Ο φημισμένος Αμερικανός συγγραφέας, Ρίτσαρντ Φορντ, βρισκόταν στη Νέα Ορλεάνη όταν επικοινώνησα μαζί του, την Πέμπτη το πρωί, για να του ζητήσω τη γνώμη του για τις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολεμικής ιστορίας των ΗΠΑ. Όπως μού εξήγησε είχε επισκεφθεί τη μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας της Λουιζιάνας προκειμένου να πουλήσει το σπίτι του. Όμως, ο απρόβλεπτος παράγοντας ενός τυφώνα δημιούργησε πρόβλημα στα σχέδια του.
Έτσι, επικοινωνήσαμε την Κυριακή και με απεγνωσμένο ύφος μού αφηγείται ότι αφού ξεπέρασε τον τυφώνα και κατάφερε να πουλήσει το διαμέρισμα, ήταν καθοδόν με το αυτοκίνητο του προς τη Μοντάνα, μια βορειοδυτική πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών, μαζί με τη σύζυγο του, Κριστίνα, η οποία, όμως, είχε χτυπήσει σοβαρά το γόνατο της.
Τη Δευτέρα όταν μιλήσαμε ξανά είχε επιστρέψει στο σπίτι του μετά το κουραστικό ταξίδι αλλά δεν είχε σκοπό να κοιμηθεί. «Αισθάνομαι ανησυχία για τις αυριανές εκλογές» μού λέει και συμπληρώνει: «Ευτυχώς, η σύζυγος μου ανακάμπτει σιγά – σιγά αλλά και πώς να κοιμηθείς έχοντας στο μυαλό σου τι θα ξημερώσει την επομένη του εκλογικού αποτελέσματος; Και, πραγματικά, δεν ξέρω πώς να καλλιεργήσω την αισιοδοξία μου. Νιώθω περισσότερο μια εκκωφαντική σιωπή».
Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας πρώιμος φασίστας ή κάτι άλλο που συμπεριφέρεται όπως ένα κακό παιδί, είναι ένας Φρανκενστάιν που σκοντάφτει και παραπατά σε ένα σκοτεινό και αφιλόξενο δωμάτιο, δηλαδή στις ίδιες τις ΗΠΑ.
Ο Ρίτσαρντ Φορντ είναι ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους της εποχής μας. Γεννήθηκε στο Τζάκσον του Μισισιπή το 1944 και μεταξύ άλλων έχει βραβευθεί με Πούλιτζερ για το βιβλίο του «Ημέρα Ανεξαρτησίας». Οι ιδιαίτερες αφηγηματικές αρετές του, οι οξυδερκείς παρατηρήσεις του και ο στοχαστικός του λόγος ξεχωρίζουν πάντοτε στα μυθιστορήματα του. Αναζήτησα την άποψη του γι' αυτήν την πρωτόγνωρη εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ γιατί είναι ένας από τους δημοφιλείς συγγραφείς που έχει περιγράψει συναισθήματα, νοοτροπίες, αξίες και σχέσεις της αμερικάνικης ζωής με το δικό του απαράμιλλο τρόπο.
Άλλωστε, ο χαρακτήρας του «Φρανκ Μπάσκομπ» που πρωταγωνιστεί σε τρία σπουδαία μυθιστορήματα του: «Ο αθλητικογράφος», «Ημέρα ανεξαρτησίας» και «Η χώρα, όπως είναι», αποτυπώνει τον καθημερινό τύπο ανθρώπου που εκπροσωπεί τον μέσο Αμερικάνο που ζει και εργάζεται στα προάστια.
Ο Ρίτσαρντ Φορντ δηλώνει ευθύς εξαρχής ότι ποτέ δεν πίστευε ότι θα εκλεγόταν ο Τραμπ. «Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας πρώιμος φασίστας ή κάτι άλλο που συμπεριφέρεται όπως ένα κακό παιδί, είναι ένας Φρανκενστάιν που σκοντάφτει και παραπατά σε ένα σκοτεινό και αφιλόξενο δωμάτιο, δηλαδή στις ίδιες τις ΗΠΑ. Είναι απλά ένας "κορωνο-χτυπημένος" και στερημένος από οξυγόνο γεροπαράξενος. Ειδικότερα, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πραγματικά ένας ανισόρροπος και μπερδεμένος και, δυστυχώς, αποτελεί ένα σύμπτωμα μιας βαθιάς παθογένειας που μαστίζει τη χώρα μας. Πρόκειται για μια ασθένεια η οποία τροφοδοτείται από θυμό, οργή, απογοήτευση, φόβο, και απόγνωση. Ένα ιστορικό βίας, μια συνεχή αίσθηση αδυναμίας, ακόμη και αντιπάθεια γι' εκείνη την Αμερική που όλοι μας έχουμε δημιουργήσει αλλά και τους Αμερικάνους που έχουμε γίνει. Ωστόσο, εμείς οι πολίτες δεν αισθανόμαστε κατ' αυτόν τον τρόπο όλη την ώρα. Έτσι, σε κάποιο σημείο μπορούμε να νιώσουμε, τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω για την πλειοψηφία, ότι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να διαχειριστούμε την κατάσταση χωρίς να επιθυμούμε την καταστροφή της χώρας. Χωρίς, επίσης, να θέλουμε να διχάσουμε τις ΗΠΑ. Γι' αυτό αναμένουμε με μεγάλη ανησυχία το εκλογικό αποτέλεσμα των πιο σημαντικών εκλογών της Αμερικής. Περιμένω να δω όχι μόνο ποιος θα κερδίσει αλλά και τι θα συμβεί μετέπειτα, ώστε να διακρίνω τι είδους άνθρωποι είμαστε εμείς οι Αμερικάνοι, ποια χώρα εκπροσωπούμε καθώς και τι χώρα θα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες την επομένη. Βρίσκομαι σε μια κατάσταση αναμονής προκειμένου να αντιληφθώ με ποιους τρόπους θα διαχειριστούμε αυτό που εμείς αλλά και η χώρα μας δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε», τονίζει στη LiFO ο σπουδαίος συγγραφέας από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Άλλωστε, ο Ρίτσαρντ Φορντ γνωρίζει πολύ καλά την ψυχοσύνθεση του μέσου Αμερικάνου. Στη «Χώρα όπως Είναι» καταγράφει τη ζωή ενός μεσήλικα Αμερικανού μεσίτη της ανατολικής ακτής. Είναι φθινόπωρο του 2000, όταν η επαγγελματική επιτυχία του Φρανκ Μπάσκομπ ως μεσίτη ακινήτων στην ακτή του Τζέρσεϋ τού επιτρέπει να χαρεί και να αποδεχτεί τη «Μόνιμη Περίοδο», όπως ονομάζει, με εύθυμα τρόπο, τη μέση ηλικία. Καθώς όμως το αποτέλεσμα εκείνων των προεδρικών εκλογών εμφανίζεται αμφίρροπο και η (σχεδόν) οικογενειακή συγκέντρωση για την Ημέρα των Ευχαριστιών διαγράφεται απειλητική μπροστά του, μαζί με την κρίση τόσο στον γάμο του όσο και στην υγεία του, ο Φρανκ ανακαλύπτει πως η «Μόνιμη Περίοδος» είναι γεμάτη απρόβλεπτους κινδύνους.
Έτσι και σήμερα ο σπουδαίος συγγραφέας επανέρχεται στους κινδύνους που έχει προκαλέσει ο Τραμπ: «Αυτός ο ξεροκέφαλος Πρόεδρος, ο οποίος εξακολουθεί να προκαλεί ταραχές, έχει διαλύσει την οικονομία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με ορθό τρόπο την πανδημία, διαδηλώσεις ξεσπούν στις πόλεις μας και τεράστιες πυρκαγιές καταστρέφουν τις περιουσίες των πολιτών». Όπως επισημαίνει ο πολυβραβευμένος συγγραφέας στη συζήτησή μας είναι εξαιρετικά άβολο και ανησυχητικό μια χώρα όπως η Αμερική να περιμένει από μια εκλογική αναμέτρηση τόσο πολλά. «Σήμερα η εικόνα που επικρατεί είναι διχαστική, πολωμένη και θλιβερή. Η πανδημία άλλαξε βίαια την αίσθηση του χρόνου, περιόρισε τις ελευθερίες μας, νιώθεις τον κίνδυνο στον αέρα, το αισθάνεσαι στην ανάσα σου κι εμείς, αντί να κάνουμε κάτι προκειμένου να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, μένουμε αποσβολωμένοι» επισημαίνει με έκδηλη την απαισιοδοξία του.
Στα βιβλία του πάντοτε επιλέγει να σκάβει βαθιά και να καταπιάνεται με τη αθέατη όψη της Αμερικής. Η ογκώδης «Ημέρα Ανεξαρτησίας» εξελίσσεται σε ένα και μόνο Σαββατοκύριακο, κάπου στις ΗΠΑ, και εκεί καταφέρνει να αποδώσει με ενδιαφέρον τρόπο το «αμερικανικό όνειρο», σε ένα διήμερο ταξίδι προσωπικής και εθνικής αυτοσυνειδησίας.
«Αποδεικνύεται πως το πιο δυσεύρετο πράγμα στον σύγχρονο κόσμο είναι οι λογικές, γενικές και αμερόληπτες συμβουλές» έχει γράψει σε ένα από τα επιτυχημένα του μυθιστορήματα. Το θυμάμαι αυτό όταν μου αναφέρει πώς προτιμά να σκέφτεται τι μπορεί εκείνος να κάνει, που να είναι χρήσιμο και επωφελές. Στη συνέχεια της συνομιλίας μας θα πει: «Ο Γάλλος Αλέξις ντε Τοκβίλ, ο οποίος γνώρισε μια νεαρή Αμερική, έγραψε το 1838 ότι "η υγεία μιας δημοκρατικής κοινωνίας μπορεί να μετρηθεί από την ποιότητα των λειτουργιών που εκτελούν τα άτομα." Επομένως, μιλάω τώρα σ' εσάς με την ιδιότητα ενός από τους πολίτες. Υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που πιστεύουν αυτό που ασπάζομαι κι εγώ σε σχέση με εκείνους που πιστεύουν αυτά που υποστηρίζει ο Τραμπ. Εγώ, λοιπόν, ευελπιστώ ότι ο Τοκβίλ έχει ακόμα δίκιο, καθώς περιμένω τη στιγμή που θα πάω να ψηφίσω, συμμετέχοντας σε αυτό το μεγάλο και υπέροχο αμερικανικό πείραμά».
Λίγο πριν τον αφήσω να ξεκουραστεί από την πολύωρη οδήγηση αναφερόμενος στην τύχη θα καταλήξει: «Πρέπει να σταθούμε τυχεροί αυτήν τη φορά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν και πρέπει να θυμόμαστε πάντα τη ρήση ότι δεν είναι απαραίτητο κάτι να ακολουθείται από κάτι άλλο όπως και το οτιδήποτε μπορεί να ακολουθήσει το οτιδήποτε και να τη χρησιμοποιήσουμε ως το καλύτερο πλεονέκτημα του έθνους μας. Έχουμε φτιάξει ένα "ιδανικό πρωινό για σκύλους" εδώ κάτω. Πρέπει να πιστέψουμε ότι δεν είναι πολύ αργά για να το επιδιορθώσουμε. Όσο, λοιπόν, κι αν τα έχουμε κάνει χάλια, αισιοδοξώ ότι δεν είναι πολύ αργά για να γλιτώσουμε από το χάος».
σχόλια