«Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο»: Ένα σουρεαλιστικό διήγημα του Πάνου Κουτρουμπούση

«Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο»: Ένα σουρεαλιστικό διήγημα του Πάνου Κουτρουμπούση Facebook Twitter
Την πρώτη φορά που τον επισκέφθηκα ήταν πολύ επιφυλακτικός. Δεν ήθελε να μιλήσει για τη ζωή του σε έναν άγνωστο, έτσι πήγα και ξαναπήγα στο σπίτι του μέχρι να με εμπιστευτεί. Φωτο: Freddie F. / LIFO
1

Ο Πάνος Κουτρουμπούσης αγαπούσε πολύ τις μινιατούρες. Είχε σε κάθε σημείο του σπιτιού του παιχνιδάκια και μικροσκοπικές φιγούρες από αυγά Κίντερ έκπληξη και χαιρόταν σαν παιδί αν του χάριζες μια καινούργια.

Την πρώτη φορά που τον επισκέφθηκα ήταν πολύ επιφυλακτικός. Δεν ήθελε να μιλήσει για τη ζωή του σε έναν άγνωστο, έτσι πήγα και ξαναπήγα στο σπίτι του μέχρι να με εμπιστευτεί.

Ένα βράδυ μου τηλεφώνησε γιατί είχε σβήσει ξαφνικά ο υπολογιστής του, «μάλλον κάηκε», μου είπε, «και δεν ξέρω τι να κάνω, έχω ένα σωρό αρχεία που έχασα».

Τελικά είχε απλά βγάλει το καλώδιο από την πρίζα και έκανε σαν τρελός από τη χαρά του όταν του έδειξα ότι μπορείς να έχεις back up όλων των αρχείων σε ένα στικάκι.

Μετά τη συνέντευξη μου τηλεφώνησε ξανά. Ήθελε να με δει και μου έδωσε το τεύχος γεμάτο σημειώσεις με λάθη έκφρασης που είχε κάνει και ήθελε να διορθωθούν.

Μου χάρισε κι ένα σπάνιο αντίγραφο του εξαντλημένου εδώ και χρόνια βιβλίου του, του θρυλικού «Εν Αγκαλιά De Κρισγιαούρτι, YOtros Ταχυδράματα YHistorias περίεργες De Πανος Κουτρουμπούσης» και μου έγραψε και αφιέρωση.

Είχα, που λες, την μηχανή 8mm με την οποία είχα κάνει μερικά φιλμάκια, την πούλησα μετά σε ένα φίλο και την ξαναδανείστηκα, προσπαθώντας να πείσω τον Μεϊμάρη να παίξει τον ρόλο του Χίτλερ, αλλά εκείνος μάλλον δεν ήθελε.

Αυτό ήταν το αγαπημένο διήγημα από το βιβλίο του. Το αντιγράφω με τη σύνταξη και την ορθογραφία του γιατί σίγουρα θα με έπαιρνε τηλέφωνο για διορθώσεις αν το έβλεπε δημοσιευμένο.

Στο βιβλίο έχει τίτλο «Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο». Έχει και ένα άλλο διήγημα, πιο σύντομο, με τον Χίτλερ, το «Με τον Χίτλερ χωρίς Υπόγειο».


Σε μια συνέντευξή του το 1995 που του είχε πάρει ο Αλέξης Καλοφωλιάς για το φανζίν Merlin's Music Box είχε πει ότι επιχείρησε να κάνει το συγκεκριμένο διήγημα και ταινία λίγο πριν έρθει η Χούντα.


«Ναι, ο Χίτλερ στην Αθήνα άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Είχα, που λες, την μηχανή 8mm με την οποία είχα κάνει μερικά φιλμάκια, την πούλησα μετά σε ένα φίλο και την ξαναδανείστηκα, προσπαθώντας να πείσω τον Μεϊμάρη να παίξει τον ρόλο του Χίτλερ, αλλά εκείνος μάλλον δεν ήθελε. Οπότε μια μέρα πριν από την 21η Απριλίου, βρίσκω τον Τάσο τον Φαληρέα και του λέω: «Ρε γαμώτο, θέλω να κάνω το φιλμ και ο Μεϊμάρης δεν κάθεται και πρέπει να δώσω πίσω τη μηχανή και τι γίνεται, θα το κάνουμε;». Και λέει αυτός: «Ναι, ναι, θα έρθω».

Είχα νοικιάσει ένα μικρό παλιό σπίτι με τζαμαρίες, όχι στα Αναφιώτικα, αλλά εκεί κοντά στην Πλάκα, και πήγαμε εκεί, αλλά δεν είχε καλό φως. Βγήκε ένα δίλεπτο και υποτίθεται πως μετά θα κάναμε τη συνέχεια. Αλλά την επομένη γίνεται η Χούντα και την 22η Απριλίου βρίσκω τον Μεϊμάρη που ψήνεται επιτόπου για το γύρισμα.

Το δεύτερο μέρος γίνεται καλύτερο μ' αυτόν, επειδή με τον Φαληρέα, λόγω φωτισμού περισσότερο, δεν πέτυχε η φάση. Τα άλλα δύο λεπτά με τον Μεϊμάρη είναι καλύτερα. Ο Χίτλερ ξεκινάει από το σπίτι του, κάνει κάτι νευρικά με το μουστάκι στο χέρι του, κάνει τον χαιρετισμό τον ναζί, τον κοντό, όχι τον απλωμένο, εκείνον που έκανε ο Χίτλερ κοντά στον ώμο.

Περπατάει στο δρόμο, μικρά πλανάκια, φτάνει σε ένα οικόπεδο ανάμεσα σε δύο σπίτια, κατουράει σ' έναν τοίχο και καταλήγει στα τραπεζάκια του Παπασπύρου, όπου κάθεται με φόντο το Σύνταγμα και τη Βουλή πίσω! Κάθεται εκεί, κάνει πάλι νευρικά με το μουστάκι και έτσι τελειώνει το φιλμ. Τέλειωσε μια μέρα πριν το coup της Χούντας και την ιδέα της είχα συλλάβει μια δυο βδομάδες πριν...».


Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο

Από πολλά χρόνια έμενε ο Χίτλερ στην Αθήνα κατοικόντας στα Αναφιώτικα, κάτω από την Ακρόπολη, σ' ένα υπόγειο δωμάτιο με κουζίνα και τουαλέτα στην αυλή. Έξω στον άσπρο τοίχο της μάντρας οι πιτσιρικάδες έχουν γράψει με μπογιά την φράση ο ΖΙΖΗΣ ΖΕΙ που είναι της μόδας. Όλη η γειτονιά εκεί είναι γεμάτη από χίππηδες και χίππησες αλλοδαπούς με φθηνά ενοίκια που του θυμίζει όταν ήταν κι αυτός νέος και την έβγαζε μποέμικα στη Βιέννη γυρίζοντας αξύριστος κι γεμάτος γλίτζα. Δια να επιζήσει έφτιαχνε χειροποίητες ζωγραφιές σε καρποστάλ στο Άσυλο που έμενε και τις πουλάγανε με έναν άλλο αλήτη.

Την ώρα που έπεφτε το Βερολίνο και οι Ρώσσοι βρίσκαν στα χαλάσματα του Ναστσισμού το καμμένο πτώμα ενός σωσία του, ο Χίτλερ ήταν κιόλας βαθιά στο νοσοκομείο των Άλπεων όπου χειρουργείτο απ' τους πιο φανατικούς τρελλούς επιστήμονες και τρελλούς προφήτες του Ράϊχ άρχιζαν απάνω του τα τεστ και τις φυσιοθεραπείες, που θα ξανάδιναν στον Φύρερ νεότητα και μακροζωΐα. Μαζύ με πολλές άγνωστες εγχειρήσεις και ασκήσεις, τροχάδην, ροσκύψεις, ανατάσεις, εισπνοές, εκπνοές, κτλ, του κάνανε σειρές θεραπειών με πειραματικούς ορούς στραβοκαΐνης και μασχαλίνης, ή armpitol, και καθημερινά λουτρά με ραδιενεργό σκατόνιον. Όταν βεβαιώθηκαν ότι όλα πάνε καλά και γινόταν όλο και νεώτερος, δηλαδή μετά κάναν χρόνο θεραπείες, πρόσθεσαν και τις ασκήσεις Υπεραυτοϋπνωτισμού που ο Χίτλερ έκανε ωσαύτως καθημερινώς, επί δίωρον, στο δωμάτιο με τους καθρέφτες και τα φώτα πούχαν βάλλει επιστημονικά μελετημένα. Αυτός ο Υπεραυτοϋπνωτισμός ήταν για να πολλαπλασιάσει την δύναμη της θελήσεως σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να καθυποτάξει μ' αυτήν ακόμη και τον ίδιο του τον μεταβολισμό και τα κύτταρά του όλα έτσι που να γερνάει πολύ αργά. Ήταν αυτό που γούσταρε πιο πολύ απ' όλα τ' άλλα γιατί ήταν από πριν μάννα στους υπνωτισμούς και τις θελήσεις. Έτσι, όταν αναγκάστηκαν να διακόψουν και να τα μαζέψουν, εμφανίστηκε ένας Χίτλερ αγνώριστος, τριαντατεσσάρων ετών, που θα γερνούσε 5 χρόνια κάθε 50 χρόνια, και με γιγαντιαία αυτοπεποίθηση που καμία αντιξοότητα δεν θα μπορούσε να του τη σπάσει.

Τα χρόνια περνούσαν γεμάτα πυρετώδη δραστηριότητα και ταξίδια σ' όλες τις ηπείρους, πάντα με πλαστή ιδιότητα, δια την εδραίωσιν και ισχυροποίησιν ενός παγκόσμιου οργανισμού, των Υπερανθρώπων του Σκότους, με πάρα πολλά διάφορα προσωπεία που πάνω στο «άουγκενμπλίκ», την κατάλληλη στιγμή για να ξανακάνει το παιχνίδι του, θα κινητοποιηθεί για να υποτάξει τελειωτικά την Γη και να την βάλλει στο σωστό δρόμο με το ζόρι. Μετά είκοσι έτη, το 1967, βρέθηκε και στην Ελλάδα για δουλειές του και τότε διάλεξε την Αθήνα γιατί του φάνηκε πολύ βολική για βάση απ' όπου να κατευθύνει τις τεράστιες μηχανορραφίες που τον απασχολούν. Επίσης αποφάσισε να στρωθεί και ν' αρχίσει να γράφει το καινούργιο του βιβλίο «Ο Αγών μου στα επόμενα Χίλια Χρόνια» που τόχε στο μυαλό του κάμποσο καιρό.


Έτσι άλλαξε τ όνομά του πάλι, τόκανε Πέτρος Χιτλεριάδης και εγκαταστάθηκε στο υπόγειον στα Αναφιώτικα. Κάνα-δυο χρόνια πριν είχε ξαναφήσει μουστάκι, μόνο μεγαλύτερο, έτσι που τόχε όταν ήταν νέος στην κύρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και είχε αρχίσει να φοράει ένα παραπειστικό χρυσό Αστέρι του Δαυίδ, με αλυσιδάκι στον λαιμό για γούρι. Οι αναμνήσεις του απ' την μποέμικη ζωή στη Βιέννη τον εμπνεύσανε και βρήκε και μια προσοδοφόρα δουλειά για καμουφλάζ, να κάνει μακέττες ζωγραφικές για διαφημιστικές καρτέλλες σε μια βιοτεχνία-τυπογραφείο στον Περισσό.


Μια μέρα ξεκίνησε όπως πάντα για το Μοναστηράκι απ' όπου παίρνει τον υπόγειο ηλεκτρικό για να πάει στην εργασία του. Πολύ τον ευχαριστεί αυτή η διαδρομή –και ιδιαίτερα το διάστημα που ο υπόγειος ταξιδεύει υπογείως και η σιδερόφρακτη μουσική που παίζουν οι τροχοί πάνω στις ράγες –και παρακολουθόντας το τούνελ να περνάει έξω απ' το σκοτεινό παράθυρο τούρχεται να ονειροπολεί. Τώρα σκέφτεται πώς θα είναι οι θριαμβικές του παρελάσεις σε καμμιά δεκαπενταριά χρόνια όταν ο Χιτλερισμός θάχει εδραιωθεί παντού και θάχει αυτοπροσώπως ο ίδιος αναπτύξει αλματωδώς το διαστημικό πρόγραμμα. Χιλιάδες διαστημικά Πάντζερ, πολεμικοί ιπτάμενοι δίσκοι των επιλέκτων Ες-Ες του Διαστήματος, θα κάνουν διπλές παρατάξεις κατά μήκος όλης της διαδρομής από τη Γη στη Σελήνη με αναμένους τους προβολείς κι ανάμεσά τους θα παρελαύνει το προσωπικό διαστημικό γιωτ του Φύρερ με τον ίδιο στον θώλο παρατηρητού με υψωμένο το χέρι στη γνωστή στάση.


Όταν ο υπόγειος σιδηρόδρομος βγήκε απ' το τούνελ μετά τον σταθμό Αττικής ο Χίλερ ξανάπεσε στην πεζή πραγματικότητα και άνοιξε την εφημερίδα να διαβάσει καμιά πολιτική ανασκόπιση αλλά διάβασε την ίδια γραμμή δέκα φορές ώσπου βαρέθηκε και ξαναγύρισε στο παράθυρο.


Περνόντας ένα χτίριο που είχε επιγραφή ΕΝΩΣΙΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ, ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΣΤΩ ΠΑΤΗΣΙΩΝ άρχισε να σκέφτεται το μεγαλειώδες σχέδιό του για την εκπαίδευση των λαών που θάναι απ' τα πρώτα πράγματα που θα μπουν σε εφαρμογή μόλις υποτάξει τη Γη σε καμμιά δεκαριά χρόνια. Μέσα σε μια τριετία από την κατάληψη της δυνάμεως όλος ο πληθυσμός της Γης θα έχει διδαχτεί με τον βούρδουλα και με πλύση εγκεφάλου να χρησιμοποιεί μόνον τη φράση «Χάιλ Χίτλερ» δια οτιδήποτε θέλει να πει και δια κάθε συνεννόηση. Λέγοντας «Χάιλ Χίτλερ» με διάφορους τόνους εκφράσεως και ένταση φωνής, και συνοδεύοντας με ανάλογες στάσεις του σώματος και κινήσεις των χεριών, θα πρέπει να μπορούν όλοι να μεταδώσουν στην πλησίον τους κάθε έννοια, από καθημερινότητες μέχρι κοσμοθεωρίες, έτσι που να καταργήσουν παντελώς παντού όλα τα άλλα περιττά και ανώφελα λόγια κι όλες τις γλώσσες. Μόλις κλείσουν τα τρία χρόνια και συμπληρωθεί η εκπαίδευσις όποιος μιλήσει τίποτε άλλη λέξη, σ' όποια γλώσσα νάναι, θα τρώει το ξύλο της χρονιάς του και θα μπαίνει σε στρατόπεδο για πολύν καιρό ώσπου να καταλάβει, κι αν τόκανε επίτηδες θα μπαίνει τσιφ στον φούρνο.


Με αυτές τις σκέψεις έφτασε κι ο υπόγειος στο σταθμό Περισσού κι ο Χιτλερίδης βγήκε ζωηρός απ' το βαγόνι και κατευθύνθηκε στη δουλειά του.

Βιβλίο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Βιβλίο / Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Υπεύθυνη για τα πιο πολύτιμα αποκτήματα της ιδιωτικής συλλογής του διάσημου τραπεζίτη, η απέριττα κομψή βιβλιοθηκάριος Μπελ ντα Κόστα Γκριν ήταν μαύρη αλλά εμφανιζόταν ως λευκή στον αφρό της υψηλής κοινωνίας μέχρι και τον θάνατό της το 1950.
THE LIFO TEAM
Leslie Absher: «Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι» 

Βιβλίο / Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι, συγγραφέας

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Leslie Absher μάς ξεναγεί στο «Σπίτι με τα μυστικά», εκθέτοντας ταυτόχρονα την προσωπική της πορεία προς την απελευθέρωση, την «ελληνική» της εμπειρία και τις εντυπώσεις της από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Πολυτεχνείο - Ένα παραμύθι που δεν λέει παραμύθια»

Βιβλίο / Το Πολυτεχνείο έγινε κόμικ: Μια νέα έκδοση για μια μονίμως επίκαιρη εξέγερση

Παραμονές της φετινής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι εκδόσεις Red ‘n’ Noir κυκλοφόρησαν ένα έξοχο κόμικ αφιερωμένο σε αυτή, που το υπογράφουν ο συγγραφέας Γιώργος Κτενάς και ο σκιτσογράφος John Antono.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Μάλκολμ Λόουρι και το «Κάτω από το ηφαίστειο»

Βιβλίο / Το μεγαλόπνοο «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρι, μια προφητεία για την αποσύνθεση του κόσμου

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Βιβλίο / Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Στο νέο του βιβλίο, «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Νικόλας Σμυρνάκης καταρρίπτει 23 μύθους που μας καταπιέζουν, βοηθώντας μας να ζήσουμε ουσιαστικότερα.
ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Βιβλίο / Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Μια διαφωτιστική συζήτηση με τον γνωστό δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω και συγγραφέα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΛΟΑΤΚΙ + Δικαιώματα & Ελευθερίες (εκδ. Σάκκουλα), ένα μνημειώδες όσο και πολύτιμο βοήθημα για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Πέτσα: «Αυτό που μας πάει μπροστά δεν είναι η πρόοδος αλλά η αγάπη»

Βιβλίο / Η Βασιλική Πέτσα έγραψε ένα μεστό μυθιστόρημα με αφορμή μια ποδοσφαιρική τραγωδία

Η ακαδημαϊκός άφησε για λίγο το βλέμμα του κριτή και υιοθέτησε αυτό του συγγραφέα, καταλήγοντας να γράψει μια ιστορία για το συλλογικό τραύμα που έρχεται να προστεθεί στις ατομικές τραγωδίες και για τη σημασία της φιλικής αγάπης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Μιχάλης Γκανάς: Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

Απώλειες / Μιχάλης Γκανάς (1944-2024): Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής». Ο σημαντικός Έλληνας ποιητής έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Βιβλίο / «Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Μια αναδρομή στην έξοχη, προκλητική όσο και «προφητική» νουβέλα του Ουίλιαμ Μπάροουζ στην οποία βασίστηκε η πολυαναμενόμενη ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που βγαίνει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια