Ο Μπαμπασάκης, δεδηλωμένος εθνογράφος των δρόμων και χαρτογράφος του χάους, επιδιώκει με τη Σειρά Αιφνίδια Ντοκιμαντέρ, στις εκδόσεις Γαβριηλίδης, να μας συστήσει εκείνες τις θαλπερές κόγχες της μεγαλούπολης όπου διακρίνεις ακόμη τις μαρμαρυγές του Έρωτα, της Ευγένειας, και της Φιλίας. Πολύτιμος σύντροφος και συνταξιδιώτης στις περιπλανήσεις του, η ζωγράφος Ελεάννα Μαρτίνου, προσφέρει εικαστικές τεκμηριώσεις στα ντοκιμαντέρ του. Κυκλοφορούν ήδη τα δύο πρώτα βιβλία: Η Μεγάλη Παρασκευή των Ρασοευχήδων και Ουζομαυσωλείον Καπετάν Μιχάλης.
Aπόψε στις 9:00 μμ το βιβλίο "Ουζομαυσωλείον Καπετάν Μιχάλης" παρουσιάζεται στο βιβλιοπωλείο/ art bar "Poems & Crimes" (Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, τηλ.210-3228839). Με αφορμή την σημερινή βραδιά ο Γ.Ι.Μπαμπασάκης μας έστειλε αποσπάσματα από το βιλίο:
"Από την εφηβεία, από τις αρχές της Μεταπολίτευσης, χαθήκαμε στα καπηλειά. Χαθήκαμε και βρεθήκαμε. Η Κυψέλη είχε πάνω από εκατόν πενήντα ταβέρνες. Συχνάζαμε στου Σαμπάνη στην Πλατεία Καραμανλάκη, από το 1976. Όταν η Κυψέλη καταστράφηκε, μετατοπιστήκαμε στα θαλερά ουζομεζεδοπωλεία του κέντρου. Αφού περάσαμε πάντως από το Άμα Λάχει της Καλλιδρομίου. Ο Καπετάν Μιχάλης, στη Φειδίου, έγινε Ουζομαυσωλείο. Ο Τάσος Γουδέλης είναι ο αδιαφιλονίκητος chairman μιας παλιοπαρέας που συναζόμαστε για να τα πούμε και να τα πιούμε.
Θραύσματα των συνάξεων, όλες πολύωρες συνάξεις, συνάξεις που συνθέτουν ένα Μυθιστόρημα/Μεθηστόρημα.
Η Ιστορία της Μεταπολίτευσης μέσα από στέκια.
Σημειώσεις στη σκιά της κρίσης. Αλλά και σημειώσεις από συνάξεις σε άλλες εποχές. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, συχνάζω στον Καπετάν Μιχάλη. Τότε προκρίναμε κυρίως τον Αντρέα (στη Θεμιστοκλέους), και τον Τάκη (στην Κάνιγγος). Μια γεωγραφία της μνήμης. Ρακοσυλλέκτες στιγμών. Εθνογράφοι των δρόμων. Και όπως μας είπανε εντέλει, ατιμωτικά το δίχως άλλο, αλλά τόσο εύστοχα: Heidegger του Πεζοδρομίου.
Αν μη τι άλλο: γίναμε το Μυθιστόρημα που δεν γράψαμε.
Τον Νοέμβριο του 2002, τον πέρασα όλον στον Καπετάν Μιχάλη, κάθε μέρα. Παρέα με τον τότε Υποσμηναγό Όλεθρο. Είχε άδεια. Είχα γράψιμο. Μερικές από τις ωραιότερες σελίδες μου γράφτηκαν εκείνο τον Νοέμβριο. Με τον Όλεθρο συζητούσαμε, ενίοτε δεκάωρα ολόκληρα χωρίς διακοπή, για τις γυναίκες, για τη φιλία, και για τον Thomas Pynchon. Ακούγαμε περιπαθώς, σχεδόν εμμονικώς, Neil Young (ιδίως τον δίσκο που
έκανε με τους Pearl Jam, και το εκθαμβωτικά απλό τραγούδι «Undertow/Αντιμάμαλο»). Επίσης: Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τρέχαμε στις συναυλίες του και πίναμε ουίσκι, πολύ. Ξοδέψαμε πολλά χρήματα κάνοντας άσωτη και άστατη ζωή διότι ήταν δικός μας λογαριασμός.
Το να συχνάζεις στον Καπετάν Μιχάλη δεν σημαίνει, για μας, κάποια παράδοση σε μιαν εύθυμη ρουτίνα. Οι στιγμές πλήξης έμειναν μακριά. Ενώ φωνασκούμε πολλές φορές, πολλές φωνές, μείνει η μουσική του πράγματος. Πιο πολλά λέμε με το βλέμμα παρά με τα χείλη, ως προς το συναισθηματικό δέσιμο. Ως προς όλα τα άλλα, μιλάμε με ρυθμούς καταιγιστικούς. Το ένστικτο και η έμφυτη ευγένεια, μάλλον παλαιομοδίτικη, αλλά πολύτιμη, συμβάλλουν στο να μην ανεβαίνουν οι τόνοι . Το ότι δεν παραβιάστηκαν ποτέ οι κανόνες που, σιωπηλά, έχουν τεθεί εδώ και κάμποσα χρόνια δίνει ένα νόημα στον χαρακτηρισμό λαϊκή ελίτ".
σχόλια