1.
BABEL TRIO: The Martyr
[Labyrinth of Thoughts]
Τρίτο άλμπουμ για τους Babel Trio (Δημήτρης Σιδερής ηλεκτρικό λαούτο, φωνή, Μιχάλης Αυλωνίτης μπάσο, φωνητικά, Trikalero ντραμς), μετά το ψηφιακό "Roots Electrified" (2017) και το χειροπιαστό "The Island of Cretal" (2018).
Και σ' αυτό το άλμπουμ, οι Babel Trio κινούνται στους δρόμους που άνοιξαν με τις προηγούμενες δουλειές τους, και ειδικότερα με το προπέρσινο "The Island of Cretal", καθώς στο πιο νέο "The Martyr" διαπιστώνονται πολύ λίγες διαφορές. Μηδαμινές σχεδόν.
Έτσι, αν στο προηγούμενο άλμπουμ η στιχουργική κάλυψη των (ελληνόφωνων) τραγουδιών τού trio προερχόταν βασικά από την παράδοση και την επώνυμη ποιητική δημιουργία (από τα πέντε τραγούδια τα τέσσερα είχαν παραδοσιακούς στίχους, ενώ ένα είχε στίχους του Διονυσίου Σολωμού από τον «Λάμπρο»), στο "The Martyr" οι στίχοι είναι επίσης παραδοσιακοί (οι περισσότεροι), χωρίς τούτο να σημαίνει πως δεν είναι επηρεασμένοι από την παράδοση και οι υπόλοιποι. Απεναντίας, το δέσιμο τους με το «χθες» είναι μόνιμο και διαρκές.
Πέραν αυτού τώρα, και τα συνθετικά, ηχητικά και οργανοπαικτικά στοιχεία τού άλμπουμ είναι επίσης πάνω-κάτω τα ίδια. Καλό είναι αυτό; Ούτε καλό, ούτε κακό. Εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δεις. Αν μετρήσεις π.χ. το γεγονός πως εδώ δεν παρατηρούνται άστοχες εισπηδήσεις προς άλλες κατευθύνσεις, μπολιάσματα με «ξένα» προς το ύφος του γκρουπ στοιχεία κ.λπ., αυτό είναι οπωσδήποτε θετικό.
Το ότι οι Babel Trio επιμένουν, λοιπόν, σ' αυτό το full-electrified fusion progressive, με τα stoner και τα παραδοσιακά στοιχεία, είναι κάτι σωστό. Το συγκρότημα «ψάχνει» στον αγαπημένο χώρο του, προσπαθώντας να αντλήσει από 'κει «νέες ιδέες», που θα μεταφραστούν σε νέες συγκινήσεις. Το καταφέρνει τελικώς αυτό; Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι.
Το "The Martyr" ακούγεται σαν συνέχεια του "The Island of Cretal", θα μπορούσε να ήταν το δεύτερο βινύλιο, εννοούμε, ενός double LP, πράγμα που σημαίνει πως δεν λειτουργεί ως μια διαφορετική-ίδια πρόταση, αλλά ως μια ίδια-ίδια πρόταση.
Θα χρειαζόταν περισσότερη τόλμη, με άλλα λόγια, για «κάτι πιο πέρα», που να πορευόταν όμως στον ίδιο δρόμο – και βεβαίως δεν θα πούμε εμείς ποιο θα πρέπει να είναι αυτό το «κάτι πιο πέρα», ούτε θα το περιγράψουμε. Είναι δουλειά των Babel Trio να το βρουν και να μας το συστήσουν στην επόμενη δουλειά τους.
Εξαιρετικό το ορχηστρικό "Guillotine", πολύ καλά τα επόμενα "Up in the sky" και "Black Sea", με όλα τα υπόλοιπα tracks να κινούνται στο αυτό, σχεδόν, επίπεδο.
Info: www.labyrinthofthoughts.gr
BABEL TRIO - Mother of Death (The Martyr LP / CD)
2.
NEFELI WALKING UNDERCOVER: Twelve
[Same Difference Music]
Κάτω από το όνομα Nefeli Walking Undercover «κρύβεται» η Νεφέλη Λιούτα, γνωστή μουσικός και συνθέτρια, με διάφορες δουλειές της να κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια είτε στις ψηφιακές πλατφόρμες, είτε σε φυσικές μορφές. Η "Twelve", που είναι ηχογραφημένη το 2015 δεν είναι η τελευταία της –καθότι υπάρχει και κάτι ελαφρώς νεότερο, όπως βλέπουμε στο bandcamp της, που κυκλοφόρησε επίσης αυτόν τον καιρό–, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μια δουλειά τυπωμένη σε δίσκο βινυλίου, για την οποία θα γράψουμε τώρα τα σχετικά.
Το άλμπουμ είναι ορχηστρικό κατ' αρχάς, με κάποια φωνητικά πού και πού (άνευ τραγουδιών δηλαδή), με όλα τα όργανα (βιολί, πιάνο, κιθάρα, κρουστά) και τις φωνές να προέρχονται από την Λιούτα.
Το genre, γενικώς, είναι το ambient. Ένα καθαρό, φυσικό ambient, χωρίς ιδιαίτερους ηλεκτρονισμούς και εφφέ, με τα φυσικά όργανα να πρωταγωνιστούν στις περισσότερες των περιπτώσεων, προσφέροντας συγκεκριμένες υπηρεσίες.
Βασικά, τα κομμάτια εδώ είναι δώδεκα, και κάθε ένα από αυτά έχει ως τίτλο του έναν από τους δώδεκα μήνες του έτους, με μιαν «επεξήγηση» δίπλα, ενίοτε ή πάντα(;) προγραμματική. Για παράδειγμα το track 1 είναι το "September / Lock something in the water then float", το track 10 είναι το "June / School's out" κ.ο.κ.
Το άκουσμα έχει την «ομορφιά» ενός επεξεργασμένου ambient, μιαν ομορφιά κάπως «άγρια» βεβαίως, όχι εκείνη την σχεδόν «ανάλατη», που γειτνιάζει με το new age, διαθέτει στοιχεία avant, όπως και ethnic (κυρίως eastern), διατηρώντας αν θέλετε σ' ένα μεγάλο μήκος του μιαν αίσθηση ζεν. Μιαν αίσθηση τού δημιουργικώς νοσταλγείν και τού πνευματικώς ακμάζειν. Το βιολί βεβαίως προσφέρει τα μέγιστα, ως όργανο, σ' αυτήν την «ετήσια» περιδιάβαση και περιπλάνηση, με τα κρουστά πρωτίστως να προσδίδουν στο "Twelve" όλες εκείνες τις «πινελιές» που είναι απαραίτητες, ώστε να γίνουν εμφανέστερες, ανάμεσα σε άλλα, και οι εναλλαγές των εποχών.
Το ότι ο «χρόνος» για την Λιούτα ξεκινάει από το Φθινόπωρο (Σεπτέμβριος) και τελειώνει το Καλοκαίρι (Αύγουστος), βαδίζει δηλαδή κατά το εκκλησιαστικόν έτος (Αρχή της Ινδίκτου), μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί σ' έναν υπερτονισμό τής πνευματικότητας τής μουσικής της, που δεν είναι ούτε άσκοπος ούτε άστοχος.
Info: www.samedifferencerecords.bandcamp.com/music
3.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΤΙΝΟΥ: Επιθυμία
[Μετρονόμος]
Η τραγουδίστρια Κατερίνα Ντίνου δεν είναι καινούρια, καθώς ηχογραφεί από το πρώτο μισό των 00s. Πριν λίγο καιρό η Ντίνου κυκλοφόρησε το πιο νέο CD της, που αποκαλείται «Επιθυμία», ένα άλμπουμ που ανήκει, οπωσδήποτε, στο χώρο τού έντεχνου-λαϊκού.
Η Ντίνου διαθέτει αρκετά καλή φωνή, αν και το ηχόχρωμά της δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, ώστε να μπορείς να το διακρίνεις εύκολα, ανάμεσα σε άλλα – όμως έτσι συμβαίνει συχνά με τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες, εδώ και πολλά χρόνια, και δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός. Εξηγήσεις υπάρχουν φυσικά, αλλά δεν είναι της ώρας.
Με ιδιαίτερο ταλέντο στο ποπ ρεπερτόριο, μα και στο «έντεχνο», και στο λαϊκό, η Ντίνου είναι μια τραγουδίστρια με φωνή «μπαλαντέρ», που θα μπορούσε να ακουστεί και, γιατί όχι, να διαπρέψει παντού στην εποχή μας.
Εδώ, στην «Επιθυμία», μάς δείχνει το ταλέντο της στο έντεχνο-λαϊκό τραγούδι, με στόχευση την κάπως πιο ποπ διάστασή του, την «πλεσέικη» (Μίμης Πλέσσας) ας πούμε. Δηλαδή, δεν έχουμε περίπτωση τραγουδιών Σωκράτη Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου και τα ανάλογα, δεν έχουμε λαϊκό «της πίστας», ούτε κι εκείνο των ρεμπετάδικων. Είναι αυτό το «ντεμί», ποιοτικό λαϊκό, το οποίο σε κάθε περίπτωση «πάει» στη φωνή της – πόσο μάλλον όταν, η Ντίνου, καλείται να υποστηρίξει πολύ καλά τραγούδια, όπως είναι αυτά που της γράφει ο Βαγγέλης Μαχαίρας, πάνω στα λόγια του Δημήτρη Λέντζου.
Λόγια πολύ καλά λοιπόν, μελωδίες με hook, και με αναφορές στην ωραιότερη εποχή αυτού του τραγουδιού (τέλη '60, αρχές '70), με το χασάπικο «Χαριστική βολή» να «χτυπάει» τις κορυφές της σχετικής δισκογραφίας.
Βεβαίως και στα ζεϊμπέκικα («Τα αντίθετα») είναι πολύ καλή η Ντίνου, ωραία τραγούδια, που πάνε γάντι στη φωνή της, φτιαγμένα από ανθρώπους που ξέρουν τέλεια την δουλειά τους.
Για τον Δημήτρη Λέντζο δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο – υπό την έννοια ότι είναι γνωστό το επίπεδο της στιχουργικής του χρόνια τώρα. Τεράστια ευχέρεια στο γράψιμο, στίχος απλός, ουσιώδης, με βάθος, χωρίς εκζητήσεις, εντεχνολαϊκός στη βάση του, οργανωμένος και δουλεμένος στο χέρι, όπως θα λέγαμε, με την τέχνη του παλιού μάστορα.
Για τον Β. Μαχαίρα ας συμπληρώσουμε πως πρόκειται για έναν διακεκριμένο μπουζουξή (εδώ παίζει ακόμη μπαγλαμά, λαούτο, μαντολίνο, μπάσο, κρουστά, ενώ κάνει και προγραμματισμό), που έχει συνεργαστεί με δεκάδες μεγάλα ονόματα του τραγουδιού μας (ας μην αρχίσουμε την απαρίθμηση), δείχνοντας στοιχεία μεγάλης συνθετικής συνέπειας – μα ακόμη ευστροφίας, ταλέντου και δημιουργικής διάθεσης.
Και κάπως έτσι προκύπτει ένα άλμπουμ, η «Επιθυμία», τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο σωστά πλαισιωμένο σε κάθε διάστασή του, με «τίμια» τραγούδια για όλους. Και όλες.
Info: www.metronomos.gr
4.
ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ: Θα Καταστρέψω τον Κόσμο
[Inner Ear]
O νέος δίσκος του Παιδί Τραύμα, μετά το εξαιρετικό προπέρσινο «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις», έχει concept και αποκαλείται «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο». Ποιο είναι αυτό το concept;
Διαβάζουμε στο bandcamp: «Η αληθινή ιστορία: Μέσα δεκαετίας 1990. Οι αρχές συλλαμβάνουν έναν παρανοϊκό εγκληματία, λίγο πριν ολοκληρώσει το έργο του. Οδηγείται στον ανακριτή. Αυτοαποκαλείται "Άνθρωπος Κακός" και σοκάρει τους πάντες με την απολογία του: Μια γυναίκα κλειδωμένη σ' ένα δωμάτιο. Εκρηκτικά στους δημόσιους χώρους. Δηλητήριο στα υδραγωγεία. Έχει ένα φρικτό σχέδιο: Να καταστρέψει τον κόσμο. Καταδικάζεται ομόφωνα σε ισόβια και η υπόθεσή του μένει αυστηρά απόρρητη για λόγους καθησυχασμού της κοινής γνώμης. Στον καινούριο του δίσκο, το Παιδί Τραύμα δημοσιεύει το απόρρητο έγγραφο της πολυσέλιδης απολογίας του παρανοϊκού εγκληματία, η οποία παρέμενε μυστική σχεδόν τρεις δεκαετίες. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, βασισμένα αυτολεξεί στην απολογία αυτή».
Τώρα το κατά πόσον είναι αληθινά όλα αυτά... εμείς, προσωπικώς, αμφιβάλλουμε εντελώς. Και το λέμε, επειδή η ιστορία υποτίθεται πως αφορά σε... σύλληψη «παρανοϊκού» από τα μέσα του '90, ενώ στο δημοσιευμένο «απόρρητο έγγραφο της πολυσέλιδης απολογίας» (που αποτελεί το ένθετο του δίσκου), σε μια ιατροδικαστική έκθεση φαίνεται μια ημερομηνία «30-9-2014». Δεν συνάδουν δηλαδή τα μέσα του '90 με το 2014. Επίσης δεν συνάδουν τα μέσα του '90 με τους Daft Punk, οι οποίοι αναφέρονται στην... απολογία του κατηγορούμενου. Ας πούμε, επίσης, πως το έγγραφο αυτό υπάρχει μάλιστα στο διαδίκτυο (δεν είναι απόρρητο δηλαδή!), ενώ εντάσσεται ως παραποιημένο στο ένθετο του άλμπουμ, που αφορά στο «φάκελο δικογραφίας».
Όλα αυτά τα λέμε, προκειμένου να δείξουμε πως ό,τι ακούγεται εδώ έχει από ελάχιστη έως καθόλου σχέση με την πραγματικότητα (το σημειώνουμε, επειδή ποτέ δεν μπορεί να ξέρεις αν σ' ένα φανταστικό concept έχουν παρεισφρήσει και κάποια ψήγματα ή στοιχεία αλήθειας) και πως στην πράξη δεν τρέχει τίποτα, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει στην περίπτωση τού «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο», είναι εκείνο που είναι χαραγμένο στο βινύλιο. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μετά, είναι δευτερεύοντα.
Έτσι, πάνω σ' αυτό το επινοημένο concept, που έχει πολυποίκιλες διαστάσεις, και καλό είναι όλες αυτές τις διαστάσεις να τις ανακαλύψει μόνος του κάθε ακροατής, αποκρυπτογραφώντας με προσοχή τα λόγια, χτίζεται ένα θαυμάσιο μουσικό περιβάλλον, που φέρνει στη μνήμη την electro-pop των Pet Shop Boys σε πρώτη φάση (και άλλους πολλούς και πολλά, ενδεχομένους, κατά τόπους).
Το μεγάλο ατού τού Παιδί Τραύμα είναι πως ξέρει να γράφει σύγχρονα, καλά και πολύ καλά τραγούδια. Τραγούδια με νόημα, με αρχή, μέση και τέλος, στα οποία πρωταγωνιστεί μια πολύ ψαγμένη ρίμα – γιατί η ρίμα είναι αυτή, που δίνει την ώθηση στο Παιδί Τραύμα, να δημιουργήσει αυτά τα ωραία τραγούδια. Όπως είναι το «Στοπ», η «Χιονάτη», «Το φόρεμα», το «Με λένε Μαρία» το «Ασθενοφόρα» και όλα τα υπόλοιπα.
Με λιτή οργανική συνοδεία (ό,τι ακούγεται προέρχεται από τον Κτίρια τη Νύχτα, ενώ συμμετέχει και μία γυναικεία φωνή σε κάποια tracks) και με την φωνή «μπροστά», ωραία φωνή, που τραγουδάει ή ραπάρει, το Παιδί Τραύμα έχει τον πλήρη έλεγχο τής κατάστασης, τόσο του στιχουργικού θέματος, όπως και των ρυθμών και των μελωδιών που εκείνο (το θέμα) προκαλεί, προτείνοντας έναν δίσκο σύγχρονο, φρέσκο, ουσιαστικό, ελληνικό (να το πούμε κι αυτό, γιατί ο λόγος είναι γραμμένος στη γλώσσα μας), με απόλυτο λόγο ύπαρξης. Κοινωνήστε άφοβα...
Info: www.inner-ear.gr
Παιδί Τραύμα - Χιονάτη
5.
THE BOY: Η Αντιλόπη
[Inner Ear]
Καθώς ξεκινάει το πιο νέο άλμπουμ του Boy «Η Αντιλόπη», με την πιανιστική είσοδο από «Το αγαπημένο μας μέρος στη Γη» είπαμε μέσα μας... ω, τι ωραία εισαγωγή... ανυπομονώντας για τα περαιτέρω. Πέραν των στίχων, του νοήματός τους εννοούμε, θα πούμε κάτι. Η φωνή, έτσι όπως μπαίνει... τρομάζει. Περιμέναμε ν' ακούσουμε κάποιο τραγούδι, ή έστω ένα χαμηλόφωνο spoken word, όμως δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τραγούδι δεν υπάρχει, όταν το σπηκάρισμα, που ακούγεται γιγαντιαίο στ' αυτιά μας, είναι πολύ μπροστά. Κρίμα, γιατί εξ αιτίας αυτού η μελωδία κρύβεται κάτω απ' τη φωνή. Φυσικά (η μελωδία) δεν μπορεί να αναδειχθεί μέσω της απαγγελίας, αλλά είναι η απαγγελία εκείνη, με την έντασή της, που την εμποδίζει ακόμη και να ανασάνει.
Στο δεύτερο τραγούδι τα πράγματα είναι καλύτερα. Και πάλι η μελωδία τού Boy είναι ωραία –εδώ υπάρχει τραγούδι και όχι σπηκάρισμα–, αλλά και πάλι η φωνή ακούγεται αρκετά «μπροστά». Προσωπικώς θα την προτιμούσα «πιο πίσω», «πιο κάτω». Το απλό σχήμα πλήκτρα-κιθάρες λειτουργεί σωστά. Είναι lo-fi φυσικά, αλλά δεν είναι απλοϊκό, πρόχειρο ή επιτηδευμένα φτωχό. Κλίμα υπάρχει, αναδύεται από το τραγούδι, αλλά θα μπορούσε αυτό (το κλίμα) να ήταν ακόμη πιο ισχυρό και πιο αποφασιστικό.
Το επόμενο τραγούδι, το «Μέσα στο σπίτι», επίσης μας αφήνει καλές εντυπώσεις, με τους στίχους (και με την συγκεκριμένη ονοματολογία) να ανακαλεί κάτι από Φοίβο Δεληβοριά. Δεν ξέρουμε αν αυτό είναι καλό... Φυσικά, ο Boy διαμορφώνει το δικό του ηχητικό περιβάλλον, έχει τη δική του προσωπικότητα (δεν τον συσχετίζουμε, γενικώς, με τον Δεληβοριά), αλλά η παραπομπή, εδώ, υπάρχει. Ίσως ο Boy να θέλει να γράψει έναν πιο καθημερινό, πιο λαϊκό, πιο ανεπιτήδευτο στίχο, που να διατηρεί όμως ένα δικό του προφίλ. Αυτό, γενικώς, δεν είναι εύκολο. Πόσο μάλλον όταν πρέπει αυτός ο στίχος να τραγουδηθεί.
Ένα τραγούδι με στοιχεία οικειοθελούς εγκλεισμού (στους στίχους) είναι και το «Πάνω που το τέλος μου έμοιαζε κοντινό». Γενικώς, όλο το άλμπουμ, από στιχουργικής πλευράς, έχει να κάνει με τον οικειοθελή εγκλεισμό (σ' ένα διαμέρισμα π.χ.). Είναι ένα «σπιτικό» άλμπουμ η «Αντιλόπη», και αυτό δεν σχετίζεται με την καραντίνα τής άνοιξης, καθότι τα τραγούδια, που κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ κατά πρώτον, στα μέσα Μαρτίου 2020 (μήνες μετά έγιναν δίσκος), λογικώς είχαν γραφτεί νωρίτερα. Εδώ, πάντως, η φωνή είναι στο «σωστό» επίπεδο, αν και μπορεί να «κατέβει» ακόμη πιο κάτω.
Το «Μου αρέσει που είμαστε μόνοι μας», εκεί προς την μέση του δίσκου, διαθέτει επίσης πολύ ωραία μελωδική ακολουθία. Πιάνο κεντρικά, κάτι «ψιλά» μπροστά, κι ένα «βάθος» στο background. Έχει κάτι το «αποκαλυπτικό» αυτό το κομμάτι, κάτι το «μετά». Γενικώς, η «Αντιλόπη»διαθέτει και μια τέτοια διάσταση. Είναι ένα άλμπουμ για την «επόμενη μέρα»; Ίσως. Μιαν «άλλη» μέρα, τέλος πάντων.
Ο στίχος με τον οποίον ξεκινά το επόμενο track, το «Κάτω απ' το πάπλωμα» (λέμε για το «Προτιμάς να ακούς τραγούδια που μιλάνε για το τέλος του κόσμου») φανερώνει αυτό που αναφέραμε πιο πάνω. Συντείνει, βεβαίως, και ο τρόπος που απαγγέλλει τα λόγια του ο Boy, που είναι κάπως... αγχωτικός.
Το «Θα 'ναι όλα ok» αποτελεί ίσως την πιο χαλαρή στιγμή του δίσκου, μια νότα χαράς και ευθυμίας, που διαγράφεται και αυτή μέσα στο ίδιο απομονωμένο περιβάλλον. Σαββόπουλος της εποχής τού «Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα», ίσως και μιαν ελαφρότητα τύπου «Βαγγέλης Γερμανός», συν την αναφορά στο "Media Luz" του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο τέλος.
Τα σουρεαλιστικά στοιχεία στην αφήγηση τού «Το κορίτσι, το αγόρι και η γάτα» είναι ενταγμένα στο ίδιο πνιγηρό περιβάλλον, παρά την οικειότητα που μπορεί να δημιουργούν τα «μπλουζάκια Rockwave 1998» και «το διαμέρισμά μας στα Ιλίσια». Το κομμάτι είναι γρήγορο, ασθματικό, αλλά η αφήγηση έχει τη δική της ροή.
Το προτελευταίο track τής «Αντιλόπης» είναι το «Βγες στο μπαλκόνι». Ένα «δύσκολο» τραγούδι, που προσωπικώς το ακούω κάπως αυτονομημένο από το υπόλοιπο άλμπουμ.
Το κλείσιμο με «Το πνεύμα του μελισσιού» (ευθεία αναφορά στην ποιητική αλληγορική ταινία του Ισπανού Victor Erice από το 1973) περιγράφει τις διακυμάνσεις μιας σχέσης, που ενοχοποιείται ή δηλητηριάζεται από τους... απ' έξω – οι οποίοι έχουν εισβάλει στο διαμέρισμα όχι ως φυσικές παρουσίες, αλλά ως αρνητικές αλληλεπιδράσεις (φοβίες, ανασφάλειες κ.λπ.).
Αν και παίρνουν μέρος μόλις δύο μουσικοί στην ηχογράφηση της «αντιλόπης», ο Boy σε φωνή, πιάνο, βινύλια, αντονέλλι (πληκτροφόρο), κρουστά και ο Γιώτης Παρασκευαΐδης σε κιθάρες, στην πράξη, και από πλευράς ηχοχρωματικών ποικιλιών, δεν σου λείπει κάτι.
6.
VINYL SUICIDE: Stray Asteroids
[Private Pressing]
Οι Vinyl Suicide, ένα pop-rock συγκρότημα από την Αθήνα, υπάρχουν πάνω από μια δεκαετία. Σ' αυτό το διάστημα έχουν ηχογραφήσει δύο άλμπουμ, το "Homeward Bound" το 2015 και το "Stray Asteroids" εσχάτως. Για το δεύτερο απ' αυτά θα γράψουμε τώρα...
Κατ' αρχάς να πούμε πως η μπάντα είναι τετραμελής (Δήμητρα Σιδέρη φωνή, Ted Kapa κιθάρες, Δημήτρης Πατρώνας μπάσο, Δημήτρης Δουμουλιάκας ντραμς, κρουστά), με έξτρα βοήθεια σε πλήκτρα (Ορέστης Μπενέκας) και πως το "Stray Asteroids" περιλαμβάνει δέκα πρωτότυπα tracks, ενορχηστρωμένα από τους ίδιους τους μουσικούς, συν τον Βασίλη Νησσόπουλο.
Η βρετανική eighties pop είναι οπωσδήποτε η πολύ βασική αναφορά των Vinyl Suicide και αυτό δεν κρύβεται – και δεν υπάρχει λόγος για να κρυφτεί. Οι συνθέσεις, κατ' αρχάς, είναι λαμπερές, με τις μελωδίες να κυλάνε δίχως πρόβλημα.
Οι κιθάρες, μαζί με τα πλήκτρα, περαιτέρω, κάνουν όλη τη δουλειά μπροστά, ενώ, πίσω, το ρυθμικό τμήμα κρατάει γερά και σταθερά, και κυρίως ουσιαστικά. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο έρχεται η φωνή, η γυναικεία φωνή, που καλείται να αποδώσει τον λόγο, για να υπογραμμίσει τα τραγούδια. Τα καταφέρνει γενικώς – αν και σε ορισμένα απ' αυτά (τα τραγούδια) δεν πείθει.
Οπωσδήποτε η φωνή, σ' ένα σχήμα σαν τους Vinyl Suicide, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, είναι η εικόνα του, και, αρκετές φορές, από εκεί ξεκινούν πολλά, για να μην πούμε τα πάντα. Η φωνή λοιπόν, που έχει αυτό το ηχόχρωμα που έχει και που ενίοτε φέρνει στη μνήμη μας την Kate Bush (που τσίριζε, ιδίως παλαιότερα), είναι ένα θέμα που θέλει μεγαλύτερη προσοχή. Και μπορεί να υπάρξει αυτή η προσοχή. Μπορεί δηλαδή η τραγουδίστρια να ακούγεται όπως σε μερικά κομμάτια από εδώ... και όχι όπως σε κάποια άλλα.
Από 'κει και πέρα δεν έχουμε να παρατηρήσουμε κάτι άλλο, για τους Vinyl Suicide.
Τα τραγούδια τους κυμαίνονται από καλά και πάνω, ενώ ορισμένα απ' αυτά είναι πάρα πολύ καλά, σαν το "Run" και σαν το "Masters of dog" από την δεύτερη πλευρά ή σαν το "Mad love" από την πρώτη, με τα (αγγλικά) λόγια να είναι στρωτά και να σε κερδίζουν με την απλότητά τους, και με τα παιξίματα και τις ενορχηστρώσεις να είναι πολύ πρώτα και πρώτες – με ωραία «γεμίσματα» από την κιθάρα ή τα πλήκτρα, και με δίχως καταχρήσεις στην πορεία.
Καλό και ισορροπημένο, eighties αναφορών, άλμπουμ είναι το "Stray Asteroids" των Vinyl Suicide, προτείνοντάς μας ανάμεσα στο σύνολο και μερικά «διαμάντια», που αξίζει να ακουστούν ευρύτερα.
Info: www.vinylsuicide.bandcamp.com/album/stray-asteroids
Vinyl Suicide - Run
7.
DIMOS VRYZAS: Really Short and Tonal
[Creative Sources Recordings]
O Δήμος Βρύζας είναι ένας νέος αυτοσχεδιαστής, ο οποίος εσχάτως κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ στην πορτογαλική εταιρεία Creative Sources Recordings, η οποία έχει στο ρόστερ της κι άλλους έλληνες δημιουργούς (Αντώνης Ανισέγκος, Χρήστος Γερμένογλου, Έλενα Κακαλιάγκου...). Το άλμπουμ τού Βρύζα ο οποίος είναι βιολιστής, έχει τίτλο "Really Short and Tonal", είναι ηχογραφημένο στο Polytropon Studio στην Θεσσαλονίκη, το καλοκαίρι του 2019 και αποτελεί, φυσικά, φετινή κυκλοφορία.
Όπως διαβάζουμε στο site του, ο Βρύζας ασχολείται κυρίως με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, έχοντας διδαχθεί πράγματα από τους Fred Frith και Alfred Zimmerlin. Ως αυτοσχεδιαστής, λοιπόν, κινείται βασικά με σόλο projects, έχοντας όμως συνεργαστεί και με άλλους μουσικούς, εικαστικούς, χορευτές κ.λπ.
Στο "Really Short and Tonal" ο Βρύζας παρουσιάζεται μόνος του, πάντως, παίζοντας βιολί, πατώντας πετάλια, ενώ κάπου-κάπου ακούγεται και η φωνή του.
Το άλμπουμ του περιλαμβάνει επτά tracks, ποικίλων διαρκειών, από μονόλεπτα έως 18λεπτα, μέσα από τα οποία ο έλληνας μουσικός επιχειρεί να αναδείξει συγκεκριμένης φύσης ηχοτοπία, τα οποία όμως σχετίζονται με εντελώς διαφορετικές αναφορές.
Από την μια μεριά υπάρχει ό,τι πιο σύγχρονο και προχωρημένο στον τομέα της improv music, εκείνης που επεκτείνεται και μέσω ηλεκτρονικών, αλλά από την άλλη υπάρχουν και πιο έντεχνες αναφορές και κυρίως παραδοσιακές, τις οποίες ενσωματώνουν στο πλάνο τόσο το βιολί, όσο και η φωνή με τα εφφέ.
Το αποτέλεσμα έχει πολύ ενδιαφέρον, ιδίως στο μεγαλύτερο σε διάρκεια track του άλμπουμ, το 18λεπτο "He dances alone in the fog", στο οποίο «μαζεύονται» ακόμη και drones, noisy, και experimental rock στοιχεία.
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση «δύσκολου» άλμπουμ, από έναν μουσικό που αξίζει να τον παρακολουθήσουμε και στα επόμενα βήματά του.
Info: www.creativesourcesrec.com
8.
WINTER'S VERGE: The Ballad of James Tig
[Pride & Joy Music]
Οι Winter's Verge είναι ένα μεταλλικό ελληνοκυπριακό συγκρότημα από την Λευκωσία, το οποίον υπάρχει από το 2004 – έχοντας κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ, μέχρι σήμερα, όπως βλέπουμε στο discogs. Το πιο πρόσφατο από αυτά τα άλμπουμ έχει τίτλο "The Ballad of James Tig" και ανήκει στο υποείδος του symphonic-progressive metal.
Οι επιρροές και οι αναφορές από τα μεγάλα συγκροτήματα του στυλ (Dream Theater, Stratovarius κ.λπ.) είναι προφανείς φυσικά, εδώ, αλλά αυτό δεν λέει κάτι αναγκαστικώς. Δηλαδή δεν λέει απολύτως τίποτα – και τούτο, γιατί οι Κύπριοι είναι ένα καταπληκτικό, για το είδος του, και πέραν του είδους τους, πενταμελές συγκρότημα, αυτόφωτο και αυτοδύναμο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να το μπερδεύεις με άλλο.
Ποιοι το αποτελούν; Μικρά ονόματα έχουμε μόνον εδώ: Danny ντραμς, Miguel μπάσο, George φωνή, Savvas κιθάρες, Stavry πλήκτρα, Deniel κιθάρες, ενώ υπάρχουν και επιπλέον βοήθειες σε φωνές και κιθάρες.
Το "The Ballad of James Tig", που είναι τυπωμένο για την γερμανική Pride & Joy Music, είναι ένα concept progressive metal άλμπουμ, με θέμα δουλεμένο από τον Frixos Massouras.
Η ιστορία του είναι βασικά ναυτική, διανθισμένη με στοιχεία τρόμου, όπως και επικά-ηρωικά. Ένα θαλάσσιο τέρας, το Khilagorak –υπάρχει και ορχηστρικό κομμάτι, με τον ίδιο τίτλο, εκεί προς την μέση του δίσκου– αφανίζει το πλήρωμα ενός καραβιού, και κάπως έτσι ο ήρωας αναλαμβάνει να το κυνηγήσει και να εκδικηθεί για τον χαμό των δικών του ανθρώπων.
Όλη αυτή η ιστορία, που είναι άψογα διαρθρωμένη από στιχουργικής πλευράς, απλώνεται σε εννέα εξαιρετικά tracks. Τα εναλλασσόμενα αντρικά-γυναικεία φωνητικά δίνουν μεγάλη χάρη στο άκουσμα, όπως ακόμη μεγαλύτερη δίνουν και οι ουκ ολίγες british folk επιρροές.
Δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι εδώ, καθώς το concept εξελίσσεται με θαυμαστή ακρίβεια και πυκνότητα, καλύπτοντάς μας προς πάσα κατεύθυνση. Στιχουργικά, συνθετικά, παικτικά, ερμηνευτικά, και ακόμη από πλευράς ηχογράφησης παραγωγής.
Το έχουμε ξαναγράψει αυτό – και θα το λέμε με πάσα αφορμή. Όταν κάτι λειτουργεί «τέλεια», είναι εμπνευσμένο δηλαδή και έχει ψυχή, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να ψάξεις να βρεις τρωτά σημεία. Ακόμη και αν υπάρχουν είναι άνευ σημασίας.
Info: www.prideandjoy.de
9.
FF.C: Σ' Άλλη Διάσταση
[Αντίξοες Παραγωγές]
Από την πιο παλαιά γενιά του ελληνικού hip hop μάς έρχονται οι FF.C (fortified concept), όχι φυσικά με καινούριο άλμπουμ, αλλά με την επανέκδοση ενός CD τους, του «Σ' Άλλη Διάσταση», που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από την Polydor, το 1997. Η επανέκδοση περιλαμβάνει τα δέκα έξι από τα δέκα επτά tracks του original άλμπουμ και γίνεται σε δίσκο βινυλίου από τη δική τους εταιρεία, τις Αντίξοες Παραγωγές (2020).
Οι FF.C υπήρξαν ένα από τα ηγετικά, ας το πούμε έτσι, σχήματα της σκηνής, και γιατί φτιάχτηκαν πολύ νωρίς, το 1987, και γιατί κατόρθωσαν να υπάρξουν αρκετά χρόνια, μέχρι το 2005, ηχογραφώντας διάφορα άλμπουμ και γνωρίζοντας την καταξίωση στο χώρο.
Το «Σ' Άλλη Διάσταση» ήταν το δεύτερο άλμπουμ των FF.C κι εκείνη την εποχή το συγκρότημα αποτελούνταν από τους Δημήτρη Πετσούκη (Σκηνοθέτης) σύνθεση, ενορχήστρωση, προγραμματισμός, sampling, Κώστα Κουρμένταλα φωνητικά, rapping, μπάσο, κιθάρα, Θωμά Πυτικάκη (DJ Everlast) scratches και Θοδωρή Σαρτζετάκη (DJ Sparky T) turntablism, flares, ενώ η παραγωγή ολοκληρωνόταν με την βοήθεια κάμποσων guests σε φωνητικά.
Το συγκρότημα στο μουσικό κομμάτι του είναι επηρεασμένο από τους Public Enemy, κάτι αναμενόμενο εξάλλου, εμφανίζοντας γερές μπασογραμμές, όπου τουλάχιστον υπάρχει μπάσο, ποικιλία από samples και scratches, που λειτουργούν πάντα δημιουργικά, ανεβάζοντας τα κομμάτια, που κινούνται όλα σχεδόν σ' ένα μέσο τέμπο, ικανό, σαν πλατφόρμα, να φιλοξενήσει τον ελληνικό λόγο.
Και είναι τα λόγια λοιπόν, που, πέραν του περιεχομένου τους (θα πούμε γι' αυτό), πατάνε πάνω στο συγκεκριμένο πλαίσιο, άλλοτε πιο φυσιολογικά, και άλλοτε κάπως στριμωγμένα (κι αυτό σ' ένα βαθμό αναμενόμενο), καθότι δεν είναι εύκολο να ταιριάξουν οι πολυσύλλαβες ελληνικές λέξεις, όπως και γενικότερα ο δικός μας περιγραφικός τρόπος έκφρασης (με τις πολλές λέξεις σε μια πρόταση), στα συγκεκριμένα μουσικά patterns.
Υπάρχουν κομμάτια εδώ, που, οπωσδήποτε, κυλάνε πολύ καλά, σε κάθε επιμέρους θέμα, όπως το «Στημένο παιχνίδι» στην πρώτη πλευρά ή το «Εφιάλτες» στη δεύτερη, όπως υπάρχουν και tracks, που τα ευχαριστιέσαι περισσότερο από τεχνικής πλευράς, όπως το «Πρίσμα φαντασίας» για παράδειγμα.
Τα λόγια λοιπόν, που είναι σχεδόν το παν στο hip hop (και επί του προκειμένου, καθώς τα κομμάτια με στίχο είναι απείρως περισσότερα από τα λίγα σχετικώς instros), είναι αρκετά καλά, καθώς θίγουν δημιουργικά διάφορες καταστάσεις, μεταφέροντας στον ακροατή «σωστά» κοινωνικά μηνύματα.
Μας άρεσαν διάφορα κομμάτια λοιπόν, και από αυτά θα ξεχωρίζαμε το «Στημένο παιχνίδι», που αναφέρεται στην τηλεοπτική κατάντια, την οποίαν οδηγούν τόσο τα δελτία ειδήσεων, όσο και συγκεκριμένες εκπομπές (της εποχής) («Ενώπιος ενωπίω, επιτέλους μαζί, σου ρίχνω φως στο τούνελ, καλημέρα ζωή, αληθινές ιστορίες, από την ζούγκλα βγαλμένες, υπάρχουν τόσες για να βρεις, ιστορίες θαμμένες, ρεπορτάζ στην ομίχλη μην γελάς δεν είναι αστείο, καμιά απορία για το σεξ, έλα στο ερωτοδικείο»), το «Ψυχικά νεκρός» (σχετικά με τον στρατό) για την punky στιχουργική προβληματική του, το θριλερικό «Εφιάλτες» (εκεί όπου το όνειρο αποτελεί συνέχεια μιας εφιαλτικής πραγματικότητας) και άλλα διάφορα.
Σωστή η ιδέα γενικώς (και ειδικώς όσον αφορά στους FF.C) να τυπώνονται κάποια παλαιά CD σε δίσκους βινυλίου.
info: www.facebook.com/SkinothetisOfficial/
FF.C - Εφιάλτες Feat. Θοδωρής Μάγγος (Official Audio)
