Στην άχαρη Εθνική Πινακοθήκη
Κάτι γερασμένο πριν καν γεννηθεί...
ΣTHN ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ. Ήθελα να τη δω, χωρίς τη βουή και το πάθος των πρώτων ημερών. Αίσθηση λειψή. Οι πίνακες παστωμένοι, ο ένας πάνω στον άλλο. Πολλοί οι ασήμαντοι, που θα μπορούσαν να λείπουν. Η χρονολογική κατάταξη σε αποκοιμίζει (ανύπαρκτο το λεγόμενο αφήγημα) και η διαρκής συσχέτιση με τα διεθνή κινήματα σε μελαγχολεί γιατί δείχνει καθαρότερα πόσα λίγα κατάφεραν οι Έλληνες στους διεθνείς στίβους ― μόνο οι περιπτώσεις που απελευθέρωσαν το προσωπικό τους δαιμόνιο, «έγραψαν» στην Ελληνική ζωγραφική. Οι μοναχικές αυτές περιπτώσεις, η καταγωγή και οι δορυφόροι τους, θα ήταν μια πιο ενδιαφέρουσα και ειλικρινής «ταξινόμηση». Ο πάνω όροφος με τους σύγχρονους καλλιτέχνες, σαν ανέκδοτο. Σημαντικές μορφές έχουν χλωμή παρουσία ― Σαμαράς, Κουνέλλης, Τσαρούχης… Και το κτήριο αρχιτεκτονικά άχαρο, άγαρμπο, παλιακό πριν καν γεννηθεί. Κυριαρχεί μέσα κι έξω η σφραγίδα του Νιάρχος- δυσφημεί και τους δύο τόσο branding, όσα λεφτά κι αν δόθηκαν.
Εν γένει μια αίσθηση δημοσιοϋπαλληλικής δειλίας – μια διαχείρηση νοικοκυρούλας, ασύμβατη εντελώς με τα ταραγμένα κι απαιτητικά χρόνια του 21ου αιώνα.
Ευτυχώς, μέσα στην τόση νωθρότητα, ξαφνικά ξεπροβάλλει ένα μικρό (ή μεγάλο) θαύμα― ένας Μπουζιάνης, ένας Οικονόμου, και σε αποζημιώνουν με τον τρόπο που μόνο η Τέχνη ξέρει, ώστε να μη φύγεις άδειος εντελώς...
