Στην πρώτη της ατομική έκθεση η Ζωή Σκλέπα παρουσιάζει ένα σύνολο από γλυπτικά assemblage που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να αποτελούνται από συνηθισμένα ready-made προϊόντα. Με μια προσεκτικότερη ματιά όμως, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι έχουν ανακατασκευαστεί έτσι, ούτως ώστε να σχηματίσουν ένα νέο –απροσδιόριστο– αντικείμενο, στο οποίο δεν μπορεί κανείς να αποδώσει κάποια συγκεκριμένη λειτουργία.

 

Φέρνοντας στο νου τα δημιουργήματα της pop art, φαίνεται πως η εικαστικός επιδιώκει να επιστήσει την προσοχή μας στη σημασία που έχουν τα εφήμερα, αναλώσιμα προϊόντα της καθημερινότητάς μας. Έχοντας όμως συγχρόνως επίγνωση των γλυπτικών δυνατοτήτων που αυτά έχουν και απομονώνοντάς τα από το ίδιο τους το συγκείμενο με το να τα συναρμόζει με νέους τρόπους, τους προσδίδει μέσα από την μετατροπή τους σε εικαστικό έργο ένα νέο νόημα. Στη δουλειά της, μπορεί το σημαίνον να παραμένει το ίδιο με αυτό που γνωρίζουμε βάσει των συλλογικών εμπειριών μας, το σημαινόμενο όμως είναι ανοιχτό στην προσωπική της –και την προσωπική μας– ερμηνεία.

 

Το κάλεσμα αυτό προς τον κάθε αποδέκτη να δημιουργήσει τη δική του αφήγηση βλέποντας τα έργα της είναι και ένας από τους βασικούς της στόχους. Και ο στόχος αυτός εξυπηρετείται από κάθε στοιχείο που τα αποτελεί. Από την επιλογή οικείων αντικειμένων που οποιοσδήποτε μπορεί να ανακαλέσει από τα προσωπικά του βιώματα, από την επιστράτευση μιας παιδικής αφέλειας με την οποία διαπραγματεύεται ζητήματα ευαίσθητα ή ακόμα και προκλητικά, από το χιούμορ που διακατέχει συνήθως τους τίτλους των έργων της.

 

Όλες αυτές τις αναμνήσεις και τα ερεθίσματα που η Σκλέπα μετατρέπει σε τέχνη, επιχειρεί να τα προστατεύσει και να τα διατηρήσει πέρα από τη χρονική στιγμή που συνέβησαν. Εξού και ο τίτλος της έκθεσης, Season Extension, όρος τον οποίο δανείζεται από τη γεωργία και τον οποίο υιοθετεί για να απομονώσει στην παρούσα περίπτωση τα συναισθήματα που έχει βιώσει από την ένταση της στιγμής και να δημιουργήσει για αυτά «ένα διακριτικό περίβλημα που ξεγελά τον χρόνο, μια παράταση ζωής», όπως αναφέρει η ίδια. Επινοεί το δικό της ασφαλές περιβάλλον, χωρίς όμως να απομονώνεται· η απόδοση των έργων της μαρτυρά μια εξωστρέφεια και μια πρόθεση να συμπεριλάβει σε αυτή τη συνθήκη και όλους εμάς.