Οι Όμορφες Μέρες του Γιώργου μαζί μου
Κι ας πέθανε...
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΩΡΤΖΗΣ είχε παίξει σε μια ταινία σχεδόν αλλόκοτη και σίγουρα άμοιαστη με οποιαδήποτε άλλη, ελληνική. Το «Όμορφες Μέρες» του Κώστα Ασημακόπουλου.
Δηλαδή, κάποιος που θα την έβλεπε βιαστικά και υπεράνω, δεν θα καταλάβαινε και πολλές διαφορές. Αμήχανο μελό, κουλέρ λοκάλ, απλοϊκό σενάριο...
Όμως υπάρχει κάτι μυστήριο και λεπτό στην ταινία αυτή, που θα το ΄λεγες σχεδόν αγνότητα. Το ίδιο πράγμα που διακρίνω όταν βλέπω το «Σκιές στην Άμμο» του Μαυρομμάτη.
Ο Τρούσας δυσανασχετεί όταν χρησιμοποιώ ασαφείς, συναισθηματικούς όρους για να προσδιορίσω ένα έργο τέχνης. Κάποτε με ειρωνευόταν επειδή μιλώ με ήξεις-αφήξεις για την ροκ φάση του Γιώργου Ρωμανού.
Τι σημαίνει αγνότητα; Δεν είναι, δεν επιτρέπεται να είναι κριτικος όρος. Θεολογίζει σχεδόν.
Επιμένω ωστόσο. Συγγενεύει ίσως με την αφέλεια που αναφέρει ο Σίλερ στο «Περί αφελούς και συναισθηματικής ποιήσεως». Τις απονήρευτες καρδιές με το σχεδόν προγλωσσικό βαλάντωμα, που συχνά κουτρουβαλάνε στο κιτς και τα στερεότυπα. Όχι σε όλες, αλλά σε μερικές, ελάχιστες, διακρίνεις φευγαλέα μια έξοχη, ποιητική λοξότητα που είναι όλη δική τους― ο τρόπος που καδράρουν, που μιλάνε, οι σκιές της φωτογραφίας, το καθαρό βλέμα μιας ηθοποιού- έχουν μια πειθώ που τούς δόθηκε χωρίς να τη σκεφτούν.
Εντείνει η νοσταλγία τη σκέψη μου; Όχι. Αντιθέτως, με κάνει καχύποπτο. Πιστεύω ότι υπάρχουν καμμιά δεκαριά ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που αδικήθηκαν επειδή κατηγοριοποιήθηκαν βιαστικά, μυωπικά, ως εμπορικές ή βήτα. Δεν είναι αριστουργήματα, είναι όμως εξοχότητες μοναξιάς. Ολομόναχες κατασκευές. Ένα ακόμη: «Το Ταξίδι» με τη Βουγιουκλάκη.
Το «Όμορφες μέρες» δεν ανήκει ακριβώς σε αυτά. Δεν φτάνει σε απόσμενα ύψη από κατσικόδρομους. Αλλά το διαπερνά μια λεπτότητα σχεδόν ερήμην, που συγκινεί ως σήμερα. Έχει σπουδαία μουσική. Παύσεις, που δημιουργούν μουσική, επίσης. Ηθοποιούς έξοχους.
Το όλον έχει επίσης ασυγχρόνιστο ντουμπλάζ, λίγο άγαρμπο μοντάζ και μια καθυστέρηση στις ατάκες να ειπωθούν στις μη κωμικές σκηνές― σαν όλοι να διστάζουν να μιλήσουν και να ζήσουν. Αυτό το διστακτικό μπάχαλο παράγει τρυφερότητα, κι ας μοιάζουν όλα ανορθόγραφα.
Και έχει και τον Γιώργο Τζώρτζη που πάει να εξαπατήσει μια ετοιμοθάνατη πλούσια για να της φάει τα λεφτά, αλλά την ερωτεύεται εντέλει!
Τον σούπερ Γιώργο, τον μετρημένο και ήσυχο ηθοποιό, που πέρασε διακριτικά από την ιστορία του ελληνικού σινεμά, χωρίς τζάμπα θόρυβο.
