"Θες να μπεις στη πολιτική και δεν κατάγεσαι από τζάκι. Είσαι 32 χρονών και θα 'ναι λάθος σου να αφήσεις στους άλλους να διαμορφώσουν την εικόνα σου. Γιατί δεν κάνεις ένα blog ώστε να χτίσεις εσύ την εικόνα σου;".
Το ερώτημα αυτό απευθύνθηκε σε δύο διαφορετικά πρόσωπα με σπουδές και καλλιέργεια (έναν άντρα, μια γυναίκα). Δεν έκαναν ποτέ το βήμα, παρότι συνεχίζουν την απόπειρά τους για να διεισδύσουν στο πολιτικό σύστημα.
Εξίσου ενδιαφέρον είναι πόσο λίγοι έλληνες πανεπιστημιακοί διατηρούν ένα blog, σε αντίθεση με το εξωτερικό. Δεν είναι έκπληξη αν πούμε ότι είναι ελάχιστοι οι επιχειρηματίες και τα στελέχη επιχειρήσεων που εκφράζουν τις σκέψεις τους σε ένα Ιστολόγιο, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στη Δύση, όπου κατά σύμβαση ανήκουμε. Η μείωση της δραστηριότητας στο blogging δεν αφορά μόνο όσους έχουν κάποια δημόσια θέση, αλλά –από αίσθηση- και τους απλούς πολίτες.
Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, αλλά δείχνει σαν να θεωρείται ντεμοντέ, ‘πασέ’ η διατήρηση ενός blog. Με αφορμή εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στο blogging (με ‘άλλοθι’ τους γονείς) έσπασα το κεφάλι μου για να βρω κάποιους λόγους αυτής της ‘υποχώρησης’. Τέσσερις που ήλθαν εύκολα στο μυαλό:
-η τηλεόραση συνεχίζει να ‘καταπίνει’ το χρόνο πολλών συν-ελλήνων
-το μάθημα της έκθεσης στο σχολείο και η προκάτ επιβολή σκέψης, έχει αφήσει τραύματα σε πολλούς που δεν έχουν διάθεση να πάρουν το δρόμο της ελεύθερης έκφρασης
-η συμπεριφορά κερκίδας δεν ήταν φαινόμενο μόνο της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας της χώρας, αλλά μεταφέρθηκε στην κοινωνική ζωή. Συνθήματα, κράξιμο, λεκτική βία
-το Facebook και το Twitter ‘έφαγαν’ αρκετό μέρος από τη διάθεση, χρόνο για να σκαρώσουμε κάποια ανάρτηση
Διεθνώς το blogging τραβάει το δρόμο του και παρά τη μόδα των ‘κλειστών’ Social Networks (Facebook κλπ), οι έρευνες δείχνουν ότι έχει ανάπτυξη, γιατί καλύπτει ουσιαστικές ανάγκες, πέρα από τις παρορμήσεις της στιγμής ή της περιόδου.
Ο ‘μουγγός’ Οδυσσέας
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα αυτά είναι μια φυσική συνέπεια, δεν είναι δα και κάποιο σπουδαίο θέμα. Δεν είναι ακριβώς έτσι... Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες καταγράφεται, σε όλες τις μελέτες, ανάπτυξη των Ιστολογίων. Απλοί πολίτες, επιστήμονες, εκπαιδευτικοί οργανισμοί, εταιρείες, Οργανισμοί, όλες οι ‘φυλές’ νοιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν περισσότερο, να ανοίξουν συζητήσεις, να πετάξουν ένα σπέρμα, για να ξεκινήσει ο διάλογος.
Η Ελλάδα της κρίσης έχει ανάγκη από Αφήγηση, τόσο προσωπική, όσο και κοινωνική, εθνική. Δεν μπορεί να γίνει με τηλεγραφήματα στο Facebook ή το Twitter, ούτε με φωτογραφίες στο Instagram. Κανένας άλλος ήρωας δεν είναι τόσο επίκαιρος στην Ελλάδα των ημερών μας, όσο ο Οδυσσέας.
Οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα έχουμε ανάγκη από το ‘πακέτο’ του Ομήρου, που ξεκινά από την Αφετηρία, περνάει στην Κρίση, ανταποκρίνεται στο Κάλεσμα για Αλλαγή, δέχεται την πρόκληση της Επανατοποθέτησης και αποδέχεται το ρίσκο του Ταξιδιού.
Οι πιο ωμοί θα μιλήσουν για μια άτυπη μορφή ψυχοθεραπείας. Όπως κι αν είναι, πρέπει να μιλήσουμε, να αφηγηθούμε, να συζητήσουμε, να συγκρουστούμε μέσα από το διάλογο, να ενταχθούμε στις νέες συλλογικότητες, μέσα στις οποίος θα οχυρωθούμε τα επόμενα σκληρά χρόνια της κοινωνικής κρίσης και της οικονομικής ξηρασίας. Η έκφραση στη φόρμα ενός Ιστολογίου αποτελεί έναν από τους απλούς και δημιουργικούς τρόπους. Αιωρούμενο στο ψηφιακό ‘σύννεφο’ ή ‘συνεργαζόμενο’ με Μέσα που έχουν τέτοια φιλοσοφία όπως το LIFO.gr.
H τάση αυτή , μεταξύ των άλλων, οδήγησε στο αρκετά συζητήσιμο μοντέλο της Huffington Post ή την πρόσφατη ανακοίνωση της Guardian για τη δημιουργία πλατφόρμας που θα φιλοξενεί περιεχόμενο από πολίτες.
Γονείς, εκπαιδευτικοί που μπλογκάρουν
Η πρόσφατη εκδήλωση ‘Ψηφιακές Γειτονιές’ συγκέντρωσε γονείς (κυρίως μητέρες) που μπλογκάρουν για την εμπειρία τους, ανταλλάσουν ιδέες. Ανάμεσα στο κοινό βρέθηκαν πάνω από 250 άτομα που ασχολούνται με κάποιο ιστολόγιο. Αποτελούν ένα οικοσύστημα, που είναι το πιο πλούσιο για θέματα που αφορούν την ανατροφή παιδιών. Ούτε τα media μπορούν να δώσουν αυτό το κράμα πληροφόρησης και διαλόγου γύρω από την γονεακή εμπειρία, ούτε οι (αραιές ή πολύ ‘επαγγελματικές’) δημόσιες τοποθετήσεις των ειδικών.
Σε έναν συγγενή χώρο, αυτόν της εκπαίδευσης στο νηπιαγωγείο ή στο δημοτικό, οι πιο αναλυτικές απόψεις, ο πιο πλούσιος διάλογος πιστώνεται σε εκπαιδευτικούς bloggers και σε γονείς. Τους πιο πολλούς τους βρίσκεις μέσα από το #GRedu στο Twitter. Δεκάδες εκπαιδευτικοί έχουν ξεφύγει από αυτά που νομίζουν τα media ότι είναι ο κόσμος της Μάθησης και της παιδείας και προσφέρουν απόψεις, πρακτικές , εμπειρίες , ιστορίες. Η Έλενα Ελληνιάδου, η Terra Computerata, ο Γ.Κωτσάνης, ο Β.Οικονόμου και αρκετοί άλλοι εκπαιδευτικοί, πολλοί μαθητές-μπλογκερς , αρκετοί Σύλλογοι Γονέων, όλοι αυτοί συγκροτούν ένα μικρό παράλληλο σύμπαν για τη Μάθηση, που είναι πολύ πέρα από τις ώρες απασχόλησης των εκπαιδευτικών, τις διαμάχες για το περιεχόμενο των τυπωμένων βιβλίων κλπ.
σχόλια