Nίκος Καχτίτσης: H επιστροφή ενός ανεπιθύμητου ήρωα. Από τον Κωστή Παπαγιώργη

Nίκος Καχτίτσης: H επιστροφή ενός ανεπιθύμητου ήρωα. Από τον Κωστή Παπαγιώργη Facebook Twitter
Γεννημένος το 1926 στη Γαστούνη, ο Νίκος Καχτίτσης πέρασε τα γνωστά βάσανα επί Κατοχής, επιστρατεύσεως και Εμφυλίου. Αν κρίνουμε από την αλληλογραφία του και τους ντόπιους ανθρώπους των γραμμάτων που συναναστράφηκε, το εξωτερικό (Αφρική - Μόντρεαλ) θα πρέπει να του έκανε πολύ καλό, καθώς απελευθερώθηκε από τον αποπνικτικό μικροαστισμό των φιλόδοξων διανοουμένων.
0

Ο Εξώστης ακολουθεί πιστότατα τη συνταγή του χαμένου «αριστουργήματος»: «Τέλος», γράφει ο τυχερός που ανακάλυψε στο υπόγειο κάποιου βιβλιοπωλείου τα χειρόγραφα που δημοσιεύει, «σημειώνω ότι μάταια προσπάθησα, χρόνια τώρα, ερχόμενος σε επαφή με κάποια αποικιακή Αρχή και με μια άλλη της βορινής Ευρώπης, μήπως ανακαλύψω το πραγματικό όνομα του συγγραφέα. Κατά τα φαινόμενα, θα μείνει για πάντα άγνωστος».

Γεννημένος το 1926 στη Γαστούνη, ο Νίκος Καχτίτσης πέρασε τα γνωστά βάσανα επί Κατοχής, επιστρατεύσεως και Εμφυλίου. Αν κρίνουμε από την αλληλογραφία του και τους ντόπιους ανθρώπους των γραμμάτων που συναναστράφηκε, το εξωτερικό (Αφρική - Μόντρεαλ) θα πρέπει να του έκανε πολύ καλό, καθώς απελευθερώθηκε από τον αποπνικτικό μικροαστισμό των φιλόδοξων διανοουμένων. Δεν γίνεται να μένεις στη Γαστούνη ή στην Ανδραβίδα και να αναμένεις από τον εαυτό σου συνταρακτικές επιτυχίες. Αντίθετα, η μετακίνηση, όσο μικρή κι αν είναι, μπορεί να μην προκαλεί σεισμούς, κατορθώνει όμως να ανανεώσει επί τα βελτίω την όποια δημιουργικότητα του γραφιά που θέλει ντε και καλά να γίνει δημιουργός, διάσημος, με έναν λόγο να δει με άλλο μάτι τον εαυτό του.

Διόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι ο Καχτίτσης εκλέγει ως διάκοσμο του δράματος που περιβάλλει τον Στοππάκιο Παπένγκους (δωσίλογο κατά την πολιορκία της Γάνδης) όχι την Ηλεία, βέβαια, αλλά την Αφρική. Στην ξενιτιά είναι όλα διαφορετικά, όλα νέα στο μάτι, όλα εκμεταλλεύσιμα για τη γραφή. Μπορεί ο αφηγητής -που είναι και πρωταγωνιστής του δράματος- να αλληθωρίζει επικίνδυνα προς τον Ντοστογιέφσκι, τον Κάφκα ή όποιον άλλο συγγενή. Δικαιολογίες υπάρχουν, όπως η καχτιτσική: «Ήμουνα καφκικός προτού διαβάσω Κάφκα...». Και ποιος δεν ήταν, άλλωστε. Ωστόσο, το βιβλίο του Καχτίτση έχει δική του ανάσα, κινείται με δικό του διαβατήριο και κυρίως εξαντλεί με δεξιοτεχνία τον ανεπιθύμητο ήρωα, που όχι μόνο εσωτερικεύει την έξωθεν καταδίωξη αλλά κάνει τη μανία καταδιώξεως και την αυτοτιμωρία καθημερινό του δηλητήριο. Κυριολεκτικά, έχει πάρει πικρό διαζύγιο από τον εαυτό του.

Εύκολα θα συμπεραίναμε ότι η ψυχόρμητη διάθεση του Καχτίτση είναι μια μέθοδος αυτουπονόμευσης, μια ενοχοποιητική πραγματεία που το παραμικρό το διογκώνει για να καταλήξει -ενώπιον δικαστηρίου, θα λέγαμε- σε συντριβή και δικαιολογημένη καταδίκη.

Η αποξένωση, ακόμα και από το ίδιο του το σώμα, είναι εγκατεστημένη στο θυμικό του. Η σκηνή με το «τσαχαλάκι», σαν τρίχα ή σαν τα πόδια κάποιας αράχνης που τον περπατάει πίσω από τα αυτιά του, είναι εύστοχη διότι δεν περιορίζεται σε κάποια διαβατική παραίσθηση αλλά συνάμα και διωκτική, καθώς τον κάνει να νιώσει συγκρατημένα χάχανα αόρατων ακροατών. Άλλωστε, δεν ήταν μόνο χλιαρή ανάσα αλλά του προξένησε την επίμονη ιδέα ότι προερχόταναπό κάποιον βαριά άρρωστο και πιθανώς πεθαμένο. Τυχαία, μήπως, αυτογελοιογραφείται ο Καχτίτσης; «Ας ήμουνα συγγραφέας για να περιγράψω την κατάστασή μου...».

Προφανώς, αυτή η φιγούρα του μοναξιασμένου και αταίριαστου που μονάζει διακριτικά σε μια κόγχη της Αφρικής δεν είναι πλασματική.

Ο ήρωας κρατάει ημερολόγιο, άρα έχει κάποιον διάλογο με τον εαυτό του, κατέχει κάποιες καταθέσεις, συναγελάζεται με ευυπόληπτους ανθρώπους, εντούτοις, παρά τα φαινόμενα, μέσα του έχει ναυαγήσει, πιθανότατα μόνο το ημερολόγιό του είναι σε θέση να τον καταλάβει: «Ξέρω ότι θα με περάσει για τρελό αυτός που θα διαβάσει τις γραμμές αυτές. Αλλά τι μ' ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, όταν εγώ θα έχω γίνει στάχτη; Θα κάνω κι άλλες αποκαλύψεις, γιατί δεν μ' ενδιαφέρει τίποτα. Για ν' αποδείξω ότι έχω επίγνωση πως δεν είμαι στα καλά μου, προσθέτω ότι αυτά που λέω τώρα δεν συμβιβάζονται με αυτά που είπα παραπάνω για τον θάνατο που με περιμένει. Το ξέρω, το ξέρω...

Αλλά το τονίζω: τίποτα πια δεν έχει για μένα σημασία». Μπορεί να αυτοκτονεί μόνο με λέξεις, αλλά έχει την τρομερή υποψία ότι για όλα φταίει αυτός...

Στο ξενοδοχείο όπου μένει νιώθει ότι παρακολουθείται, ότι του στήνουν γελοίες παγίδες, ότι τον αποστρέφονται, ακόμη και ο Πίτερ, στον οποίο έχει δώσει το δικαίωμα να κοιμάται σε ένα από τα δωμάτιά του, τον αποστρέφεται. Τι είναι αυτός ο άνθρωπος-σκιά, αν όχι ένα σκέλεθρο που δεν αποσκοπεί στο να κερδίσει ή να χάσει κάτι; Γρήγορα ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η παθητικότητα του κεντρικού προσώπου δεν ευνοεί την αφήγηση, παρεκτός αν ο αφηγητής αποταθεί σε τρίτα πρόσωπα. Προφανώς, ο συνταγματάρχης είναι εκμεταλλεύσιμο πρόσωπο, μόνο που η σκηνή με το λιοντάρι που διηγείται στον Στοππάκιο ξεφεύγει λίγο (τι λίγο...) από το κλίμα που έχει δημιουργήσει ο Καχτίτσης. Εδώ πλέον έχουμε παρωδία και κωμωδία, αλλά διόλου κλίμα παραλόγου και αυτοκαταστροφής της γλώσσας.

Για να ξαναβρούμε το κλίμα της αρχής, θα πρέπει να κάνουμε μεγάλο άλμα (πολλών σελίδων) και να ξαναβρούμε τον καθημαγμένο ήρωα να ακούει πλέον ψίθυρους, ρόγχους άναρθρους, που στερούνται νοήματος. Αυτά τα χρα, χρουχ, χρε, χρεχ, γρεχ, φρεχ, βρεχ, προδίδουν πλέον έναν άρρωστο άνθρωπο που ακούει φωνές. Όταν κυκλοφορεί στους διαδρόμους του ξενοδοχείου περπατάει σαν τον κάβουρα, μονόπαντα, για να μη βρεθεί κανείς πίσω του. Με μια έξοχη επίνοια ο Καχτίτσης βάζει τον ήρωά του να λέει ότι ακούει πλέον με τα μάτια, ότι τα μάτια του έχουν αποκτήσει αφή...

«Δεν έχω τίποτα πια να ελπίζω. Θα εφαρμόσω την πρωτότυπη τιμωρία που έχω σκεφτεί εδώ και μήνες. Θα διώξω τους υπηρέτες μου, για να μην έχω βοήθεια από κανέναν, και προπαντός τον κηπουρό - αυτόν από τους πρώτους. Αν και είναι χρόνια τώρα που έχει αφήσει τα κηπάρια παραμελημένα. Θα τρώω από τα αποθέματα που μου απομένουν, χωρίς να βγαίνω πλέον έξω.

Ούτε και στα κρινάκια θα πηγαίνω. Θ' αφήσω τη χλωρίδα γύρω από την έπαυλή μου να με πνίξει από όλα τα σημεία. Μεγαλώνουν εύκολα εδώ. Δεν τους δίνω διορία παραπάνω από κάνα μήνα. Μέχρι να μεγαλώσουν όλα εντελώς, σε σημείο που να με καταδικάσουν μια μέρα σε ασφυξία και να μην μπορώ να δραπετεύσω, θα έχουν τελειώσει και τα τρόφιμα. Το πολύ πολύ να φυτοζωώ με καμια μπανάνα. Εν τω μεταξύ, θα έχω εξαντληθεί για τα καλά στο σώμα από την πείνα (αφού και τώρα ακόμα σπάνια τρώω) και στην ψυχή από τις τύψεις. Έτσι θα τελειώσω. Το κυριότερο είναι ότι θα αποφύγω τον ενταφιασμό στο απαίσιο εκείνο νεκροταφείο, παράλληλα με άλλους».

Η αυτοπεριφρόνηση του αφηγητή τα μύρια όσα τεχνάσματα σοφίζεται για να υποβιβάσει τον εαυτό του και την οιαδήποτε ικμάδα ελπίδας, οι τρόποι που επινοεί για να «ξεφορτωθεί» (ματαίως) το κουφάρι του είναι αμιγώς λογοτεχνικά κατορθώματα, που δίνονται μάλιστα με πηγαία εφευρετικότητα. Προς το τέλος, σκέφτεται τη ζούγκλα αλλά και την Αμερική. «Λέω να πάω στην Αμερική και να χαθώ στην πολυκοσμία, στο χάος των γκρίζων δρόμων. Εκεί αποκλείεται να με αναγνωρίσει άνθρωπος. Θα μένω στο διαμέρισμα, ψηλά, σε κανέναν ουρανοξύστη, απ' όπου τους ανθρώπους θα τους βλέπω σαν κόκκους σκόνη. Αυτό, τώρα μου ήρθε. Καλό κι αυτό...».

Nίκος Καχτίτσης: H επιστροφή ενός ανεπιθύμητου ήρωα. Από τον Κωστή Παπαγιώργη Facebook Twitter
Τυχαία, μήπως, αυτογελοιογραφείται ο Καχτίτσης; «Ας ήμουνα συγγραφέας για να περιγράψω την κατάστασή μου...». Προφανώς, αυτή η φιγούρα του μοναξιασμένου και αταίριαστου που μονάζει διακριτικά σε μια κόγχη της Αφρικής δεν είναι πλασματική.

Εύκολα θα συμπεραίναμε ότι η ψυχόρμητη διάθεση του Καχτίτση είναι μια μέθοδος αυτουπονόμευσης, μια ενοχοποιητική πραγματεία που το παραμικρό το διογκώνει για να καταλήξει -ενώπιον δικαστηρίου, θα λέγαμε- σε συντριβή και δικαιολογημένη καταδίκη. Η φροντίδα των εκδόσεων Κίχλη δικαιολογεί τον υπότιτλο «νέα έκδοση». Το βιβλίο είναι κόσμημα, τόσο όμορφο που θα έκανε ακόμα και τον συγγραφέα να σηκωθεί από τον τάφο του.

Ειδικά τα σχόλια στο Επίμετρο είναι εύστοχα, απαραίτητα, οι επιστολές αποκαλυπτικές, τα πρόσωπα που φρόντισαν το κείμενο -με κορυφαίο τον Γονατά- προσφέρουν αποκαλυπτικές λεπτομέρειες για ένα βιβλίο που έχει δικό του δρόμο στην ντόπια παραγωγή. Στο κείμενό του ο Γιάννης Δημητρακάκης ξεχωρίζει τις δύο πιο καίριες φράσεις του αφηγητή: «Ο φακός του ματιού του μυαλού μου υποχωρεί, προχωρεί, σαν το τηλεσκόπιο που πάει να επιτύχει καθαρή εικόνα, και τα γεγονότα τα βλέπω να είναι κάτω από τον απόλυτο έλεγχό μου...». Στο άλλο άκρο τώρα, ο κακοφορμισμένος παρατηρητής φθέγγεται ανάποδα: «Το φως που έπεφτε από τον ουρανό έδινε σ' όλα τα πράγματα ένα χρώμα εχθρικό. Πώς να το πω - σαν να έριχναν έναν προβολέα πάνω μου και να με περιεργάζονταν, με υποψία, ολόκληρος ο κόσμος».

Γράφοντας για τον Ντοστογιέφσκι στον Γονατά, ο Καχτίτσης λέει τα εξής νόστιμα: «Ονομάζετε τον Ντοστογιέφσκι οργανωμένο εχθρό του ύφους. Δεν θα είναι υπερβολή αν σας πω ότι για μένα το ύφος του Ντοστογιέφσκι είναι η πεμπτουσία του ύφους. Πολλές φορές κάνω ακόμα και χοντρά συντακτικά λάθη στην προσπάθειά μου να μιμηθώ την πραγματικότητα: όταν είδε ότι τον είδα που με είδε...».

Το 1944 συλλαμβάνεται και κρατείται από τα Τάγματα Ασφαλείας, επειδή διατηρούσε αλληλογραφία με τον Λ. Μπαζό, ενταγμένο στην ΕΠΟΝ. Γράφει ο Καχτίτσης: «[...] το '44 με είχαν συλλάβει τα Τάγματα Ασφαλείας και δεν εβασανίστηκα από τον Κουρκουλάκο, που είναι σήμερα κυβερνήτης της Αγροτικής Τράπεζας, διορισμένος από τη Χούντα [...]. Το θέμα της σύλληψής μου από τα Τάγματα Ασφαλείας δεν ήταν καθόλου μικρό - μου προξένησε ανεπανόρθωτο τραύμα, με μια επιπλοκή κατά την περίοδο 1950-1952, οπότε, στην Αθήνα ευρισκόμενος, κόντεψα να πάω στο Φρενοκομείο, πάσχοντας από οξύτατο σύμπλεγμα καταδιώξεως [...]».

Nίκος Καχτίτσης: H επιστροφή ενός ανεπιθύμητου ήρωα. Από τον Κωστή Παπαγιώργη Facebook Twitter

To άρθρο δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2012 στην έντυπη LIFO

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μαργκερίτ Ντιράς: Ζωή σαν μυθιστόρημα»

Το Πίσω Ράφι / To βιβλίο για τη Μαργκερίτ Ντιράς που προκάλεσε σάλο στη Γαλλία

Η προσωπικότητα που αναδύθηκε για τη συγγραφέα του «Εραστή» μέσα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Λορ Αντλέρ είναι αμφιλεγόμενη, καθώς η πολιτική και προσωπική διαδρομή της εμφανίζουν αρκετά σκοτεινά σημεία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ