Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα» Facebook Twitter
Ο Τρούμαν Καπότε έπαιζε ρόλους διαρκώς από την ώρα που κατάλαβε ότι μπορούσε να χωρέσει αμέτρητους εαυτούς στις σελίδες, υιοθετώντας την ίδια περιπαικτική διάθεση στην υπόλοιπη ζωή του.

Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα»

1

Έμεινε πάντα παιδί: όσο και αν μεγάλωσε, όσο και αν τον κατέστρεψε η εμμονή με τις λέξεις και τις ουσίες, δεν ήταν παρά ένα αλητόπαιδο που δεν έπαψε να παρατηρεί γεμάτο περιέργεια το καθετί, πόρνες και φονιάδες, δαίμονες και αγγέλους. Ο Τρούμαν Καπότε ήταν ο αγαπημένος όχι μόνο της διανόησης αλλά και των κοσμικών, που δεν κατάλαβαν ποτέ ότι πίσω από το αστείο πρόσωπο με την παράξενη φωνή και τις τρομερές ιστορίες κρύβεται μια λογοτεχνική βόμβα έτοιμη να σαρώσει τα λογοτεχνικά σαλόνια και τα βαρετά περιβάλλοντα. Το είχε πει στην αξέχαστη συνέντευξη που είχε δώσει στο «Playboy»: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, παρ' ότι έχω πολλούς φίλους από τα ανώτερα στρώματα. Για τον απλούστατο λόγο ότι πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα. Ενίοτε διαμαρτύρονται γιατί καταφέρομαι εναντίον τους. Αλλά τι περίμεναν, ότι είμαι εκεί απλώς για να τους διασκεδάζω; Είμαι συγγραφέας και εκμεταλλεύομαι τα πάντα μέχρι τέλους». Όντως δεν κατάλαβαν ότι η διαβόητη κοσμική ζωή του Τρούμαν Καπότε ήταν απλώς η άλλη πλευρά μιας παράξενης εσωστρέφειας –ενίοτε και βαθιάς μισανθρωπίας– ενός ευαίσθητου παιδιού από τη Λουιζιάνα που μεγάλωσε διαβάζοντας μανιωδώς τους μεγάλους κλασικούς. Το είχε άλλωστε πει ότι η γαλλική λογοτεχνία και ο Προυστ «δεν είναι παρά ένα τεράστιο κουτσομπολιό» για να δικαιολογήσει την παράξενη σύνδεση που έκανε ανάμεσα στο βαθυστόχαστο και στο πηγαίο αλλά και την έμφυτη περιέργεια που είχε για το καθετί. Παρ' ότι δεν υπήρξε καλός μαθητής γιατί ποτέ δεν άντεξε το ασφυχτικό περιβάλλον του σχολείου, ανέκαθεν σκαρφιζόταν ιστορίες και βουτούσε στο νωπό περιβάλλον του Νότου, το στοιχειωμένο από υποβλητικές προφορικές αφηγήσεις, απ' όπου αντλούσε το πρωτογενές υλικό του. Καθόταν στο δωμάτιο και το σύμπαν του μυαλού στραφτάλιζε, γεννούσε ιστορίες για ανθρώπους ατελείς ή υπεράνθρωπους, ιστορίες βουβές και πένθιμες τις οποίες διαπερνούσε μια έντονη, πανηγυρτζίδικη μπάντα, μέχρι που ένα εσωτερικό σήμαντρο σταματούσε τον θόρυβο. Μια εσωτερική φωνή που του υπαγόρευε επίσης περιγραφές γεμάτες από ένα αδιευκρίνιστο πένθος, σφραγισμένες ανεξίτηλα από τα ανεπούλωτα τραύματα που τον βασάνιζαν μέχρι το τέλος της ζωής του. Ούτε η πιο διάσημη ηρωίδα του, η Χόλι Γκολάιτλι, ξέφυγε από αυτήν τη μοίρα: αν και της χάρισε κάποια ευχάριστα διαλείμματα και λαμπερές επισκέψεις στο «Τίφανις», «εκεί όπου δεν είναι δυνατόν να συμβεί τίποτα κακό», στο τέλος την παρέδωσε στην ασφυχτική της μοίρα. Ήταν και αυτή μια εκδιδόμενη πόρνη σαν την πλειονότητα των κεντρικών χαρακτήρων του, καταδικασμένη, όπως ο ίδιος, να αλλάζει ρόλους για να κρύψει την πιο ευάλωτη και τρωτή πτυχή του.

Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα» Facebook Twitter
Ο Τρούμαν Καπότε φωτογραφημένος από τον Άρνολντ Νιούμαν.

Ο Τρούμαν Καπότε έπαιζε ρόλους διαρκώς από την ώρα που κατάλαβε ότι μπορούσε να χωρέσει αμέτρητους εαυτούς στις σελίδες, υιοθετώντας την ίδια περιπαικτική διάθεση στην υπόλοιπη ζωή του. Ήταν ο ίδιος που διοργάνωνε πάρτι που έγραψαν ιστορία, όπως το επικό πάρτι του 1966 στο Grand Ballroom του ξενοδοχείου Πλάζα με τους 500 καλεσμένους, μεταξύ των οποίων πρίγκιπες και βασιλιάδες, παγκόσμιοι εκφραστές της εξουσίας και του χρήματος –από τον Μπομπ Κένεντι έως τον δικό μας Σταύρο Νιάρχο–, ενώ ταυτόχρονα μπορούσε να συναναστρέφεται χωρικούς και ψαράδες στην Πάρο, όπου είχε βρεθεί για διακοπές. Πάνω απ' όλα ήταν συγγραφέας και το είχε αποδείξει από τα δεκαεφτά του, όταν οι ιστορίες του διαβάζονταν μετά μανίας και του χάρισαν μια θέση στο περίφημο «New Yorker», το όνειρο κάθε συγγραφέα. Στην αρχή έγραφε λεζάντες για φωτογραφίες και γέμιζε τα συννεφάκια στα κόμικς, αλλά λίγο αφού έκλεισε τα δεκαεννιά είχε την πρώτη νίκη με τη μούσα. Η ιστορία του «Μίριαμ» για ένα παιδί που μπαίνει στο σώμα μιας γυναίκας πήρε το πρώτο βραβείο. Ακολούθησαν κι άλλα διηγήματα, έως ότου στα 23 του χρόνια γράφει το αριστουργηματικό «Άλλες φωνές, άλλοι τόποι», ένα βιβλίο στο οποίο αντηχούν ηχηρές οι εμμονές, αποκαλύπτεται το τραύμα της πατρικής απώλειας και η ομοφυλοφιλία του, καθώς και το ότι είναι από τους περιώνυμους συγγραφείς του Νότου. Όπως έγραφε με σαφήνεια ο κριτικός Τζον Χίτσενς: «Τα πρώτα έργα του Καπότε έχουν να κάνουν με έναν μακάβριο, απομονωμένο κόσμο, γεμάτο σκιώδεις πρωταγωνιστές». Ενδεικτικός είναι ο τρόπος που κοίταζε από τότε, από τα πρώτα του κιόλας βήματα, τον φακό του Χάρολντ Χάλμα, όλο αθωότητα, θράσος και ηδύτητα, γνωρίζοντας πως οι βαθιές ανασφάλειες γίνονται τα πλέον ισχυρά όπλα όταν συνοδεύονται από περίσσιο ταλέντο. Μόνο γι' αυτήν τη φωτογραφία που του είχε τραβήξει ο διάσημος φωτογράφος μόλις είχε ολοκληρώσει τις «Άλλες Φωνές» γράφτηκαν αμέτρητα κείμενα, ξεσηκώθηκαν οι σεμνότυφοι κι έφτασε στην πόρτα του ο ίδιος ο Άντι Γουόρχολ, ο οποίος, σαν λακωνικό, μύρισε το νέο ταλέντο. Χρυσές αντένες υψώθηκαν γύρω από το πιτσιρίκι που έγραφε σαν να έχει ζήσει εξήντα ζωές, σαν ένα σοφό αγρίμι που αφέθηκε ελεύθερο από τα ατμοσφαιρικά τοπία του Νότου στην καρδιά της μεγαλούπολης. Οι περιγραφές του, ακόμα και τώρα, είναι αποκαλυπτικές, υποβλητικές στην ακρίβεια και στην τελειότητά τους: «Από την ενδοχώρα, δύο είναι οι δρόμοι που οδηγούν στη Nουν Σίτι: ένας απ' τον Βορρά κι ένας απ' τον Νότο· ο δεύτερος, που όλοι τον λένε η δημοσιά του Παραντάιζ Τσάπελ, είναι ο καλύτερος από τους δύο, αν και δεν έχουν μεγάλη διαφορά: και οι δύο περνάνε μέσα από μίλια και μίλια βάλτους, δάση και χωράφια, και το μόνο που διακόπτει πού και πού τη μονοτονία τους είναι κάτι διαφημιστικές πινακίδες: πούρα Red Dot των 5 σεντ, Dr. Pepper, NEHI, Grove's Chill Tonic και 666. Ξύλινες γέφυρες πάνω από ποταμάκια με γλυφό νερό που 'χουν πάρει τ' όνομά τους από κάτι αφανισμένες φυλές Ινδιάνων ηχούν υπόκωφα κάτω απ' τις ρόδες των αυτοκινήτων σαν μακρινή βροντή· πρόβατα και γουρούνια κόβουν βόλτες καταπώς τραβάει η όρεξή τους· πού και πού, όλο και κάποιοι αγρότες σηκώνουν το κεφάλι απ' τη δουλειά για να χαιρετήσουν ένα αμάξι που περνάει με φούρια, κι ύστερα το βλέπουν λυπημένα να χάνεται μέσα σ' ένα σύννεφο κόκκινη σκόνη» («Άλλες φωνές, άλλοι τόποι», μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Μεταίχμιο).

Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα» Facebook Twitter
O Τρούμαν Καπότε (1924 - 1984) χορεύει με άγνωστη παρτενέρ στο ιστορικό πάρτι που διοργάνωσε στο Grand Ballroom του ξενοδοχείου Πλάζα στις 28 Νοεμβρίου του 1966. Αριστερά διακρίνεται η εκδότρια της Ουάσινγκτον Ποστ και επίτιμη καλεσμένη του Καπότε, Katherine Graham (1917 - 2001). Δεξιά, η ηθοποιός Λορίν Μπακόλ χορεύει με τον χορευτή και χορογράφο Jerome Robbins (1918 - 1988). Φωτο: Express Newspapers/Getty Images/ Ideal Image

Γι' αυτό, παρ' ότι πολλοί συγγραφείς έχουν παραμείνει στη συλλογική μνήμη και θεωρούνται σπουδαίοι, όπως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ή ο Νορμαν Μέιλερ, λίγοι είναι τόσο αδιανόητα μοντέρνοι και ολοζώντανοι στις περιγραφές του όσο αυτός. Ίσως γιατί η μέριμνά του ήταν να μιλήσει για όσα γοητεύουν ή βασανίζουν βαθιά τον άνθρωπο ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει: την οικογένεια, την καταξίωση, την αποπλάνηση, το σεξ, τον διασυρμό. Και τον Τρούμαν Καπότε τον απασχολούσαν όλα αυτά σε διαφορετικές δόσεις και σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Αλλά ήξερε ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη μαγεία: «Ένα έργο τέχνης είναι ένα έργο μυστηρίου, ακραίας μαγείας. Οτιδήποτε άλλο είναι είτε αριθμητική είτε βιολογία» είχε πει. Στα έργα του δεν σε μαγεύουν μονάχα οι λέξεις –ένα κράμα εξεζητημένης σύνταξης μαζί με αργκό, παράδοξους νεολογισμούς, μπαρόκ εκφράσεις και αδιανόητη γλωσσική μαεστρία– αλλά η σκηνοθεσία, αυτή η ικανότητα να γοητεύει και να κατακτά ακόμα και τον πιο αδιάφορο ακροατή ή αναγνώστη. Παντού επίσης στις σελίδες του υπάρχουν διάχυτοι οι προσωποποιημένοι συμβολισμοί, απόδειξη ότι η καλή λογοτεχνία δεν υφίσταται ή, μάλλον, πείθει αν δεν έχει ψυχή και αν δεν είναι σε μεγάλο βαθμό βιωματική. Ο Τζόελ, το μικρό αγόρι που αναζητά απεγνωσμένα τον πατέρα του στο «Άλλες φωνές, άλλοι τόποι», βρίσκει το φασματικό υποκατάστατό του στον μουγγό γέρο με τον οποίο επικοινωνεί πετώντας κόκκινα μικρά μπαλάκια στις σκάλες – γιατί τα πάντα, συναισθήματα, χρώματα και προκαταλήψεις, μετράνε στις ιστορίες του. Ουσιαστικά, ο Τζόελ είναι το αντεστραμμένο είδωλο του νεαρού ήρωα στο «Όταν οι προσευχές εισακούονται»: ένα είδος αρσενικής πόρνης, ένας τυχοδιώκτης νέος που αλλάζει ρόλους και εξαπατά. Επομένως, η πτώση είναι αναπόφευκτη. Όπως γράφει ο και ο Θάνος Σταθόπουλος στην κριτική του «Ο μικρός Τζόελ Χάρισον Νοξ και ο νεαρός Π. Μπ. Τζόουνς, οι δύο όψεις, εν τέλει, της περσόνας του Τρούμαν Καπότε, με άλλους όρους ο καθένας, θα ακολουθήσουν τη λάμψη τους, πέφτοντας σαν μακρινά αστέρια από έναν ολοφώτεινο, πλην αφιλόξενο ουρανό».

Έρωτες δίχως αύριο

Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα» Facebook Twitter
O Καπότε με τον Έντουαρντ Πέρι Σμιθ.

Ανέφικτοι έρωτες χαρακτήριζαν μονίμως την ερωτική ζωή του, κατά κύριο λόγο με παντρεμένους, όπως ο ιρλανδικής καταγωγής πατέρας τεσσάρων τέκνων, επίσης συγγραφέας, Τζον Ο'Σι, τον οποίο τελικά αντικατέστησε ένας άλλος φανταστικός έρωτας –και περισσότερο μοιραίος– με τον δολοφόνο και πραγματικό πρωταγωνιστή του βιβλίου «Εν Ψυχρώ» Έντουαρντ Πέρι Σμιθ. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Τρούμαν Καπότε μετέβη στην κωμόπολη Χόλκομπ του Κάνσας ως απεσταλμένος του περιοδικού «New Yorker» για να καλύψει το φονικό που έγινε εκεί στις 15 Νοέμβρη του 1959. Η ανεξήγητη σφαγή της οικογένειας Κλάτερ, δηλαδή του τίμιου πατέρα, της μητέρας, της αγαπητής στην πόλη έφηβης κόρης και του εξωστρεφούς έξυπνου γιου, προκάλεσε την περιέργεια του συγγραφέα, ο οποίος έσπευσε στο Κάνσας για να εξιχνιάσει τα κίνητρα, γράφοντας μια σειρά από κείμενα που αργότερα έγιναν βιβλίο. Μαζί του είχε τη στενή του φίλη και επίσης διάσημη συγγραφέα Χάρπερ Λι, η οποία τον βοήθησε στη δύσκολη διαδικασία της συλλογής και καταγραφής των στοιχείων. Γνωστός για την κοινωνικότητά του, έπιασε φιλία με τους γείτονες, τους ανοίχτηκε και κατάφερε έτσι να φτάσει μέχρι τους ίδιους τους ενόχους, με τους οποίους έκανε μια σειρά από συνεντεύξεις. Το αποτέλεσμα αυτής της πολυετούς έρευνας ήταν ένα ιδανικό κράμα δυνατού ρεπορτάζ, υψηλής λογοτεχνίας και σημείου αναφοράς για όλους όσοι έχουν θελήσει έκτοτε να μυηθούν στις αρετές του non fiction. Η ιστορία ή το ρεπορτάζ, που αποδίδεται στα αγγλικά όχι τυχαία με τον ίδιο όρο, story, στην περίπτωση του Καπότε έπαψε να είναι απλώς το κίνητρο μιας αποστολής και συμπαρέσυρε εμμονές και απωθημένα, αποκτώντας διαστάσεις τραγωδίας. Και ήταν τα τραύματα που τον έκαναν να ερωτευτεί έναν από τους φονιάδες, με τον οποίο ταυτίστηκε, αφού είχε κι εκείνος αντίστοιχα βιώματα – είχε εγκαταλειφθεί μικρός από τον πατέρα του. Όπως επισήμανε πολύ καίρια ο Τζέραλντ Κλαρκ στη βιογραφία του Καπότε: «Ο ίδιος θα είχε ακινητοποιήσει το χέρι του πάνω στη σελίδα, αν είχε συνειδητοποιήσει πως στην πραγματικότητα δεν έγραφε ένα μυθιστόρημα αλλά την ψυχολογική αυτοβιογραφία του: χαρτογραφώντας, υπό τη μεταμφίεση του μυθιστορήματος, το αγωνιώδες ταξίδι που έλαβε τέλος με την αποκάλυψη της ταυτότητάς του ως άνδρα, ως ομοφυλόφιλου, ως καλλιτέχνη». Φαίνεται πως η αγχόνη που κρέμασε τον Πέρι, τον φονιά στο «Εν Ψυχρώ», κρέμασε για πάντα τις ελπίδες του Καπότε, ο οποίος τρόμαξε τόσο, που δεν μπόρεσε ποτέ να επιστρέψει στο παιχνίδι. Έμεινε σπίτι του απομονωμένος και εξαρτημένος, αφήνοντας στη μέση διάφορα σχέδια και κυρίως το πικρόχολο και συναρπαστικό «Roman à clef: Όταν οι προσευχές εισακούονται», με το οποίο πίστευε ότι θα «έκανε στην Αμερική ό,τι κατάφερε ο Προυστ στο Παρίσι». Ήξερε, άλλωστε, ότι για μια ακόμα φορά, και όπως αποδείχτηκε η τελευταία, είχε ανεβάσει ψηλά τον πήχη και σημάδευε με το μοναδικό και πιο πολύτιμο όπλο του, την αφήγηση και τη λογοτεχνία, αυτό ακριβώς που έμελλε να αφανίσει ακόμα και τον ίδιο, αφήνοντας όμως ως παντοτινή παρακαταθήκη κείμενα που λάμπουν σαν ματωμένο διαμάντι, προτάσεις που καίνε ακόμα σαν τις ακουμπάς, χαρακτήρες που σε μαγεύουν, πιο πολύ ενσαρκωμένοι και ακαταμάχητοι παρά χάρτινοι. Γι' αυτό ακριβώς θαρρεί κανείς πως ο Τρούμαν Στρέκφους Πέρσονς, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα –Καπότε ήταν το επώνυμο του πατριού του–, ζει ακόμα και γι' αυτό θα γιορτάζουμε πάντα την επέτειο των γενεθλίων του και όχι αυτήν του θανάτου του.

Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα» Facebook Twitter
Ο Τρούμαν Καπότε φωτογραφημένος από τον Άντι Γουόρχολ.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 30.9.2017

Βιβλίο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένα απόσπασμα από το “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια” και λίγα λόγια για την συγγραφέα του Χάρπερ Λι που πέθανε σήμερα

Βιβλίο / Ένα απόσπασμα από το «Βάλε ένα φύλακα» και λίγα λόγια για την συγγραφέα του Χάρπερ Λι που πέθανε σήμερα

Το παγκόσμιο μπεστ σέλερ «Βάλε ένα φύλακα» που έσπασε όλα τα ρεκόρ από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του και ουσιαστικά συνιστά τη συνέχεια του «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια»
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά

Οθόνες / Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά μόλις κυκλοφόρησε

Τα κείμενα του Φώντα Τρούσα για τις «βαθιά υποτιμημένες ταινίες που απελευθέρωσαν τη ματιά του θεατή από την οικογενειακή τηλεοπτική εικόνα, απενοχοποιώντας περαιτέρω το γυμνό» και για τον underground και τον πειραματικό ελληνικό κινηματογράφο κυκλοφορούν σε ένα μοναδικό, κυριολεκτικά, βιβλίο, από τα LiFO Books.
M. HULOT
Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Βιβλίο / Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Υπεύθυνη για τα πιο πολύτιμα αποκτήματα της ιδιωτικής συλλογής του διάσημου τραπεζίτη, η απέριττα κομψή βιβλιοθηκάριος Μπελ ντα Κόστα Γκριν ήταν μαύρη αλλά εμφανιζόταν ως λευκή στον αφρό της υψηλής κοινωνίας μέχρι και τον θάνατό της το 1950.
THE LIFO TEAM
Leslie Absher: «Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι» 

Βιβλίο / Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι, συγγραφέας

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Leslie Absher μάς ξεναγεί στο «Σπίτι με τα μυστικά», εκθέτοντας ταυτόχρονα την προσωπική της πορεία προς την απελευθέρωση, την «ελληνική» της εμπειρία και τις εντυπώσεις της από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Πολυτεχνείο - Ένα παραμύθι που δεν λέει παραμύθια»

Βιβλίο / Το Πολυτεχνείο έγινε κόμικ: Μια νέα έκδοση για μια μονίμως επίκαιρη εξέγερση

Παραμονές της φετινής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι εκδόσεις Red ‘n’ Noir κυκλοφόρησαν ένα έξοχο κόμικ αφιερωμένο σε αυτή, που το υπογράφουν ο συγγραφέας Γιώργος Κτενάς και ο σκιτσογράφος John Antono.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Μάλκολμ Λόουρι και το «Κάτω από το ηφαίστειο»

Βιβλίο / Το μεγαλόπνοο «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρι, μια προφητεία για την αποσύνθεση του κόσμου

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Βιβλίο / Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Στο νέο του βιβλίο, «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Νικόλας Σμυρνάκης καταρρίπτει 23 μύθους που μας καταπιέζουν, βοηθώντας μας να ζήσουμε ουσιαστικότερα.
ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Βιβλίο / Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Μια διαφωτιστική συζήτηση με τον γνωστό δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω και συγγραφέα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΛΟΑΤΚΙ + Δικαιώματα & Ελευθερίες (εκδ. Σάκκουλα), ένα μνημειώδες όσο και πολύτιμο βοήθημα για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Πέτσα: «Αυτό που μας πάει μπροστά δεν είναι η πρόοδος αλλά η αγάπη»

Βιβλίο / Η Βασιλική Πέτσα έγραψε ένα μεστό μυθιστόρημα με αφορμή μια ποδοσφαιρική τραγωδία

Η ακαδημαϊκός άφησε για λίγο το βλέμμα του κριτή και υιοθέτησε αυτό του συγγραφέα, καταλήγοντας να γράψει μια ιστορία για το συλλογικό τραύμα που έρχεται να προστεθεί στις ατομικές τραγωδίες και για τη σημασία της φιλικής αγάπης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Μιχάλης Γκανάς: Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

Απώλειες / Μιχάλης Γκανάς (1944-2024): Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής». Ο σημαντικός Έλληνας ποιητής έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Βιβλίο / «Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Μια αναδρομή στην έξοχη, προκλητική όσο και «προφητική» νουβέλα του Ουίλιαμ Μπάροουζ στην οποία βασίστηκε η πολυαναμενόμενη ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που βγαίνει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ