Γεννήθηκε στην Ουάσιγκτον το 1947, κατάγεται από τη Μάνη. Το όνομά του είναι Τζορτζ Πελεκάνος. Οι παππούδες και οι γονείς του μιλούσαν άπταιστα ελληνικά, ο ίδιος τα βαριόταν στο ελληνικό σχολείο. Είναι υπερήφανος για την ελληνική του καταγωγή και σε κάθε βιβλίο του η Ελλάδα, μέσω των ηρώων του, έρχεται στο προσκήνιο, στην καρδιά και στα στενά μιας άγνωστης σ' εμάς πόλης, της μαύρης Ουάσινγκτον, της γενέτειράς του.
Έχει γράψει 20 αστυνομικά μυθιστορήματα, είναι παραγωγός και σεναριογράφος της τηλεοπτικής σειράς «The Wire». Η συγγραφή του πρώτου του βιβλίου, που ολοκλήρωσε σε ηλικία 31, ετών τού πήρε δέκα χρόνια. Έγραψε τα πρώτα του αφηγήματα σε πρώτο πρόσωπο ως Nick Stefanos, μετανάστης στην Ουάσινγκτον και ιδιωτικός ερευνητής. Ο Ντιμίτρι Καράς και ο Σπίρο Λούκας είναι οι Έλληνες πρωταγωνιστές στις επόμενες ιστορίες του.
Ακόμα και σήμερα βλέπω στον ύπνο μου να γονατίζω στο πάτωμα του καταστήματος μπροστά σε γυναικεία πόδια. Είναι πολύ ωραία όνειρα
Έρχεται στην Ελλάδα, στη Στέγη, στο πλαίσιο του κύκλου «Λέξεις και Σκέψεις», για μια ανοιχτή συζήτηση με τη Μαριλένα Αστραπέλου και το κοινό, στην οποία θα μιλήσει για τη σχέση του με την Ελλάδα και την Αμερική.
«Τα βιβλία μου», λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στη LifΟ πριν από λίγες ημέρες, «είναι μια καταγραφή της Ουάσινγκτον σε νέα μορφή. Με ενδιαφέρει, όταν έχουν όλα ειπωθεί και συμβεί, να παρουσιάσω και να αναζητήσω καινούργια στοιχεία για την πόλη και τη ζωή της, την άγνωστη ζωή της, αφήνοντας τα άλλα, τα γνωστά, πίσω μου».
Σκεφθήκατε ποτέ να μεταφέρετε τους ήρωες και τις ιστορίες σας σε μια άλλη πόλη;
Για τα βιβλία μου δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Πηγαίνω σε άλλες πόλεις όταν γράφω για την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο: στη Βαλτιμόρη, στη Νέα Υόρκη, στη Νέα Ορλεάνη, στην Αυστραλία. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο απλώνω τη δημιουργικότητά μου και εξαντλώ την περιέργειά μου για άλλους τόπους.
Τι θέλετε να δείξετε στον αναγνώστη έχοντας ως ντετέκτιβ Έλληνες;
Απλώς ένιωθα ότι οι Έλληνες υποεκπροσωπούνται ή παρερμηνεύονται στην αμερικανική μυθοπλασία. Ήθελα, λοιπόν, να τους προσθέσω σε αυτό το μεγάλο λογοτεχνικό χωνευτήρι, χωρίς να τους εξιδανικεύσω ή να χρησιμοποιήσω τα στερεότυπα του πολιτισμού μας. Ξέρετε, τα τελευταία χρόνια, με την έξαρση της κρίσης στην Ελλάδα και τις ταραχές, συχνά οι Αμερικανοί μου έλεγαν πολύ αρνητικά πράγματα για τη χώρα και αυτό με έκανε να φέρομαι αμυντικά απέναντί τους. Δεν ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα. Ζω πολύ μακριά και ειλικρινά ούτε κι εγώ γνωρίζω ακριβώς την κατάσταση και γι' αυτό είμαι πολύ προσεκτικός όταν τη σχολιάζω ή προσπαθώ να μην τη σχολιάζω.
Στην Αμερική, όμως, είστε πολιτικοποιημένος και υποστηρικτής του Ομπάμα. Θα μπορούσατε να μας πείτε κάποια συμπεράσματα από την περίοδο της προεδρίας του;
Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό μοιάζει όλο και πιο δυνατός και αποφασισμένος να εφαρμόσει τις πολιτικές του, ειδικά τώρα που η αντιπολίτευση έχει αποκτήσει τον έλεγχο, και νομίζω αυτό θα είναι καλό για τη χώρα. Υποστήριζα τον Ομπάμα εξαρχής, αλλά πολλές φορές απογοητευόμουν από την απροθυμία του να ενεργήσει. Προτιμώ έναν δυναμικό Ομπάμα από έναν εφησυχασμένο. Άλλωστε, πιστεύω ακράδαντα ότι τα καλά πράγματα που μας έχουν συμβεί εδώ συνέβησαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του.
Ο Τζορτζ Πελεκάνος είχε πάντα το πάθος της αφήγησης ιστοριών. Σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και προς το τέλος των σπουδών του κατάλαβε ότι αυτό που ήθελε ήταν να γράψει ένα βιβλίο και όχι να κάνει ταινίες. Του πήρε δέκα χρόνια μέχρι να τολμήσει να γράψει το πρώτο βιβλίο του και στα χρόνια που μεσολάβησαν διάβαζε ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια του. Ανάμεσα στους συγγραφείς που τον εμπνέουν σταθερά είναι ο Στάινμπεργκ, ο John Fante, ο Elmore Leonard, ο Τσαρλς Πόρτις, ο Ρέιμοντ Τσάντλερ και ο Ντέιβιντ Γκούντις. Και υπάρχουν πολλά βιβλία που θα ήθελε να έχει γράψει ο ίδιος, όπως το Swag του Elmore Leonard, το Clockers του Richard Price, το Deep Blue Goodbye του John D. MacDonald, το Long Goodbye του Chandler ή το Last Good Kiss του James Crumley. Αλλά, όπως μας ομολογεί, η καλύτερη δουλειά που έχει κάνει ποτέ ήταν πωλητής σε κατάστημα γυναικείων παπουτσιών. «Ήταν η καλύτερή μου δουλειά για προφανείς λόγους» λέει. «Ακόμα και σήμερα βλέπω στον ύπνο μου να γονατίζω στο πάτωμα του καταστήματος μπροστά σε γυναικεία πόδια. Είναι πολύ ωραία όνειρα».
Στα βιβλία σας δεν υπάρχει μόνο το έγκλημα, η ανατομία του και η πλοκή γύρω από το γεγονός, αλλά και η περιγραφή του τόπου, της κοινωνικής διάστασης του γεγονότος. Υπάρχει η περιγραφή των αντιθέσεων και των ανισοτήτων ανάμεσα στους πολίτες. Ποιο είναι το θέμα που σας απασχολεί περισσότερο;
Συνήθως, πέρα από τη συγκεκριμένη ιστορία που γράφω, υπάρχουν τα θέματα του ρατσισμού, της ένοπλης βίας, η διαφθορά, ο αποτυχημένος πόλεμος της πολιτείας κατά των ναρκωτικών. Όταν ήμουν μικρός, στην Ουάσινγκτον γίνονταν σοβαρές διακρίσεις ανάμεσα στους λευκούς και στους μαύρους. Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Η κοινωνία είναι πιο ανοιχτή και ανεκτική. Οι μαύροι είναι καλύτερα ενσωματωμένοι και αποδεκτοί απ' ό,τι πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Φυσικά, πάντα υπάρχουν τα προβλήματα των ναρκωτικών και των όπλων, αν και οι φόνοι στην πόλη έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό. Και πάντα υπάρχει η σκοτεινή, υποβαθμισμένη πλευρά, όπως σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Συνήθως έχω στο μυαλό μου μια ιστορία για την οποία θέλω να γράψω και στη συνέχεια παίρνω τους δρόμους. Κάνω μια «έρευνα δρόμου» και περπατάω στο περιβάλλον μέσα στο οποίο θέλω να την τοποθετήσω. Στους δρόμους της πόλης η ιστορία ζωντανεύει κι έρχεται και με συναντά. Έτσι, η ιστορία αρχίζει.
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτήν τη στιγμή στην Ουάσινγκτον;
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι τα ναρκωτικά και οι νόμοι περί ναρκωτικών, οι οποίοι έχουν επηρεάσει δυσανάλογα τις μειονότητες και τις κατώτερες τάξεις. Οι φυλακίσεις για υποθέσεις ναρκωτικών έχουν καταστρέψει άτομα, οικογένειες, γειτονιές. Οι μαύροι, ακόμα και σήμερα, είναι πιθανόν να καταδικαστούν με βαρύτερες ποινές απ' ό,τι οι λευκοί. Πρόσφατα νομιμοποιήθηκε η μαριχουάνα. Ίσως αυτό να είναι μια αρχή για να πάμε προς το καλύτερο.
Τι θυμάστε περισσότερο από τον καιρό που ήσασταν έφηβος;
Ήταν η δεκαετία του '70 και, όπως κάθε έφηβος, θυμάμαι κάθε λεπτομέρειά της. Η δεκαετία αυτή μου άφησε μια ανεξίτηλη εντύπωση για τα πάντα. Τα αυτοκίνητα ήταν φοβερά, οι ταινίες μεγαλειώδεις. έγκλημα, δράση, Κουνγκ Φου. Η μουσική, ακόμα και σήμερα, μου φαίνεται ένδοξη: ροκ, σόουλ, φανκ, πανκ. Νομίζω ότι ζούσα στο χάος της διασκέδασης.
Ο ήρωας στα βιβλία σας, ο Έλληνας που ανοίγει το μαγαζί του, είναι ο πατέρας σας; Έχετε αφηγηθεί την ιστορία του στα παιδιά σας;
Ναι, είναι ο πατέρας μου. Ο πατέρας μου πήγαινε κάθε πρωί στο εστιατόριό του και τη στιγμή που γύριζε το κλειδί στην πόρτα ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Ξέρετε, κάνω περίπου το ίδιο. Κάθε πρωί κατεβαίνω, ανοίγω την πόρτα του γραφείου μου κι αισθάνομαι το ίδιο μ' εκείνον. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος γιατί έχω τη δική μου δουλειά, κάνω τη δουλειά που μου αρέσει. Είμαι το αφεντικό. Ο πατέρας μου ασκούσε επάνω μου, και στη συνέχεια στον ήρωά μου, τεράστια επιρροή. Άρχισα να δουλεύω μαζί του από τότε που ήμουν 11 ετών και όλα αυτά τα χρόνια ήταν πολύ ιδιαίτερα για μένα. Δεν συμβαίνει σε πολλά αγόρια που εργάζονται με τον πατέρα τους να τον κοιτάζουν με τέτοιο τρόπο, με τόσο θαυμασμό. Είναι πολλές οι ιστορίες και μου αρέσει να τις αφηγούμαι.
Θα θέλατε να μου περιγράψετε πόσο σκληρά πρέπει να εργάζεται ένας συγγραφέας τόσο παραγωγικός όσο εσείς;
Τον μισό χρόνο δουλεύω ως μυθιστοριογράφος και τον υπόλοιπο ως σεναριογράφος και παραγωγός. Περίπου έναν μήνα τον χρόνο κάνω περιοδεία για την προώθηση των βιβλίων μου. Όταν γράφω ένα βιβλίο, δουλεύω επτά ημέρες την εβδομάδα. Όταν γράφω για την τηλεόραση, δουλεύω δώδεκα με δεκατέσσερις ώρες την ημέρα. Δουλεύω πολύ σκληρά και είναι κάτι δύσκολο αλλά και διασκεδαστικό. Και προτιμώ να κάνω αυτό παρά οτιδήποτε άλλο. Κάποια στιγμή θα αποσυρθώ από την τηλεόραση, αλλά θα γράφω μυθιστορήματα μέχρι να πεθάνω.
Είστε περισσότερο γνωστός από τα βιβλία σας ή από την τηλεόραση;
Είμαι περισσότερος γνωστός στον πολύ κόσμο από την τηλεόραση, αλλά μου φαίνεται δίκαιο, πραγματικά δεν με πειράζει καθόλου. Η τηλεόραση μου χάρισε μεγαλύτερη αναγνώριση. Όταν γράφαμε το «Wire», όλοι νιώθαμε ότι κάναμε κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο. Έμοιαζε σαν θαύμα μέσα στη δυσκολία του, σχεδόν ασύλληπτο. Έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά μοιάζει ακόμα πολύ κοντινό.
Τι θα λέγατε σε κάποιον νέο που θέλει να γίνει συγγραφέας;
Κάν' το. Κάτσε κάτω και γράφε, κάθε μέρα. Μη μιλάς γι' αυτό, μην το ονειρεύεσαι. Απλώς κάν' το. Επιχείρησέ το, συγκεντρώσου σε αυτό και η ιστορία σου θα σε συναντήσει.
Τι θέλετε να δείτε όταν έρθετε στην Ελλάδα;
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που ήρθα στην Ελλάδα και ανυπομονώ. Πρώτα απ' όλα, είμαι περίεργος να δω το εσωτερικό των εστιατορίων και των μπαρ.
O Τζορτζ Πελεκάνος θα βρίσκεται στην Αθήνα καλεσμένος της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών (λεωφόρος Συγγρού 107-109, Αθήνα), στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Λέξεις και Σκέψεις»,την Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014, στις 7 το βράδυ, ενώ την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, 6 με 8 το απόγευμα, θα υπογράψει το νέο του μυθιστόρημα Το Δίδυμο, στο βιβλιοπωλείο IANOS (Σταδίου 24).
σχόλια