Το ‘χω σε κασέτα!

Το ‘χω σε κασέτα! Facebook Twitter
Μια κασέτα με τις αγαπημένες (και «σημαδιακές») επιλογές σου ήταν μια προέκταση του εαυτού σου, ήταν ο εαυτός σου όπως ιδανικά θα ήθελες να σε βλέπει ο παραλήπτης της.
0



ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ στα 94 του ο Louis Ottens, ο Ολλανδός μηχανικός που ως επικεφαλής του τεχνικού επιτελείου της Philips υπήρξε ο δημιουργός της κασέτας ήχου και η είδηση πλημμύρισε με αναμνήσεις – δεν θέλουμε και πολύ για να συγκινηθούμε σ’ αυτή την διαρκή φάση  συναισθηματικού κλονισμού –  ειδικά όσες και όσους πέρασαν την εφηβεία τους κατά την μνημειώδη βασιλεία της στην δεκαετία του’80. 

Ο δίσκος στο πικάπ (δεν ήταν και τόσο δόκιμος τότε ο φετιχιστικός/ νοσταλγικός όρος  «βινύλιο») ήταν ο βωμός, η εστία, η κασέτα όμως ήταν το παν: χωρούσε στην τσέπη, πήγαινε παντού, κατέληγε οπουδήποτε, ήταν το απόλυτο εργαλείο διασύνδεσης και μετάδοσης όχι μόνο της μουσικής που τότε ήταν το πιο σημαντικό πράγμα, αλλά και της επιθυμίας, της λαχτάρας, της προσμονής, της καψούρας συχνά. Δεν νοούνταν χωρίς κασέτες οι εκδρομές, τα πάρτι, οι συγκεντρώσεις, οι διαδρομές με το αυτοκίνητο λίγο αργότερα. 

Μια κασέτα με τις αγαπημένες (και «σημαδιακές») επιλογές σου ήταν μια προέκταση του εαυτού σου, ήταν ο εαυτός σου όπως ιδανικά θα ήθελες να σε βλέπει ο παραλήπτης της. Ήταν σα να ιερουργείς ή σα να επιχειρείς να κάνεις μάγια την ώρα που διάλεγες τα κομμάτια, φροντίζοντας να λειτουργούν στην εντέλεια οι συνειρμοί και οι αλληλουχίες, προσδοκώντας την απόλυτη ανταπόκριση. Επρόκειτο για επιμελημένο αυτοσχεδιασμό, για performance ουσιαστικά, ή έστω για καλλιτεχνική επιμέλεια που έφερε ανεξίτηλη την σφραγίδα του προσωπικού σου γούστου.     

Μπορεί εμείς να μνημονεύουμε νοσταλγικά το δημιούργημά του, ο ίδιος ο Ottens όμως ερωτώμενος πριν από λίγα χρόνια σχετικά με την υποτιθέμενη αναβίωση της κασέτας από τις hipster ταξιαρχίες, είχε δηλώσει μονολεκτικά «ανοησίες», προσθέτοντας ότι τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ήχο του CD, του οποίου επίσης υπήρξε πνευματικός πατέρας αλλά αυτό αποσιωπήθηκε εν μέρει στους τίτλους των νεκρολογιών για το πρόσωπό του. 

      

Δεν μιλάμε για την λεγόμενη κασέτα εταιρείας (που ήταν απλά η βιομηχανική, φορητή, κόμπακτ εκδοχή ενός δίσκου) που κι αυτή βέβαια έχει τη θέση της σε κάθε μνημόσυνο για τα χρόνια εκείνα, μαζί με την πειρατική εκδοχή της που ανθούσε στους πάγκους των πλανόδιων και στα πανηγύρια, αλλά για την άγραφη, την εξηντάρα, την ενενηντάρα (απλή ή χρωμίου), το λευκό χαρτί που πάνω μπορούσες να (αντι)γράψεις τα πάντα. Δίσκους, κομμάτια από εκπομπές του ραδιόφωνο, ακόμα και άλλες κασέτες όταν βγήκαν τα διπλά decks. Στην ανταλλακτική οικονομία των εφηβικών χρόνων, μπορούσες να αντιγράψεις τον δίσκο που μόλις είχε αγοράσει ο φίλος σου (κι εκείνος αντίστοιχα) και να τον οικειοποιηθείς έτσι ώστε όταν γινόταν λόγος για το συγκεκριμένο άλμπουμ, να έχεις το δικαίωμα να πεις: «Το ‘χω σε κασέτα!».  

Υποτίθεται ότι η αποθέωση της κασέτας συνέβη με την διάδοση του Walkman, προσωπικά όμως ποτέ δεν τα πήγα καλά με τα ακουστικά και την απομόνωση (προτιμώ να ακούγεται η  μουσική δυνατά και να διαχέεται αδιάκριτα στον χώρο και επίσης με πιάνει μια κλειστοφοβία όταν μπλοκάρονται οι εξωτερικοί ήχοι). 

Είχα κι εγώ Walkman, εννοείται, κυρίως όμως επειδή έμοιαζε υποχρεωτικό ως 80s αξεσουάρ – με μισή καρδιά κυκλοφορούσα στον δρόμο με την στέκα και τα καλώδια. Οι κασέτες ήχου μπορεί να έμειναν πίσω (μαζί με τις βιντεοκασέτες) στην πορεία προς την ψηφιακή εποχή, τα ακουστικά παρέμειναν όμως και θριαμβεύουν.   

Μπορεί εμείς να μνημονεύουμε νοσταλγικά το δημιούργημά του, ο ίδιος ο Ottens όμως ερωτώμενος πριν από λίγα χρόνια σχετικά με την υποτιθέμενη αναβίωση της κασέτας από τις hipster ταξιαρχίες, είχε δηλώσει μονολεκτικά «ανοησίες», προσθέτοντας ότι τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ήχο του CD, του οποίου επίσης υπήρξε πνευματικός πατέρας αλλά αυτό αποσιωπήθηκε εν μέρει στους τίτλους των νεκρολογιών για το πρόσωπό του. 

Γράφοντας αυτά, σκέφτομαι ότι εδώ σ’ αυτό το σπίτι υπάρχουν βινύλια, υπάρχουν κάποια CD (έχω πετάξει κυριολεκτικά χιλιάδες από δαύτα κατά καιρούς, αδίκως ίσως), δεν βρίσκεται όμως ούτε μια κασέτα, ως δείγμα έστω, ως σουβενίρ. Σα να μην υπήρξε ποτέ κάτι το οποίο ήταν τόσο σημαντικό κάποτε. Πολύ θα ήθελα να ξαναδώ και να ξαναπιάσω στα χέρια μου κάποιες mixtape από αγαπημένα πρόσωπα ή εκείνες τις κασέτες που έγραφα από το ραδιόφωνο εκείνο το ατέλειωτο καλοκαίρι που είχα περάσει 15 χρονών στη Νέα Υόρκη ή τις άλλες με τα αποσπάσματα από τις εκπομπές του John Peel στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ως μεταπτυχιακός στην Αγγλία. Τελικά όμως, ίσως όχι τόσο πολύ. Αρκετά πράγματα από τα παλιά (και «παλιά» πλέον σημαίνει μέχρι και πριν ένα χρόνο) μας στοιχειώνουν όλον αυτόν τον καιρό, οι κασέτες μας έλειπαν.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ