, 1968) υπογράφει τις Μεταποικιακές Ιστορίες και ο Χρίστος Βούζας (Αθήνα, 1967) τις Ιστορίες με κακό τέλος. Αμφότερα τα βιβλία απαρτίζονται από διηγήματα όπου κυριαρχούν το χιούμορ, οι μυστήριοι τύποι, οι φωνές που δεν τις ακούς στην τηλεόραση, πάει να πει οι πιο γνήσιες, οι πιο αληθινές.
3.
Ανεμοστρόβιλος Αρανίτσης. Αντλώντας από την παρανοϊκοκριτική μέθοδο του Σαλβαντόρ Νταλί, ενθυμούμενος για τα καλά το Στούντιο της Πραγματικότητας του Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ, μπολιάζοντας με χιούμορ τις άχαρες πτυχές ενός κοινωνικού αλαλούμ που τείνει να γίνει ολέθρια δυσερμήνευτο, ο Ευγένιος Αρανίτσης (Κέρκυρα, 1955) παραδίδει στο στραπατσαρισμένο κοινό το εκτός εμπορίου έργο Η Κεντροαριστερά ως ασθένεια / διάγνωση & εκτιμήσεις (έκδοση της ιστοσελίδας paradoxa.gr). Πρόκειται για μια σπαρταριστή καταγραφή της σύγχρονης προμετανεωτερικής ή/και παραμετανεωτερικής, ελληνικής διαλύσεως των πάντων από τα πάντα και τους πάντες. Μέσα σε 89 πυκνές σελίδες, ο Αρανίτσης διαλύει και αυτός με τη σειρά του τα όσα, ενώ είναι διαλυτικώς διαλυμένα, θέλουν να καμώνονται τα συμπαγή και αρραγώς συντεθειμένα. Γνώριμες προσωπικότητες που εμφανίζονται λες και είναι κέντρα παντογνωσίας εξαφανίζονται από την πυραυλοκίνητη πένα του Αρανίτση τόσο ως βουλήσεις όσο και ως παραστάσεις. Δεν μένει όρθιος ούτε καν ο Στιβαρός Στέλιος, ο Ρέων Ράμφος. Κατατροπώνεται, σε υποσελίδια σημείωση, η Όλγα Τρέμη: «Έχει παρατηρηθεί ότι τα πρόσωπα των αγαλμάτων της ελληνικής αρχαιότητας παύουν να εμφανίζονται χαμογελαστά από τον 6ο μ.Χ. αιώνα και εντεύθεν. Μία και μισή χιλιετία αργότερα, η κ. Τρέμη μας θυμίζει, με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο, ότι η σκυθρωπή αυτή παράδοση δεν ανέχεται εξαιρέσεις».
Τα βιβλία της εικόνας:
1. Χρίστος Βούζας, Ιστορίες με κακό τέλος, Εκδόσεις Φαρφουλάς, Σελίδες: 110
2. Μαίρη Κλιγκάτση, Πλευρικά, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Σελίδες: 64
3. Ανδρέας Ονουφρίου, Μεταποικιακές Ιστορίες, Εκδόσεις Φαρφουλάς, Σελίδες: 78
radiobookspotting.blogspot.gr/
σχόλια