Η ζωγραφική της Ελένης Ζούνη αναδύεται ως μια ατελεύτητη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η αντίληψη εξελίσσεται σε μια διαδικασία που μετουσιώνει την καταγραφή της ροής της σκέψης. Η αφετηρία της είναι πάντα ένα σημείο· άλλοτε τυχαίο, άλλοτε με ακρίβεια χωροθετημένο, ανάλογα με την ένταση της συνθήκης που διαμορφώνει και πλάθει το παρόν. Πρόκειται για μια χαρτογράφηση όχι του πραγματικού, αλλά της αφαίρεσης και του υποκειμενικού, όπου το φαντασιακό και το ενστικτώδες συνδιαλέγονται με την αυστηρότητα μιας υφέρπουσας κωδικοποιημένης αρχιτεκτονικής.

 

Σε αυτόν τον ασαφή και συνεχώς μεταβαλλόμενο τόπο, το σχέδιο γίνεται ένα εργαλείο ανακάλυψης. Η καλλιτέχνις δεν επιδιώκει την αναπαράσταση μιας προκαθορισμένης σκηνής, αλλά την ανάπτυξη ενός οπτικού πεδίου όπου οι νοητικές κατασκευές αποκτούν σταδιακά υλική υπόσταση. Η σύνθεση προκύπτει μέσα από έναν μηχανισμό όπου οι εμπειρίες, τα ερεθίσματα και τα υλικά συνδιαμορφώνουν μια νέα διάσταση που διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στην ακρίβεια και την αμφισημία.

 

Η Ζούνη διερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, τον ήχο, το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, όχι μέσα από μια ευθύγραμμη αφήγηση αλλά μέσα από την αποτύπωση των σιωπηλών δυνάμεων που επενεργούν στη συνείδηση και την επηρεάζουν. Οι γραμμές της δεν καταγράφουν απλώς σχήματα, αλλά ενσωματώνουν το ίχνος της σκέψης, τη ρυθμικότητα της κίνησης, το αποτύπωμα μιας αόρατης δόνησης.

 

Το έργο της δεν ασπάζεται την εύκολη αντιστοίχηση εικόνας και λέξης. Η ψυχή αποκαλύπτει έναν ανοιχτό τόπο. Εκεί, οι μορφές και τα σύμβολα δεν έχουν προκαθορισμένες σημασίες αλλά προσκαλούν τον θεατή σε μια διαρκή και παιχνιδιάρικη αποκρυπτογράφηση. Το χρώμα μέσα από μια διαδικασία διαφορετικών υποστάσεων, ενισχύει την αίσθηση της μεταβλητότητας. Είναι φως και σκιά, ουρανός και έδαφος, υλικό και απουσία.

 

Το μέσο της ζωγραφικής είναι για την Ζούνη μια άσκηση επίγνωσης και μνήμης. Μέσα από τη σωματική συμμετοχή, τη χειρονομία και την αναζήτηση της σύνθεσης, κάθε έργο αναδεικνύεται ως μια σφαίρα διαπραγμάτευσης μεταξύ της τάξης και του απρόβλεπτου. Δεν καταγράφει το ορατό, αλλά το μεταμορφώνει, μετατρέποντας τη νοητική διεργασία σε ίχνος και το συναίσθημα σε χώρο.

 

Αυτή η διεργασία συνδιαλλαγής με το άυλο και το απτό, με το συνειδητό και το ασυνείδητο, συγκροτεί μια ένταση που δεν επιλύεται ποτέ πλήρως. Κάθε έργο μοιάζει να αιωρείται σε μια κατάσταση διαρκούς ανάγκης για ανακάλυψη, σε μια στιγμή που προηγείται της τελικής διαμόρφωσης. Το σχέδιο δεν είναι ποτέ απόλυτα κλειστό, αλλά προτείνει νέες δυνατότητες για τη διανοητική σύλληψη του χωροχρόνου.

 

Σε μια εποχή όπου η οπτική πληροφορία είναι άμεσα προσβάσιμη, η Ζούνη μας προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση: την επιστροφή στην παρατήρηση, στη σιωπηλή αλληλεπίδραση με την επιφάνεια και τη δομή. Τα έργα της δεν είναι στατικές συνθέσεις αλλά εν δυνάμει φορείς μετασχηματισμών, όπου η ύλη και ο στοχασμός παραμένουν σε συνεχή ροή. Το σημείο εκκίνησης δεν είναι ποτέ και το τελικό σημείο άφιξης. Αντίθετα, κάθε έργο είναι μια πρόταση επανεξέτασης, μια προτροπή να χαθούμε μέσα στην καθαρή εμπειρία της μορφής και του χώρου.

 

Η παρούσα έκθεση συγκεντρώνει αυτή τη σχεδόν εμμονική και διεισδυτική μελέτη, αναδεικνύοντας τη ζωγραφική όχι ως στατικό αποτύπωμα, αλλά ως μια αέναη τροχιά συλλογισμού και αίσθησης. Το μεταφυσικό συναντά το βιωματικό, το οικείο μεταλλάσσεται σε αχαρτογράφητο τοπίο, και το τελικό αποτέλεσμα παύει να είναι απλώς μια επιφάνεια που αποτυπώνει ένα ακόμη γεγονός. Πρόκειται για μια στιγμή κατανόησης του τρόπου με τον οποίο η ύπαρξη εγγράφεται και εντάσσεται στον άχρονο χρόνο.

 

Αυτό που αναδεικνύεται τελικά δεν είναι μόνο η δυναμική της εικόνας, αλλά η διαχείριση της ίδιας της αντίληψης. Τα έργα της Ζούνη λειτουργούν ως γέφυρα ανάμεσα στην ύλη και την απουσία, ανάμεσα στη σταθερότητα και τη μεταβολή.

 

Ο θεατής δεν καλείται να αποκωδικοποιήσει, αλλά να αισθανθεί, να περιπλανηθεί μέσα στην οπτική εμπειρία, να ανακαλύψει τη δική του αλήθεια μέσα στις γραμμές, τις σκιές και τα χρώματα. Σε αυτή την αδιόρατη συνομιλία ανάμεσα στην δημιουργό και τον θεατή, τα έργα δεν αποτελούν παρά μια αφορμή για να κατανοήσουμε τον κόσμο ξανά, από την αρχή.