ΚΛΕΙΝΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ τα μάτια μου προσπαθώντας να κάνω μια σύντομη αναδρομή στο τι μου συνέβη μέσα στο 2020 και τι κρατάω: βγήκε, επιτέλους, ο δίσκος μου τον Μάιο, στην εκπνοή της πρώτης καραντίνας. Θα τα καταφέρει, σκέφτομαι, παρόλο που βγαίνει σε μια τέτοια εποχή και με κλειστά θέατρα και συναυλιακούς χώρους. Έχουμε ανάγκη να ακούσουμε νέα μουσική.
Ο χρόνος παραδόξως πέρασε γρήγορα, αλλά και βασανιστικά. Μειώνω τις ειδήσεις και τα social. Η ανάγκη για φύση. Ξεκίνησα να ασχολούμαι περισσότερο με τα φυτά όσο οι πτυχιακές της σχολής μου ακυρώνονταν και από παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής μεταμορφώνονταν σε παράθυρα Zoom με το όνομα «Mαθήματα Yποκριτικής», ουδεμία σχέση διατηρώντας με την πραγματική σχέση, που χτίζεται ζωντανά, και χωρίς καμία διάθεση και μέριμνα από το υπουργείο για τις καλλιτεχνικές σχολές. Το καλοκαίρι που κολύμπησα μετά από χρόνια.
Και τώρα να: τέλη του 2020 έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα boss level. Νιώθω ευγνώμων για το ότι οι δικοί μου είναι προς το παρόν υγιείς. Όμως κάτι βαθιά τρομακτικό εισέρχεται στη μνήμη μου και ανοίγω τα μάτια. Κι από τα συννεφάκια μου προσγειώνομαι σε μια θλιβερή πραγματικότητα που νομίζω ότι ανήκει στις χειρότερες στιγμές μέσα στο 2020.
Ιδού: το βίντεο όπου αστυνομικός των ματ καταστρέφει με τρομερό μίσος τα λουλούδια που άφησε κάποιος στο μνημείο του Γρηγορόπουλου. Νομίζω πως όταν είδα το συγκεκριμένο βίντεο όχι απλώς πάγωσα αλλά ένιωσα πως μια τρύπα άνοιγε και με κατάπινε. Δηλαδή κάποιος πήρε τα λουλούδια που κατέθεσε κάποιος άλλος ως φόρο τιμής σε έναν δεκαπεντάχρονο δολοφονημένο από αστυνομικό και τα χτυπούσε στον ώμο «συνάδελφου» του για να διασκεδάσουν.
Όχι, δεν έχει διάλειμμα, ούτε η αίθουσα κλιματίζεται. Συνέβη στις 6 Δεκεμβρίου –ημερομηνία που μας σημάδεψε όλους– με ηχητικά ελικοπτέρων και drones πάνω από το κέντρο. Ένα κέντρο αστυνομοκρατούμενο κι ένα κράτος που εκμεταλλεύτηκε τον ιό στο έπακρο, που έχτισε μια νέα χούντα «για τη δική σας ασφάλεια».
Θυμήθηκα ένα ποίημα από το σχολείο, που ακόμα ψάχνω να το βρω, με δυο στρατιώτες από τα όπλα των οποίων έβγαιναν λουλούδια. Ύστερα κάθισα στο πιάνο και ξεκίνησα να παίζω μια μελωδία. Τότε παρατήρησα πως κάτι πουλάκια κελαηδούσαν όσο έπαιζα. Τι περίεργη στιγμή!
Μακάρι αυτό το σκοτάδι να τελειώσει, γιατί έχουμε ανάγκη από φως!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
