Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Η μητέρα μου ήταν οδοντίατρος και ο πατέρας μου οικονομολόγος. Στο σπίτι μας μαγείρευε κυρίως η μητέρα μου και από πολύ μικρή ηλικία μού άρεσε να την παρακολουθώ στην κουζίνα. Ο πατέρας μου έχει καταγωγή από την Αλεξάνδρεια και πάντα η γαστρονομία είχε σημαντική θέση στην οικογένειά τους. Τα κυριακάτικα τραπέζια τους είχαν διάρκεια και συνοχή βάσει εκλεκτών εδεσμάτων, έτσι πάντα έδινε ιδιαίτερη σημασία στη γεύση και την ποιότητα. Ακόμα και σήμερα θεωρεί το φαγητό απόλαυση και σημαντικό κομμάτι της διασκέδασής μας. Μία ή δύο φορές τον χρόνο κανονίζουμε μαζί με την αδερφή μου, οι τρεις μας, ταξίδια στο εξωτερικό ώστε να παρακολουθήσουμε κάποιο θεατρικό ή μια όπερα και πάντα τα συνδυάζουμε με επισκέψεις σε κάποιο ιδιαίτερο εστιατόριο.
• Το φαγητό ήταν πάντα σημείο αναφοράς της οικογένειας και της ζωής μου από τότε που με θυμάμαι. Πάντα μαζευόμασταν σε μεγάλα οικογενειακά τραπέζια και εκεί όλα ήταν προσεγμένα έως την παραμικρή λεπτομέρεια: το τραπεζομάντιλο, το σερβίτσιο και, βεβαίως, το φαγητό. Σήμερα μαγειρεύω συχνά με τα παιδιά μου, τους «μικρούς μου βοηθούς», και μέσα από παιχνίδια προσπαθώ να τους μάθω να είναι ανοιχτά σε νέες γεύσεις. Αν και είναι πολύ μικρά ακόμα, είναι εντυπωσιακό το πόσο έχουν διαμορφώσει τη δική τους άποψη πάνω στις διαφορετικές κουζίνες που δοκιμάζουν. Εννοείται ότι έχουν δειπνήσει σε όλα τα εστιατόριά μας.
• Το φαγητό που μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία είναι ο κόκορας με μακαρόνια και τριμμένη γραβιέρα, της μητέρας μου. Η μητέρα μου είναι καταπληκτική μαγείρισσα κι αυτό είναι ένα πιάτο που τη θυμάμαι από μικρή να φτιάχνει ‒ είναι χαραγμένο στον ουρανίσκο μου. Το άλλο έρχεται από την πλευρά της Αλεξανδρινής γιαγιάς μου, της Βάσως, και είναι μια σούπα με μολοχία που έκαναν παραδοσιακά σε κάθε κυριακάτικο τραπέζι.
Η προσωπικότητα του καθενός είναι αυτή που αφήνει ίχνη και αυτή που βάζουμε στα πιάτα μας. Όπως ένα έργο τέχνης είναι καθρέφτης του δημιουργού του, έτσι και στη μαγειρική, ένα πιάτο είναι καθρέφτης του σεφ που το εμπνεύστηκε.
• Όταν τελείωσα το σχολείο, πήγα στην Αγγλία, στο Πανεπιστήμιο του Reading. Ανέκαθεν μου άρεσε η μαγειρική και όσο σπούδαζα, ήμουν πάντα αυτή που διοργάνωνε τα περισσότερα δείπνα και μαζώξεις για φαγητό. Γυρνώντας στην Ελλάδα, σκεφτόμουν τι μεταπτυχιακό να κάνω και τότε ο πατέρας μου με «έσπρωξε» να ακολουθήσω το πάθος μου, τη μαγειρική. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του: «Δεν είναι αυτά για σένα, τα οικονομικά, εσύ είσαι δημιουργικός, καλλιτεχνικός άνθρωπος». Και είχε δίκιο. Έτσι, κατέληξα στη Νέα Υόρκη, στο Μανχάταν, για να σπουδάσω μαγειρική αλλά και management εστιατορίων.
• Με τον Νίκο Ρούσσο γνωριστήκαμε το 2002 στη Νέα Υόρκη, στη σχολή μαγειρικής. Αφού είχαμε τελειώσει και οι δυο τις αρχικές σπουδές μας, εγώ Ευρωπαϊκές Σπουδές και Ιταλικά και ο Νίκος Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Deree College, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το πάθος μας για τη μαγειρική και βρεθήκαμε συμφοιτητές στο Institute of Culinary Education στο Μανχάταν. Ήμασταν οι μοναδικοί Έλληνες στα χρονικά της σχολής και εντελώς συμπτωματικά βρεθήκαμε να είμαστε στο ίδιο τμήμα.
• Από το 2003, οπότε αποφοίτησα από τη σχολή μαγειρικής και επέστρεψα από την Αμερική, έως το 2006 δούλεψα σε διάφορα εστιατόρια. Από τα σημαντικότερα ήταν το 48 The restaurant στην Αθήνα και, φυσικά, ο υπέρτατος σταθμός της καριέρας μου, το (τριάστερο) El Bulli στην Ισπανία.
• Γυρνώντας από την Ισπανία, αποφασίσαμε με το Νίκο να ξεκινήσουμε κάτι δικό μας. Έτσι ιδρύσαμε το Funky Gourmet, που ξεκίνησε ως εταιρεία που έκανε private cheffing. Κοινώς, μαγειρεύαμε πριβέ γεύματα σε σπίτια, δημιουργώντας μενού γευσιγνωσίας, όπου το ένα πιάτο διαδεχόταν το άλλο. Αυτό γνώρισε τεράστια επιτυχία και έτσι τον Νοέμβριο του 2009, μαζί με την αδελφή μου, Αργυρώ Χιλιαδάκη, δημιουργήσαμε το εστιατόριο Funky Gourmet στον Κεραμεικό.
• Το F.G. απέκτησε πολύ γρήγορα τόσο εγχώρια όσο και παγκόσμια αναγνώριση. Το 2012 βραβεύτηκε με ένα αστέρι Michelin, ενώ το 2014 πήρε το δεύτερο αστέρι του, κάνοντάς μας το μοναδικό ελληνικό εστιατόριο στη χώρα με τέτοια διάκριση. Αυτός είναι σίγουρα μεγάλος σταθμός στην καριέρα μας. Το 2014 ήταν πολύ σημαντική χρονιά και για έναν ακόμα λόγο: μαζί με τον Ανδρέα και τον Αλέξη Λαμπρίδη ανοίξαμε το εστιατόριό μας Opso στο Λονδίνο, στην περιοχή Marylebone, ένα εστιατόριο μοντέρνας comfort ελληνικής κουζίνας που πρωτοτύπησε στη λονδρέζικη γαστρονομική σκηνή. Το 2015 ξεκινήσαμε τη συμβουλευτική μας εταιρεία Consulting Horeca με έδρα στο Λονδίνο και στην Αθήνα και δράση σε όλο τον κόσμο. Το 2018 ανοίξαμε το Pittabun, ένα καινοτόμο ποιοτικό και ελληνικό street-food στην καρδιά της Carnaby, στο Λονδίνο. Το 2019 το Funky Gourmet έκλεισε μια δεκαετία ως ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, βραβευμένο με δύο αστέρια Michelin. Ήταν σίγουρα το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας.
• Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά στην επιτυχία του Funky Gourmet η σκληρή δουλειά σίγουρα έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο και, φυσικά, το μεράκι. Όταν ξεκινούσαμε το F.G. υπήρχαν μέρες που εγώ, ο Νίκος και η αδελφή μου κοιμόμασταν στο εστιατόριο, ώστε να μη χάνουμε χρόνο στο πηγαινέλα! Για πολλά χρόνια πηγαίναμε στη δουλειά γύρω στις 12 και φεύγαμε στις 4 το πρωί. Έχουμε χάσει όλους τους γάμους και τα γενέθλια των κολλητών μας λόγω δουλειάς και ήμασταν μόλις 30 ετών. Σπάνια να βγαίναμε έξω, καθώς τα Σάββατα είναι κλασικά οι πιο δύσκολες εστιατορικές μέρες. Ήμασταν ταγμένοι στο Funky Gourmet και το αγαπούσαμε πολύ. Δεν νιώθαμε ότι χάναμε κάτι. Και επειδή τότε ήταν ακόμα η αρχή, το όνειρο του F.G. μόνο εμείς το πιστεύαμε, καθώς και ο πατέρας μου που μας υποστήριζε οικονομικά και ηθικά ακόμα και όταν το εστιατόριο δεν το ήξερε κανείς και έκανε μηδέν κουβέρ.
• Σιγά-σιγά, μεγαλώσαμε και η αναγνώριση έφτιαξε και μια δυνατότερη ομάδα. Μπορούσαμε να επιλέξουμε τους κατάλληλους συνεργάτες και η επιτυχία συνεχίστηκε και μέσω της ομαδικότητας. Η δυνατή μας ομάδα και οι καλοί συνεργάτες είναι πολύ σημαντικά στοιχεία όταν κάνεις πρωταθλητισμό. Μόνος σου, καίγεσαι. Και ήμασταν πολύ τυχεροί που δημιουργήσαμε μια καταπληκτική ομάδα που ήταν μαζί μας μέχρι και που έκλεισε το F.G. στον Κεραμεικό.
• Το Funky Gourmet εισήγαγε τον όρο «αβανγκάρντ ελληνική κουζίνα», δηλαδή την πρωτοπορία. Ένας όρος που συχνά απαντά στην τέχνη, αλλά είναι ακριβώς ο τρόπος που βλέπουμε κι εμείς τη μαγειρική στο Funky Gourmet. Μια κουζίνα που ξυπνά αναμνήσεις και συναισθήματα, ένα θέατρο που τρώγεται. Επίσης, μέσα από τις διακρίσεις του αποτέλεσε πόλο έλξης για τον γαστρονομικό τουρισμό της χώρας. Το μέλλον θα φέρει τη φιλοσοφία του Funky Gourmet πιο κοντά στο ευρύ κοινό, με τις κεντρικές του αξίες και τη γαστρονομική του αντίληψη να παραμένουν αμετάβλητες.
• Στο Opso, στο εστιατόριό μας στο Λονδίνο, θέλουμε πιο casual feel-good γεύσεις στο λονδρέζικο setting. Στο Pittabun η νοστιμιά παίζει πρωταρχικό ρόλο και στη street-food ανάγνωση της γαστρονομίας.
• Είχα την τύχη ο πρώτος μου δάσκαλος στη μαγειρική να είναι και ο πρώτος μας σεφ-καθηγητής στη σχολή, ο σεφ Ted. Αυτός ο άνθρωπος πραγματικά έχει χαρακτηρίσει πάρα πολύ το πώς βλέπουμε με τον Νίκο τη μαγειρική μέχρι και σήμερα. Ήταν δύο μέτρα, ξυρισμένος γουλί, θηρίο, με μπλε μάτια διαπεραστικά. Την πρώτη μέρα που μπήκε στην τάξη, θυμάμαι, μας κοιτούσε κανένα εικοσάλεπτο χωρίς να μιλάει και τους είκοσι μαθητές της τάξης, μία τον έναν μία τον άλλον. Μετά από λίγο ξεκίνησε να μιλάει, λέγοντας: «Παιδιά, όπως σας κόβω αποδώ, το πολύ 2-3 να ασχοληθείτε με τη μαγειρική επαγγελματικά, και γνωρίζετε ποιοι είστε. Οι υπόλοιποι μπορούν σήμερα κιόλας να πάρουν τα 20.000 δολάριά τους πίσω και να φύγουν». Ήταν πολύ ψαρωτικός, αυστηρός, αλλά καλός και δίκαιος, προτερήματα απαραίτητα στον χώρο της κουζίνας. Με τον σεφ Ted μιλάμε μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς, δεν είναι πλέον στη σχολή, αλλά με τον Νίκο είμαστε τα «καμάρια» του, καθότι ήμασταν οι μοναδικοί alumni της σχολής που κατέκτησαν δύο αστέρια Michelin.
• Ολοκληρώνοντας τις σπουδές μαγειρικής στη Νέα Υόρκη, είχα την τύχη να βρεθώ, ως πρώτη δουλειά μάλιστα, εντελώς ψάρακλας, στο 48 The Restaurant, με σεφ τον Χριστόφορο Πέσκια. Εκεί μυήθηκα στον κόσμο της δημιουργικής κουζίνας και γνώρισα τον απόλυτο σεβασμό στην πρώτη ύλη και στις σωστές τεχνικές. Επίσης, ο Χριστόφορος φρόντισε να βρεθώ στο El Bulli του Φεράν Αντριά. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα μέχρι τότε την προετοιμασία του φαγητού. Η συνεργασία μου με τον σεφ με ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε, επιστρέφοντας στην Ελλάδα ήθελα να δημιουργήσω κάτι δικό μου, επηρεασμένη απ' όλα όσα είχα διδαχτεί στο El Bulli.
Τέλος, μεγάλο σχολείο, υπερτεράστιο θα έλεγα, ήταν το τριάστερο Alinea στο Σικάγο, όπου έκανα ένα stage, ενώ είχε ανοίξει το Funky Gourmet, το 2010, για περίπου έναν μήνα. Ο σεφ του Alinea, Grant Achatz, από τους μεγαλύτερους σεφ όλων των εποχών και νεότατος, μόλις 32 ετών το 2008, στο απόγειο της καριέρας του, είχε διαγνωστεί με προχωρημένο καρκίνο στη γλώσσα. Ήταν τεράστιο σοκ στη γαστρονομική σκηνή. Όμως ήταν πολεμιστής. Όσο έκανε θεραπείες, πήγαινε κάθε μέρα στο εστιατόριό του, και μάλιστα έβγαζε καινούργια πιάτα, ενώ δεν είχε καθόλου γεύση. Πολλοί τον παρομοίαζαν με τον Μπετόβεν της μαγειρικής. Είχε όλους τους συνδυασμούς στο μυαλό του και είχε την έμπιστη ομάδα του που δοκίμαζε γι' αυτόν. Τους κοιτούσε στα μάτια και τους ρωτούσε, «αυτό ταιριάζει; Είναι ωραίο;» κι εκείνοι του απαντούσαν «ναι» ή «όχι» κι έτσι προχωρούσαν! Μέχρι που, ευτυχώς, γιατρεύτηκε εντελώς και συνεχίζει δυνατός. Πλέον έχει ανοίξει άλλα 2-3 εστιατόρια στην Αμερική, με σημαία το τριάστερο Alinea, που εξακολουθεί να είναι από τα σπουδαιότερα εστιατόρια παγκοσμίως.
• Η προσωπικότητα του καθενός είναι αυτή που αφήνει ίχνη και αυτή που βάζουμε στα πιάτα μας. Όπως ένα έργο τέχνης είναι καθρέφτης του δημιουργού του, έτσι και στη μαγειρική, ένα πιάτο είναι καθρέφτης του σεφ που το εμπνεύστηκε. Τα πιάτα μας απεικονίζουν τη διάθεσή μας και τη γενικότερη φιλοσοφία μας, η οποία διαφαίνεται και στην επωνυμία «funky gourmet». Καλή πρώτη ύλη, σεβασμός στα προϊόντα και αγάπη κατά την παρασκευή των πιάτων είναι στοιχεία που δεν λείπουν ποτέ από τη μαγειρική μας. Αλλά τόσο στο Opso όσο και στο PittaBun, το καθένα με ξεχωριστή και διαφορετική κουζίνα, ο κανόνας funky και gourmet υπάρχει, στο Opso πιο casual και στο PittaBun σε πιο street ανάγνωση.
• Αγαπημένα μου υλικά είναι το lime, το αυγοτάραχο, τα ελληνικά ψάρια, το λεμονόχορτο και τα γαλακτοκομικά – μερικά από αυτά. Η φιλοσοφία μας, όμως, είναι να αναζητούμε τα ιδιαίτερα προϊόντα της χώρας μας και να τα αναδεικνύουμε μέσα από τη μαγειρική και τις ιδέες μας. Έτσι, κάθε τόσο ερωτεύομαι ένα καινούργιο υλικό, με το οποίο πειραματίζομαι, μέχρι να το δοκιμάσω σε όλες του τις εκφάνσεις. Το Opso αποτελεί σήμερα τον βασικό αποδέκτη του scouting που κάνουμε σε όλη τη χώρα, με αποτέλεσμα να στέλνουμε ολόκληρες παλέτες μοναδικών ελληνικών προϊόντων στο Λονδίνο. Επίσης, ήμασταν το πρώτο εστιατόριο στο Λονδίνο που σερβίραμε αποκλειστικά και μόνο ελληνικό κρασί, μια παράτολμη κίνηση που υποστηρίξαμε με όλη μας τη δύναμη και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε μέχρι σήμερα.
• Το καλό φαγητό είναι το φαγητό που έχει ουσία. Ουσία στην πρώτη ύλη, στον λόγο ύπαρξής του, στην απλότητα ή στην πολυπλοκότητά του. Να μην είναι δήθεν, κοινώς. Να μην είναι περίτεχνο σώνει και ντε, για να εντυπωσιάσει. Ούτε να βασίζεται σε περίεργους συνδυασμούς απλώς για να σοκάρει. Αν πας σε ένα εστιατόριο και την επόμενη μέρα δεν θυμάσαι ούτε ένα πιάτο από αυτά που έφαγες, τότε σίγουρα το φαγητό εκεί δεν ήταν καλό, αλλιώς θα το θυμόσουν! Τόσο απλά. Μια ζουμερή, νόστιμη, αυγουστιάτικη ντομάτα με ανθό αλατιού Κυθήρων και ένα τέλειο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο είναι σίγουρα καλό φαγητό. Όπως καλό φαγητό είναι και το δείπνο που είχα γευτεί στο El Bulli το 2011, γιατί θυμάμαι ακόμα σχεδόν κάθε πιάτο! Γι' αυτό πολλές φορές συγκινούμαι όταν έρχεται κόσμος και μας λέει: «Εσείς έχετε το Funky Gourmet ή το Opso; Ακόμα θυμάμαι εκείνο και το άλλο πιάτο που είχαμε φάει τότε. Κοίτα...». Μας δείχνουν στο κινητό τους φωτογραφίες από πιάτα μας που είχαν φάει και δεν ξέχασαν ποτέ.
• Σίγουρα οι κουζίνες είναι απαιτητικοί χώροι εργασίας, όπου η δουλειά είναι σκληρή τόσο για το μυαλό όσο και για το σώμα. Η αμεσότητα του αποτελέσματος την κάνει πολύ πιεστική δουλειά. Ο πελάτης είναι έξω και περιμένει να σερβιριστεί. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να πάνε λάθος και όλα κρίνονται στη στιγμή. Πρέπει να είσαι 100% alert, συνεχόμενα, και αυτό είναι πολύ πιεστικό. Παράλληλα, η ζέστη, οι πολλές ώρες ορθοστασίας, το βραδινό ωράριο και οι έντονοι ρυθμοί είναι το σύνηθες μοτίβο μιας σύγχρονης κουζίνας και σίγουρα την κάνουν να μοιάζει γεμάτη δυσκολίες και εμπόδια. Άλλη μια μεγάλη δυσκολία είναι το ανάποδο ωράριο. Οι μάγειρες δουλεύουν όταν όλοι οι άλλοι κάθονται ή γιορτάζουν. Για παράδειγμα, τα Χριστούγεννα του 2019, που το Funky Gourmet στην Αθήνα είχε κλείσει πλέον, ήταν τα πρώτα μετά από δεκατρία χρόνια που έκανα με την οικογένειά μου. Παρ' όλα αυτά, αν πραγματώνεσαι μέσα από τη δουλειά σου, όλες αυτές οι δυσκολίες ξεπερνιούνται.
• Η θέση της γυναίκας στην κουζίνα ενός εστιατορίου είναι αντίστοιχη με τη θέση ενός άντρα. Πλέον όλο και περισσότερες γυναίκες όχι μόνο αποφασίζουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα αλλά συμπεριλαμβάνονται και σε λίστες με τους καλύτερους σεφ παγκοσμίως. Θεωρώ ότι όποιος εργάζεται σκληρά, με όρεξη, πάθος και είναι καλός στη δουλειά κερδίζει τον σεβασμό και την αποδοχή των συναδέλφων του, ανεξαρτήτως φύλου. Είναι γεγονός, βέβαια, πως μια γυναίκα βιώνει και τη μητρότητα, κι αυτό κάνει τις υπάρχουσες δυσκολίες του επαγγέλματος ακόμα πιο περίπλοκες. Εκεί, ναι, μια γυναίκα πρέπει να εργαστεί πιο σκληρά για να μπορέσει να συνδυάσει οικογένεια και καριέρα, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα.
• Χωρίς να το επιδιώξουμε, η ομάδα μας αποτελείται, στην πλειονότητά της, από γυναίκες. Σκεφτείτε ότι η head-chef του FG, δηλαδή ο αμέσως επόμενος από τον Νίκο κι εμένα, για πάρα πολλά χρόνια ήταν γυναίκα, η Ερασμία Μπαλάσκα. Πολύ μεγάλο ταλέντο, δούλευε τόσο σκληρά όσο πέντε άντρες. Γενικά, σε όλα μας τα εστιατόρια, τις διευθυντικές θέσεις τις είχαν πάντα γυναίκες. Στη σάλα του Funky Gourmet, η μάνατζερ του εστιατορίου, κάτω από την Αργυρώ, ήταν η Βάσια Ιωάννου, η οποία, από τότε που έκλεισε το Funky, είναι στο Opso στο Λονδίνο. Δεν το επιδιώξαμε, προέκυψε αντικειμενικά.
• Ένα γεγονός για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι με τον Νίκο είναι πως μέχρι σήμερα είμαστε οι μοναδικοί Έλληνες σεφ και ιδιοκτήτες που έχουμε κατακτήσει δύο αστέρια Michelin στην Ελλάδα. Δεν είναι θέμα φύλου, είναι μια σπάνια διάκριση που απαιτεί μεγάλες θυσίες και οικονομική υποστήριξη. Παρ' όλα αυτά, στη χώρα μας υπάρχουν πολλά εστιατόρια που θα έπρεπε να έχουν αστέρι και ο οδηγός δεν τα έχει ανακαλύψει. Γενικά, όμως, αριθμητικά οι γυναίκες που εργάζονται στον χώρο της γαστρονομίας είναι λιγότερες σε σχέση με τους άντρες. Σε οποιονδήποτε κλάδο οι γυναίκες σε θέσεις καριέρας είναι λιγότερες από τους άντρες, κυρίως λόγω οικογένειας. Στο δικό μας επάγγελμα αυτό το φαινόμενο εντείνεται λόγω ωραρίου.
• Οι μνήμες μπορούν να μεταφερθούν στο διεθνές κοινό, όχι αυτούσια φυσικά, αλλά μέσα από τα προσωπικά βιώματα του καθενός. Μέσα από την αλήθεια των πιάτων και τις ιστορίες που συνοδεύουν τις συνταγές και από τις ίδιες τις γεύσεις μπορούμε να προκαλέσουμε συναισθήματα, ακόμα κι αν δεν έχουμε τα ίδια βιώματα με αυτόν που τα γεύεται. Η μεσογειακή διατροφή, βέβαια, είναι comfort γεύση για πολλούς λαούς και υπάρχουν πάρα πολλά διάσημα ελληνικά πιάτα. Συνεπώς, ένα μεγάλο μέρος του διεθνούς κοινού μπορεί να αντιληφθεί τη φιλοσοφία μας. Αυτός είναι και ο λόγος που το Opso έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από το αγγλικό κοινό.
• Είμαι της άποψης ότι «μια εικόνα χίλιες λέξεις». Είναι τεράστιο και πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται με τη γαστρονομία και το Ιnstagram. Και αυτό το βιώνω καθημερινά μέσω του προσωπικού μου λογαριασμού (@georgianna_hiliadaki), που γνωρίζει πολύ μεγάλη απήχηση. Ο κόσμος ακολουθεί αυτά που κάνω και μου στέλνει φωτογραφίες από τις δικές τους απόπειρες. Όλη αυτή η αμεσότητα του Ιnstagram μού φαίνεται συγκλονιστική.
• Στην ερώτηση «μοριακή κουζίνα ή ταπεινό φαγητό;», απαντώ «νόστιμο φαγητό με ποιοτικά υλικά». Πιάτα με ουσία, γεμάτα αρώματα και γεύσεις σε αρμονία, με ξεκάθαρες υφές και μακρά επίγευση. Η καλή πρώτη ύλη, οι σωστές τεχνικές μαγειρικής, η αισθητική, η φαντασία, μα, πάνω απ' όλα, η γεύση είναι αυτά που ορίζουν ένα νόστιμο πιάτο. Ο ίδιος ο δημιουργός οφείλει να θέτει τα όρια στη δημιουργικότητά του, έχοντας ως κριτήριο τη γεύση κάθε πιάτου. Ασφαλώς, όλοι οφείλουμε να δείχνουμε σεβασμό στην παράδοση, χωρίς όμως να μένουμε προσκολλημένοι σε αυτήν. Η παράδοση μπορεί να συνυπάρξει με την πρωτοπορία, αρκεί η σχέση αυτή να βασίζεται σε αμοιβαίο σεβασμό. Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι μαγειρεύουμε για το κοινό μας.
• Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, θα είχα κάνει παιδιά νωρίτερα. Είναι τρομερό το πώς αλλάζει η ζωή σου όταν κάνεις τη δική σου οικογένεια. Άσε που είναι και τρομερή πηγή έμπνευσης. Είναι πολύ διαφορετικό να μαγειρεύεις για παιδιά. Πιο παλιά δεν σκεφτόμουν πως πρέπει να προσεγγίσω τόσο νέους πελάτες.
• Ζούμε όλοι πρωτόγνωρες καταστάσεις με την πανδημία του κορωνοϊού. Σίγουρα είναι ένα μεγάλο πλήγμα για τον κλάδο μας, όπως και για την παγκόσμια οικονομία. Αλλά προέχει η ασφάλεια και η υγεία όλων. Το σημαντικό είναι να κάνουμε γρήγορο comeback μετά από όλο αυτό και να υπάρξει οικονομική στήριξη. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να ελισσόμαστε και να κάνουμε συνεχώς σε νέα σχέδια.
• Μου τη σπάει πολύ που δεν μπορώ να πάω έξω σε ένα εστιατόριο με τους φίλους μου και να φάμε και να πιούμε. Είμαι fan του dining out σε όλα τα είδη φαγητού. Γενικά, μου φαίνεται αδιανόητο όλο αυτό που ζούμε με τις μάσκες. Το να μην μπορείς να αγκαλιαστείς με τον κολλητό σου φίλο και τον αδερφό σου είναι τρελό. Είμαστε όλοι δυνάμει φορείς, συνεπώς όλοι ύποπτοι... Τρελό, πραγματικά.
• Μου αρέσει πολύ να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου και τους φίλους μας. Να κάνω τραπέζια στους φίλους μου, να ταξιδεύουμε, να μαζευόμαστε στο σπίτι, να παίζουμε παιχνίδια. Μου αρέσει πολύ να ακούω μουσική και να χορεύω με τα παιδιά μου! Και, φυσικά, μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω για τους φίλους μου στο Ιnstagram.
• Αυτήν τη στιγμή με τον Νίκο συνεργαζόμαστε με το εστιατόριο Zurbaran στο Κολωνάκι, εισάγοντας κάποια νέα πιάτα στο μενού, βασισμένα στο concept του εστιατορίου, που είναι το nostalgia, δηλαδή διεθνή κλασικά πιάτα που αγαπούν όλοι, καλομαγειρεμένα. Δυστυχώς, η εστίαση σήμερα είναι κλειστή για να μπορέσει κάποιος να τα απολαύσει στον φυσικό χώρο του εστιατορίου, αλλά ευτυχώς κάποια από αυτά είναι διαθέσιμα σε delivery format.
• Η ζωή με έχει μάθει πως ό,τι έχει ποιότητα και αλήθεια στο τέλος της ημέρας θα αποκτήσει μια θέση στην καρδιά μας! Και άμα θέλεις κάτι, δεν παύεις να το κυνηγάς.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια