Στο πλαίσιο της έκθεσης των Λεωνίδα Γιαννακόπουλου, Λίλας Μπελιβανάκη και Βασίλη Σελιμά με τίτλο «Τρεις Ζωγραφικές της Παραίσθησης», το Σάββατο 5 Οκτωβρίου στις 11:00 θα γίνει ξενάγηση από τον επιμελητή της έκθεσης, καθηγητή του ΕΜΠ, Θανάση Μουτσόπουλου παρουσία των καλλιτεχνών. Η συζήτηση θα αποκαλύψει πως στην Ελλάδα των 20s τρεις καλλιτέχνες της ίδιας γενιάς επιλέγουν να ζωγραφίζουν. Χωρίς να είναι μια προφανής επιλογή. Και οι τρεις τους είναι ιδιαίτερα υποψιασμένοι για το περιβάλλον τους και τις τεράστιες εξελίξεις της εποχής τους.

 

Πρόκειται, λοιπόν, για καλλιτέχνες που αποδεικνύουν ότι η ζωγραφική είναι ένας ενδιάμεσος ανάμεσα στο Εγώ και τον Κόσμο, αφού είναι μια συνεχής (και παράλληλη) αλληλοδιείσδυση των δυνάμεων που έχουν δημιουργηθεί από τη δυναμική ένωσή της, όπως υποστήριζε και ο Boccioni. Ο επιμελητής της έκθεσης, Θανάσης Μουτσόπουλος σημειώνει σχετικά με την διαδικασία που ακολουθείται στις  «Τρεις Ζωγραφικές της Παραίσθησης» :  « το «Βλέπω» είναι το ίδιο πράγμα με το σύνολο των φωτεινών στοιχείων τα οποία εισέρχονται στον αμφιβληστροειδή μας. Γι΄αυτό και στους τρεις το κυρίαρχο στοιχείο είναι οραματικό, παραισθητικό, μετα-σουρεαλιστικό, μετα-ψυχεδελικό. Αν το σκεφτεί κανείς σε μια εποχή όπου η ζωγραφική έχει ήδη περάσει μια σειρά από σκαμπανεβάσματα και ανατροπές, από τη σταδιακή απαξίωσή της από τον Μοντερνισμό, την επιστροφή της κατά τα μεταμοντέρνα χρόνια των ’80s και στη συνέχεια την, εκ νέου, περιθωριοποίησή της την επόμενη δεκαετία, με την κυριαρχία των “νέων” μέσων της φωτογραφίας, του βίντεο και των εγκαταστάσεων, αυτό μοιάζει σαν μια πολύ έγκυρη επιλογή».

 

Άλλωστε, η Λίλα Μπελιβανάκη με την εκρηκτική κινητικά ζωγραφική της ισορροπεί με τον λυρικό της σουρεαλιστικής υποβολής των εικόνων, Λεωνίδα Γιαννακόπουλο ενώ ο Βασίλης Σελιμάς ρέει ήρεμα σαν νερό ανάμεσά τους επιβάλλοντας θραυσματικές αλλά και ανασυγκολλημένες ζωγραφικές βιωματικές αφηγήσεις.

 

Καταλήγοντας, συμφωνούμε όλοι ότι έχουμε Τρεις Προτάσεις μιας Ζωγραφικής Παραίσθησης σ’έναν κόσμο πολύ πιο σύνθετο και πολυδιάστατο απ’ ό,τι συχνά πιστεύουμε και που διαλύεται σε ένα Οραματικό Σύμπαν. Ο Μουτσόπουλος αναρωτιέται σχετικά με την προοπτική, που χρησιμοποιείται ως ένα εργαλείο διάλυσης της πρόσληψής του : « Μήπως η προοπτική απόδοση του κόσμου συνιστά την ειλικρινή εικόνα του, τον αληθινό λόγο του κόσμου; Όμως και σ’ αυτή την περίπτωση, η εμπειρία του ζωγραφικού μοντερνισμού μέσα στον 20ό αιώνα απάντησε αυτό το ερώτημα. Ή μήπως στον αντίποδα αυτής της άποψης η προοπτική ισούται με ένα ξεχωριστό σύστημα μεταγραφής, μία εναλλακτική πρόταση που προβάλλει τη θέση, το χρονικό πλαίσιο και την κοσμοθεωρία των επινοητών της, επιτρέποντας ωστόσο την ύπαρξη άλλων αντίστοιχων συστημάτων »;

 

Ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος ζει και δουλεύει σε δυο παράλληλα σύμπαντα, σε αυτό ενός από τους πιο δραστήριους street artists στην Αθήνα και την Ευρώπη και σε αυτό ενός ζωγράφου στο σύγχρονο σύμπαν της τέχνης. Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του είναι ασπρόμαυρο με κύριο χαρακτηριστικό τις υβριδικές μορφές όπου τμήματα και σπαράγματα προϋπαρχόντων αντικειμένων ή όντων συμπλέκονται μεταξύ τους σε ένα πολύπλοκο όλο. Τελικά, στη ζωγραφική του συνθλίβονται ανθρώπινες σάρκες, μηχανές και ερείπια νεόδμητων κτιρίων.

 

Η Λίλα Μπελιβανάκη παρουσιάζει ένα περίπλοκο Τοτέμ που αποτελείται από ζωγραφικές συνθέσεις. Το έργο «Ototeman-In Memoriam» περιλαμβάνει στοιχεία δύο διαφορετικών πολιτισμών και καταφέρνει να τα δέσει σε μία αρμονική εικαστική παρουσίαση. Τα μεμονωμένα έργα, που λειτουργούν και αυτονομα, παρατάσσονται σε σχηματισμό Τοτέμ. Άλλωστε, οι φράσεις αυτές αντικατοπτρίζουν τον τρόπο που οι ινδιάκες φυλές και ο δυτικός πολιτισμός αποχαιρετούν τους νεκρούς τους.

 

Ο Βασίλης Σελιμάς κάνει ένα είδος ζωγραφικού κολάζ: Όλα είναι διαλυμένα, θραυσματικά, ανασυγκολλημένα. Αφηγείται τις προσωπικές του ιστορίες χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη την ανθρώπινη φιγούρα, ενώ τα παιδιά αποτελούν τον πυρήνα της δουλειάς του. Είναι η ανάγκη του καλλιτέχνη να συνομιλεί με το εσωτερικό παιδί και να διερευνεί τις ρίζες του τραύματος. Επομένως το σώμα κυρίαρχο στοιχείο σημαδεύεται από στίξεις/stickers/κονκάρδες, διαλύεται, κόβεται και ράβεται, γινόμενο στο τέλος ένα αποδομημένο άθροισμα θραυσμάτων και σπαραγμάτων.

 

Τελικά, οι τρεις καλλιτέχνες καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην ωμή πραγματικότητα και στο οραματικό παράλογο. Αυτό είναι επίτευγμα. Επίτευγμα είναι και τα σπαράγματα των αφηγήσεων που τα μετατρέπουν σε ζωγραφική. Και μάλιστα την υπερασπίζονται μανιασμένα.