Στην ασπρόμαυρη τηλεόραση και σε καλτ σήμερα δέκτες, από το 1951 έως το 1957, εκατομμύρια αμερικανικές οικογένειες περίμεναν να δουν το σήμα της εκπομπής «I Love Lucy», μια καρδιά με καλλιγραφικά γράμματα, για να αφήσουν οτιδήποτε έκαναν και να παρακολουθήσουν την αμερικανική τηλεοπτική κωμική σειρά του CBS, που το 2012 ψηφίστηκε ως το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» σε έρευνα που διεξήχθη από το ABC News.
Στην Αμερική του 1951, που υπήρχαν δεκαπέντε εκατομμύρια τηλεοπτικοί δέκτες, έντεκα εκατομμύρια θεατές συντονίζονταν κάθε εβδομάδα, επί έξι σεζόν, με τα μισάωρα επεισόδια της χαρούμενης, πονηρής, ευρηματικής νοικοκυράς Λουσίλ Μπολ, του συζύγου της -και στην αληθινή ζωή- Ντέζι Αρνάζ, και των περιπετειών της οικογένειάς της, αλλά και με τον διακαή πόθο της Λούσι Ρικάρντο -όπως ήταν το όνομα της πρωταγωνίστριας- να μπει στον χώρο του θεάματος και του νυχτερινού κέντρου στο οποίο δούλευε ο σύζυγός της Ρίκι Ρικάρντο.
Η νεαρή νοικοκυρά της μεσαίας τάξης που ζούσε στη Νέα Υόρκη ήταν νευρική και κάπνιζε αρειμανίως, ήταν αστεία, ήταν πιστή και λάτρευε τον Ρίκι, δεν ήταν όμορφη και αυτό επέτρεψε σε εκατομμύρια γυναίκες να ταυτιστούν μαζί της για να κρατήσουν τη θέση τους στην καρδιά του «άτακτου» ίσως συζύγου τους. H είσοδος σε ένα αποκλειστικά γυναικείο κλαμπ, ένα φόρεμα από το Παρίσι, ένα αυτόγραφο ενός αστέρα του κινηματογράφου, αυτά ήταν τα όνειρα της Λούσι, που τα διεκδικούσε επιθετικά, και πίσω από κάθε σχέδιο υπήρχε η επιθυμία να είναι κάποια, να εκφραστεί, να δημιουργήσει μια δική της ζωή.
Εκατομμύρια άνθρωποι μεγάλωσαν και έχουν ακόμα την ανάμνηση των ηρώων του σόου, το αποδεικνύουν κάθε φορά που προβάλεται ένα επετειακό επεισόδιο της αγαπημένης και βραβευμένης με πέντε βραβεία Emmy σειράς της Αμερικής.
Εκατομμύρια άνθρωποι μεγάλωσαν και έχουν ακόμα την ανάμνηση των ηρώων του σόου, το αποδεικνύουν κάθε φορά που προβάλεται ένα επετειακό επεισόδιο της αγαπημένης και βραβευμένης με πέντε βραβεία Emmy σειράς της Αμερικής.
Εβδομήντα χρόνια από την πρώτη προβολή της σειράς «I love Lucy», η Νικόλ Κίντμαν και ο Χαβιέ Μπαρδέμ μεταμορφώνονται σε «Ρικάρντος» στην ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ Άαρον Σόρκιν «Being the Ricardos» (πρεμιέρα στο Amazon Prime στις 21/12) και υποδύονται το ισχυρό και διάσημο ζευγάρι του Χόλιγουντ σε μια ιστορία που σηκώνει την αυλαία της προσωπικής τους ζωής, και αποκαλύπτει μια πολυτάραχη, βίαιη σχέση, γεμάτη κρίσεις, απιστίες, πολύ θυμό και ουρλιαχτά που δονούσαν το σετ της σειράς.
Being the Ricardos: Official Trailer
Η κόρη του ζευγαριού Λούσι Αρνάζ, 70 ετών σήμερα, που έχει συνεργαστεί στη δημουργία της ταινίας, μάλλον έχει μόνο δύσκολες αναμνήσεις από ένα σπίτι κακοποιητικό, με δυο παιδιά που γεννήθηκαν ενώ η σειρά θριάμβευε, αλλά έζησαν την ένταση, το μίσος σχεδόν που υπήρχε ανάμεσα στους δυο γονείς τους σε όλη τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας και στις σχεδόν δυο δεκαετίες που η Μπολ και ο Αρνάζ έζησαν σαν παντρεμένο ζευγάρι. «Αυτή θα είναι η ιστορία των δυο τους, της γνωριμίας τους, και πώς η σειρά επέδρασε στη σχέση και τον έρωτά τους» έχει πει η κόρη τους για την ταινία.
Μπορεί η μητέρα της να έκανε πρωτοποριακά για την εποχή της πράγματα, όπως έναν διαφυλετικό γάμο με έναν Κουβανό πρόσφυγα που έφτασε άφραγκος στην Αμερική και έγινε πρωταγωνιστής σε μια δημοφιλή σειρά, ή όπως το να εμφανίζεται έγκυος, κάτι πρωτάκουστο και σχεδόν κακόγουστο τότε -έπρεπε να πάρουν άδεια από το δίκτυο για να δείξουν την εγκυμοσύνη στην οθόνη στο πλαίσιο ενός οικογενειακού σίριαλ-, αλλά η ζωή της ήταν γεμάτη σκαμπανεβάσματα, ειδικά στον γάμο της με τον Αρνάζ, τον οποίο χώρισε μετά από 19 χρόνια για να ξαναπαντρευτεί και να ζήσει πιο ήρεμα, πριν πεθάνει από καρδιακά προβλήματα το 1989.
Η Λουσίλ Μπολ δεν μεγάλωσε σε μια ευτυχισμένη και χαρούμενη οικογένεια. Έχασε τον πατέρα της όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών από τύφο, η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε και εκείνη πήγε να ζήσει με τον παππού και τη γιαγιά της, σε ένα σπίτι σκληρό, στο οποίο δεν ένιωσε ποτέ τρυφερότητα, παρά μόνο την έννοια της πειθαρχίας.
Εκεί η Λουσίλ ανακάλυψε ότι το χιούμορ τής έδινε δύναμη να αντιμετωπίσει τις απογοητεύσεις. «Βρήκα τον πιο γρήγορο και εύκολο τρόπο για να το κάνω, αυτό ήταν να κάνω τους ανθρώπους να γελούν», έλεγε όταν άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολικές παραστάσεις.
Η τραγωδία που σημάδεψε την οικογένειά της ήταν όταν ο παππούς της, μαθαίνοντας στον αδερφό της πώς να χρησιμοποιεί το όπλο που μόλις του είχε αγοράσει, τραυμάτισε έναν οκτάχρονο γείτονα αφήνοντάς τον παράλυτο. Η οικογένεια έχασε τα πάντα σε αποζημιώσεις και η 16χρονη Λουσίλ, που είχε μια σχέση με τον 23χρονο τότε Τζόνι ΝταΒίτα, έναν λαθρέμπορο αλκοόλ που συνήθιζε να την χτυπάει, μετακόμισε για πρώτη φορά στο Λος Άντζελες για να κυνηγήσει τα καλλιτεχνικά της όνειρα. Λιμοκτονούσε κυριολεκτικά, τρώγοντας τα υπολείμματα από τα πιάτα των θαμώνων σε ένα φαγάδικο όπου δούλευε γκαρσόνα. «Ήμουν νέα, πολύ καθυστερημένη και δύστροπη», έλεγε αργότερα σε μια συνέντευξη στο Fox News.
Έγινε showgirl, αυτή ήταν η πρώτη της δουλειά, και πόζαρε γυμνή για να έχει μια «ευκαιρία». Όταν έγινε διάσημη, ήταν αξιοπερίεργο ότι αυτή η αστεία γυναίκα που κάπνιζε ακατάπαυστα ήταν συνεχώς σοβαρή ή συνοφρυωμένη και δεν μπορούσε να πει ένα αστείο στην πραγματική ζωή. «Είναι γεμάτη αντιφάσεις, κάτι που είναι πάντα τροφή για μια καλή ιστορία», έχει πει η Pamela Mason Wagner, σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ «Finding Lucy».
"Finding Lucy" (Lucille Ball Documentary)
Αν και με τον Ντέζι Αρνάζ ήταν οι εφευρέτες του sitcom, η ίδια δεν ένιωσε ποτέ αυτοπεποίθηση. Στη σειρά ήταν ανταγωνιστική με όλους, δεν άντεχε κανένας να έχει ένα καλό αστείο ή μια επιτυχία, παρά το γεγονός ότι ήταν η αδιαμφισβήτητη σταρ που μπορούσε να βγάλει ένα επεισόδιο με μια μόνο λήψη, απόδειξη της κωμικής και υποκριτικής της ικανότητας.
Το ζευγάρι είχε κερδίσει εκατομμύρια και αποφάσισε να αγοράσει τα πρώην RKO Studios. Το μετονόμασαν σε Desilu Productions και γρήγορα βρήκαν την επιτυχία ως μία από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής στη SoCal. Είναι τα στούντιο που έκαναν τον πιλότο του Star Trek και δεν είναι λίγοι αυτοί που σήμερα λένε ότι «Αν δεν ήταν η Λούσι, δεν θα υπήρχε το Star Trek σήμερα».
Παρά το γεγονός ότι οι δυο τους χώρισαν, το κοινό μυστικό ήταν ότι ο Αρνάζ ήταν άπιστος, έπινε, και την παραμελούσε, έχοντας εξωσυζυγικές σχέσεις με άλλες γυναίκες. Στη βιτρίνα που παρουσίαζαν έλεγαν ότι για το διαζύγιό τους δεν πήραν καν δυο δικηγόρους, παρά το γεγονός ότι είχαν να μοιράσουν μια μεγάλη περιουσία, δίνοντας την εντύπωση ότι είχαν μια καλή σχέση.
Η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή. Η σχέση τους ήταν επισφαλής από την αρχή, μάλιστα οι φίλοι τους έλεγαν ότι ο γάμος τους δεν θα κρατούσε πάνω από δυο εβδομάδες. «Υπήρχαν στοιχήματα σε όλη τη χώρα, με αστρονομικές πιθανότητες εναντίον μας», έλεγε η Λούσι. Τους παθιασμένους καβγάδες ακολουθούσαν οι παθιασμένες επανασυνδέσεις. Όμως η καριέρα τους δεν κατάφερε να τους κρατήσει μαζί, ακόμα και όταν έφτιαξαν το κτήμα τους, το Desilu. Τίποτα δεν μπόρεσε να γλιτώσει το ζευγάρι από μια μακρά και επώδυνη διαρκή διαμάχη. Ο Αρνάζ είχε χτίσει ένα σπίτι στην πίσω αυλή, όπου κοιμόταν όταν οι τσακωμοί τους γίνονταν πολύ άσχημοι, αντί να σπαταλούν χρήματα σε δωμάτια ξενοδοχείου. Αυτά συνέβαιναν από τον πρώτο κιόλας χρόνο του γάμου τους.
Η ζήλεια τους έτρωγε τα σωθικά. «Ντέζι, αγάπη μου, σε παρακαλώ, μην ανησυχείς για μένα. Πίστεψέ με, δεν θα έκανα τίποτα για να σε κάνω δυστυχισμένο» έγραφε σε ένα γράμμα η Λούσι, σε μια από τις επανασυνδέσεις τους.
Το 1944, δυο χρόνια μετά την αποβολή της στο πρώτο τους παιδί, ο γάμος τους ήταν στο ναδίρ. Ο Ντέζι σταμάτησε να γυρίζει σπίτι και τα ταμπλόιντ δημοσίευσαν ιστορίες για τις μεθυσμένες αποδράσεις του. Η Λούσι ήθελε μια συμφιλίωση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και το κατάφερε, δηλώνοντας ότι «για πολύ καιρό, ο Ντέζι ερχόταν σπίτι κάθε βράδυ και προσπαθήσαμε και οι δύο πολύ σκληρά να κάνουμε τα πράγματα να λειτουργήσουν. Έκλεισα τα μάτια μου, έβαλα παρωπίδες και αγνόησα αυτά που ήταν πολύ οδυνηρά. Προσπάθησα να δω τα προβλήματά μου λιγότερο σοβαρά και να ανησυχώ λιγότερο. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου».
Όταν το 1948 ξεκίνησε η ραδιοφωνική της εκπομπή «My Favorite Husband», ένα πρόγραμμα που ήλπιζε να κάνει με τον Ντέζι, αλλά το CBS πίστευε ότι δεν ήταν κατάλληλος επειδή δεν ήταν Αμερικανός, έζησαν μια πρόσκαιρη συμφιλίωση, και μάλιστα το 1949 ξαναπαντρεύτηκαν με καθολική τελετή στην εκκλησία.
Η Λουσίλ απέβαλε άλλη μια φορά, και έδωσε εντολή στον ατζέντη της να τους βρει μια τηλεοπτική εκπομπή. Η συνεργασία με τον άντρα της επρόκειτο να συμβεί, την ήθελε διακαώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και συνέβη. Όταν έμεινε ξανά έγκυος, ήταν η καλύτερη περίοδος της σχέσης τους. Είχαν αρχίσει να γίνονται δημοφιλείς με το «I love Lucy» και είχαν κερδίσει το στοίχημα, αφού εκείνη την εποχή και για πολλές δεκαετίες αργότερα η μετάβαση στην τηλεόραση ήταν ένας τεράστιος κίνδυνος για ηθοποιούς όπως η Λούσι. Αν το σόου δεν είχε επιτυχία, θα αποχαιρετούσαν την καριέρα τους για πάντα.
Lucy and the Chocolate Factory
Για το σόου η Λούσι έπαιρνε όλους τους επαίνους, αλλά ο Ντέζι ήταν ένας εξαιρετικός σόουμαν, μια ιδιοφυΐα με ένστικτο για την κωμωδία και την πλοκή, με γρήγορο, λαμπρό μυαλό, καλό γούστο και μια διαισθητική γνώση του τι θα λειτουργήσει και τι όχι, ένας σπουδαίος παραγωγός, σπουδαίος σκηνοθέτης. Υπήρξε πολύ υποτιμημένος, δεν κέρδισε ποτέ Emmy για τη δουλειά του - ούτε καν προτάθηκε, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους συντελεστές που ήταν σταθερά υποψήφιοι.
Το 1957, το «I love Lucy» μετατράπηκε σε «The Lucy-Desi Comedy Hour». Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο γάμος των Αρνάζ άρχισε πραγματικά να καταρρέει. Το ζευγάρι έκανε μια τελευταία προσπάθεια, κάνοντας διακοπές στην Ευρώπη με τα παιδιά του, αλλά ήταν μια ανεξέλεγκτη καταστροφή. «Ο Ντέζι ήταν ανήσυχος, μη επικοινωνιακός και βαριόταν», θυμόταν η Λουσίλ. «Όταν δεν έπινε, περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στο τηλέφωνο με το στούντιο ή παίζοντας στον ιππόδρομο Ντελ Μαρ, όπου έτρεχαν τα άλογά του. Ήμουν εντελώς απογοητευμένη, πικραμένη και δεν συγχωρούσα... τα παιδιά είδαν και άκουσαν πάρα πολλά». Όταν επέστρεψαν στην Καλιφόρνια, η Λουσίλ και ο Ντέζι δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα στο πλατό ήταν τεταμένη και κρύα, κάτι που έγινε ακόμη χειρότερο, αφού ο Ντέζι ήταν και ηθοποιός και σκηνοθέτης στα τελευταία επεισόδια της σειράς.
Η Λούσι έγραψε αργότερα: «Δεν συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε μια μεγάλη έλξη στην αρχή, αλλά δεν εγκρίναμε ο ένας τον άλλον. Αποδοκίμαζε τη μετριοπάθειά μου και τον συντηρητισμό μου, αποδοκίμαζα τον τρόπο με τον οποίο δούλευε πολύ σκληρά, έπαιζε πολύ σκληρά και δεν ήταν ποτέ μετριοπαθής σε τίποτα... Είχα χάσει το καλό μου χιούμορ και την αίσθηση του μέτρου. Όταν είσαι πολύ θυμωμένος για να δεις κατά πρόσωπο την αλήθεια, είναι βέβαιο ότι θα κάνεις λάθη. Δεν μπορείς να συνεχίζεις για χρόνια να είσαι μίζερος μέσα σε μια κατάσταση και αυτό να μη σε αλλάξει».
Τελικά ο Ντέζι ζήτησε διαζύγιο από τη Λούσι και η τελευταία τους σκηνή στο «I love Lucy» ήταν ένα ταιριαστό τέλος: η Λούσι και ο Ρίκι τσακώνονται μεταξύ τους, μέχρι να κάνουν ανακωχή και να τη σφραγίσουν με ένα φιλί. Όπως έγραψε ο Ντέζι: «Ήταν ένα φιλί που θα έκλεινε είκοσι χρόνια αγάπης και φιλίας, θριάμβους και αποτυχίες, έκσταση και σεξ, ζήλια και τύψεις, ματαιώσεις και γέλια… και τα δάκρυα. Το μόνο πράγμα που δεν μπορούσαμε να κρύψουμε ήταν τα δάκρυα». Η αιτία του διαζυγίου τους ήταν η «ακραία ψυχική σκληρότητα» και η Λουσίλ ισχυρίστηκε ότι τα 19 χρόνια γάμου της με τον ασταθή Κουβανοαμερικανό ηθοποιό ήταν «εφιάλτης».
Όπως αποδεικνύεται σήμερα, η δημιουργία του «I Love Lucy» ολοκληρώθηκε για να «σώσει τον γάμο» της με τον Αρνάζ. Ο ηθοποιός που έπαιζε τον μικρό Ρίκι στη σειρά, ο Κιθ Θιμποντό, έλεγε: «Ο Ντέζι ήταν πραγματικά υπέροχος τύπος όταν δεν έπινε, αλλά ως παιδιά σίγουρα μέναμε μακριά του όταν ήταν μεθυσμένος. Όσο για τη Λουσίλ, υπήρχαν μέρες με τόση ένταση που έπρεπε να περπατάς δίπλα της απαλά, σαν γάτα». «Ο Αρνάζ ήταν σαν τον Τζέκιλ και τον Χάιντ», είπε η Μπολ χρόνια αργότερα στους «Los Angeles Times». «Ήταν πάντα το ίδιο: ποτό και γυναίκες».
Όσο για τη Λουσίλ: «Ήθελε να φύγει από το Χόλιγουντ γιατί όλοι έλεγαν πάντα "Καημένη Λούσι!"», έλεγε ο γιος της, που αντιμετώπιζε επί σειρά ετών προβλήματα με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.
Ο χαρακτήρας της Λουσίλ ήταν εξαιρετικά δυσάρεστος. Όπως έγραψε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον στην αυτοβιογραφία του, «The Richard Burton Diaries», «είναι ένα τέρας εκπληκτικής γοητείας [...] Είναι μια κουρασμένη ηλικιωμένη γυναίκα και ζει εξολοκλήρου σε αυτή την εβδομαδιαία εκπομπή». Στη συνέχεια ο Μπάρτον συνόψισε ψυχρά: «Τη μισώ, αλλά τώρα τη λυπάμαι επίσης». Ο Μπάρτον την είχε γνωρίσει όταν για μια εβδομάδα έκανε πρόβες για το σόου της.
Στο βιβλίο «Lucille Ball & Desi Arnaz: They Weren't Lucy & Ricky Ricardo» που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2021, ο συγγραφέας Ντάργουιν Πόρτερ περιγράφει πολλά ανέκδοτα και λεπτομέρειες για τη σκανδαλώδη ιδιωτική ζωή του ζευγαριού και την άνοδο της Λουσίλ στο κινηματογραφικό στερέωμα, μιλώντας για τις βάναυσες διαφωνίες μεταξύ τους και τον χαρακτήρα της.
Ενώ η ζωή του ζευγαριού ήταν ανοιχτή σαν βιβλίο κατά τη διάρκεια του γάμου τους, το βιβλίο αναφέρεται σε ασυνήθιστες λεπτομέρειες για την ταραχώδη φύση της προσωπικής τους ζωής, γράφοντας ότι ο παθιασμένος με το σεξ Αρνάζ την απατούσε συνεχώς με ιερόδουλες, ενώ η Μπολ αναζητούσε την παρέα άλλων ανδρών. «Ο γάμος είναι εντάξει, αλλά η μοιχεία είναι πιο διασκεδαστική», αναφέρει το βιβλίο ότι έχει πει ο Αρνάζ. «Απλώς ρωτήστε τη Λούσι».
Ο Τομ Λέοναρντ την παρουσιάσει ως την πιο ψεύτικη εικόνα του Χόλιγουντ, γράφοντας ότι από τα κόκκινα μαλλιά της μέχρι το γέλιο της τίποτα δεν ήταν αληθινό. Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη, μια κυκλοθυμική «τύραννος του Χόλιγουντ», βίαιη, η οποία ήταν μοχθηρή με τους γύρω της.
Η ηθοποιός των B movies από τη δεκαετία του 1940, που έγινε μεγαστάρ της A-list τη δεκαετία του 1950 με το πιο δημοφιλές σόου που προβλήθηκε ποτέ στην τηλεόραση των ΗΠΑ, σύντομα θα κάνει έναν γύρο δυσάρεστης αυτήν τη φορά δημοσιότητας με την ταινία που βγαίνει σύντομα στις αίθουσες.«Σπάνια δεν άρπαζαν από τον λαιμό ο ένας τον άλλον ή δεν έπεφταν στο κρεβάτι κάποιου άλλου» γράφει χαρακτηριστικά ο Λέοναρντ για τη σχέση τους. Ο δημοσιογράφος παρουσιάζει την Μπολ ως τέρας σχεδόν, «με τα μεγάλα της δόντια, τις ψεύτικες βλεφαρίδες και το τρομακτικό κόκκινο κραγιόν, ήταν η εκκεντρική, σοφή Αμερικανίδα νοικοκυρά, της οποίας τα τρελά σχέδια χαλιναγωγούνταν σαν ρολόι κάθε εβδομάδα από τον εξοργισμένο αλλά αφοσιωμένο Λατίνο σύζυγό της».
Ο Λέοναρντ μιλά για τη σκοτεινή πλευρά της Λουσίλ, που απέχει πολύ από την κακοποιημένη, απατημένη σύζυγο. Είχε και η ίδια κακοποιητική συμπεριφορά, ήταν «πολύ σκληρή» στην πραγματική ζωή, επιρρεπής στη βία και τρομοκρατούσε τους πάντες, από τα τσιράκια της στο στούντιο μέχρι τους σούπερ σταρ του Χόλιγουντ που έφταναν στις τηλεοπτικές της εκπομπές. Κάτω από τη γλυκιά τηλεοπτική περσόνα, η τάση της για αυτοκρατορική συμπεριφορά και άσκηση βίας ήταν διαβόητη. Χαστούκισε τον μακιγιέρ της, πέταγε σενάρια στο πάτωμα και μια φορά κατέστρεψε τις ψεύτικες βλεφαρίδες μιας άλλης ηθοποιού στο καστ του «I Love Lucy», ουρλιάζοντας: «Καμία δεν φοράει ψεύτικες βλεφαρίδες σε αυτό το σόου εκτός από εμένα!». Όταν ανακάλυψε ότι ο διαβόητος μαστροπός Σκότι Μπάουερς είχε στείλει γυναίκες για τον Αρνάζ, τον γρονθοκόπησε στο πρόσωπο σε ένα πάρτι. Χτύπησε τον άντρα της με σφυρί και με μπουκάλια. Σε μια περίπτωση, στόχευσε εναντίον του με ένα διακοσμητικό πιστόλι μονομαχίας και πάτησε τη σκανδάλη. Ευτυχώς, ήταν αναπτήρας. Ήταν τόσο βίαιη που κάποτε ο Ντιν Μάρτιν φώναξε: «Αν με αγγίξει άλλη μια φορά, θα πάω σπίτι», καθώς τον έσπρωχνε στις πρόβες.
«Νομίζω ότι θα ήθελαν να ήταν οι Ρικάρντο. Αλλά δεν ήταν», είπε κάποτε η κόρη της Λούσι με θλίψη, ενώ θυμόταν τη γενική τρέλα μέσα στην οποία ζούσαν.
Ο Αρνάζ είπε κάποτε για τη σχέση τους: «Ήμασταν κάθε άλλο παρά η Λούσι και ο Ρίκι Ρικάρντο. Δεν είχαν καμία σχέση με εμάς. Ονειρευόμασταν επιτυχία, φήμη και περιουσία. Και μαντέψτε τι έγινε… Όλα οδήγησαν στην κόλαση».
