Κάποτε προσπάθησα να διαβάσω το Μein Kampf του Χίτλερ, για να δω τι κουβαλούσε τελικά μέσα στο μυαλό του. Φαντάστηκα ότι θα εκνευριστώ, ότι θα εξοργιστώ – αυτό που δεν περίμενα καθόλου, ήταν ότι θα βαρεθώ στην πρώτη σελίδα.
«Η γερμανική Αυστρία πρέπει να επιστρέψει στη μητρική γερμανική χώρα, και όχι για οικονομικούς λόγους. Όχι, και πάλι όχι: ακόμα κι αν μια τέτοια ένωση είναι αδιάφορη από οικονομικής πλευράς, ναι! Ακόμα κι αν είναι ασύμφορη οικονομικά, πρέπει να γίνει. Το ενωμένο αίμα απαιτεί ένα ενωμένο Ράιχ. Το γερμανικό έθνος δεν θα αποκτήσει ποτέ το ηθικό δικαίωμα να ξεκινήσει αποικιοκρατική πολιτική εκτός κι αν αγκαλιάσει τους γιους του μέσα στο ίδιο κράτος. Μόνο όταν τα σύνορα του Ράιχ συμπεριλάβουν και τον τελευταίο Γερμανό αλλά δε θα μπορεί πια να του παρέχει το καθημερινό του ψωμί θα έχει το ηθικό δικαίωμα να διεκδικήσει ξένο χώμα λόγω της φτώχιας του λαού. Το ξίφος του θα γίνει το αλέτρι μας και από τα δάκρια του πολέμου θα κερδηθεί το ψωμί για τις επόμενες γενιές.»
Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Ο αυτόχειρ αστροναύτης
Ο Γκαντάφι ήταν ακόμη πιο ακούραστος συγγραφέας. Το πιο γνωστό του «έργο» είναι το Πράσινο Βιβλίο του 1975 σε τρεις τόμους, κι αν έχετε κουράγιο, μπορείτε να το απολαύσετε εδώ. Η επόμενή του προσπάθεια ήταν το «Απόδραση στην Κόλαση» σε δύο τόμους (προφανώς ήταν αδύνατον να σταματήσει να γράφει) όπου αναλύει το τεράστιο μίσος του για τις πόλεις, τόσο τεράστιο, που χρειάστηκε τόμους για να ξεθυμάνει. Το αποτέλεσμα είναι ένα συνονθύλεμα παράταιρου παραληρήματος, ανακατεμένο με αστικούς μύθους και μπαμπούλες:
«Χθες ένα αγόρι σκοτώθηκε στο δρόμο από ένα αυτοκίνητο, την ώρα που έπαιζε. Πέρυσι ένα άλλο αυτοκίνητο σκότωσε ένα μικρό κορίτσι που περνούσε απέναντι, κόβοντάς την σε κομμάτια. Μάζεψαν τα μέλη της με το φόρεμα της μητέρας της. Ένα άλλο παιδί έπεσε θύμα απαγωγής από επαγγελματίες εγκληματίες. Μετά από μερικές μέρες, το επέστρεψαν σπίτι του αφού του είχαν αφαιρέσει ένα από τα νεφρά του! Κάποια αγόρια έβαλαν ένα φίλο τους σε ένα χαρτοκιβώτιο για πλάκα και σκοτώθηκε όταν πέρασε κατά λάθος από πάνω του ένα αυτοκίνητο.»
Με λίγα λόγια: τι τα θέλετε τα αυτοκίνητα;
«Να τι είναι η πόλη: ένας μύλος που αλέθει τους κατοίκους της, ένας εφιάλτης για τους χτίστες της. Σε αναγκάζει να αλλάξεις την εμφάνισή σου και να αλλάξεις τις αξίες σου: υιοθετείς την αστική προσωπικότητα, η οποία δεν έχει χρώμα και γεύση… Η πόλη σε αναγκάζει να ακούσεις τη φασαρία αγνώστων. Αναγκάζεσαι να αναπνεύσεις τις ανάσες τους… Τα παιδιά είναι σε χειρότερη μοίρα. Περιδιαβαίνουν από σκοτάδι σε σκοτάδι… Οι κατοικίες δεν είναι σπίτια – είναι τρύπες και σπηλιές…»
Μέσα στο βιβλίο υπάρχει και η υπέροχη αλληγορία που λέγεται «η αυτοκτονία του αστροναύτη». Σ’ αυτή την ιστορία ένας άντρας πάει στο φεγγάρι, δε βρίσκει τίποτα σπουδαίο εκεί, κι επιστρέφοντας στη γη ανακαλύπτει ότι τα προσόντα του δεν τον βοηθούν να βρει δουλειά. Οπότε, αυτοκτονεί. Αυτό που μας λέει ο Γκαντάφι είναι ότι λίγο πολύ, η εξερεύνηση του διαστήματος είναι μία αχρηστούρα.
Κι αν νομίζετε ότι τρελαίνεστε, μην ανησυχείτε. Ο πρόεδρος έχει και πάλι τη λύση:
«Υπάρχει ένα βότανο που ανακαλύφθηκε στις πλαγιές του Benghazi και τώρα πουλιέται στο μαγαζί του Hajj Hasan. Σε μία συνέντευξη που του πήρα εγώ ο ίδιος, και που είδαν περισσότερο από τρία εκατομμύρια άνθρωποι, ο Hajj Hasan είπε ότι αυτό το βότανο θεραπεύει τους ψυχικά διαταραγμένους. Για όσους δεν έχουν διαταραχτεί ψυχικά ακόμα ο Hajj Hasan δεν είχε να πει κάτι.»
Η Άννα Δρούζα το ξέρει αυτό;
Αν βάλειςν -ν στο τέλοςν, γίνεταιν καθαρεύουσαν
Πάνω απ' όλα, ας μην ξεχάσουμε ποτέ το παραλήρημα à la grecque:
σχόλια