Τι είναι αυτό που εξοργίζει περισσότερο στο πολυσυζητημένο και απολύτως κατάπτυστο «1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας» (sic); Αν μπορούσε κανείς να φτιάξει έναν χάρτη –ένα χάρτη που χωρίζει τις γυναίκες σε άτεκνες και μη- θα στεκόταν στους τρομακτικά άσχετους Συνέδρους και τους εμβόλιμους ομιλητές. Στο ντροπιαστικό σποτάκι για τις 40άρες. Στο ταξικό και ιδεολογικό πρόσημο της προσέγγισης ενός τόσο λεπτού θέματος. Στις πληγωτικές ανοησίες που ακούγονται στα βίντεο των σελέμπριτις. Στον πραγματικό στόχο που δεν είναι απλώς το «κάντε παιδάκια», αλλά το «θέστε τα σώματά σας στις υπηρεσίες του κράτους και των συνεργατών του». Στη φυσικότητα με την οποία μια γυναίκα παρουσιάζεται ως πανάξια μόνο ως παιδομηχανή. Στον Όρκο του Ιπποκράτη που ξεστράτισε και πολλοί το είδαν, αλλά λίγοι το κατάλαβαν.
Τόσα λάθη μαζεμένα και αποκαλυπτικά των προθέσεων των διοργανωτών δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε ο πλέον ανόητος event manager της επικράτειας, ωστόσο από τα λάθη και κυρίως από τα ηλιθιότερα εξ αυτών, μπορεί να συμπερασματολογεί η Ιστορία και να προλαμβάνουν οι κοινωνίες, οπότε αξίζει τον κόπο μια πιο βαθιά ματιά σ’ αυτό που επιχειρήθηκε και τελικώς κατέληξε περίγελως στο Twitter και χαρακίρι χαρακτήρων του εγχώριου κουτοπόνηρου star system.
Ποτέ ξανά τόσοι άντρες (ομιλητές) για μία καθαρά γυναικεία υπόθεση. Ποτέ ξανά τόση θρησκεία, εκεί που αντέχει μόνο η επιστήμη και ο άνθρωπος
- Ξεκινώντας από τα πάνω – πάνω θα συμπέραινε κανείς ότι γίνεται πλέον σαφής ο ρόλος του ελληνικού lifestyle και των εκπροσώπων του, ειδικά σε ό,τι αφορά τον τρόπο που επηρεάζει τις γυναίκες και αλληλεπιδρά μ’ αυτές. Το παραμυθένιο αφήγημα πολλών παρουσιαστριών ότι όλα είναι εφικτά –και καριέρα και οικογένεια και αψεγάδιαστη εμφάνιση και εγγυημένη ευτυχία-, η κρυφή (ή και φανερή) απαξίωση για όσες δεν έγιναν μητέρες ακόμη και ο οίκτος για όσες δεν θα γίνουν ποτέ, συμπληρώνουν την εικόνα. Στο μεταξύ, αν κάποτε είχαμε απορία πώς είναι δυνατόν υπουργοί, βουλευτές και άνθρωποι των γραμμάτων να εμφανίζονται πρόθυμα σε εκπομπές που καμουφλάρουν το trash ως αναγκαία ελαφρότητα, η απάντηση δόθηκε πανηγυρικά. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο συνεργάζονται για να περάσουν στην κοινή γνώμη, αναίμακτα κατά πώς νομίζουν, τα μεγαλύτερα τέρατα. Από την ίδια ταΐστρα επιβιώνουν και οι μεν και οι δε. Από την ίδια δεξαμενή προκύπτει «νέο αίμα» και για την πολιτική και για την τηλεόραση. Όλα είναι εικόνα, ακόμη και τα πιο σημαντικά της ζωής, και όλα ως εικόνα αντιμετωπίζονται. Ειδικά και σε ό,τι αφορά τους προσκεκλημένους “celebrities” του συνεδρίου, οι περισσότεροι εξ αυτών απαντούν σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο, πολύ μακριά από τις δυνατότητες –ενδεχομένως και τις πεποιθήσεις- του μέσου Έλληνα. Ας πούμε, ποιος ξεχνά τις δηλώσεις της κυρίας Τσιμτσιλή για τους ανεύθυνους μετανάστες που μπαίνουν στη βάρκα με την κοιλιά στο στόμα;
- Με άγρια απροκάλυπτο τρόπο έρχεται στο φως η ιστορία των εξωσωματικών, την οποία μπορούν πλέον να αφηγηθούν άπειρα ζευγάρια στην Ελλάδα. Ο γλυκός, καλός υποστηρικτικός γιατρός –και σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι- είναι αυτός που μπαίνει στο «εξώφυλλο» κάθε τέτοιας ιστορίας με ομαλή, χαρμόσυνη κατάληξη. Όμως, οι εξωσωματικές δεν είναι μόνο αυτό. Έχουν πολλά πρόσωπα, θέλουν πολλή μελέτη και έρευνα και τις περισσότερες φορές απαιτούν πολύ γερό πορτοφόλι. Δεν το λέμε, κι όταν το λέμε το ψιθυρίζουμε, αλλά πολλοί εκεί έξω γνωρίζουν τώρα πια ότι η εξωσωματική μπορεί να είναι και μπίζνα, επιχείρηση εκατομμυρίων, η οποία τρέφεται κυρίως από την επιθυμία και την αγωνία μιας γυναίκας να αποκτήσει παιδί. Επίσης δεν το λέμε, αλλά μιλάει η εμπειρία που επικοινωνείται σιγανά από στόμα σε στόμα: πολύ συχνά γυναίκες που προσπάθησαν πολύ, με μία, δύο ή και τρεις εξωσωματικές να καταλήγουν όχι με το πολυπόθητο μωρό στην αγκαλιά, αλλά με άλλα σοβαρότατα προβλήματα, τα οποία υπομένουν σιωπηλά από φόβο, ντροπή, αίσθημα ανεπάρκειας απέναντι σε μία άκρως πατριαρχική κοινωνία που πρώτα τις θέλει μητέρες και μετά οτιδήποτε άλλο. Ναι, η σκληρή ιατρική αλήθεια υπαγορεύει ότι η γυναικεία αναπαραγωγική περίοδος δεν είναι μακρά κι αυτό είναι δουλειά του γιατρού να το αποσαφηνίζει. Δεν είναι δουλειά του να παίζει –αδρά αμειβόμενος- με τις ελπίδες και την υγεία της κάθε γυναίκας που φτάνει στο κατώφλι του ιατρείου του.
- Ποτέ ξανά τόσοι άντρες (ομιλητές) για μία καθαρά γυναικεία υπόθεση. Ποτέ ξανά τόση θρησκεία, εκεί που αντέχει μόνο η επιστήμη και ο άνθρωπος. Και καλά, ας δεχθούμε ότι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και Μητροπολίτες έχουν υπολογίσιμο συμφέρον από τις γεννήσεις, το Άγιον Όρος και ο εκπρόσωπος / διοικητής του τι ακριβώς θα εισηγηθεί σε μία τέτοια «γιορτή»; Τι δουλειά έχει εκεί ο άνθρωπος μιας αυτοδιοίκητης περιοχής που δεν επιτρέπει ούτε γυναικείο βήμα στην επικράτειά της; Τι έχει να προσφέρει στις γυναίκες κάποιος που, θέσει, τις βλέπει να εξορίζονται από το τραπέζι συζητήσεων που τις αφορούν; Αλήθεια, και ζητούμε εκ των προτέρων συγνώμη για το βέβηλον της ερώτησης, αλλά πόσους αιώνες έχει να ακουστεί στο Άγιον Όρος η λέξη «μήτρα»; Αν δεν είναι όλο αυτό ένας πατριαρχικός χαιρετισμός από το πιο σκοτεινό παρελθόν, τότε τι είναι;
- Σε ποιους πραγματικά απευθύνεται το Συνέδριο, αν όχι αποκλειστικά στους κατέχοντες; Γιατί ανάμεσα στους τόσους ομιλητές δεν υπάρχει κάποιος με εμπειρία χαμηλού εισοδήματος να μιλήσει για τον οικογενειακό προγραμματισμό σε καθεστώς ημιφτώχειας ή απλής επάρκειας; Και ας το πούμε απλά: πώς αποφασίζουν δύο γονείς με τον βασικό μισθό –στην καλύτερη περίπτωση- να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί; Λογικά, τα ερωτήματα μαζί με τις απαντήσεις θεωρούνται εξαιρετικά κουραστικές και πασέ για όσους δεν έχουν την σχετική εμπειρία να τοποθετηθούν επ’ αυτών...
- Για το τέλος το πιο σοβαρό απ’ όλα - στον απόηχο των δηλώσεων Γεωργιάδη (περί αμβλώσεων), Αξιόγλου (για την υπόθεση της Μπεκατώρου), Λοβέρδου (περί βίαιων συζύγων – εξαιρετικών πατεράδων), Λατινοπούλου (περί κυτταρίτιδας και τριχοφυίας): εδώ και περισσότερο από 1,5χρόνο γίνεται σαφές ότι ο πυρήνας του Συνεδρίου δεν είναι άλλος από αυτόν που τρέμουμε όλοι και αφορά το επιχειρούμενο τέλος στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, το επιχειρούμενο τέλος του δικαιώματος στην άμβλωση, το επιχειρούμενο τέλος στο αίσθημα ασφάλειας του ότι σού ανήκει το αναπαραγωγικό σου πακέτο και μπορείς να το διαχειρίζεσαι, όπως επιλέξεις. Εδώ και μήνες, με υπονοούμενα και τάχα μου ατυχείς δηλώσεις οδηγούμαστε στο άνοιγμα μίας καταστροφικής κουβέντας που με τις ευλογίες συγκεκριμένων φορέων θα μας γυρίσει χρόνια πίσω. Αμπαλάρουμε το χυδαιότερο κομμάτι της πατριαρχίας σε επιστημονικοφανές πλαίσιο για να αποτολμηθεί μία αισχρή συζήτηση που θέτει σε κίνδυνο όλες τις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας και μη. Μία συζήτηση που δημιουργεί Καιάδες για γυναίκες που δεν επιθυμούν ή δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν και ψευτοπρονόμια για όσες τεκνοποίησαν ήδη. Κι αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί, όσες «εθνικές μανούλες» κι αν επιστρατευθούν, με όποιο τρόπο και όποιο περιτύλιγμα κι αν «επικοινωνηθεί» το τερατώδες project.
